Lahat ng Kabanata ng Waking Up Next To Him Again: Kabanata 21 - Kabanata 30

Daphne’s Point of ViewI’ve always believed that elegance is power—and power, when used correctly, doesn’t need to raise its voice.The night of the event was perfect. Every detail, every sparkle, every whisper in that grand ballroom of Le Grand Élysée Hotel fell exactly where I wanted them to be. The chandeliers glimmered like stolen stars, the champagne flowed endlessly, and the cameras—ah, the cameras—captured everything I wanted them to see.Including her. Ayah Solene. The woman who forgot her place.Hindi ko kailangan sumigaw o magbanta. Isang sulyap lang, isang mapait na ngiti, at isang “mistaken introduction” sa harap ng lahat, at sapat na iyon para maramdaman niya kung gaano kaliit siya sa mundo ko. Assistant designer, iyon ang ipinakilala ko sa kanya, kahit alam kong project coordinator siya. At nang mapako sa kanya ang mga titig ng mga bisita, nang marinig kong may bulungan ng “Oh, that’s her?” sa likod ko—doon ko alam, tama ang tama ng aking tira.But despite everything, she

Ayah Solene's Point of ViewHabang palabas kami ng office, ramdam ko ang ilang pares ng matang sumusunod. Siguro nag-iisip na naman sila ng kung anu-ano. Pero sa oras na ‘to, wala akong pakialam. Isipin niyo mga gusto niyong isipin.Kailangan ko ring huminga. Kailangan kong maramdaman ulit na normal ako. At kung si Marco ang distraction na ‘yon, then so be it.The cafeteria was almost empty when we got there. Lunch rush was over, so tahimik na ulit — just the faint hum of the air conditioner and the clinking of utensils. I ordered my usual: chicken teriyaki with extra sauce. Marco, as expected, went for steak. Always the fancy one.“Alam mo, hindi ko talaga gets kung paano ka nakakakain ng steak sa ganitong oras,” sabi ko habang nagbubukas ng lalagyan ng baon.He grinned. “Kailangan kong i-maintain ‘tong charm ko.”“Charm?” Tinaasan ko siya ng kilay. “More like cholesterol.”Tumawa siya, pero agad din napatingin sa baon ko — two sunny side up eggs na sobrang lutong, halos kulay tsokol

Ayah Solene’s Point of View“Don’t let her win that easily.”Paulit-ulit ‘yon sa isip ko habang naglalakad palabas ng building. Ang mga salita ni Marco, simple lang, pero para bang kumapit sa loob ko. Hindi ko alam kung anong mas mabigat — ang mga pangungusap niya, o ang katahimikan ko sa kanila.Pagkalabas ko ng building, hindi ako agad umuwi. Hindi ko rin alam kung saan ako tutungo, pero parang may sariling isip ang mga paa ko. Napahintay ako ng taxi sa tabi, huminga nang malalim, tapos nagdesisyon.Hindi muna ako uuwi. Hindi pa ngayon.I give the address and travel aimlessly for a while, hanggang sa marating ko ‘yung paborito kong lugar — isang mataas na spot sa gilid ng lungsod, kung saan tanaw mo ang kumikislap na mga ilaw ng mga gusali. Wala masyadong tao rito, madalas mga delivery riders lang na nagpapahinga o ilang taong gustong tumakas sa gulo ng mundo.Nagpababa ako sa gilid. Pagkalabas ko ng sasakyan, tumayo lang ako habang pinakikinggan at pinakikiramdaman ang malamig na h

Ayah Solene’s Point of ViewPagbalik ko sa office, parang may kakaiba sa hangin. Tahimik, pero ramdam kong may alon ng bulungan sa bawat sulok. ‘Yung tipong kapag dumaan ka, biglang nag-a-adjust ang tono ng tawanan.“Uy, Ma’am Ayah…” tawag ni Gwen, half-smiling, half-teasing. “Hindi ko alam kung dapat ba kitang batiin o i-interview.”Napataas ako ng kilay. “Ha? Bakit?”Sumilip siya sa cellphone niya, sabay turo sa screen. A photo. Bingo!Ako at si Marco. Sa café. Nakatitig sa isa’t isa, parehong nakangiti. At sa caption ng group chat na, “New couple alert — coffee date spotted!”Halos mapasandal ako sa upuan. “Mission success na ba?” sabi ko sa utak ko.“Ang bilis niyo ah!” sigaw ni Renz habang dumadaan, may ngiting pasimple. “Kahapon project memo, ngayon may love memo na!”“Hindi ‘yan totoo,” sabi ko agad, pero halata sa tono ko na wala rin akong gana magpaliwanag.“Grabe, Ma’am,” singit pa ni Jane. “Ang sweet niyo tingnan, parang sa teleserye. Alam mo ‘yung may chemistry kahit walan

Marco Angelo’s Point of ViewMabilis lumipas ang isang linggo. Naging abala kami sa paghahanda ng event — mula sa pagpili ng venue, pag-aayos ng decorations, final list ng models, rehearsals, hanggang sa pagre-review ng reports tungkol sa financials at logistics. Halos araw-araw kaming nasa field, pero minsan nasa office, madalas sa event site, parang walang pahinga.Mula rin nang may nag-post ng picture namin ni Ayah na mukhang sobrang sweet, nag-lay low na ang issue tungkol sa kanya at kay CEO. Dahil kami na ngayon ang bagong apple of their eyes.Nakakatawa nga kung iisipin — isang staged photo lang, tapos biglang tahimik ang mundo. Ang mga dati’y palihim na nagbubulungan, ngayon nakangiti kapag dumadaan kami. May mga nagpaparinig pa ng “power couple” o “office goals,” at kahit alam kong peke ang lahat ng ‘to, hindi ko maiwasang mapangiti rin minsan.Pero sa likod ng ngiti ni Ayah, alam kong pagod na siya. Kahit gaano pa siya ka-poised sa harap ng lahat, ramdam kong may mga gabi rin