All Chapters of หวงรักเมียมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

วงแขนเรียวยกขึ้นคล้องลำคอหนา ชายหนุ่มถอนใบหน้าออกแล้วซบลงกับหน้าอกอวบอย่างพยายามห้ามใจ“เอาไว้ถึงเวลาจะให้รางวัลนะคะ”“ให้มันจริงเถอะน่า”“อย่างอแงค่ะ วางมาดหน่อยเถอะ ไปทำงานก่อนนะคะ”ศลิษายิ้มหวานแล้วจุมพิตแนบริมฝีปากเป็นการขอบคุณ ก่อนจะลุกออกจากหน้าตักแกร่ง แล้วเดินออกจากห้องไป “เธอเป็นอะไรกับคุณเฟรเดอริคกันแน่” พาทิศถามศลิษาด้วยความสงสัย“ยังไม่มีคำตอบ เอาไว้ชัดเจนก่อนค่อยตอบ” หญิงสาวยักไหล่ เธอไม่ได้โกหก“ไม่เข้าใจ”“เออน่า เดี๋ยวอะไรชัดเจนก็มีคำตอบเองแหละ”“แปลกๆนะเนี่ย”“คิดเยอะ ไปทำงานได้แล้ว”“เออๆ”ใบหน้าหวานส่ายไปมาเบาๆ หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆก่อนจะทำหน้าที่ของเธอต่อ อันที่จริงศลิษาจะไม่ทำอะไรเลยก็ได้ เพราะที่จริงแล้วเฟรเดอริคก็ไม่ยอมให้เธอมาทำงาน แต่เป็นเพราะเธอขอเอาไว้ว่าอยากจะมาทำงานที่นี่ เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้ความรู้ด้วยผ่านวันใหม่ไปเกือบชั่วโมง กว่าท

“เปลี่ยนใจไม่ทันแล้วนะ”หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีเสียงหวีดร้องก็ดังขึ้น เมื่อศลิษาถูกเจ้าของร่างสูงใหญ่ยกขึ้นจนตัวลอย“แยกขา แล้วนั่งลง” เสียงห้าวทุ้มสั่งพลางสบดวงตากลมโตหญิงสาวหน้าเหวอ  แต่เธอก็แยกเรียวขาออกจากกันแล้วนั่งลงบนตักเขาในท่าทางที่หันหน้าเข้าหากัน โดยที่เธอกำลังนั่งคร่อมหน้าตักของเขาอยู่“รู้ใช่ไหมว่าจะทำอะไร”“…..รู้ค่ะ”“เตรียมใจแล้วใช่ไหม”“…..ค่ะ”“ดี”ฝ่ามือร้อนแตะไปที่ด้านหลังของชุดเดรสสีขาว รูดซิปลงช้าๆ จนมันหล่นมากองอยู่ที่เอว ตะขอบราถูกปลดออกด้วยมือเพียงมือเดียว จนก้อนเนื้อคู่ใหญ่ได้ออกมาโชว์สายตาคม ปลายนิ้วยาวสัมผัสแผ่นหลังบอบบางแล้วลากไล้ลงมายังเอวคอด“ถอดมัน ถ้ายังอยากเก็บมันเอาไว้ใส่อีก” เสียงแหบพร่าสั่งเฉียบขาด เพราะหากเขาอดทนไม่ไหว ชุดนี้จะกลายเป็นเศษผ้าไปในทันที“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ”“หืม”เสื้อเชิ้ตเนื้อดีราคาแพงบนร่างกายหนาถูกปลดกระดุมออกด้วยฝีมือคนบนตัก มือเล็กยกขึ้นแตะลงไปบนรอยสักที่หน้าอก ลูบไล้มันไปมาด้วยความสนใจ ทำไมยามที่รอยสักเหล่านี้มันอยู่บนร่างกายเข

“ปล่อยในทำไม ฉันไม่มียาคุมนะ”“คุมทำไม”“ฉันยังเรียนอยู่ ยังไม่อยากท้อง จะได้มีเวลาอ้าขาให้เอานานๆ”“…..เข้าห้องกันเถอะ ได้แหกขาให้เอาทั้งวันแน่”“ทั้งวันไม่ได้ บ่ายฉันมีเรียน”“สภาพนี้ไม่ต้องคิดจะไปหรอก แค่ยืนให้ตรงแบบไม่ต้องช่วยพยุงยังทำได้ยากเลย”“เกินไปมั้ง จะเอาฉันทุก เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอนหรือไง”“ได้นะ ไม่ติด อ้าขาเมื่อไหร่ก็เอาได้เมื่อนั้น ได้ทุกที่ทุกเวลา”ระหว่างที่คุยกันกระตุ้นอารมณ์ ร่างบอบบางก็ถูกอุ้มตัวลอยมาวางลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ พร้อมกับที่ชุดเดรสเนื้อดีที่ยังคาอยู่ที่เอวคอดเล็กได้ถูกถอดออกร่างบอบบางถูกจับให้นอนราบลงไป เรียวขายาวสวยถูกจับแยกออกจากกัน ดวงตาคมดุมองสำรวจบริเวณปากทางร่องรัก ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำอุ่นในมือ“ทำอะไรคะ”“เช็ดเลือดหน่อย จะดูแผลให้ก่อน แต่น่าจะแค่ฉีกนิดหน่อย”หญิงสาวไม่ได้ขัดอะไร เธอ

