ตอนที่ 5 นายหญิงน้อย

“พาลิษากลับบ้านไปก่อน บอกคนของเราด้วย”

“ครับนาย”

อเล็กซ์เดินเข้ามากระซิบอันเฟรเดอริคหลังจากได้รับสายจากใครบางคน เขาพยักหน้ารับคำสั่งแล้ว พาศลิษาเดินออกไป

“ไปไหน”

“กลับบ้านนายครับ ข้าวของคุณมีคนเอาไปไว้ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว วันนี้นายมีรับแขก คงให้คุณอยู่ที่ผับไม่ได้” อเล็กซ์อธิบายด้วยน้ำเสียงที่เคารพมากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ด้วยรู้ดีว่าสำหรับเจ้านายแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

ศลิษาขึ้นไปนั่งเบาะหลังของรถยนต์คันหรู พลันจะเปิดประตูเพื่อหนีลงจากรถก็ถูกสายตาดุของอเล็กซ์ข่มขู่อยู่ จึงยอมนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น

“ให้ผมแนะนำอะไรคุณหน่อยได้ไหม”

“.....เชิญค่ะ”

“นายน่ะ เป็นนักสู้มาตั้งแต่เด็ก การที่เขามายืนอยู่ที่จุดนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ นายดูแลพวกเราเหมือนครอบครัวไม่ใช่แค่ลูกน้อง การที่นายสนใจคุณทั้งที่ไม่เคยสนใจใครเลย ผมว่าคุณควรยอมเลยตามเลยนะครับ”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“นายมีผู้หญิงมากมายครับ พวกหล่อนเสนอตัวมาเอง แต่เมื่อเกมบนเตียงจบลง พวกหล่อนก็รับเงินแล้วก็จากไป นายไม่เคยกินผู้ซ้ำครับ ไม่เคยแม้แต่คนเดียว ไม่เคยมีใครได้เข้าไปในห้องทำงานของนาย แล้วถ้าผมเดาไม่ผิด คุณน่าจะได้เข้าไปในห้องส่วนตัวของนายแล้วด้วย ห้องนอนที่เป็นห้องลับในห้องทำงาน”

“ใช่ค่ะ เข้าไปแล้ว”

“ปกตินายจะพาผู้หญิงไปที่ห้องแดงครับ มันเป็นห้องที่เอาไว้ใช้เล่นเกมบนเตียง คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่ได้เข้าไปห้องนั้น แต่ได้เข้าไปในห้องส่วนตัวของนาย รวมถึงได้มาที่นี่ด้วยครับ ที่บ้านของนาย”

“แปลกเหรอคะ”

“บ้านหลังนี้ มีคุณตากับคุณแม่ของนายอาศัยอยู่ด้วยครับ”

ศลิษานิ่งไปเมื่อได้ยินสิ่งที่อเล็กซ์พูดประโยคสุดท้าย เธอขมวดคิ้วก่อนจะคลายออกในเสี้ยวนาที ใบหน้าสวยหวานเบือนออกไปมองข้างนอกรถสีหน้าครุ่นคิด

เมื่อมาถึงบ้านใหญ่งาม ที่จะเรียกว่าคฤหาสน์ก็คงไม่ผิด ศลิษาลงจากรถด้วยอาการลังเล เธอไม่ได้คิดว่าบ้านที่เขาพูดถึง จะใหญ่โตขนาดนี้

“คุณ เจ้านายคุณเป็นมาเฟียใช่ไหม”

“ทำไมคุณถึงคิดว่าใช่ล่ะครับ”

“ก็จากหลายอย่างรวมกัน หนึ่งในนั้นคือลูกน้องอย่างพวกคุณด้วย”

“อันนี้คุณคุยกับนายเองดีกว่าครับ เชิญครับ”

อเล็กซ์เดินนำศลิษาเข้าไปภายในตึก ที่ด้านหน้ามีแม่บ้านหลายคนออกมายืนรอเมื่อมีสัญญาณประตูรั้วเปิดออก และรถของเจ้านายเข้ามาจอดหน้าเฉลียง

“นายไม่มาด้วยเหรอคะ”

“ยังมีงานอยู่ครับ ป้ารัตน์ครับ ผมฝากคุณลิษาหน่อยนะครับ เธอเป็นแขกของนาย” อเล็กซ์พูดเป็นนัยกับหัวหน้าแม่บ้านเก่าแก่ที่อยู่ด้วยกันมานาน

“เข้าใจแล้วค่ะ เชิญเลยค่ะคุณนายน้อย” หญิงสูงวัยที่ยังแข็งแรงดีอยู่ ผายมือเชิญหญิงสาวเข้าบ้าน เธอหันไปมองอเล็กซ์ เมื่อเห็นเขาพยักหน้าเธอจึงเดินตามไป

