All Chapters of เธอเป็นของผม: Chapter 11 - Chapter 20

2 อาทิตย์ต่อมาช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ทำเอาฉันแทบลุกไม่ขึ้นในแต่ล่ะวัน ฉันต้องตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อลุกขึ้นไปทำงาน และกลับบ้านตีหนึ่งตีสองแทบทุกวัน เวลานอนฉันยังไม่ถึงชั่วโมงเลย แถมนอนทั้ง ๆ ที่ยังไม่บำรุงหน้าก็ไม่ได้ด้วย! นี่ฉันต้องทำงานหนักขนาดนี้เพื่อบริษัทบ้า ๆ นั่น และก็เพราะพี่ส้มเช้งคนเดียวเลยจริง ๆ ถ้าหลุดพ้นเมื่อไหร่นะ ฉันจะไม่รับงานแบบนี้อีกแน่นอน ฉันยื่นคำขาดกับพี่ส้มเช้งไปแล้วเรียบร้อยว่าต่อไปให้มาปรึกษาฉันก่อนจะรับงานทุกครั้ง หากเกิดเรื่องแบบนี้อีกฉันจะเปลี่ยนผู้จัดการจริง ๆ คอยดู!ครืด~ ครืด~ยังไม่ทันได้คิดถึงเรื่องอื่น คนที่ถูกฉันนินทาก็โทรมาทันที พอถึงกำหนดก็รีบโทรมาเลยนะคะคุณส้มเช้ง~[ค่า คุณพี่]ฉันกดรับสายขณะที่นอนพลิกตัวไปอีกด้าน จริง ๆ ก็รู้แหละว่าพี่ส้มเช้งโทรมาเรื่องอะไร แต่เมื่อคืนฉันเพิ่งจะได้นอนไปแค่สองชั่วโมงเอง เลยขอสายนิดหน่อยเถอะ ให้พี่ส้มเช้งรับหน้าไปเสียบ้างโทษฐานทำฉันร่างแทบพัง![น้องรินขา จะถึงเวลานัดแล้วนะคะ นี่หนูมาหรือยังเนี่ย]ฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะบิดขี้เกียจเบา ๆ เพื่อปลุกร่างกายให้ตื่นตาม ถึงแม้มันจะแทบไม่อยากตอบสนองก็ตาม[ค่า ค่า กำลังจะไ

@บริษัท GFดารินนั่งรอเจ้าของห้องด้วยหัวใจที่สั่นแรงเอาเรื่อง เพราะตอนนี้เขาออกไปทานข้าวข้างนอกยังไม่กลับ พอเธอมาคิด ๆ ดูแล้ว อยากจะรู้ว่าเขาที่ได้รู้ความจริงเรื่องนั้นแล้ว เขาจะทำยังไงกับเธอต่อ ถึงเธอจะม่แน่ใจว่าเขารู้ความจริงแล้วหรือยังก็ตาม แต่เท่าที่เห็นสีหน้าแบบนั้น เขารู้แล้วแน่นอน“เออยังไงก็ติดต่อ…”วินทัพกลืนคำที่จะพูดที่จะพูดต่อลงคอเพราะเมื่อเขาและเพื่อนของเขาเข้ามาในห้องยังไม่ทันที่เลขาจะได้แจ้งอะไรพวกเขาก็พรวดพราดเข้ามาก่อนจึงได้เห็นร่างบางนั่งอยู่ก่อนแล้ว พวกเขาจึงแปลกใจเล็กน้อย เพราะเธอน่าจะยังอยู่ที่โรงพยาบาลสิ ไหงมาโผล่ห้องทำงานของเขาได้“สวัสดีค่ะ”ดารินลุกขึ้นพร้อมยกมือไหว้พวกเขาเล็กน้อย ทำเหมือนยังจำพวกเขาไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่จำได้ขึ้นใจแล้วทุกคนดารินสบตาร่างสูงอยู่พักหนึ่งก่อนจะหลบตาเขา ผู้ชายผู้เป็นรักแรกของเธอ และเป็นคนใจร้ายที่สุดสำหรับเธอเช่นกัน หากเขาฟังเธอบ้างสักนิดก็คงจะดีกว่านี้ไม่น้อย“ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะคะ”ดารินพูดออกไปเบาราวกลับกระซิบ จึงทำให้ทั้งห้าคนทำหน้างุนงง แต่ดารินไม่ได้พูดเสริมอะไรต่อกลับนั่งลงอย่างหงส์ที่ทะนงในตัวเอง“วันนี้ไม่ได้นัดนี

