All Chapters of รักเราแค่เรื่องบนเตียง (NC 18+): Chapter 91 - Chapter 100

เขาคงไม่เคยรู้เลยสักนิดว่าเธอเสียใจแค่ไหน “คุณไม่ปลอบฉัน คุณไม่ถามสักครั้ง ฉันโดนคุณด่าว่าด้วยคำที่ชีวิตนี้ไม่มีใครว่าฉัน ทั้งงี่เง่า ทั้งนิสัยแย่ ทั้งไร้ความรับผิดชอบ ถามหน่อยเป็นคุณ คุณจะทนไหม คนที่เรารักด่าเราขนาดนั้น คุณไม่ปกป้องฉัน ไม่เข้าข้างฉัน ถามหน่อยหมอ ใครกันแน่ที่ไม่เคยพยายาม” ธีริศรามองหน้าเขาอย่างผิดหวัง เธอไม่อยากขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเลยสักนิด ไม่อยากทำร้ายกันด้วยคำพูด “แค่คุณมาง้อ ฉันก็รีบกลับไปคืนดีทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณคิดว่าฉันไม่พยายามอีกเหรอ แม้แต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ก็เป็นคู่ขาคุณที่ตบฉันก่อน ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะฉันผิดและเรายังไม่รู้จักกัน” เขามันคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด “ตอนนี้ตอนที่เราอยู่ด้วยกันมาปีครึ่ง คุณก็ไม่เคยเชื่อใจฉันสักครั้ง ความพยายามของฉันมันคงไม่พอหรอกค่ะ เราพอแค่นี้เถอะหมอ ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ” เสียงสะอื้นแทบขาดใจของเธอบาดลึกเข้าในหัวใจเขา เป็นจริงอย่างที่เธอว่า เขาไม่เคยถามและเชื่อมาตลอด ว่าเธอทำร้ายทั้งลูซี่และเฟย์ เขาไม่เคยแม้แต่จะปลอบเธอ ทั้งยังพูดจาทำร้ายจิตใจเธอซ

“ ‘바나나 พา-นา-นา’ แฮนด์ครีมชื่อนี้เพราะดีจังขอบคุณนะคะพี่หมอ” ขอบคุณที่เขาใช้ชื่อฉันในผลิตภัณฑ์ “เราเป็นเจ้าของแบรนด์นี่นา” ฉันยิ้มกับคำพูดนี้ ฉันมีหุ้นมากกว่าน้ำกับพี่หมอเบย์ แต่ก็ไม่ได้มากจนเรียกว่าเจ้าของแบรนด์ได้หรอก “บุญชอบชื่อนี้นะคะ ดูเก๋ดีไฮโซเข้าแพ็กเกจสีเหลืองดี” บุญนำพายิ้มกับชื่อนี้ ฉันเองยังยิ้มไม่หุบ “สูตรใหม่ตัวนี้พี่ให้บุญเพิ่มน้ำมันเมล็ดกาแฟ ช่วยผลัดเซลล์ผิว ช่วยเรื่องความขาว ลดรอยด่าง ความหยาบกร้าน พร้อมกระตุ้นการสร้างคอลลาเจน” พี่หมอเบย์อธิบายส่วนผสมใหม่ละเอียดเสียจนฉันอยากลองใช้ “อืม หอมกาแฟอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นดีนะคะ” ทันทีที่เปิดฝาของผลิตภัณฑ์สิ่งแรกที่ประทับใจ “ Coffee Oil-Virgin น่ะ ตัวนี้คั่วมาแล้วเอามาสกัดเย็นนะกล้วย ได้มาจากเมล็ดกาแฟสายพันธุ์ Arabica ที่ต้องสกัดเย็นเพื่อคงคุณค่ากับกลิ่นไว้ หอมไหม” เจ้าของโรงงานรีบนำเสนอ “หอมชอบจัง คุณสมบัติก็ดีนะ เราว่าน่าจะตอบโจทย์ลูกค้ากลุ่มวัยทำงานขึ้นไปอย่างที่เราตั้งใจ” วัยทำงานคือกลุ่มเป้าหมายหลักของเรา เพราะถือว่าเป็นกลุ่มที่มีกำลังซื้อมากที่สุด “กล้วย