อเล็กซ์รอจนหญิงสาวเดินเข้าไปเรียบร้อยแล้ว ก็เรียกรวมพลหัวหน้าทีมของแต่ละหน่วยที่ประจำการอยู่ที่บ้าน พูดสั่งงานเพียงไม่กี่คำ คนเหล่านั้นก็กระจายตัวแล้วหายไปเหมือนไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น เขามองตามก่อนจะกลับขึ้นรถและออกจากบ้านไปอีกครั้ง

“คุณนายน้อยจะทานอะไรไหมคะ ป้าจะเตรียมให้”

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เรียกหนูว่าลิษาก็ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ คุณเป็นแขกของนาย เราไม่สามารถเรียกชื่อเฉยๆ ได้ค่ะ”

“เอ่อ ค่ะ งั้นอะไรก็ได้ค่ะ ลิษายังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เย็นแล้วค่ะ”

“ได้ค่ะ งั้นไปนั่งรอนะคะ เดี๋ยวป้าจัดการให้”

หญิงสาวพยักหน้ารับ เธอเดินตามหญิงสูงวัยมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน มีสาวใช้เดินตามมายืนรอด้านหลัง 2-3 คน ส่วนอีก 2-3 คนเดินตามหญิงสูงวัยเข้าไปในครัว

ศลิษานั่งรอไม่นาน เธอก็ถูกเชิญให้ไปที่โต๊ะกินข้าวที่มีขนาดยาวหลายที่นั่ง หญิงสาวมองด้วยแววตาตกใจ

“คุณนายน้อยทานได้ตามสบายเลยนะคะ อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกเด็กๆ พวกนี้ได้เลยค่ะ”

“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ เยอะมากแล้ว ขอบคุณนะคะ”

“อย่าขอบคุณป้าเลยค่ะ หน้าที่ดูแลคุณๆ ของบ้านเป็นหน้าที่ของป้าอยู่แล้ว”

“เอ่อ.....อยู่เป็นเพื่อนลิษาได้ไหมคะ” ศลิษารีบเรียกหญิงสูงวัยเอาไว้ เมื่อเห็นว่ารัตนากำลังจะเดินออกไป

“ไม่ต้องกลัวค่ะ เดี๋ยวป้ามาค่ะ”

“.....ค่ะ”

หลังจากหญิงสูงวัยเดินออกไป หญิงสาวก็ตักอาหารเข้าปากช้าๆ เธอเหลือบมองไปยังสาวใช้ที่ยืนประจำที่อยู่ พวกหล่อนนิ่งราวกับไม่สนใจเลยว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เธอมั่นใจว่าพวกหล่อนสามารถตอบสนองได้ทันทีหากเธอขยับตัว

เมื่อศลิษาจัดการอาหารคาวเสร็จ อาหารหวานและผลไม้ก็มาเสิร์ฟ เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็นั่งทานเงียบๆ จนอิ่ม ร่างของรัตนาก็เดินเข้ามาภายในห้องรับประทานอาหารพอดี

“ไปค่ะ เดี๋ยวป้าขึ้นไปส่งบนห้องนอน”

“ป้าจัดห้องนอนแยกให้นะคะ เผื่อคุณจะอึดอัดนายน้อย”

“ขอบคุณมากเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มขอบคุณหญิงสูงวัย

ระหว่างที่เดินตามรัตนาไปเรื่อยๆ เธอสังเกตว่าสาวใช้หลายคนยังอยู่ในวัยไม่มาก บางคนยังเป็นวัยรุ่นอยู่ด้วยซ้ำ แต่ไม่มีใครสบตาเธอเลย น่าจะโดนฝึกกันมาแบบนั้น

“หืม สาวที่ไหนล่ะเนี่ย”

“แขกของนายน้อยค่ะ”

ขณะที่เดินไปยังห้องนอนที่ได้รับการจัดเตรียมไว้ให้ ได้มีหญิงวัยกลางคนที่ยังสวยสะพรั่งเปิดประตูออกมาในชุดนอนที่มีชุดคลุมด้วยผ้าชนิดเดียวกันสวมทับอยู่ หล่อนถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

ศลิษามองแล้วก็นึกคำหนึ่งในใจ คำว่าอเล็กซ์ได้บอกเธอก่อนหน้านี้ ว่าบ้านหลังนี้มีผู้ใหญ่อีก 2 คนอยู่ ‘แม่’ ของเขา

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ มาคนเดียวเหรอ แล้วเจ้าตัวแสบของแม่ล่ะ”

