เธอเป็นของผม

เธอเป็นของผม

last updateLast Updated : 2025-09-18
By:  MeowmaoOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
20Chapters
4views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

“ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มาเอาเธอไปจากฉันไม่ได้ดาริน“ ”เพราะเธอคือของของฉัน!“ ”รินไม่อยากเป็นของพี่เพราะความเกลียด รินอยากเป็นของพี่เพราะพี่รักริน!“ แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะเขานั้นเกลียดแสนเกลียดเธอ!

View More

Chapter 1

อรัมภบท

"Bernafaslah."

Suara berat dan serak terdengar seperti doa. Tangannya terasa melingkar sempurna di pergelanganku. Dia berbisik hal yang sama berulang kali. Dan entah kenapa semuanya seperti mampu menyingirkan kegelisahanku.

"Bitch, wake up."

Pun mataku terbuka lebar mendengar pemilik suara yang sama mengatakan kalimat yang 180 derajat berkebalikan. Kasar sekali. Seorang pria berjas lengkap nan tinggi tahu-tahu tengah berkacak pinggang. Tatapannya dingin dan angkuh, seakan ia berniat menghilangkanku dari hadapannya secara kejam.

Oh, tunggu. Di mana aku?

Ya, dari adanya ranjang empuk yang menjadi tempatku kini berbaring aku tahu ruangan ini adalah kamar. Kamar megah dengan desain klasik. Tapi yang jadi pertanyaanku adalah kamar siapa ini?

"Keluarlah dari kamarku, setelah itu keluar dari rumahku." Ucapnya, melepas dasi miliknya sebelum melempar benda itu ke lantai.

Melihat dia mulai membuka jasnya, aku pun langsung turun dari ranjang. Aku melangkah dengan terburu-buru dan ternyata kakiku terlilit selimut. Tubuhku limbung, namun pria tersebut gesit menarik pinggangku. Ranjang berdecit cukup keras, karena setelahnya dia menghempaskan tubuh kami ke ranjang.

Dia menatapku intens dengan mata indahnya. Deru nafas hangat pria berambut agak ikal ini mengenai wajahku, menyapu kulit pucatku. Aroma maskulin benar-benar cocok untuk sosoknya. Hal buruknya yaitu tubuhku kini menjadi kaku, tidak dapat digerakkan sama sekali.

"Harry!"

Mendengar teriakan seorang wanita dari luar kamar, secara refleks aku mendorongnya. Tapi sialnya dia justru semakin mendekatkan wajahnya, menahan lenganku agar tidak bergerak. Perlahan ketakutan menyelimutiku, takut ia berbuat hal-hal menyeramkan seperti... membunuhku?

"Apakah gadis itu sudah sadar?" Teriak wanita itu lagi.

Alih-alih bukannya balas menjawab, seseorang yang baru ku ketahui bernama Harry ini dengan lancangnya menyentuh bibirku. Dia menyeringai lebar dan aku merinding. "Kau ingin aku menjawab pertanyaannya? Atau... kau lebih tertarik jika aku mencium bibirmu?

Aku dorong tubuhnya dan pria tersebut hanya tertawa geli. Detik itu aku sadar, bahwa aku terperangkap dengan pria pembuat masalah.

******

"Minumlah selagi hangat." Seorang wanita berambut sebahu memberikanku secangkir teh hangat. Dia tersenyum, menemaniku yang sedang menatap kosong pemandangan dari sebuah balkon. Bisa ku simpulkan, jika dia adalah wanita yang sempat menanyakan perihal kesadaranku beberapa saat lalu.

Oh, sebenarnya aku terjebak di mana?

"Terima kasih." Balasku. Telunjukku berhenti mengetuk cangkir, lalu memberanikan diri menoleh padanya. "Sebenarnya... apa yang sudah terjadi? Mengapa aku bisa berada di sini?"

