Todos os capítulos de รวมเรื่องสั้น เสียว NC+++: Capítulo 21 - Capítulo 30

แดดสายกลางวันส่องลอดใบไม้ พิมพ์ดาวยืนอยู่ตรงรั้วไม้ที่มีดอกลั่นทมโรยลงพื้น เธอสวมเสื้อกล้ามตัวเล็กสีอ่อน กางเกงขาสั้นจิ๋วอีกแล้ว คราวนี้บางกว่าทุกวันมือเล็ก ๆ ถือแก้วน้ำปั่นเย็นชื่นใจ หัวใจดันเต้นตึกตักเพราะเห็นลุงแสงกำลังตัดกิ่งต้นชงโคอยู่ข้างศาลา“ลุงงง~ ทำงานอีกละ ร้อนมั้ย? หนูเอาน้ำเย็นมาให้~”เสียงใสเจื้อยแจ้ว พร้อมรอยยิ้มขี้เล่น ลุงแสงเงยหน้าขึ้นพอดีเธอจงใจยื่นแก้วให้ต่ำกว่าระดับอก จนเสื้อกล้ามแนบเนื้อเผยเนินเนื้อเกินคำว่าพรางแถมยังแอ่นตัวนิด ๆ ไม่รู้เผลอหรือจงใจลุงแสงรับแก้วมาด้วยสีหน้าเรียบ ๆ แต่แววตาเหมือนคนหายใจขัด“ใส่อะไรมาแบบนี้อีกแล้ว หนู...”เสียงทุ้ม ๆ นั้นทั้งเตือน ทั้งขัดใจ และทั้ง...สั่นเล็กน้อยพิมพ์ดาวยักไหล่เบา ๆ ก่อนยืนกอดอก“หนูอยู่บ้านนะ ใส่อะไรก็ได้มั้ยอะ”“หรือว่า...ลุงมองอยู่ล่ะสิ”เธอยิ้มกว้างก่อนจะหันหลังก้มลงเก็บดอกไม้แห้งบนพื้นพอดีกางเกงสั้นร่นขึ้นอีกจนเกือบเห็นเนื้อขาว ๆ พ้นขอบลุงแสงเม้มปากแน่น หันหน้าหนีแล้วพูดเสียงดุกว่าเดิม“กลับเข้าบ้านไปเลย หนูยังเด็ก ไม่ควรทำแบบนี้”เสียงนั้นฟังดูห้ามใจมากกว่าห้ามเธอแต่ดาวก็ทำเป็นไม่พอใจ เธอลุกขึ้นเต็มความ

ลุงแสงยืนอยู่ในเงามืดหลังบ้านแสงไฟในห้องพิมพ์ดาวยังเปิดอยู่ ผ้าม่านพลิ้วไหวเบา ๆเงาเธอกำลังก้มหน้า เหมือนนั่งอ่านหนังสือ...หรืออาจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่ามีคนแอบมองอยู่ตรงนี้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนคนวัย 45 ที่กลายเป็นเด็กหนุ่มยืนลังเลอยู่หลังรั้ว“เมื่อคืนเธอบอกจะรอทุกคืน... แล้วคืนนี้ล่ะ”เขาย่องขึ้นบันไดไม้ช้า ๆ ประตูห้องเธอไม่ได้ล็อกและในจังหวะที่เขาเปิดเข้าไป... เธอก็หันมามอง“นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก…”พิมพ์ดาวลุกจากเตียงอย่างช้า ๆชุดนอนตัวเดิมที่เคยหล่นจากไหล่…ตอนนี้หล่นลงมาอีกครั้งเธอเดินเข้ามาหาเขา ยิ้มหวาน สบตา แล้วดันไหล่เขาให้นั่งลงบนขอบเตียง“วันนี้หนูอยากกินของลุง…”เขายังไม่ทันตอบอะไรเธอก็คุกเข่าลงตรงหน้าปลายนิ้วเล็ก ๆ ลูบผ่านลำตัวเขาอย่างคุ้นเคยแล้วจึงปลดผ้าขาวม้าออก…เผยให้เห็น ลำเอ็นใหญ่โต ที่ยังอุ่นจากภายใน“ลำเอ็นของลุงมัน...โตเกินไปอีกแล้วนะคะ”เธอกระซิบเสียงเบาก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปช้า ๆริมฝีปากนุ่มแตะปลายไผ่ลิ้นเล็กแลบออก ลากวนอย่างรู้งานลุงแสงสะดุ้งมือกร้านจับไหล่เธอไว้ แต่ไม่ผลักออกกลับสั่นน้อย ๆ เมื่อเธอค่อย ๆ ครอบริมฝีปากลงไปอย่างช้าลำเอ็นค่อย

