All Chapters of Waking Up Next To Him Again: Chapter 41 - Chapter 50

Dave Lorian’s Point of ViewPagdating ko sa kumpanya, hindi pa man ako nakakababa ng kotse, ramdam ko na agad ang bigat ng araw. The lobby was already alive — glass doors opening and closing, employees rushing with files, security guards greeting me with their usual, “Good morning, Sir Dave.”“Good morning. As if it ever felt good anymore.”Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ‘yung rhythm ng sapatos ko sa marble floor, echoing through the hallways — a sound na parang paalala na CEO nga ako, pero napapagod din.Pagpasok ko sa office, naroon na agad si Daphne. Nakaupo sa couch, holding her tablet, may naka-display na presentation draft para sa international expansion meeting mamaya. She looked radiant — poised, sophisticated, polished down to the last strand of her hair. The kind of woman people think I should end up with. The kind of woman that keeps the company alive.“Finally,” she greeted, smiling. “I thought you’re skipping breakfast again.”I placed my briefcase sa desk at umupo sa swi

Dave Lorian’s Point of ViewI have a lot of works sa office today. May board meeting sa main office, presentation para sa bagong investors, at dalawang international calls na dapat kong harapin bago mag-lunch.Pero heto ako, nakasakay sa kotse, hindi dumidiretso sa kumpanya.Instead, I drove straight to Sta. Ana Crossing, doon sa maliit na kalyeng pinadala ni Santos kagabi. Hindi ko alam kung anong dahilan ang puwedeng ibigay kung may magtanong kung bakit ako nandito. Siguro curiosity. O baka guilt. Pero sa totoo lang, hindi ko na alam.Traffic pa rin kahit maaga, ‘yung klase ng trapik na mabagal pero maingay — jeep na bumubusina, vendor na nag-aalok ng taho, at mga batang nag-aaway sa gitna ng daan. Pero kahit ganon, parang mas gusto ko pa ‘tong ingay na ‘to kaysa sa tahimik na opisina.Pagdating ko sa crossing, bumagal ang takbo ko. Kilala ko na ‘yung lugar — ‘yung bahay na may kurtinang dilaw, mga paso sa harap, at yero sa bubong na kinakalawang. Sabi ni Santos, dito nakatira si Se

Dave Lorian’s Point of ViewThe next day is so tiring, I have to face a lot of business work. At pagkatapos ng buong araw na puro meeting, proposal, at paulit-ulit na pakikisalamuha sa mga business investors, gusto ko na lang umuwi. Tahimik na ang buong building, at ang mga ilaw sa lobby ay malamlam na, parang ako rin kay Daphne, pagod nang magpakitang-tao, pero kailangan pa ring magmukhang buo.And speaking of Daphne, she walked beside me, heels clicking softly against the marble floor. Still perfect, still composed. “You look exhausted, Dave,” sabi niya, fixing her hair. “Try not to look too serious later, okay? The restaurant owner we’re meeting is a potential investor.”“Right,” sagot ko lang, pilit ang ngiti.Pero sa totoo lang, gusto ko nang magbihis ng simpleng shirt, maglakad sa kalsada nang walang nakakakilala. Nakakapagod maging “Mr. CEO” Minsan gusto ko na lang maging ako—kung sino man talaga ako.Lumabas kami ng main entrance. The night breeze was warm, the air thick with

Dave Lorian’s Point of ViewFew days have passed, pagpasok ko sa opisina, tahimik lang ang paligid. Wala ‘yung karaniwang ingay ng mga staff na nagmamadali, wala rin ‘yung malalakas na tawanan sa lobby. Baka dahil maaga pa. O baka dahil ramdam nila ang bigat ng hangin ngayon.Pagdating ko sa executive floor, sinalubong ako ni Karen, my newly hired secretary because Ethan just resigned, mag-a-abroad daw.“Good morning, sir,” bati niya, mahina pa ang boses.“Morning,” sagot ko lang habang tinatanggal ang coat. “Any updates?”“May meeting po kayo with the board at nine. Then a lunch appointment with the Del Monte group—pero tinawagan po ni Ma’am Daphne kanina, mukhang gusto niyang ipagpaliban muna kasi may press conference siya for the foundation project.”Tumango lang ako. “Cancel the lunch. I’ll stay in the office.”Medyo nagulat siya. “Sir? Hindi po kayo sasama kay Ma’am Daphne?”“No need,” sagot ko. “Let her handle it.”Tahimik na tumango si Karen at lumabas. Pagkapasok ko sa loob ng

Dave Lorian’s Point of ViewMaaga pa lang, gising na ako.Pero hindi dahil nakatulog ako nang mahimbing, kasi wala naman akong tulog. Buong gabi akong nakatingin sa kisame, pinakikinggan ‘yung katahimikan ng bahay. Tahimik, pero parang sumisigaw.Sa bawat segundo, paulit-ulit kong naririnig ‘yung sinabi ni Ayah kagabi.“Baka itong lahat ng meron tayo, matagal nang palabas din.”Paulit-ulit. Hanggang sa hindi ko na alam kung saan ako mas nasasaktan, sa hiya, o sa katotohanang baka nga totoo ‘yung sinabi niya.Bumangon ako, dumaan sa kusina. Walang tao. Walang iniwang almusal, walang note. Tiningnan ko ‘yung mesa, ‘yung upuang madalas niyang inuupuan tuwing umaga, parang ang layo na. Hindi ko alam kung gaano kalayo ‘yung malayong-malayo, pero sigurado akong hindi ko na siya abot.Huminga ako nang malalim, sabay tingin sa paligid. Lahat ng bagay dito, pamilyar, pero wala nang init.“Siguro, oras na talaga para umalis.”Pumasok ako sa kwarto, binuksan ang malaking maleta. Sinimulan kong il