All Chapters of Waking Up Next To Him Again: Chapter 11 - Chapter 20

Ayah Solene’s Point of ViewIlang araw ang lumipas matapos ang conference sa hotel. Ilang araw na rin akong nai-stress sa mga tsismis ng mga empleyado rito sa office. Kesyo malandi raw ako. Over raw ang pagka-potassium, short term ng dalawang salitang p*ta at assuming.“Look how stupid people are,” napapailing na lang ako habang naglalakad patungo sa office ko.“Kung sabagay… toxic din kasi ang boss, kaya gano’n din ang empleyado,” bulong ko sa isip.‘Di kasi nila masabayan ang mata ko sa tuwing diretso ang tingin ko sa kanila. Sabagay, wala naman akong dapat pagkatiwalaan dito. I’m not here to find friends. I’m here to work and make a living.Binuksan ko ang glass door ng office. Tama na ang chika—it’s time to work. As usual, tambak na naman ang mga papel sa table ko. Mula sa aming mga project coordinators ng company, parang ako lang yata ang ‘di maiwanan ng papel ang mesa. Lahat kasi sila ang lilinis na, ako na lang ang hindi.“Hays… ga-bundok na!” sarkastiko kong bungad sa mga offi

Ayah Solene’s Point of ViewPagkauwi namin sa secret house, para bang biglang lumiit ang mga pader. Tahimik. Walang ingay maliban sa mahina at paulit-ulit na tiktak ng orasan sa dingding. Si Dave, agad na nagtanggal ng necktie at naupo sa sofa na parang pasan niya ang buong mundo. Ako naman, dumiretso sa kusina at kunwaring may ginagawa, kahit wala naman. Binuksan ko lang ang gripo at pinanood ang pag-agos ng tubig. Doon ko ibinuhos ang lahat ng bigat na hindi ko masabi.“Don’t mind her,” sabi niya mula sa sala.Napakapit ako sa gilid ng lababo, halos mapiga ko ang bakal. Don’t mind her? Paulit-ulit iyon sa tenga ko, parang tinatarakan ng karayom ang puso ko. Unti-unti kong naramdaman ang panginginig ng dibdib ko.Napalingon ako, dahan-dahan. “Don’t mind her? Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Dave?” Mababa ang tono ko pero puno ng bigat. “Paano ko hindi iintindihin, eh ako ang target niya. Ako ang pinapahiya. Ako ang babagsakan ng galit niya!”Tumayo siya at lumapit, hawak ang braso ko

Ayah Solene’s Point of ViewKanina pa ako nakatutok sa monitor, halos dumikit na ang mata ko sa screen sa kakasagot ng emails at pag-aayos ng schedules. Kung hindi lang siguro nakakahiya, gusto ko na talagang sumigaw ng “Stop sending me tasks, people!” Pero hindi puwede. Kaya heto, no choice ang person.Napatingin ako saglit sa paligid. Si Gwen busy sa cabinet, inaayos ang folders na parang may sariling filing contest. Si Renz naman kinukulit si Jane, na obvious na naiinis pero natatawa rin. At ayun, sa kabilang cubicle si Marco, naka-glasses, seryoso sa laptop. Minsan titingin sa akin, ngumiti ng konti. Ako? Deadma agad—kasi hello, awkward much.Tahimik pa sana ang lahat nang biglang bumukas ang glass door.Sabay-sabay kaming napalingon. And there she was—Daphne.

Ayah Solene’s Point of ViewDalawang linggo na ang lumipas mula nang gabing ‘yon sa secret house. Ang bilis, pero para sa akin, bawat araw ay parang taon. Tahimik si Dave. Ako rin. Wala kaming napag-uusapan maliban sa trabaho o mga simpleng bagay na pwedeng marinig kahit ng dingding. Parang dalawang taong nagtatago sa parehong lugar, pero may pader sa gitna.Sa office, sinusubukan kong maging normal. Ngumiti sa mga kasamahan, sumabay sa mga biro, magpanggap na okay lang. Pero sa likod ng mga maluluwag kong blazers at dresses, may tinatago akong hindi dapat makita—ang bahagyang umbok ng tiyan ko.Pinili kong maging maingat. Lahat ng suot ko ngayon ay may laylay o belt na pwedeng magtago. Naglalagay din ako ng folder sa harapan ko kapag may meeting, at kapag may picture taking, laging side view.Minsan, habang nakatingin ako sa salamin sa banyo ng opisina, napapahawak ako sa tiyan ko at napapabuntong-hininga.Hanggang kailan ko kayang itago ‘to?Hindi ko alam kung anong mas mabigat—ang

Ayah Solene’s Point of ViewNakatitig lang ako sa envelope na parang may buhay ito. Ang liit-liit lang, pero bigat na bigat ako sa paghawak. Cream-colored, may gold lining sa gilid, at sa gitna, naka-emboss ang mga initial na D.W. — Daphne Wilson.“Should I open it, ma’am?” tanong ni Gwen, curious.Umiling ako. “No… ako na.” sabay ngiti ko nang pilit. Hindi ko rin alam kung ready ba akong harapin kung anong laman nito.Dahan-dahan kong binuksan ang selyo. Pagkapunit ko ng bahagya, naamoy ko agad ang pamilyar na amoy ng mamahaling pabango, yung Chanel No. 5. Her scent. Of course. Kahit sa papel, gusto niyang iparamdam kung sino ang reyna.Sa loob ay may card, isang ivory white, elegant ang font, simple pero may yabang. Binasa ko nang mabuti.Maison De Vivre presents: Private Launch Collection Gala.Formal dinner and media presentation.Attendance required for all coordinators and senior staff.Dress Code: Black & Gold — Elegance only.See you there, Ayah Solene.— D.W.Hindi ako makaga