All Chapters of เธอเป็นของผม: Chapter 1 - Chapter 10

20 Chapters

อรัมภบท

“ตอบกูมาอีดาริน! ว่ามึงใช่มั้ยที่เป็นคนปล่อยข่าวเรื่องของกู!!!”หญิงสาวที่ถูกถามมองผู้หญิงที่ผลักเธอติดกำแพงด้วยความไม่เข้าใจ“พูดบ้าอะไร! ฉันไม่รู้เรื่อง!”เธอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ“ตอแหล! กูเห็นนะว่าวันนั้นมึงแอบมองหมิวอยู่!และมึงก็เห็นหมิว..กับพี่วิน!”ดารินถึงกลับหันขวับทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้น ใช่เธอแอบมอง แต่เธอไม่ได้แอบมองหมิวแต่เป็นแอบมองวินหรือวินทัพต่างหาก“แต่ฉันไม่ได้ทำ!เรื่องปล่อยข่าวนั่น!”เธอไม่ได้ปฏิเสธว่าแอบดูหรือไม่ แต่กลับบอกออกไปว่าเธอไม่ได้ทำในสิ่งที่เธอถูกกล่าวหา“ยังไม่เลิกตอแหลอีกหรอฮ่ะ! อีหน้าด้าน!!”เพี๊ยะ!!“!!!”ดารินถึงกับหน้าหันทันทีเมื่อเธอเพิ่งถูกผู้หญิงที่ชื่อหมิวตบเข้าอย่างเต็มแรง ใบหน้ารู้สึกชาวาบ ราวกับโดนน้ำข็งกดทับไว้เป็นเวลานานและตอนนี้ใบหน้าของเธอคงขึ้นรอยแดงให้ได้เห็นเเล้ว“เอาเลยหมิว มันทำมึงเสียหายเอาให้หนักเลยเดี๋ยวกูดูต้นทางให้”เพื่อนอีกคนของหมิวพูดพลางแสยะยิ้มด้วยความสะใจ“พวกเธอจะทำอะไร!”ดารินถามเมื่อหมิวและเพื่อนอีกคนเริ่มเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น“กูจะทำให้มึงเจ็บเหมือนกูนี่ไง!!”เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!“โอ้ย!!! ปล่อยนะ!”
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 1 เรื่องโชคร้าย

-ดาริน- 2 อาทิตย์ต่อมา “ริน!!” เสียงของเพื่อนสนิทของฉันเรียกเมื่อเราเจอกัน หลังจากทร่ฉันหายไปพักรักษาตัวมาได้เกือบสองอาทิตย์ กว่าแผลบนใบหน้าจะหายดี “เป็นยังไงบ้างอะ แกดีขึ้นแล้วใช่มั้ย” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ด้วยกลัวเพื่อนจะเป็นห่วงมากกว่าเดิม “ดูสิเนี่ย หน้าแกยังมีรอยอยู่เลย! ทำไมแกถึงไม่เอาเรื่องพวกมันล่ะ!” ยัยนก หรือ ลูกนก ถามฉันด้วยน้ำเสียงขัดใจที่ฉันไม่ยอมเอาเรื่องพวกหมิว จะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะ ฉันรู้ว่าถ้าฉันเอาเรื่องยัยพวกนั้นต้องไม่เลิกตอแยฉันแน่ๆ สู้ทนเจ็บให้มันจบ ๆ ไปแค่ครั้งนี้ครั้งดียวน่ะ ดีแล้ว “ช่างมันเถอะ เรารีบไปเรียนเถอะ อาจารย์นภาด้วยคลาสนี้” ฉันพูดตัดบทแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะไม่อยากให้เพื่อนสาวของฉันถามมากไปกว่านี้ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะปิดบังอะไรกับเพื่อนหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ อย่างน้อยไม่รู้มันยังจะดีกว่า “จริงด้วย! รีบไปกันเถอะ>” เป็นไปตามคาดหากฉันเอาชื่ออาจารย์ที่ดุ ๆ มาอ้างเมื่อไหร่ ยัยนกจะลืมเรื่องที่คุยกันอยู่ทันที ฉันกับเพื่อนสนิทจึงรีบเดินไปที่ตึกเรียนทันที ห้องเรียน พอเข้ามาใน
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 2 ตายคาเตียง (NC)