“อืม” “อะไรของมึงภูมิ อืม ไม่ได้ช่วยอะไรเลย” “อ้าว ไอ้ห่าไธม์ แล้วมึงจะให้กูพูดว่าไง” “ก็เขาไม่ง้อกู” ตั้งสามเดือนแล้ว ต้องมาง้อแล้วสิ ทำธุรกิจเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไม่เป็นอยากได้คนช่วยก็ต้องมาหาผมสิ มึงเพิ่งแช่งเขาเจ๊งไปไม่ใช่เหรอ...เออ นั่นดิวะ “แล้วตอนนี้มึงรอเขามาง้อ” “เออ สิ จะให้กูไปง้อเขาหรือไง” กูไม่กล้าไปง้อ กลัวเขาไม่เอา กูไม่อยากเจ็บอีกแล้ว “ถ้าเขาไม่มาง้อมึงจะทำยังไง” “เขาต้องมาสิ” “ถ้าเขาไม่มาละ” “มาสิ ไอ้ภูมิ กูรู้จักเมียกูดี” “ถ้าเขาไม่มามึงจะทำยังไง” “เดี๋ยวเขาก็มา” ต้องมาแหละ กล้วยรักผมยังไงก็ต้องง้อผม “ถ้าไม่มา” “ไอ้ภูมิ นี่มึงแช่งกูหรือไงเนี่ย คิดถึงบุญคุณที่กูช่วยมึงเรื่องลูกพีชด้วย” ไอ้นี่ปากเสีย ยังไงกล้วยก็ต้องมาง้อผม “กูไม่ได้แช่ง กูแค่ถามว่าถ้าเขาไม่มา มึงจะทำยังไง” “ก็รอไง รอให้เขามาง้อ เดี๋ยวเขาก็มาแหละ”หนึ่งปีสามเดือนผ่านไป การรอคอยของผมดูจะไร้วี่แวว เธอไม่มาง้อผม ทั้งยังหลบหน้าผมด้วย ผมรอมาทั้งหมดหนึ่งป

“วันเกิดฉันครั้งหน้าอีกตั้งหลายปี” “ไว้ฉลองกัน” ฉันมองดูริมฝีปากที่แสนคิดถึง ริมฝีปากเขามันวาวเพราะน้ำลายของเราสอง “หลานหิวแล้ว” ฉันย้ำกับคนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวฉัน “ที่รัก พี่คิดถึงที่รักมาก รอให้บริษัทที่รักเจ๊งแล้วกลับมาหาพี่ทุกวัน” ฉันขำกับคนที่บอกว่ารอให้บริษัทฉันเจ๊ง คำพูดกับการกระทำของเขาไม่ได้ไปทางเดียวกันเลยสักนิด “ตอนนี้ไม่เจ๊ง ยังไม่กลับมาหาดีไหมคะ” “ไม่ดีสิคะ ไม่ให้ไปไหนแล้ว สุขสันต์วันเกิดนะคะ” ฉันยิ้มกับคนพูด ‘นะคะ’ “เดี๋ยวนี้คุณปากหวานจัง” “ปากหมามาเยอะแล้ว เดี๋ยวที่รัก ไม่รักพี่ก็แย่สิ” แค่หน้าหล่อของเขาฉันก็หลงรักหัวปักหัวปำแล้ว ยิ่งมาเจอคำหวานแบบนี้บอกเลยว่าใจละลายไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยจริง ๆ “ทิ้งหลานแล้วไป...” “เริ่มไม่น่ารักแล้วเนี่ย จะรีบไปไหนคะ” ฉันกอดเอวเขาไว้แน่น บอกเขาว่าไม่ให้รีบแต่ฉันเองก็คิดถึงเขาไม่ต่างกัน “รีบไปไหนอีกละ ก็รู้อยู่” “ทำกับข้าวให้หลานก่อนนะคะ เด็ก ๆ หิวแล้ว หลานอิ่มแล้วเราค่อยไปกินกัน” คำหลังฉันกระซิบข้างหูคนตัวโต “ร

“สุขสันต์วันเกิดครับป้ากล้วย” “วันเจิดป้ากล้วย” “วันเจิด วันเจิด” เสียงของเด็กทั้งสามพูดไปด้วยตบมือไปด้วยและตายังจ้องมองเค้กไอศกรีมที่คุณหมอไธม์สั่งมาเซอร์ไพรส์วันเกิดฉัน “สุขสันต์วันเกิดนะครับที่รัก” ฉันยิ้มให้กับวันเกิดปีแรกของฉันในรอบสี่ปีและดีใจที่ได้ฉลองกับเขา “ขอบคุณค่ะ” “เป่า ๆ ฟู่ ๆ” เด็กหญิงทั้งสองคนบอกให้ฉันรีบเป่าเทียน น้ำลายไหลขนาดนี้คงอยากกินเค้กกันแน่เลย “ถ่ายรูปกันก่อนครับ” ว่าแล้วเขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูป เมื่อถ่ายรูปแล้วเขาก็ส่งให้พ่อแม่ของเขา พ่อแม่ฉัน จากนั้นก็เงยหน้ามามองฉันก่อนจะถาม “พี่โพสต์ได้ไหม” เห็นไหมบอกแล้วว่าเขาน่ารัก “ได้ค่ะ” “โพสต์ว่าแฟนได้ไหม” “ได้ค่ะ” “น่ารักจัง” เขาชม ฉันยิ้มกับคำชมนั้น “เต่าด้ายยางคะ” ‘เป่าได้ยังคะ’ ฉันมองเด็กหญิงทั้งสองที่รอคอยการเป่าเค้กของฉันอย่างใจจดใจจ่อ “ได้แล้วค่ะ เป่าเค้กกัน ช่วยป้าเป่าหน่อยเร็ว” เด็ก ๆ ต่างพากันช่วยฉันเป่าเค้กกันยกใหญ่ เราสองคนหัวเราะกับเด็กทั้งสาม ตัดเค้กไอศกรีมแค่คนละชิ้นเพราะว่าเพิ่งกินไอศ