“คุณอเล็กซ์พาลิษามาส่งคนเดียวค่ะ เขายังอยู่ที่ผับค่ะ”

“จ้ะ แล้วนี่พี่รัตน์จัดห้องไหนให้หนูเขาล่ะคะ”

“จัดห้องพักแขกค่ะ รอนายน้อยมาสั่งการอีกทีค่ะ นายหญิงก็รู้ นายน้อยหวงห้องนอนมาก ไม่ยอมให้ใครเข้าไป”

“ฉันรู้น่ะสิคะ ฉันถึงถาม แต่คิดว่าคงไม่มีปัญหาหรอก ถ้าหนูคนนี้จะเข้าไป เอาล่ะ ไปพักผ่อนกันได้แล้วนะ แม่ก็เพิ่งกลับมาจากที่สวน ว่าจะหาน้ำดื่มแล้วก็พักผ่อนแล้วเหมือนกัน”

“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ราตรีสวัสดิ์จ้ะ”

ศลิษาค้อมศีรษะให้มัลลิกา รอจนร่างสมส่วนเดินลงบันไดไป เธอถึงหมุนตัว แล้วเดินตามหลังรัตนาที่ยืนรออยู่ไปยังห้องที่ถูกจัดเอาไว้ให้

“คุณพักอยู่ห้องนี้ไปก่อนนะคะ รอนายน้อยมาสั่งการพรุ่งนี้อีกที”

“ค่ะ เอ่อ ป้าคะ มีเสื้อผ้าให้ลิษายืมเปลี่ยนไหมคะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ข้าวของคุณถูกจัดเข้าตู้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“อ้อค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“งั้นป้าไปก่อนนะคะ”

“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

หลังจากรัตนาพาศลิษามาส่งที่ห้องและกลับออกไป หญิงสาวก็เดินสำรวจห้อง ข้าวของของเธออยู่ที่นี่จริงๆ ทุกอย่างถูกจัดเข้าที่เข้าทาง เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกจัดเข้าตู้อย่างเป็นระเบียบ

หญิงสาวถอนหายใจหนักหน่วง เธอโดนบอกเลิกเช่าห้องฉุกเฉินจากเจ้าของใหม่ ต่อให้ไม่มาที่นี่ก็ไม่มีที่ให้ไป ข้าวของก็ถูกนำมาไว้ที่นี่ก่อนแล้ว มือบางหยิบผ้าเช็ดตัวที่ถูกพับวางอยู่ในตู้เสื้อผ้า เดินตัวปลิวหายเข้าห้องน้ำไปอย่างคนที่พยายามทำใจและปรับตัวกับสถานการณ์

ทางด้านของเฟรเดอริค ชายหนุ่มรอพบกับลูกค้ารายใหญ่ที่มาในคราบของแขกที่มาเที่ยว เขาค้าขายมานาน สินค้าของเขาได้คุณภาพทุกชิ้น จึงไม่เคยมีใครมีปัญหากับเขา ตัวเขาเริ่มเข้าสู่วงการมาเฟียตั้งแต่วัยรุ่น ไม่เคยไปเหยียบเท้าใครหรือล้ำเส้นใคร เพราะฉะนั้น หากสถานการณ์ที่แอชตันบอกมันมาถึงเขา เขาก็จะไม่ยอมเช่นกัน

“อเล็กซ์ กลับบ้าน ส่วนนาย ไปหาฉันที่บ้านพรุ่งนี้ แล้วค่อยคุยรายละเอียดกัน” ชายหนุ่มสั่งลูกน้องหลังจากจบงานในวันนี้ ก่อนจะหันบอกแอชตันที่กำลังลุกออกจากเก้าอี้

“เออ”

“ฉันรู้ว่าไม่เกินมือนายที่จะหาว่าฉันอยู่ที่ไหน”

“ตามนั้น บาย”

แอชตันโบกมือให้เฟรเดอริค ก่อนจะส่งสัญลักษณ์มือเพื่อให้ลูกน้อยทยอยออกจากผับไป โดยมีเฟรเดอริคมองตาม

“นายแน่ใจใช่ไหมครับ” อเล็กซ์ถามผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง

“อืม แอชตันประวัติมันดี ไม่เคยไปเหยียบเท้าใคร”

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมรถมาครับ”

“อืม”

อเล็กซ์ออกไปยังลานจอดรถ แล้วขับรถยนต์คันหรูที่กระจกกันกระสุนทั้งคันมารอรับผู้เป็นเจ้านายที่หน้าประตู ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกเคลียร์ราวกับที่นี่เป็นเพียงสถานที่เที่ยวทั่วไปเท่านั้น