"Kau mengalami kecelakaan." Jawabnya, berhati-hati. Aku tertegun. Berusaha mengingat apapun. Entah itu peristiwa tabrakan yang seperti wanita itu katakan, maupun mencoba mengingat siapa diriku. Tetapi nihil. Aku gagal menemui jawaban. "Beruntung kondisimu tidak terlalu parah. Sehingga kami memutuskan membawamu ke sini. Kau bisa segera pulih, tenang saja." Dia pun menarik kursi, dan dengan terampil mengganti perban di kepalaku. Aku bahkan tidak sadar dengan perban tersebut. "Jadi, siapa namamu?"

Aku menggigit bibirku, kian berpikir keras. "Aku... tidak ingat. Maaf."

Ku dapati wanita cantik tersebut mematung sebelum berujar, "Kemungkinan besar kau terkena benturan yang cukup keras. Tak apa, honey. Ku yakin kau akan segera pulih dan mengingat semuanya." Sekilas ucapannya memang nampak meyakinkan, namun itu tetap tak bisa mengilangkan kegelisahanku. Lantas aku memukul kepalaku, lagi dan lagi, sekeras yang ku bisa. Aku begitu kesal pada diriku sendiri. Mengapa ini menimpaku? "Harry! Turunlah, Harry! Bantu aku!"

"Ada ap--? Sialan!"

Harry terlihat kalap melihatku telepas dari genggaman wanita tersebut, dan kini mulai berlari ke luar rumah. Aku tidak tahu mengapa aku berlari. Aku hanya ingin berlari sejauh yang ku bisa, hingga aku lelah dan kembali pingsan. Berharap apabila aku terbangun, aku bisa mengingat semuanya.

Semuanya.

Langkahku terhenti saat melihat mobil sedan melaju cepat. Aku tidak cukup bodoh untuk tidak menyadari bahwa aku dalam keadaan genting. Aku hanya menginginkan seluruh ingatanku kembali.

"Dasar, kau gadis tolol!" Tarikan Harry menjadi penyelamatku. Dalam dekapan dadanya dia terus mengumpat. "Seharusnya kita biarkan saja! Biar dia tidak menyusahkan kita lagi!" Belum sempat aku beranjak dari sofa, Harry mencengkram pergelangan tanganku, menghempaskanku sekenanya. "Lia, berikan dia dosis penenang!"

"Harry! Hentikan! Wajar jika gadis ini begitu ketakutan. Dia baru saja kehilangan ingatannya." Rangkulan lembutnya menjadikan tangisanku pecah. Bisa ku tangkap raut tegang Harry melemah, ada gurat tidak percaya terhadap apa yang baru saja didengarnya.

"B-biarkan aku pergi." Lirihku.

"Tidak, kau akan tinggal sementara waktu di sini. Harry akan menjagamu sampai kondisimu membaik." Kalimat wanita berusia 30an itu jelas mengejutkanku.

"Hey, apa maksudmu?" Harry berteriak tidak terima. "Bawa dia ke rumahmu, Lia! Dia bisa menjadi pasien pertamamu saat besok kau mendapatkan ijin praktek."

"Aku bisa pergi. Aku yakin, aku bisa mengingat semuanya." Ujarku menengahi, berusaha meyakinkan wanita ini bahwa aku bersungguh-sungguh.

"No, honey. Kau tidak perlu takut dengannya." Pundakku diremas, yang mana secara tidak langsung dia memberikanku semangat. Pun dia tersenyum usil ke arah Harry. "Harry memang terlihat tempramen, tapi adikku ini sebenarnya adalah orang yang baik."

Adik? Jadi... mereka bukan sepasang kekasih?

"Lia! Kau memang penghancur hidupku!"

Mengabaikan teriakan Harry, Lia menarik lenganku menuju dapur seraya terkekeh. "Watch your mouth, Harry Edward! Suatu hari kau akan sangat berterima kasih padaku! Ingat itu!"

*****

Suasana makan malam berlangsung cukup nyaman. Lia memperkenalkan dirinya dengan ramah. Dia bercerita banyak mengenai pengalamannya sebelum berhasil menjadi dokter seperti sekarang.