ค่ำวันนั้น หนูดาวเดินตัวปลิวลงจากเรือนใหญ่พร้อมกล่องขนมในมือ เดินตรงไปที่เรือนหลังเล็กของลุงแสงเสียงหัวเราะเบา ๆ ยังค้างอยู่ที่มุมปาก เพราะยังอดคิดถึงภาพ “ป้าสมใจนั่งบนตักไอ้ชิต” ไม่ได้"หนูดาวจะออกไปไหนหรือเปล่าคะ?"เสียงป้าสมใจทักจากข้างระเบียง พร้อมชะโงกหน้ามาแต่คราวนี้ หนูดาวไม่สะดุ้ง ไม่หลบเธอหันกลับมายิ้มหวาน แล้วเดินเข้ามาใกล้ป้าพูดเสียงเบา ข้างหู…"ป้าระวังหน่อยนะคะ ห้องเก็บของข้างหลังเสียงมันสะท้อนง่าย...""หนูได้ยินหมดเลยนะ ว่าเมื่อคืน ‘ใครครางก่อน’"ป้าสมใจหน้าเหวอ!แก้มแดงขึ้นมาในวินาทีมือรีบพัดตัวเองเบา ๆ"โอ๊ย หนู… ป้า… ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ""คือมัน..."หนูดาววางนิ้วแตะริมฝีปากตัวเองแล้วยิ้มหวานกว่าเดิม"ไม่ต้องอธิบายค่ะป้า""หนูก็ไม่อยากให้ใครรู้เหมือนกัน ว่าหนูไปนอนกับลุงแสงมาสองคืนติดแล้ว..."ความเงียบปกคลุมครู่หนึ่งก่อนที่ป้าสมใจจะหลุดหัวเราะพัดตัวเองแรงกว่าเดิม"เฮ้อ... คนสมัยนี้มันร้ายจริง ๆ""เออ… ป้าจะทำเป็นไม่เห็นก็แล้วกัน… แต่หนูก็อย่าเผลอครางเสียงดังเหมือนเมื่อคืนล่ะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินหมด!"หนูดาวหัวเราะเบา ๆ แล้วกระซิบย้ำ"ถ้าหนูเผลอร้อง… ก็เหมือนป้าเ

เสียงนกร้องแผ่วเบาจากข้างนอกแสงแดดลอดม่านลงมาเป็นลำราเมศยังไม่ลืมตาแต่ปลายจมูกเขาแตะอยู่กับเส้นผมเธอที่ยุ่งนิด ๆ หลังผ่านค่ำคืนเร่าร้อนมือหนึ่งของเขาวางอยู่บนเอวเล็กส่วนอีกมือนั้น…ลูบแผ่นหลังเธอเบา ๆก่อนที่เขาจะขยับสะโพกแนบเข้าไปช้า ๆปลายแท่งเนื้อแข็งขึงแนบร่องกลีบร้อน ๆ จากด้านหลังเธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ขยับหนี“อาจารย์… เช้าแล้วนะคะ…”“ต้องสอนหนูตอนนี้เลยเหรอ…”เขาไม่ตอบแต่ขยับสะโพกช้า ๆดันแท่งเนื้อให้ค่อย ๆ แทรกเข้าร่องกลีบนุ่มนวล“อื้อ… ลึก… อีกแล้ว…”เสียงเธอสั่นพร่าขณะที่เขากดแท่งเนื้อเข้าจนสุดและโอบกอดเธอจากด้านหลังแน่นขึ้นร่างเปลือยเปล่าสองร่างแนบกันเต็มแผ่นหลังทุกแรงดัน…ทุกจังหวะลึก…ถูกสอนในความเงียบเสียงเตียงสั่นเบา ๆร่องกลีบเธอร้อน…และตอดแน่นไม่แพ้เมื่อคืนเขาขบฟันแน่นซบหน้าลงกับบ่าเธอแล้วกระแทกแท่งเนื้อเข้าร่องกลีบจนสุดอีกครั้ง“น้องของหนู…เหมือนรู้ใจน้องชายอาจารย์เลย…”“อื้อออ… อาจารย์… อย่าพูดแบบนั้นสิคะ…”เขาขยับอีกครั้ง ช้า แต่แน่น ลึกทุกทีเสียงเนื้อกระทบกันเบา ๆพร้อมกับเสียงหอบในลำคอของเธอมือเล็กจิกผ้าปูเตียงขาเกร็งกระตุกร่องกลีบบีบรัดแน่นไม่หย

พัชรานอนตะแคงซบอกอาจารย์ เงียบ ๆมือเขายังลูบเส้นผมเธอเบา ๆทุกจังหวะการหายใจของเธอเริ่มกลับมาเป็นปกติราเมศยังไม่พูดอะไรแต่รอยยิ้มมุมปากเขาบอกชัดว่า…คืนนี้เขาพอใจแค่ไหน“โต๊ะนั่น…”เขาพูดขึ้นเบา ๆ “จะถูกล้างด้วยมือผมคนเดียว”“เพราะ?”“เพราะมันจำเสียงหนูได้”เธอหัวเราะในคอซบแน่นขึ้นอีกนิดปลายนิ้วลากผ่านแผงอกเขาอย่างขี้เล่น“ถ้าหนูขอเรียนบทนี้ทุกคืน…อาจารย์จะว่าไหมคะ”“ไม่ว่า…แต่ต้องตั้งใจ”เขาตอบก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมเบา ๆหน้าผากแตะหน้าผาก“เพราะหนูคือคนเดียว…ที่ทำให้ผมอยากสอนโดยไม่อยากหยุด”ร่องกลีบยังอุ่นขยับเบา ๆ ตอนที่เขาแนบกายลงอีกครั้งไม่เร่ง ไม่รุนแรงแค่ช้า ๆ…เหมือนต้องการย้ำทุกความรู้สึกที่เพิ่งผ่านไป“หนูคิดว่าคืนนั้นเราแค่เมา…”“แต่ตอนนี้…หนูแน่ใจว่ามันไม่ใช่แค่…มันคือหัวใจด้วย”ราเมศหยุดนิ่งไปครู่แล้วกระซิบใกล้ ๆ หู“คืนนี้ผมก็แน่ใจ…ว่าน้องของหนู ไม่ได้อยู่ในความฝัน”พวกเขานอนนิ่งแสงไฟยังอุ่นกลิ่นกายของกันและกันหลอมรวมกับผ้าห่มนุ่ม ๆเสียงเดียวที่ยังดังอยู่…คือลมหายใจที่พาดผ่านซอกคอกับจังหวะหัวใจที่ยังเต้นไม่เป็นจังหวะนักพัชรานอนซบอกเขานิ้วเรียววาดลายเบา ๆ