All Chapters of เมฆาไร้ใจ วาโยจุดประกายรัก: Chapter 1 - Chapter 10

"ฟู่จิ่ง! นายบ้าไปแล้วหรือไง? นายแอบเอาไขกระดูกของหลินเหยียนไปให้ฉีชูหร่านจริงๆ เหรอ!"ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเมืองหลิน ฟู่ฉินพี่สาวของฟู่จิ่งบุกเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยด้วยสีหน้าโมโห เธอชี้หน้าฟู่จิ่งซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟา แล้วตวาดเสียงดังฟู่จิ่งเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด"พี่ครับ มีแค่เหยียนเหยียนกับชูหร่านเท่านั้นที่ไขกระดูกเข้ากันได้ ผมไม่มีทางเลือก"ฟู่ฉินคว้ารายงานการรักษาที่วางอยู่บนโต๊ะ รายงานที่บอกว่าหลินเหยียนต้องนอนโรงพยาบาลหลายเดือนเพราะติดเชื้อ เธอกวาดตามองอย่างรวดเร็ว ความโกรธพุ่งพล่านจนแทบควบคุมไม่อยู่"ไม่มีทางเลือกงั้นเหรอ? นายก็รู้ว่าเหยียนเหยียนสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว แต่ยังหลอกเธอว่าเป็นแค่โรคกระเพาะ แล้วให้เธอเสี่ยงขนาดนี้เนี่ยนะ?""ฉันชักสงสัยแล้วสิ ว่าฉีชูหร่านทำของใส่นายหรือเปล่า? เมื่อก่อนก็เคยขับรถแข่งหวังเอาใจเธอ สุดท้ายกลายเป็นอัมพาตห้าปี ตลอดห้าปีนั้น มีแต่เหยียนเหยียนที่คอยดูแลนายไม่ห่าง""แล้วตอนนี้พอนายหายดี ชูหร่านป่วยจนถูกส่งกลับจากต่างประเทศ แล้วนายก็แอบเอาไขกระดูกของหลินเหยีย

หลินเหยียนมองตามแผ่นหลังของทั้งสองที่เดินจากไปเธอเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ฝืนความเจ็บปวดผลักประตูรถออก เดินโซเซไปยังประตูโรงพยาบาลท่ามกลางฝนตกหนักในตอนเย็น หลินเหยียนไม่แม้แต่จะยกมือขึ้นกันฝน ปล่อยให้หยาดฝนตกลงบนแผลของเธอจนเปียกชุ่มพยาบาลที่โต๊ะคัดกรองร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นหลินเหยียน จึงรีบทำแผลให้เธอ แล้วพาไปตรวจร่างกายหนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเหยียนตรวจร่างกายเสร็จด้วยร่างกายอ่อนแรง จึงมีเวลาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบนหน้าจอแสดงสายที่ไม่ได้รับกว่าสิบสายล้วนเป็นสายจากฟู่จิ่งเธอปิดเครื่องทันทีอย่างไม่ลังเลพอนึกว่าจะต้องให้น้ำเกลือจนถึงดึก หลินเหยียนจึงให้พยาบาลเปิดห้องพักให้ในความสับสนที่เกิดขึ้น เธอเริ่มนึกถึงเรื่องราวในอดีตตั้งแต่ฟู่จิ่งพิการ หลายครั้งที่เธอต้องไปงานเลี้ยงธุรกิจแทนเขาในงานเลี้ยงครั้งหนึ่ง ซีอีโอสองคนบาดหมางกันจนคว่ำโต๊ะในงานเลี้ยงทันที จานทั้งโต๊ะตกลงพื้น ทำให้เศษเซรามิกกระเด็นโดนข้อมือเธอพอฟู่จิ่งรู้เรื่อง เขารีบมาทันที สั่งให้ผู้ช่วยยุติการทำธุรกิจกับทั้งสองบริษัท แล้วรีบพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อทำแผลเธอรู้สึกว่านี่มันเกินไป แต่ฟู่จิ่งกล

เมื่อหลินเหยียนฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็สบตากับดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยความกังวลฟู่จิ่งเมื่อเห็นเธอฟื้นก็รีบไปเรียกหมอทันที พอแน่ใจว่าเธอไม่เป็นอะไร เขาถึงได้ถอนหายใจโล่งอกหลินเหยียนสายตาไว สังเกตเห็นว่าข้อมือซ้ายของเธอมีลูกประคำเพิ่มขึ้นมาดูเหมือนจะเป็นเส้นที่ฟู่จิ่งใส่ติดตัวอยู่เสมอผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า"คุณผู้หญิง คุณหลับไปนานเหลือเกิน คุณฟู่เลยเป็นห่วงจนเอาลูกประคำที่ใส่มาสิบกว่าปีให้คุณ แล้วยังไปสาบานต่อหน้าพระพุทธว่า ถ้าคุณผู้หญิงฟื้นขึ้นมาอย่างปลอดภัย เขาจะกินเจตลอดชีวิต ไม่แตะเนื้อสัตว์ ไม่แตะบุหรี่เหล้าอีกเลยด้วย"หลินเหยียนขมวดคิ้ว ถอดลูกประคำออกจากข้อมือด้วยท่าทีรังเกียจเล็กน้อย แล้วยื่นคืนให้ฟู่จิ่ง"ไม่ต้องเปลี่ยนนิสัยตัวเองเพราะฉันหรอก"ฟู่จิ่งไม่รับคืน เขาใส่ลูกประคำกลับไปที่ข้อมือเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"เหยียนเหยียน ตอนที่ฉันพิการ เธอก็เคยสาบานอะไรแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"หัวใจของหลินเหยียนสั่นไหวเล็กน้อยปีที่สองหลังฟู่จิ่งพิการ เธอได้ยินว่าวัดหลิงเสวียนในเมืองหลินศักดิ์สิทธิ์มาก จึงพาเขาไปขอพรทันทีในคืนนั้นวันนั้น เธอขอพรต่อหน