Dirinya berujar sempat diterjunkan di beberapa desa terpencil. Kebanyakan dari mereka masih menganggap bahwa penanganan oleh dokter tidaklah terlalu penting, karena penduduknya lebih memilih dengan perawatan ala kadarnya yang masih tradisional. Sementara Harry sesekali hanya menanggapi dengan anggukan atau gelengan malas.

"Datanglah bersama Harry, honey." Ucap Lia, lalu meneguk air mineralnya. Penyerahan ijin prakteknya sebagai dokter diadakan besok pagi, dan ajakannya membuat pupil mataku sedikit melebar. "Aku akan memberikan konsultasi rutin untukmu. Gratis. Ulangi, Harry."

"Hey, buang air kecil saja kau harus mengeluarkan uang." Sahut Harry.

Lia memelototi Harry, dan tatapannya kembali menghangat ketika menemuiku. "Aku akan marah kalau kau tidak menemuiku besok. Jadi kau wajib datang."

Aku hanya mengangguk kecil, tawarannya sungguh tidak bisa ku tolak. Bagaimanapun aku ingin secepatnya ingatanku kembali.

"Besok aku ada janji bertemu dengan klien." Mendengar perkataan Harry, membuat Lia menatap tajam lagi adiknya tersebut. "Oh, baiklah. Aku bisa mengundur jadwal pertemuanku."

Senyum Lia mengembang, senang bisa menaklukan adiknya tanpa perlu ancaman berarti. Kemudian Lia terkekeh sambil menuangkan banyak kentang ke piringku.

"Jika adikku ini berbuat yang macam-macam, kau bisa langsung menghubungiku." Lia pun memberikanku kartu namanya. "Minta juga ponsel pada Harry. Katakan saja kau mau apa. Dia ini kaya raya."

"Lia, hentikan. Kau membuatku tidak nyaman di rumahku sendiri." Sungut Harry dengan kesal sebelum beralih mengawasiku. "Dan kau gadis tanpa nama, setelah ini bereskan rumahku. Tak ada yang gratis di dunia ini. Kau paham?"