บรรยากาศในห้องทำงานของเฟรเดอริคเงียบสงัด เมื่อเรนนี่กลับมาแล้วได้รับการแจ้งข่าวว่าหลานชายคนเดียวของหล่อนหายไป ศลิษาเองก็เป็นห่วงเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอไม่น้อย เธอนั่งเงียบรอฟังข่าว ดวงตากลมโตคอยมองไปที่ประตู รอเพียงอเล็กซ์เปิดประตูเข้ามา เมื่ออเล็กซ์ไม่อยู่ โรนัลจึงต้องเป็นคนคอยจัดการงานให้กับเฟรเดอริคแทนผ่านไปหลายชั่วโมงที่หญิงสาวใจไม่อยากออกออกไปไหน ถึงแม้ว่าจะเลยเวลามื้อเที่ยงมาแล้วก็ตาม เรนนี่ก็คอยชะเง้อมองอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ รอเวลาที่อเล็กซ์จะกลับมา รอฟังข่าวคราวของผู้เป็นหลานชายไม่นานอเล็กซ์ก็กลับเข้ามาที่บริษัท พร้อมกับพาตัวพาทิศมาด้วย ชายหนุ่มมีอาการอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่ก็ปลอดภัยดีเรนนี่ตามอเล็กซ์เข้ามาในห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านายด้วย หล่อนโผเข้ากอดพาทิศด้วยความโล่งใจ ศลิษากับเฟรเดอริคก็พลอยโล่งใจไปด้วย“คุณเรนนี่ พาบอมบ์ไปตรวจร่างกาย ดูแลที่ห้องพยาบาลก่อนดีกว่าครับ” เฟรเดอริคพูดเป็นเชิงสั่งกลายๆ“ค่ะ บอมบ์ ไปกับน้า” เรนนี่พยักหน้าให้พาทิศเดินตามเธอออกจากห้องไปหลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกจากห้องไปแล้

ทางด้านมัลลิกาที่รีบไปบอกบิดาว่าเฟรเดอริคกับศลิษาเดินทางมาถึงแล้ว ผู้อาวุโสได้ยินดังนั้นก็รีบควบม้ากลับมาที่บ้านด้วยความดีใจ จนกระทั่งมาถึงระหว่างทางจึงได้เห็นหลานชายตัวดีพาหญิงสาวขี่ม้าชมวิวอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้มน้อยๆ จากความสุขที่กลั่นออกมาจากข้างใน“พายายหนูออกมาตากแดดทำไม ทำไมไม่รออยู่ที่บ้าน”“สวัสดีค่ะคุณตาเล็ก ลิซคิดถึงคุณตาจังเลย”“แหม แม่หนูคนนี้มันปากหวานดีจริงๆ กลับบ้านกันเถอะ”ชายหนุ่มพยักหน้าทักทายผู้เป็นตา ก่อนที่ผู้อาวุโสจะควบม้านำไปก่อน มัลลิกาตามไปและปิดท้ายด้วยเฟรเดอริคที่ควบม้าตามหลังสุดเมื่อกลับมาถึงที่บ้านศลิษาก็เข้าไปกอดผู้อาวุโสตามนิสัยคนช่างอ้อน ผู้อาวุโสใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างสุขใจที่ลูกหลานอยู่กันพร้อมหน้า“ไปเถอะ เข้าบ้านกัน” เสียงที่หนักแน่นและเต็มไปด้วยพลังถึงแม้เจ้าของร่างกายจะอายุมากแล้วเดินนำทุกคนเข้าบ้านไปภายในบ้านถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เฟอร์นิเจอร์หลายชิ้นยังเป็นไม้สักอยู่ ในขณะที่บางชิ้นก็เป็นเฟอร์นิเจอร์สมัยใหม่ ศลิษามองภายในบ้านอย่างตื่นตาตื่นใจ บรรยากาศที่นี่ดูอบอุ่นมากกว่าที่เธอคิด“ดูคนเขานะ รู้ว่าหลานจะมาแทนที่จะรออยู่บ้าน หนีเข้าไ