ปัจจุบัน ตอนนี้ฉันนั่งรอยัยนกไปส่งงานกับอาจารย์นภาอยู่หน้าตึกคณะตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วยสิ ยัยนกก็ไปนานซะจริง ๆ ไม่นานฉันก็เห็นร่างสูงของคน ๆ หนึ่งกำลังเดินจู๋จี๋กับดาวของคณะฉัน พี่วินทัพ..กับนุ่น เหอะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเขาเลยสักนิดทั้ง ๆ ที่เขาเองก็เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า มีความสุขดีทุกอย่าง ทำไมยังต้องมาทำร้ายจิตใจฉันด้วย! “มาแล้ว ๆ” เสียงของยัยนกทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ทันที เมื่อเผลอนึกไปถึงเรื่องของร่างสูงที่เอาแต่ทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ทำไมนานจัง นี่ฉันคิดว่าแกโดนอาจารย์นภาจับกดน้ำไปแล้วนะเนี่ย แกอยู่นั่นรายงานเล่มเดียวเนี่ย” ฉันพูดแซวขึ้นทันทีเมื่อยัยนกนั่งลงข้าง ๆ ฉัน ด้วยใบหน้าเซ็ง ๆ ที่วนมาส่งแก้งานกับอาจารย์ขาโหดถึงสามรอบแล้ว แต่ก็โดนตีกลับยับตลอดทุกรอบ “ก็เกือบ ๆ อ่ะ นางก็จุกจิกเกิ๊น แก้ไปสามรอบ โดนตีกลับทุกรอบ นี่รอบที่สี่ล่ะเหมือนแกจะเอือมเลยรับไป” ยัยนกพูดไปพลางเริ่มเก็บของเข้ากระเป๋าไปด้วย ฉันเองก็เหมือนกัน เห็นทีคงต้องหาของหวานกินแล้วมั้ง ดูท่ายัยนกน่าจะน้ำตาลตกไปหลายวัน “เอาน่า แล้วผ่านมั้ย งานน่ะ เขาว่ายังไงบ้างหลังจากรับไป” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง วิชานี้หากไ
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 3 ไม่เจอกันนาน

ตอนเช้า "อื้อออ.." ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งช้า ๆ พลางมองไปรอบ ๆ เขา ไปแล้วสินะ... มันเป็นแบบนี้มาสี่ปีแล้วแหละ เขาทำแบบนี้กับฉันมาสี่ปีแล้ว ฉันเป็นตัวอะไรสำหรับเขากันนะ ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปซื้อของเข้าห้องด้วยร่างกายที่แทบจะไม่มีแรงเหลือ คนเอาแต่ใจอย่างเขาชอบทำแบบนี้กับฉันเสมอน่ะแหละ “อืม...น่าจะซื้อเยอะเลยนะเนี่ย..” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางนึกถึงของที่จะซื้อ ถ้าถามว่าฉันเอาเงินมาจากไหนทำไมถึงยังอยู่คอนโดหรูหรานี่มาได้ถึงสามปี ก็เพราะพ่อกับแม่ฉันส่งตังมาให้ทุกเดือนเลยน่ะสิ แต่ไม่เคยติดต่อมาสักครั้ง พวกเขาส่งมาให้ฉันครั้งละสามหมื่นบาทต่อเดือน แต่ฉันก็ไม่ได้ใช้ฟุ่มเฟือยเลยนะ ประหยัดสุด ๆ เลยล่ะ ฉันเห็นแบบนี้ก็รู้จักขี้งกเหมือนกันนะ ซุปเปอร์มาร์เก็ต ฉันมาถึงห้างก็ตรงไปโซนซุปเปอร์มาร์เก็ตทันที ฉันต้องรีบหน่อยแล้วล่ะไม่ค่อยอยากอยู่ข้างนอกนาน ๆ เดี๋ยวฉันมีปัญหาอีก ไม่รู้เขามีกล้องติดตามตัวฉันหรือไง ถึงได้รู้ไปหมดว่าฉันทำอะไร ที่ไหน กับใคร “อืม…จะพอมั้ยนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางคำนวนว่าจะเอาไข่ไก่กับมาม่าไปไว้เท่าไหร่ให้พอเดือนนี้ดี “ขอโทษนะค
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 4 เมื่อไหร่จะจบ