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
20 Chapters
อรัมภบท
“ตอบกูมาอีดาริน! ว่ามึงใช่มั้ยที่เป็นคนปล่อยข่าวเรื่องของกู!!!”หญิงสาวที่ถูกถามมองผู้หญิงที่ผลักเธอติดกำแพงด้วยความไม่เข้าใจ“พูดบ้าอะไร! ฉันไม่รู้เรื่อง!”เธอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ“ตอแหล! กูเห็นนะว่าวันนั้นมึงแอบมองหมิวอยู่!และมึงก็เห็นหมิว..กับพี่วิน!”ดารินถึงกลับหันขวับทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้น ใช่เธอแอบมอง แต่เธอไม่ได้แอบมองหมิวแต่เป็นแอบมองวินหรือวินทัพต่างหาก“แต่ฉันไม่ได้ทำ!เรื่องปล่อยข่าวนั่น!”เธอไม่ได้ปฏิเสธว่าแอบดูหรือไม่ แต่กลับบอกออกไปว่าเธอไม่ได้ทำในสิ่งที่เธอถูกกล่าวหา“ยังไม่เลิกตอแหลอีกหรอฮ่ะ! อีหน้าด้าน!!”เพี๊ยะ!!“!!!”ดารินถึงกับหน้าหันทันทีเมื่อเธอเพิ่งถูกผู้หญิงที่ชื่อหมิวตบเข้าอย่างเต็มแรง ใบหน้ารู้สึกชาวาบ ราวกับโดนน้ำข็งกดทับไว้เป็นเวลานานและตอนนี้ใบหน้าของเธอคงขึ้นรอยแดงให้ได้เห็นเเล้ว“เอาเลยหมิว มันทำมึงเสียหายเอาให้หนักเลยเดี๋ยวกูดูต้นทางให้”เพื่อนอีกคนของหมิวพูดพลางแสยะยิ้มด้วยความสะใจ“พวกเธอจะทำอะไร!”ดารินถามเมื่อหมิวและเพื่อนอีกคนเริ่มเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น“กูจะทำให้มึงเจ็บเหมือนกูนี่ไง!!”เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!“โอ้ย!!! ปล่อยนะ!”
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 1 เรื่องโชคร้าย
-ดาริน- 2 อาทิตย์ต่อมา “ริน!!” เสียงของเพื่อนสนิทของฉันเรียกเมื่อเราเจอกัน หลังจากทร่ฉันหายไปพักรักษาตัวมาได้เกือบสองอาทิตย์ กว่าแผลบนใบหน้าจะหายดี “เป็นยังไงบ้างอะ แกดีขึ้นแล้วใช่มั้ย” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ด้วยกลัวเพื่อนจะเป็นห่วงมากกว่าเดิม “ดูสิเนี่ย หน้าแกยังมีรอยอยู่เลย! ทำไมแกถึงไม่เอาเรื่องพวกมันล่ะ!” ยัยนก หรือ ลูกนก ถามฉันด้วยน้ำเสียงขัดใจที่ฉันไม่ยอมเอาเรื่องพวกหมิว จะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะ ฉันรู้ว่าถ้าฉันเอาเรื่องยัยพวกนั้นต้องไม่เลิกตอแยฉันแน่ๆ สู้ทนเจ็บให้มันจบ ๆ ไปแค่ครั้งนี้ครั้งดียวน่ะ ดีแล้ว “ช่างมันเถอะ เรารีบไปเรียนเถอะ อาจารย์นภาด้วยคลาสนี้” ฉันพูดตัดบทแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะไม่อยากให้เพื่อนสาวของฉันถามมากไปกว่านี้ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะปิดบังอะไรกับเพื่อนหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ อย่างน้อยไม่รู้มันยังจะดีกว่า “จริงด้วย! รีบไปกันเถอะ>” เป็นไปตามคาดหากฉันเอาชื่ออาจารย์ที่ดุ ๆ มาอ้างเมื่อไหร่ ยัยนกจะลืมเรื่องที่คุยกันอยู่ทันที ฉันกับเพื่อนสนิทจึงรีบเดินไปที่ตึกเรียนทันที ห้องเรียน พอเข้ามาใน
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 2 ตายคาเตียง (NC)
