All Chapters of หวงรักเมียมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 6

“ไม่ให้พี่ไปส่งจริงเหรอ” เสียงธาวินถามศลิษาที่เดินตามหลังเขาออกมา“ไม่ต้องหรอกพี่ พี่กลับเลย เดี๋ยวแฟนพี่รอ” ใบหน้าหวานส่ายไปมาเป็นการยืนยันคำพูดตัวเอง“โอเค งั้นกลับดีๆ มองซ้ายมองขวาด้วยล่ะ เดินระวังด้วย”“ครับผม” ศลิษายิ้มขี้เล่น เธอโบกมือให้ธาวินก่อนจะเดินออกไปเรื่อยๆหญิงสาวใช้ชีวิตอยู่คนเดียวหลังจากที่บิดามารดาเสียด้วยอุบัติเหตุ พวกท่านไม่ได้ทิ้งอะไรเอาไว้ให้ มีเพียงเงินประกันชีวิตก้อนหนึ่งจากทั้งคู่เท่านั้น ศลิษาจึงเงินเงินส่วนหนึ่งเก็บไว้เป็นค่าเทอมค่าเล่าเรียน กับแบ่งอีกส่วนหนึ่งมาเช่าห้องพักขนาดไม่ใหญ่แต่ไม่ลำบากในการใช้ชีวิต อีกส่วนเก็บไว้เป็นเงินกินใช้และเงินสำรองยามฉุกเฉินแต่ก็ใช่ว่าเธอจะเอาเงินออกมาใช้อย่างเดียว หญิงสาวหางานทำในช่วงเวลาหลังเลิกเรียน ที่ผับแห่งนี้เงินดี แขกค่อนข้างมีระดับ ทิปจึงหนักตามไปด้วย ทิปจากแขกในแต่ละคืนมากพอที่ศลิษาจะอยู่ได้โดยไม่ต้องควักเงินเก็บออกมาและอยู่ได้โดยไม่ลำบากหากเธอรู้จักกินรู้จักใช้ศลิษายอมย้ายมาอยู่หอพักที่อยู่ไม่กลจากผับแห่งนี้มาก เดินเพียงป้ายรถเมล์เดียวก็ถึง ค่าเช่ารายเดือนเธอเอามาจากเงินที่ได้ทิปจากแขกเพียง 2-3 คืน รวมทั้งเงินใ

ศลิษานั่งเล่นอยู่นานจนเฟรเดอริคลงมาตามด้วยตัวเอง พนักงานหลายคนที่ไม่ค่อยได้เห็นผู้เป็นเจ้านายลงมาข้างล่าง ส่วนใหญ่เขาจะสั่งงานผ่านผู้ช่วยคนสนิทของเขามาเท่านั้นหญิงสาวที่ตั้งใจจะหาข้ออ้างไม่กลับขึ้นไปก็เป็นอันต้องล้มเลิกความตั้งใจ เมื่อเขาตรงมาจับข้อมือเล็กแล้วดึงเธอจนแทบจะลากให้ขึ้นไปชั้นสองด้วยกันธาวินมองตามร่างลูกมือของตัวเองก็ได้แต่ถอนใจ เขายอมรับว่าศลิษาสวยมาก แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าจะถึงขนาดที่เฟรเดอริคจะมาถูกใจ“อะไรเหรอพี่วิน” พนักงานเสิร์ฟสาวที่เห็นบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อประจำร้านมองตามหลังผู้เป็นเจ้านายไป ถามเขาด้วยความสงสัย“พี่ว่านะ ยัยลิษารอดมือนายยากแล้วล่ะ”“หือ พี่ลิษาทำไมนะ”“ช่างเถอะ ไปทำงานไป คนเยอะแยะ”ค่าๆ ขี้บ่นจัง” “ถ้าไม่ให้ฉันทำงานก็ให้ฉันกลับบ้านได้แล้วค่ะ ฉันจะกลับไปนอน” ศลิษาพูดอย่างหงุดหงิด เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง“กลับไม่ได้แล้วล่ะ ตึกที่เธออยู่ฉันซื้อแล้ว”“.....!!!!!”&l

เช้าวันต่อมา“อรุณสวัสดิ์จ้ะ”“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”มัลลิกาตื่นลงมาข้างล่างแต่เช้า แต่ดูเหมือนจะช้ากว่าศลิษา เพราะเมื่อมัลลิกาเดินลงมา ก็พบหญิงสาวนั่งที่โซฟาอยู่ก่อนแล้ว“ตื่นเช้าจังเลย”“เคยชินน่ะค่ะ”“เอาล่ะ งั้นเรามาคุยกันหน่อยดีกว่า”“ค่ะ”หญิงวัยกลางคนเดินมาหย่อนตัวนั่งที่โซฟาตรงข้ามกับศลิษา ดวงตาที่ทอแววใจดี แต่ก็ทันคนอย่างคนผ่านเรื่องราวมาก่อนมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณษา“เล่าให้แม่ฟังได้ไหม ว่าเป็นยังไงมายังไง ถึงได้มาอยู่ที่นี่”“ได้ค่ะ”ศลิษาเล่าเรื่องราวที่เป็นเหตุให้เธอได้มาอยู่ที่นี่ให้มัลลิกาฟังโดยไม่ปิดบัง อันที่จริงมันไม่มีอะไรให้ปิดบัง ในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิด อยู่ๆก็โดยเขาอุ้มออกมาจากห้อง แล้วก็เจอกับเหตุการณ์อะไรก็ไม่รู้ สุดท้ายก็ถูกพามาส่งที่นี่“เอาล่ะ แม่เข้าใจละ เอาเป็นว่า หนูลิษาก็คงต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวพ่อตัวแสบลงมา เขาก็คงมาคุยกับหนูเอง” มัลลิกาพยักหน้าเข้าใจ