วันต่อมา @มหาลัย วันนี้ฉันมาส่งงานอาจารย์ ที่ตึกคณะของพวกพี่วิน เพราะอาจารย์เขามาสอนแทนเพื่อนของเขาที่ตึกนี้ทำให้ฉันต้องมาส่งที่นี่ ฉันเองก็อยากจะส่งวันอื่นนะแต่ว่า...เดตไลน์งานนี้ก็คือวันนี้ตอน4โมงน่ะสิ นี่ก็บ่ายแล้วด้วย ดีนะที่เสร็จทันไม่งั้นแย่แน่ @คอนโดมิเดียมหรู M ฉันยืนอยู่ตรงหน้าห้องของตัวเองจะเป็นชั่วโมงแล้ว...ฉันรู้ว่าเขาต้องอยู่ข้างในแน่ ๆ และฉันก็รู้ว่าเขาพาใครมา...นอนในห้องของฉัน....เพราะฉันเห็นพวกเขาตั้งแต่ด้านล่างแล้ว...ฉันไม่อยากเข้าไปเห็นอะไรตอนนี้…ฉันรอได้... แกร๊ก... "หือ!?" ฉันมองผู้หญิงที่เปิดประตูออกมาด้วยเสื้อผ้านักศึกษาที่หลุดลุ่ยไม่เรียบร้อย เธอดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันยืนอยู่ เมื่อเห็นว่าฉันเป็นใครเธอก็ยกยิ้มให้ฉันอย่างเย้ยหยัน แล้วก็เดินออกไปโดยไม่สนใจฉันอีก เธอคือผู้หญิงคนที่นั่งอยู่กับพี่วินเมื่อเช้านี่… ฉันสบัดความคิดทั้งหมดออกจากหัวแล้วเดินเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่รู้สึกชา ๆ พอเข้ามาฉันก็เจอพี่วินนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟา ฉันเดินเลยผ่านเขาไปที่ห้องนอน...สภาพห้องตอนนี้มันไม่ต่างจาก…ห้องของโรงแรมมาตรฐานต่ำ มีกล่องถุงยางที่ถูกเปิดใช้แล้ว แล้วก็พวกถุ
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 5 คนใจร้าย

ซ่า!!“เฮือก!! แค่ก ๆ”ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างอยากลำบากก่อนจะสำลักน้ำที่เข้าปากเข้าจมูกจนแสบไปหมด...ฉันพยายามปรับโฟกัสไปที่ทางข้างหน้า...ก็พบกับ...พวกพี่วินนี่! พอหันหลังฉันก็เจอกับพวกคนที่จับฉันมา ฉันสบตากับคนที่ฉันกำลังจะไปหาเขาแต่ก็ไม่ทันดดนจับมานอนแอ้งแม้งตรงนี้เสียก่อน สายตาคบกริบคู่นั้นจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาเฉยชา...หึ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จับฉันมาเพื่อหวังให้ผู้ชายคนนี้ยอมแพ้…ไม่มีวันซะหรอก“ตื่นสักที หึ ไงมึง! ถ้ามึงยังไม่อยากให้อีนี่ตายก็เลิกเสือกเรื่องของพวกกูสักที! แล้วก็บอกพ่อมึงด้วยเลิกมาขัดแข้งขัดขาพวกกูได้ละ!”ฉันมองเขาไม่วางตา พวกเขาห้าคนได้แต่เค่นหัวเราะอย่างนึกขำ ฉันเองก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้ พวกเขารู้ดีว่าฉันไม่ได้มีค่าขนาดนั้น“ที่พวกนายทำน่ะไม่มีประโยชน์หรอก...”ฉันพูดออกมาเสียงเบา...ซึ่งพวกพี่วินเองต่างก็เงียบแล้วฟังฉันทันที ฉันพูดไปไม่ผิดหรอก มันไร้ประโยชน์จริง ๆ“เธอหมายความว่าไง!”มันเดินเข้ามาจับแขนฉันอย่างโมโหฉันเองก็ชำเลืองมองมันอย่างสมเพชเหมือนกัน! มันกับฉันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก โง่เหมือนกัน“โง่!”ฉันด่ามันออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวแต่ก็เหมือนด่าตัวเองไ
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 6 ถามทำไม