-ดาริน-ตอนนี้ฉันมาคุยงานกับเจ้าของโปรเจ็กที่ได้รับผิดชอบงานโปรโมทรีสอร์ทที่หัวหิน เห็นว่าไปตั้งสี่วันสามคืนเลยทีเดียว เพราะเป็นงานแรกด้วย จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่ไปถ่ายแบบมุมต่าง ๆ ตามรีสอร์ทเท่านั้นเอง สบายมากงานแค่นี้“เราจะเดินทางไปที่รีสอร์ทกันวันไหนนะคะพี่อาร์ท”ฉันเอ่ยถามเมื่อคุยสรุปงานกันเสร็จ พี่ส้มเองก็เตรียมจดจารางงานให้ฉันอยู่เหมือนกัน“อืม…น่าจะอีกสามวันนะ น้องรินโอเคไหมครับ?”ฉันหันไปมองหน้าพี่ส้มเช้งทันที ซึ่งพี่เขาเช็คตารางนิดหน่อยก็พยักหน้าโอเคให้“โอเคค่ะ วันนี้มีเท่านี้ใช่ไหมคะ?”ที่ถามไม่ใช่อะไรหรอกนะ กะว่าจะแวบไปแอบดูพี่วินทัพเสียหน่อย หลัวจากวันนั้นเขาก็ไม่ค่อยได้มาหาฉันเลย เอาแต่ส่งข้อความมาบอกว่าคิดถึงแต่ไม่ยอมมาหากันเลย คืนนั้นแันกับเขาไม่ได้ทำอะไรกันต่อนอกจากนอนกอดกันเฉย ๆ ซึ่งมันก็ดีสำหรับฉันนะ“ครับผม น้องรินกลับได้เลยครับ เดี๋ยวพี่กับทีมจะคุยกันต่ะครับ”ฉันยิ้มให้พี่อาร์ทเล็กน้อยก่อนจะหยิบกระเป๋าถือมาถือแล้วลุกขึ้นเพื่อออกจากห้องประชุม“พี่ส้มจะอยู่คุยงานส่วนอื่นต่อกับพี่อาร์ทหรือจะกลับเลยคะ?”ฉันถามพี่ส้มเช้งที่หน้ายังคงอยู่กับจอโน็ตบุ๊ค

@คอนโดดารินเมื่อปล่อยคนตัวเล็กร้องไห้จนพอใจแล้ว เขาก็พาเธอกลับคอนโดของเธอทันที วันนี้เขาตั้งใจจะนอนกอดเธอไม่ไปไหนทั้งนั้น จึงตัดสินใจปิดเครื่องเอาไว้“รินครับ มานี่เร็ว”เมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินออกจากห้องน้ำก็รีบตีที่นอนเป็นเชิงชวนให้ขึ้นเตียงทันที ดารินมองอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง กลัวเขาจะจับกินน่ะสิไม่ใช่อะไร“พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า มาเร็ว ง่วงแล้วเนี่ย”เขาพูดเพราะพอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำ เขาโคตรอยากทำ แต่ก็ต้องห้ามใจเอาไว้ รอทำอะไรให้ถูกต้องก่อน เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะเอาจนคนตัวเล็กสลบไปหลาย ๆ รอบเลยทีเดียว“เชื่อได้ใช่มั้ยคะ?”ถามออกไปอย่างระแวงแต่ก็ยอมเดินไปแต่โดยดี เพราะวันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วจริง ๆ“ได้สิ พี่ไม่ทำอะไรหรอกตอนนี้น่ะ”ตอนอื่นก็ไม่แน่ เขาคิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ เมื่อร่างบางยอมขึ้นเตียงมาหาเขา เขาก็รีบกอดเธอไว้แทบจะทันที ทั้งคู่เอนนอนลงบนเตียงในขณะที่โอบกอดกันอยู่“รินอยากนอนกอดพี่แบบนี้ทุกคืนเลย…”ถึงแม้จะโกรธที่เขาทำให้เธอต้องเป็นคนไม่ดี แต่ก็รักเขาอยู่ดีนั่นแหละ ไอ้คำว่ารักนี่แหละตัวปัญหาสุด ๆ“พี่จะรีบทำทุกอย่างให้เคลียร

@โรงพยาบาลประจำตัวเมือง“คุณส้ม!”เสียงหวานของซรานดังสะท้อนขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ร้องเรียกผู้จัดการสาวที่กำลังนั่งสะอื้นไห้จนไหล่สั่นสะท้าน ความรีบร้อนในน้ำเสียงแทบทำให้หัวใจคนฟังเต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างบางของเธอกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงเข้ามา พร้อมกับเทมที่สีหน้าซีดเผือดยิ่งไม่ต่างกัน ความตึงเครียดหนักหน่วงคลี่คลุมไปทั่วราวกับอากาศรอบกายถูกบีบอัดจนแทบหายใจไม่ออก และทันทีที่สายตาของเทมเหลือบไปเห็นกลุ่มวินทัพที่ยืนจับจ้องอยู่ ความร้อนวาบแห่งโทสะก็พุ่งขึ้นสู่ศีรษะทันที เลือดในกายพลันสูบฉีดรุนแรง ราวกับพร้อมจะระเบิดออกมาทุกเมื่อ มันอีกแล้ว“คุณเทมคุณซราน! ฮึก!”“รินล่ะคะ? รินเป็นยังไงบ้างคะ?”ซรานเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับกลั้นสะอื้นเอาไว้ ความปวดร้าวแล่นบีบรัดในอกเพียงเพราะตั้งแต่กลับมา เธอแทบไม่ได้พบหน้าน้องสาวสุดที่รักเลย ได้เจอกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง ยิ่งงานที่รุมเร้าทำให้เธอไม่อาจมาหาดารินได้บ่อยดังใจต้องการ และทุกครั้งที่มีโอกาสได้เจอ…ดารินก็มักจะนอนอยู่ในโรงพยาบาลเสมอ ภาพเหล่านั้นกัดกินใจจนยิ่งเอ่ยถามออกมา น้ำเสียงก็ยิ่งสั่นพร่าไปด้วยความกังวลและเจ็บปวด“ตอนนี้น้อง