ปัจจุบัน ตอนนี้ฉันนั่งรอยัยนกไปส่งงานกับอาจารย์นภาอยู่หน้าตึกคณะตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วยสิ ยัยนกก็ไปนานซะจริง ๆ ไม่นานฉันก็เห็นร่างสูงของคน ๆ หนึ่งกำลังเดินจู๋จี๋กับดาวของคณะฉัน พี่วินทัพ..กับนุ่น เหอะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเขาเลยสักนิดทั้ง ๆ ที่เขาเองก็เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า มีความสุขดีทุกอย่าง ทำไมยังต้องมาทำร้ายจิตใจฉันด้วย! “มาแล้ว ๆ” เสียงของยัยนกทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ทันที เมื่อเผลอนึกไปถึงเรื่องของร่างสูงที่เอาแต่ทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ทำไมนานจัง นี่ฉันคิดว่าแกโดนอาจารย์นภาจับกดน้ำไปแล้วนะเนี่ย แกอยู่นั่นรายงานเล่มเดียวเนี่ย” ฉันพูดแซวขึ้นทันทีเมื่อยัยนกนั่งลงข้าง ๆ ฉัน ด้วยใบหน้าเซ็ง ๆ ที่วนมาส่งแก้งานกับอาจารย์ขาโหดถึงสามรอบแล้ว แต่ก็โดนตีกลับยับตลอดทุกรอบ “ก็เกือบ ๆ อ่ะ นางก็จุกจิกเกิ๊น แก้ไปสามรอบ โดนตีกลับทุกรอบ นี่รอบที่สี่ล่ะเหมือนแกจะเอือมเลยรับไป” ยัยนกพูดไปพลางเริ่มเก็บของเข้ากระเป๋าไปด้วย ฉันเองก็เหมือนกัน เห็นทีคงต้องหาของหวานกินแล้วมั้ง ดูท่ายัยนกน่าจะน้ำตาลตกไปหลายวัน “เอาน่า แล้วผ่านมั้ย งานน่ะ เขาว่ายังไงบ้างหลังจากรับไป” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง วิชานี้หากไ
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 3 ไม่เจอกันนาน
ตอนเช้า "อื้อออ.." ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งช้า ๆ พลางมองไปรอบ ๆ เขา ไปแล้วสินะ... มันเป็นแบบนี้มาสี่ปีแล้วแหละ เขาทำแบบนี้กับฉันมาสี่ปีแล้ว ฉันเป็นตัวอะไรสำหรับเขากันนะ ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปซื้อของเข้าห้องด้วยร่างกายที่แทบจะไม่มีแรงเหลือ คนเอาแต่ใจอย่างเขาชอบทำแบบนี้กับฉันเสมอน่ะแหละ “อืม...น่าจะซื้อเยอะเลยนะเนี่ย..” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางนึกถึงของที่จะซื้อ ถ้าถามว่าฉันเอาเงินมาจากไหนทำไมถึงยังอยู่คอนโดหรูหรานี่มาได้ถึงสามปี ก็เพราะพ่อกับแม่ฉันส่งตังมาให้ทุกเดือนเลยน่ะสิ แต่ไม่เคยติดต่อมาสักครั้ง พวกเขาส่งมาให้ฉันครั้งละสามหมื่นบาทต่อเดือน แต่ฉันก็ไม่ได้ใช้ฟุ่มเฟือยเลยนะ ประหยัดสุด ๆ เลยล่ะ ฉันเห็นแบบนี้ก็รู้จักขี้งกเหมือนกันนะ ซุปเปอร์มาร์เก็ต ฉันมาถึงห้างก็ตรงไปโซนซุปเปอร์มาร์เก็ตทันที ฉันต้องรีบหน่อยแล้วล่ะไม่ค่อยอยากอยู่ข้างนอกนาน ๆ เดี๋ยวฉันมีปัญหาอีก ไม่รู้เขามีกล้องติดตามตัวฉันหรือไง ถึงได้รู้ไปหมดว่าฉันทำอะไร ที่ไหน กับใคร “อืม…จะพอมั้ยนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางคำนวนว่าจะเอาไข่ไก่กับมาม่าไปไว้เท่าไหร่ให้พอเดือนนี้ดี “ขอโทษนะค
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 4 เมื่อไหร่จะจบ