-ดาริน-นี่ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ชีวิตของฉันสงบอย่างบอกไม่ถูก สงบจนน่ากลัวเลยล่ะ...แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดีแล้วล่ะ…ฉันอยากจะอยู่เงียบ ๆ แบบนี้มานานมาก ๆ แต่อีกใจก็กลัวเหลือเกิน เวลาที่ทะเลนิ่ง ๆ แบบนี้ น่ากลัวจะตาย เพราะมันกำลังจะสื่อว่า สึนามิกำลังจะมายังไงล่ะ“ริน ๆ พรุ่งนี้สอบแล้ว ไปหอสมุดกัน”ฉันหันไปมองยัยนกที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาฉัน หอสมุดอีกแล้วเหรอเนี่ย…“อื้ม ไปสิ”ฉันไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะไม่รู้จะฏิเสธไปทำไมด้วย ฉันกับยัยนกกำลังจะเดินไปหอสมุดก็ตองชะงักทันทีที่เจอหมิวกำลังดักรอเราอยู่ อะไรอีกล่ะเนี่ยจะไม่ให้ฉันพักเลยรึไงนะ เรื่องนี้จบเรื่องนั้นมา จะเป็นบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย“หึ!หน้าระรื่นมาเลยนะมึง”ฉันมองหน้าหมิวนิ่ง ๆ อย่างเบื่อหน่าย จะอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย แค่ผู้ชายทิ้งต้องหาที่ลงขนาดนี้เลยหรือไงกัน“มีอะไรอีกล่ะ”ฉันถามออกไปอย่างเอือมระอา คนแบบหมิวน่ะ พูดดีด้วยก็ไม่เป็นผลหรอก“หึ ถามได้โง่มาก แต่ยังหน้าด้านเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยสินะ”ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับยัยนกที่ตอนนี้หน้าพร้อมบวกมาก“ไปกันเถอะนก”ฉันพูดแล้วดึงมือนกเดินเลี่งไปอีกทาง แต่หมิวก็ยังมาขวาง ไม่ยอมห
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 7 ไม่มีค่าพอ

@โรงพยาบาล SKฉันลงจากรถด้วยความงุนงง พวกเขาพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน? มีใครเป็นอะไรจริง ๆ งั้นเหรอ?นั่นมัน…“พี่วิน…”ฉันหลุดพูดชื่อของเขาออกมา สายตาของฉันทอดมองไปที่เขาที่ยืนสูบบุหรี่กับพี่ออกัสอยู่...พวกเขามาทำอะไรกันที่นี่กันแน่ ฉันชักจะงงมากกว่าเดิมแล้วนะ หรือที่นี่มีใครอยู่กันแน่?“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นฉัน....ฉันจะเลิกยุ่งกับเธอ...เพราะฉันจะไปสร้างชีวิตใหม่...แต่...ฉันอยากให้เธอได้เห็นว่าสิ่งที่เธอทำมันเลวร้ายแค่ไหน!”หลังจากที่พี่วินทัพเห็นฉันเดินมากับพวกพี่เอต้า พี่วินทัพก็พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบทันที ฉันมองเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวด...เขาจะไปแล้วงั้นเหรอ ฉันควรจะดีใจแต่ทำไมถึง…เจ็บจัง“เอาอีกแล้ว…ทำไมคะ ทำไมทุกคนถึงต้องคิดว่าเป็นรินด้วยล่ะ ที่ทำเรื่องแบบนั้น…”ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา…สี่ปีที่ผ่านมา...พวกเขาไม่เคยตามสืบตามหาความจริงเลย...พวกเขาเอาแต่โทษฉัน..เอาแต่ว่าฉันว่าฉันเป็นคนทำ เพียงเพราะคืนนั้นฉันอยู่ที่นั่น…แค่นั้นน่ะเหรอ ใจร้ายเกินไปแล้ว!“พวกพี่น่ะใจร้ายเกินไปจริง ๆ คิดว่าคนอย่างรินจะทำแบบนั้นได้จริง ๆ เหรอคะ?”เมื่ออยู่กับครบแบบนี้ความกล้าที่จะปฏิเสธก็เพิ่มมากขึ้น
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 8 เรื่องราวที่ถูกลืม

