All Chapters of พยศรัก: Chapter 91 - Chapter 100

ไบรอัลพยายามควบคุมตัวเอง และพยายามร้องบอกตัวเองว่า ไม่มีสิทธิ ยิ่งเสียงร้องนี้ดังมากแค่ไหนเขาก็เจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น             ต้องดาวค่อยๆ เดินลงมา ในชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวในขณะที่ไบรอัลนั่งชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่งแขนเท้าอยู่บนเข่า บนที่นอนจำเป็นของเขา ตอนนี้ที่ใกล้ตีหนึ่งแล้ว            “ว่ามาได้เลย สรุปคือยังไง” ไบรอัลเข้าประเด็นต่อเนื่องจากที่คุยกันเมื่อวาน            “คุณนี่ช่างใจร้ายโหดร้ายจริงๆ ที่อยากให้เด็กสองคนที่เป็นลูกของคุณเองแท้ๆ ต้องเป็นเด็กกำพร้าแม่”            “ต้องดาว!” ไบรอัลโกรธจัด แม้น้ำเสียงของเธอจะราบเรียบแต่เนื้อหาคำพูดทิ่มแทงเขาได้เจ็บแสบมาก ทั้งเรื่องลูกและเรื่องของเธอ            “คุณไม่

“สี่ปีที่แล้วเพราะคุณคิดแบบนี้ใช่มั้ยคุณถึงเลือกที่จะหย่ากับฉัน”            “มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณ”            “สี่ปีที่แล้วคุณเป็นคนตัดสินใจไปแล้ว เพราะงั้นตอนนี้ขอเป็นฉันได้มั้ยที่จะตัดสินใจเรื่องของเราว่าจะเป็นแบบไหน”  ไบรอัลมองต้องดาว เธอก็ยังเป็นเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยเข้มแข็ง อดทนแก้ปัญหาหาหนทางที่ดีที่สุดได้เสมอ            “ถ้าคุณไม่กลัวว่าจะเสียใจในภายหลัง...”            “ค่ะ” ต้องดาวตอบรับพร้อมกับดึงเชือกขอบกางเกงของไบรอัลออกแสดงเจตนาของตัวเองอย่างไม่ปิดบัง ไบรอัลได้แต่ยกยิ้มออกมา และกำจัดเสื้อผ้าออกจากเรือนกายต้องดาวจนหมดสิ้น สองร่างเปลือยเปล่านอนเนื้อแนบเนื้ออยู่บนเตียงกว้าง            อ้า

เพราะที่แท้ก็คือตามฟ้าที่ปีนขึ้นเตียงมานอนแทรกระหว่างเขากับต้องดาวนี้เอง ส่วนเบนจามินหลับสนิทไปอีกครั้งอยู่ในอ้อมแขนต้องดาว ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองในทุกๆ เช้าของทุกวันเด็กๆ จะเข้ามานอนกับเธอ ไบรอัลขยับให้พื้นที่กับตามฟ้าและนอนตะแคงพาดวงแขนโอบกอดทั้งสามไว้อย่างหวงแหนและเขารับรู้ถึงความสุขที่ล้นปรี่            สองชั่วโมงต่อมา ต้องดาวที่ลุกไปอาบน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุม “เด็กๆ ตื่นได้แล้ว” แม้เสียงจะปลุกเด็กๆ แต่กลับเป็นไบรอัลที่รู้สึกตัวตื่น            “หลับสบายมั้ยคะ” ต้องดาวเอ่ยถามไบรอัล เกรงว่าเขาจะไม่ชิน            “ที่สุดเท่าที่เคยนอนหลับมาชั่วชีวิตนี้เลย” ต้องดาวยิ้มออกมา และหันไปสนใจเด็กๆอีกครั้ง “พวกเขามานอนกับคุณทุกเช้าแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”            &ldqu

“หวานเสมอ” เขาเอานิ้วนั้นเข้าปากตัวเองดูดดื่มความหวานของเธออย่างหลงใหล ต้องดาวยิ้มออกมา ใบหน้าเธอแดง ตัวเธอก็แดงมากเช่นกัน เวลาไม่เสียเปล่าเธอขยับขึ้นคร่อมนั่งบนร่างเปลือยให้กลีบสาวสัมผัสกับแท่งร้อนอย่างจงใจ            ไบรอัลขยับเพื่อที่จะส่งแท่งเนื้อของตนกลับเข้าไปในโพรงสาวที่เขาอยากจะฝังตัวอยู่ในนั้นไปตลอดกาล            พึ่บ พึ่บ พึ่บ ต้องดาวขยับเปลี่ยนเป็นสาวร้อน เธอใช้ร่างกายกลืนกินไบรอัลอย่างดุดัน โอ้ววววว อาร์รรรรร เสียงครางสองเสียงครางออกมาก้องกังวาลคับห้องนอนไปอีกยาวนานกว่าสองร่างจะสงบลงได้ เหงื่อกาฬตามร่างกายก็ซึมออกมาจนเปียกชื้น เขาจึงโอบอุ้มร่างบางไปนอนแช่น้ำในอ่างดับความร้อนที่ไฟราคะไม่ยอมมอดดับไปง่ายๆ เลยต้องอาศัยน้ำช่วยให้มันสงบนิ่ง            “ฉันรักคุณนะคะ ไบรอัล”            “ผมรู้”

หลังจากงานแต่งงาน ไบรอัลพาครอบครัวท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่างๆ โดยเริ่มต้นที่วอชิงตัน เขาบอกกับต้องดาวว่าให้เธอพาเขาและเด็กๆไปในสถานที่ทุกที่ที่เธอไป กินทุกอย่างที่เธอกิน            “สองปีให้หลังตอนนั้นที่ร่างกายผมดีขึ้นมาก ผมคิดถึงคุณมาก มากจนแทบบ้า ผมจึงหาทางออกให้กับตัวเองโดยเริ่มไปทำความรู้จักคุณตั้งแต่คุณอายุสิบห้า ผมไปครอบครัวที่ดูแลคุณมาสี่ปี ไปอยู่ในห้องนอนที่คุณเคยนอนเคยอยู่ พูดคุยทำความรู้จักกับพวกเขา พวกเขายังบอกผมอีกว่า คุณมีสุนัขที่เลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง ตอนนั้นพวกเขาบอกว่าเห็นว่าคุณไม่ค่อยยิ้ม แววตาเศร้าสร้อย ทั้งๆที่คุณเป็นคนที่ยิ้มแล้วยังกับดวงดาวที่สว่างไสวบนท้องฟ้า พวกเขาจึงหาลูกสุนัขให้คุณได้ดูแล และพวกเขาก็บอกว่าคุณเปลี่ยนไปมากตั้งแต่มีเจ้าสุนัขตัวนั้น มันชื่ออะไรแล้วนะ”            “บับเบิ้ลค่ะ แต่น่าเสียดายที่มันอยู่กับฉันได้แค่สี่ปี ก่อนที่ฉันจะย้ายออกมา มันก็ป่วยตายไป ตอนนั้นฉันร้องไห้ติดต่อกันสิบวันสิบคืนเลย คิดๆแล้วก็ไม่อย