วันต่อมา @มหาลัย วันนี้ฉันมาส่งงานอาจารย์ ที่ตึกคณะของพวกพี่วิน เพราะอาจารย์เขามาสอนแทนเพื่อนของเขาที่ตึกนี้ทำให้ฉันต้องมาส่งที่นี่ ฉันเองก็อยากจะส่งวันอื่นนะแต่ว่า...เดตไลน์งานนี้ก็คือวันนี้ตอน4โมงน่ะสิ นี่ก็บ่ายแล้วด้วย ดีนะที่เสร็จทันไม่งั้นแย่แน่ @คอนโดมิเดียมหรู M ฉันยืนอยู่ตรงหน้าห้องของตัวเองจะเป็นชั่วโมงแล้ว...ฉันรู้ว่าเขาต้องอยู่ข้างในแน่ ๆ และฉันก็รู้ว่าเขาพาใครมา...นอนในห้องของฉัน....เพราะฉันเห็นพวกเขาตั้งแต่ด้านล่างแล้ว...ฉันไม่อยากเข้าไปเห็นอะไรตอนนี้…ฉันรอได้... แกร๊ก... "หือ!?" ฉันมองผู้หญิงที่เปิดประตูออกมาด้วยเสื้อผ้านักศึกษาที่หลุดลุ่ยไม่เรียบร้อย เธอดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันยืนอยู่ เมื่อเห็นว่าฉันเป็นใครเธอก็ยกยิ้มให้ฉันอย่างเย้ยหยัน แล้วก็เดินออกไปโดยไม่สนใจฉันอีก เธอคือผู้หญิงคนที่นั่งอยู่กับพี่วินเมื่อเช้านี่… ฉันสบัดความคิดทั้งหมดออกจากหัวแล้วเดินเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่รู้สึกชา ๆ พอเข้ามาฉันก็เจอพี่วินนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟา ฉันเดินเลยผ่านเขาไปที่ห้องนอน...สภาพห้องตอนนี้มันไม่ต่างจาก…ห้องของโรงแรมมาตรฐานต่ำ มีกล่องถุงยางที่ถูกเปิดใช้แล้ว แล้วก็พวกถุ
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 5 คนใจร้าย
ซ่า!!“เฮือก!! แค่ก ๆ”ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างอยากลำบากก่อนจะสำลักน้ำที่เข้าปากเข้าจมูกจนแสบไปหมด...ฉันพยายามปรับโฟกัสไปที่ทางข้างหน้า...ก็พบกับ...พวกพี่วินนี่! พอหันหลังฉันก็เจอกับพวกคนที่จับฉันมา ฉันสบตากับคนที่ฉันกำลังจะไปหาเขาแต่ก็ไม่ทันดดนจับมานอนแอ้งแม้งตรงนี้เสียก่อน สายตาคบกริบคู่นั้นจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาเฉยชา...หึ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จับฉันมาเพื่อหวังให้ผู้ชายคนนี้ยอมแพ้…ไม่มีวันซะหรอก“ตื่นสักที หึ ไงมึง! ถ้ามึงยังไม่อยากให้อีนี่ตายก็เลิกเสือกเรื่องของพวกกูสักที! แล้วก็บอกพ่อมึงด้วยเลิกมาขัดแข้งขัดขาพวกกูได้ละ!”ฉันมองเขาไม่วางตา พวกเขาห้าคนได้แต่เค่นหัวเราะอย่างนึกขำ ฉันเองก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้ พวกเขารู้ดีว่าฉันไม่ได้มีค่าขนาดนั้น“ที่พวกนายทำน่ะไม่มีประโยชน์หรอก...”ฉันพูดออกมาเสียงเบา...ซึ่งพวกพี่วินเองต่างก็เงียบแล้วฟังฉันทันที ฉันพูดไปไม่ผิดหรอก มันไร้ประโยชน์จริง ๆ“เธอหมายความว่าไง!”มันเดินเข้ามาจับแขนฉันอย่างโมโหฉันเองก็ชำเลืองมองมันอย่างสมเพชเหมือนกัน! มันกับฉันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก โง่เหมือนกัน“โง่!”ฉันด่ามันออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวแต่ก็เหมือนด่าตัวเองไ
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 6 ถามทำไม