4ปี ต่อมาดารินกำลังนั่งอยู่ตรงสวนสาธาณะ แห่งหนึ่งเพื่อรอใครบางคนที่นัดเธอมาที่นี่อย่างใจจดใจจ่อ“ทำไมนานจัง”ดารินบ่นอุบเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนข้อมือที่มีนาฬิกาอยู่ขึ้นมาดูเวลา เธอมีงานที่รออยู่เสียด้วยหากไปช้าคงไม่ดีแน่ ๆ แต่คนที่นัดก็ดันยังไม่มา“ริน! รอนานมั้ย”ดารินยิ้มกว้างทันที ที่พี่ชายแสนอบอุ่นของเธอเดินเข้ามาพร้อมกับไอติมในมือ อีกมือก็โบกไม้โบกมือให้ พร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ“ก็นานอยู่ค่ะ แต่พอมีไอติมน่าอร่อยมาให้แบบนี้คุ้มแล้วค่ะที่รอ” ดารินพูดแล้วก็ยิ้มออกมาย่างสดใส ก่อนจะเอื้อมมือไปรับไอศกรีมถ้วยนั้นมาด้วยความเต็มใจ“ก็นี่แหละเหตุผลที่พี่มาตามนัดสาย รอคิวร้านนี้นานมาก ไม่รู้ทำไมกระแสดีนัก สงสัยมีคนมารีวิวแน่เลย”ดารินถึงกับยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูพี่ชายคนสนิทที่บ่นอุบออกมาอย่างไม่จริงจังนัก“ว่าแต่...วันนี้พี่เทมนัดเค้ามาทำอะไรที่สวนสาธารณะละคะ? ถ้ามาวิ่งเค้าไม่มีชุดนะคะ อีกอย่างวันนี้มีงานด้วยค่ะ”ดารินตักไอศกรีมเข้าปากหนึ่งคำพลางถามถึงเหตุผลที่ถูกนัดมาที่นี่ด้วย สิ่งที่พูดออกไปล้วนแต่เป็นความจริงทั้งนั้น ไม่ได้อยากปฏิเสธแม้แต่น้อย“ก็...คงอยากให้รินได้ผ่อนคลายบ้างละมั้ง เล่
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more

บทที่ 9 คำปฏิเสธ

-ดาริน-@ บริษัท GF“น้องริน...มาแล้วเหรอ มาไวมากเลย”คนที่เอ่ยทักฉันคือพี่ส้ม หรือ ส้มเชิ้งนั่นแหละ พี่เขาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันเอง พี่เขาคอยช่วยจัดการเรื่องงานของฉันแทบทุกอย่าง ตารางงานก็จัดให้ งานไหนที่เห็นสมควรว่ารับก็รับให้เลยถ้าคิวฉันว่าง“ไวเหรอพี่ส้ม รินว่าช้าไปนะ ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงนัดรินมาที่บริษัทนี้ล่ะคะ?”ฉันถามเพราะปกติถ้ามีงานเข้าหรืออะไรพี่ส้มจะนัดฉันที่คอนโดหรือไม่ก็ร้านอาหาร ไม่งั้นก็ไปที่สตูดิโอถ่ายแบบเลย ส่วนมากไม่ค่อยให้เข้ามาที่บริษัทแบบนี้สักเท่าไหร่“คืองี้นะน้องรินวันนี้เรายังไม่ได้ถ่ายแบบหรอก ทางเจ้าของงานเขาขอให้เรามาเซ็นสัญญากันก่อนน่ะ”ฉันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ทำไมต้องเซ็นสัญญา? ในเมื่องานอื่น ๆ ของฉันทำไม่ถึงอาทิตย์ก็เสร็จ ปิดจ๊อบไป ไม่เคยมีงานไหนที่ต้องเซ็นสัญญาเลยนี่ หรืองานนี้ไม่เหมือนงานอื่น ๆ แปลกจัง ฉันไม่ใช่นางแบบที่ต้องมีค่ายหรือสังกัด เป็นนางแบบอิสระ ส่วนมากไม่รับงานยาวเกิน 1-2 อาทิตย์ เพราะฉันไม่ค่อยชอบ“ทำไมต้องเซ็นสัญญาด้วยคะพี่ส้ม ปกติรินไม่เห็นต้องเซ็นสัญญาเลยนี่คะ?”ฉันถามออกไปตรง ๆ เมื่อฉันคิดว่ามันแปลก ๆ ซึ่งเรื่องนี้จริง ๆ ฉันต้องคุยห
last updateLast Updated : 2025-09-13
Read more
PREV
12
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status