Waking Up Next To Him Again의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

Dave Lorian’s Point of ViewMabilis lumipas ang araw, pero hindi ang bigat sa ulo ko. Pagkatapos ng sunod-sunod na meetings, presentations, at calls with investors, pakiramdam ko parang wala nang natira sa utak ko kundi ingay. Mga numero, mga plano, mga boses na humihingi ng desisyon — lahat gusto ng sagot, pero walang gustong makinig.Pagdating ko sa condo, diretsong kong tinanggal ang necktie at binuksan ang dalawang butones ng polo ko. Tahimik. Walang Daphne. Walang Ayah. Walang sinuman.I poured myself a glass of whiskey. One shot. Then another.The city lights outside glimmered through the window, halos katapat ng mesa kung saan nakakalat ang mga dokumento. Pero kahit gaano ko pilit na ibalik sa trabaho ang isip ko, bumabalik pa rin ako sa isang imahe — Ayah laughing beside Marco.Nilingon ko ang baso, nakita ko ang repleksyon ko sa amber liquid. “You’re pathetic,” mahina kong sabi. “A CEO who can’t even control his own emotions.”I took another sip. The burn felt good, at least

Dave Lorian’s Point of ViewPagkatapos ng meeting, naghiwa-hiwalay na ang lahat. Si Daphne agad na sumama sa team niya para ayusin ang press kits, habang ako naman ay naiwan sa main hall.Hindi ko alam kung bakit hindi ako makaalis agad. Siguro dahil nando’n pa rin siya—si Ayah.She was bent over a table, checking documents, reviewing final notes for Maison De Vivre’s runway sequence. Organized as always. Her handwriting was clean, bawat instruction malinaw. She didn’t even notice me watching her. Or maybe she did, pero pinili niyang hindi pansinin.“Sir Dave?” tawag ng isang intern, may hawak na clipboard. “Would you like to check the stage setup?”“Later,” sagot ko. “Just… make sure everything’s running.”The intern nodded and left.Lumapit ako ng bahagya, enough to hear her voice.“Marco, pa-check ulit ‘yung backdrop. Medyo masyadong mataas ‘yung right side,” sabi niya, sabay turo.“Got it,” sagot ni Marco, mabilis na inakyat ang platform para i-adjust.Tahimik akong nakamasid. Ther

Dave Lorian’s Point of ViewPaglabas ko ng building, ramdam ko pa rin ‘yung bigat sa dibdib ko. Wala si Ayah. Wala rin si Marco. At kahit ilang beses kong tanungin ang mga staff, iisa lang ang sagot—pareho silang naka-day off.The sky was cloudy, the kind that made the whole city look dull and tired. I was about to unlock my car when my phone vibrated in my hand. Daphne.Saglit akong natigilan. I could ignore it, let it ring, pretend I didn’t see it. Pero hindi puwedeng gano’n. Hindi puwedeng mapansin ng mundo na may mali sa amin. Kaya kahit pilit kong pinipigilan ‘yung kaba sa dibdib, sinagot ko.“Hey,” I said, trying to sound normal.“Hey, handsome,” her voice was smooth, confident—like she owned every word she said. “Lunch date? I already booked a table. We should celebrate another successful partnership.”Partnership. The word felt heavier than it should. I swallowed hard, forcing myself to reply, “Sure. Where?”“Golden Blossom. Private booth, as usual. You can’t say no, Dave.”At

Dave Lorian’s Point of ViewPagkatapos ng lunch meeting kasama si Daphne, bumalik ako sa opisina. Tahimik ang hallway, pero mabigat ang pakiramdam. Parang lahat ng tao abala, pero ako, parang gusto ko lang mapag-isa.Pagpasok ko sa office, tahimik. Walang tunog kundi ‘yung mahinang hum ng aircon. I closed the door, dropped my coat sa couch, at naupo sa harap ng mesa.Binuksan ko ang brown paper bag na dala ko mula kanina—‘yung pinabaon sa akin ni Ayah. Amoy pa lang, parang biglang nagbago ang hangin sa loob ng kwarto. Bago pa man tumama sa dila ko ‘yung lasa, alam kong ito lang ‘yung parte ng araw na magiging totoo.Nilabas ko ‘yung lunchbox, medyo malamig na ‘yung adobo. May mangga pa rin sa ibabaw, medyo lutong-luto na sa suka.“Adobo with mangga,” bulong ko, medyo natawa. “Classic Ayah.”I took a bite. Maasim. Matapang. Weird sa iba, pero pamilyar sa akin. ‘Yung klase ng lasa na kahit mali ang timpla, may dahilan kung bakit gusto mo pa rin.Habang kumakain ako, napatingin ako sa mg

Dave Lorian’s Point of ViewPagkatapos ng mahabang araw sa opisina—mga meeting na puro salita, tawa, at kunwaring saya, pakiramdam ko ubos na naman ako. I loosened my tie while stepping out of the lobby, the city lights bleeding through the glass walls like fake daylight. Ang daming ilaw, pero wala namang init.Pagdating ko sa kotse, sandali akong tumigil bago mag-start ng engine. My reflection on the windshield looked exactly like how I felt, polished on the outside, exhausted underneath. Another day pretending to be in control. Another day pretending to love the life I built.Habang dumadaan ako sa may EDSA extension, traffic was crawling. Mga vendor sa gilid ng kalsada, busina, at usok ng tambutso, lahat sabay-sabay, parang orchestra ng pagod. I rolled the window halfway just to breathe real air, kahit amoy usok at mantika. At doon ko ulit siya nakita.‘Yung matandang babae, nakaupo sa bangketa sa may tapat ng panaderya. Payat, halos buto’t balat, at may maliit na basyong lata sa h