-ดาริน-นี่ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ชีวิตของฉันสงบอย่างบอกไม่ถูก สงบจนน่ากลัวเลยล่ะ...แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดีแล้วล่ะ…ฉันอยากจะอยู่เงียบ ๆ แบบนี้มานานมาก ๆ แต่อีกใจก็กลัวเหลือเกิน เวลาที่ทะเลนิ่ง ๆ แบบนี้ น่ากลัวจะตาย เพราะมันกำลังจะสื่อว่า สึนามิกำลังจะมายังไงล่ะ“ริน ๆ พรุ่งนี้สอบแล้ว ไปหอสมุดกัน”ฉันหันไปมองยัยนกที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาฉัน หอสมุดอีกแล้วเหรอเนี่ย…“อื้ม ไปสิ”ฉันไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะไม่รู้จะฏิเสธไปทำไมด้วย ฉันกับยัยนกกำลังจะเดินไปหอสมุดก็ตองชะงักทันทีที่เจอหมิวกำลังดักรอเราอยู่ อะไรอีกล่ะเนี่ยจะไม่ให้ฉันพักเลยรึไงนะ เรื่องนี้จบเรื่องนั้นมา จะเป็นบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย“หึ!หน้าระรื่นมาเลยนะมึง”ฉันมองหน้าหมิวนิ่ง ๆ อย่างเบื่อหน่าย จะอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย แค่ผู้ชายทิ้งต้องหาที่ลงขนาดนี้เลยหรือไงกัน“มีอะไรอีกล่ะ”ฉันถามออกไปอย่างเอือมระอา คนแบบหมิวน่ะ พูดดีด้วยก็ไม่เป็นผลหรอก“หึ ถามได้โง่มาก แต่ยังหน้าด้านเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยสินะ”ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับยัยนกที่ตอนนี้หน้าพร้อมบวกมาก“ไปกันเถอะนก”ฉันพูดแล้วดึงมือนกเดินเลี่งไปอีกทาง แต่หมิวก็ยังมาขวาง ไม่ยอมห
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 7 ไม่มีค่าพอ
@โรงพยาบาล SKฉันลงจากรถด้วยความงุนงง พวกเขาพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน? มีใครเป็นอะไรจริง ๆ งั้นเหรอ?นั่นมัน…“พี่วิน…”ฉันหลุดพูดชื่อของเขาออกมา สายตาของฉันทอดมองไปที่เขาที่ยืนสูบบุหรี่กับพี่ออกัสอยู่...พวกเขามาทำอะไรกันที่นี่กันแน่ ฉันชักจะงงมากกว่าเดิมแล้วนะ หรือที่นี่มีใครอยู่กันแน่?“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นฉัน....ฉันจะเลิกยุ่งกับเธอ...เพราะฉันจะไปสร้างชีวิตใหม่...แต่...ฉันอยากให้เธอได้เห็นว่าสิ่งที่เธอทำมันเลวร้ายแค่ไหน!”หลังจากที่พี่วินทัพเห็นฉันเดินมากับพวกพี่เอต้า พี่วินทัพก็พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบทันที ฉันมองเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวด...เขาจะไปแล้วงั้นเหรอ ฉันควรจะดีใจแต่ทำไมถึง…เจ็บจัง“เอาอีกแล้ว…ทำไมคะ ทำไมทุกคนถึงต้องคิดว่าเป็นรินด้วยล่ะ ที่ทำเรื่องแบบนั้น…”ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา…สี่ปีที่ผ่านมา...พวกเขาไม่เคยตามสืบตามหาความจริงเลย...พวกเขาเอาแต่โทษฉัน..เอาแต่ว่าฉันว่าฉันเป็นคนทำ เพียงเพราะคืนนั้นฉันอยู่ที่นั่น…แค่นั้นน่ะเหรอ ใจร้ายเกินไปแล้ว!“พวกพี่น่ะใจร้ายเกินไปจริง ๆ คิดว่าคนอย่างรินจะทำแบบนั้นได้จริง ๆ เหรอคะ?”เมื่ออยู่กับครบแบบนี้ความกล้าที่จะปฏิเสธก็เพิ่มมากขึ้น