เช้าวันถัดมา หลินเหยียนที่เพิ่งตื่น ก็ได้ยินเสียงหัวเราะหวานๆ ดังมาจากชั้นสองเธอลุกจากเตียงเดินออกไป พอมองจากระยะไกลก็เห็นฟู่จิ่งกำลังสอนฉีชูหร่านจัดดอกไม้อยู่ที่โถงชั้นสองทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ฟู่จิ่งแนะนำวิธีตัดแต่งดอกไม้แต่ละชนิดให้ฉีชูหร่านอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นภาพอบอุ่นของทั้งคู่ หลินเหยียนก็ใจลอยไปครู่หนึ่งตอนที่ฟู่จิ่งยังพิการ เธอกลัวว่าเขาจะเบื่อ จึงเคยสอนเขาจัดดอกไม้ด้วยตัวเองอยู่ช่วงหนึ่งผู้ชายคนนั้นความจำดีมาก เธอสอนแค่ครั้งเดียว เขาก็ทำได้ทันทีหลังจากนั้น เขาจึงสั่งให้ผู้ช่วยจัดดอกไม้ และทุกเช้าเมื่อเขาตื่น สิ่งแรกที่ทำคือจัดช่อดอกไม้ไว้ข้างเตียงเธอแต่ตั้งแต่ฉีชูหร่านกลับประเทศ เขาก็เหมือนไม่เคยทำแบบนั้นอีกเลย...หลินเหยียนหลุบตาลงเล็กน้อย เพื่อซ่อนความเหงาในดวงตาเอาไว้เธอเดินลงบันไดช้าๆ เพื่อเตรียมจะไปกินอาหารเช้าแต่ยังไม่ทันเดินไปได้เท่าไหร่ ก็ถูกแจกันหนักๆ กระแทกจนล้มลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังขึ้นกะโหลกของเธอแตกทันที เลือดสดๆ ไหลลงมาจากศีรษะ ความเจ็บปวดทำให้เธอขดตัวอยู่บนพื้นในความพร่าเลือน เธอเห็นฉีชูหร่านเดินลงมาจากชั้นสองอย่างช้าๆ พร้อมรอยยิ้มเต

"ฉีชูหร่าน เธอหลอกฉันจนสูญเสียทุกอย่าง!"เมื่อหลายปีก่อน ในสนามแข่งรถ อู๋อินแข่งอยู่ในทีมเดียวกับเขาวันนั้น รถแข่งของเขาถูกศัตรูแอบวางแผนให้เกิดไฟไหม้ อู๋อินที่กำลังจะเข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึ่ง ยอมสละเงินรางวัลหลักล้าน หันรถกลับมาเสี่ยงชีวิตช่วยเขาหลังจากช่วยเขาออกมาได้ อู๋อินก็เชยคางเขาให้เงยขึ้น"เฮ้ ฉันช่วยชีวิตนายเอาไว้ อย่าลืมตอบแทนด้วยล่ะ!"คำว่าตอบแทนนั้น เขาจำฝังใจมาถึงสิบสองปี!แต่ใครจะคิด ว่าเขาดันตอบแทนผิดคน!เมื่อนึกขึ้นได้ ฟู่จิ่งก็ผลักฉีชูหร่านที่กำลังสะอื้นออกไป พร้อมออกคำสั่งไล่เธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา"ฉีชูหร่าน ฉันขอสั่งให้กลับไปที่บ้านตระกุลฟู่ซะ เดี๋ยวนี้!"ฟู่จิ่งไม่สนคำอ้อนวอนของเธออีก แล้วสั่งให้พ่อบ้านไล่เธอออกไปจากนั้น เขาโทรหาผู้ช่วยด้วยใบหน้าเคร่งเครียด น้ำเสียงเย็นเฉียบ"ตรวจสอบเรื่องที่ฉีชูหร่านถูกลักพาตัว แล้วก็งานเลี้ยงวันนั้นด้วย..."เมื่อเครื่องบินลงจอด หลินเหยียนหยิบหมวกขึ้นมาสวม เพื่อปิดผ้าพันแผลบนศีรษะเอาไว้ที่ทางออก พ่อแม่ของหลินเหยียนมายืนรออยู่ตั้งแต่เนิ่นๆข้างๆ พวกเขามีชายแปลกหน้าคนหนึ่งในชุดสูทสีเทา หน้าตาดูหล่อเหลาโดดเด่นแม่ขอ