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 8 เรื่องราวที่ถูกลืม
4ปี ต่อมาดารินกำลังนั่งอยู่ตรงสวนสาธาณะ แห่งหนึ่งเพื่อรอใครบางคนที่นัดเธอมาที่นี่อย่างใจจดใจจ่อ“ทำไมนานจัง”ดารินบ่นอุบเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนข้อมือที่มีนาฬิกาอยู่ขึ้นมาดูเวลา เธอมีงานที่รออยู่เสียด้วยหากไปช้าคงไม่ดีแน่ ๆ แต่คนที่นัดก็ดันยังไม่มา“ริน! รอนานมั้ย”ดารินยิ้มกว้างทันที ที่พี่ชายแสนอบอุ่นของเธอเดินเข้ามาพร้อมกับไอติมในมือ อีกมือก็โบกไม้โบกมือให้ พร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ“ก็นานอยู่ค่ะ แต่พอมีไอติมน่าอร่อยมาให้แบบนี้คุ้มแล้วค่ะที่รอ” ดารินพูดแล้วก็ยิ้มออกมาย่างสดใส ก่อนจะเอื้อมมือไปรับไอศกรีมถ้วยนั้นมาด้วยความเต็มใจ“ก็นี่แหละเหตุผลที่พี่มาตามนัดสาย รอคิวร้านนี้นานมาก ไม่รู้ทำไมกระแสดีนัก สงสัยมีคนมารีวิวแน่เลย”ดารินถึงกับยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูพี่ชายคนสนิทที่บ่นอุบออกมาอย่างไม่จริงจังนัก“ว่าแต่...วันนี้พี่เทมนัดเค้ามาทำอะไรที่สวนสาธารณะละคะ? ถ้ามาวิ่งเค้าไม่มีชุดนะคะ อีกอย่างวันนี้มีงานด้วยค่ะ”ดารินตักไอศกรีมเข้าปากหนึ่งคำพลางถามถึงเหตุผลที่ถูกนัดมาที่นี่ด้วย สิ่งที่พูดออกไปล้วนแต่เป็นความจริงทั้งนั้น ไม่ได้อยากปฏิเสธแม้แต่น้อย“ก็...คงอยากให้รินได้ผ่อนคลายบ้างละมั้ง เล่
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
บทที่ 9 คำปฏิเสธ
-ดาริน-@ บริษัท GF“น้องริน...มาแล้วเหรอ มาไวมากเลย”คนที่เอ่ยทักฉันคือพี่ส้ม หรือ ส้มเชิ้งนั่นแหละ พี่เขาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันเอง พี่เขาคอยช่วยจัดการเรื่องงานของฉันแทบทุกอย่าง ตารางงานก็จัดให้ งานไหนที่เห็นสมควรว่ารับก็รับให้เลยถ้าคิวฉันว่าง“ไวเหรอพี่ส้ม รินว่าช้าไปนะ ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงนัดรินมาที่บริษัทนี้ล่ะคะ?”ฉันถามเพราะปกติถ้ามีงานเข้าหรืออะไรพี่ส้มจะนัดฉันที่คอนโดหรือไม่ก็ร้านอาหาร ไม่งั้นก็ไปที่สตูดิโอถ่ายแบบเลย ส่วนมากไม่ค่อยให้เข้ามาที่บริษัทแบบนี้สักเท่าไหร่“คืองี้นะน้องรินวันนี้เรายังไม่ได้ถ่ายแบบหรอก ทางเจ้าของงานเขาขอให้เรามาเซ็นสัญญากันก่อนน่ะ”ฉันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ทำไมต้องเซ็นสัญญา? ในเมื่องานอื่น ๆ ของฉันทำไม่ถึงอาทิตย์ก็เสร็จ ปิดจ๊อบไป ไม่เคยมีงานไหนที่ต้องเซ็นสัญญาเลยนี่ หรืองานนี้ไม่เหมือนงานอื่น ๆ แปลกจัง ฉันไม่ใช่นางแบบที่ต้องมีค่ายหรือสังกัด เป็นนางแบบอิสระ ส่วนมากไม่รับงานยาวเกิน 1-2 อาทิตย์ เพราะฉันไม่ค่อยชอบ“ทำไมต้องเซ็นสัญญาด้วยคะพี่ส้ม ปกติรินไม่เห็นต้องเซ็นสัญญาเลยนี่คะ?”ฉันถามออกไปตรง ๆ เมื่อฉันคิดว่ามันแปลก ๆ ซึ่งเรื่องนี้จริง ๆ ฉันต้องคุยห
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status