All Chapters of ใจเถื่อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

พ่อเลี้ยงอธิษฐ์เดินไปส่งหมอวิน ในห้องเหลือเพียงเราสองคน น้าหยกเดินมานั่งลงข้าง ๆ ฉันก่อนคว้ามือฉันไปกุมเอาไว้"เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว น้าอยากจะเล่าเรื่องบางอย่างให้หนูฟัง"ย้อนไปเมื่อยี่สิบสามปีก่อน...ความโลภของคนไม่มีที่สิ้นสุด...คู่แข่งจ้างมือปืนมาลอบทำร้ายพี่หินและพี่พลอย พ่อกับแม่ของอธิษฐ์ ระหว่างทางกลับจากงานเลี้ยงในความโชคร้ายยังมีความโชคดีซ่อนอยู่ คนชั่วไม่ได้พรากชีวิตลูกชายคนโตให้ตายตามพ่อและแม่เขาไปด้วยส่วนน้องชายภูเมฆไม่ได้เดินทางไปด้วยจึงปลอดภัยภาพเหตุการณ์ในวันนั้น...ทำให้หลานคนโตที่เห็นเหตุการณ์เป็นคนเก็บตัว และพยายามเข้มแข็งเกินวัยเด็กเด็กทั้งสองเติบโตมาจากการเลี้ยงดูของน้าสาวอธิษฐ์รักและดูแลเอาใจใส่น้องชายแทนพ่อกับแม่แต่แล้วโชคร้ายก็เกิดกับครอบครัวเราอีกครั้ง...ภูเมฆประสบอุบัติเหตุ เดินไม่ได้แน่นอนว่าอธิษฐ์ เห็นใจน้องชายจึงให้คำมั่นสัญญาไม่แตะต้องผู้หญิง อยู่เป็นโสดด้วยกันตลอดไป...วันหนึ่งเทพอุ้มสม...คนที่เราจ้างมาดูแลภูเมฆเป็นประจำลาออก น้าหยกจึงใช้บริษัทจัดหาคนมาแทนคนใหม่เป็นคนอ่อนหวาน เรียบง่าย และเธอคนนั้นไม่รังเกียจคนเดินไม่ได้แม้แต่น้อย...นานวันเข้

ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่งย่านการค้า...แสงไฟสลัว วิบวับ ตามจังหวะดนตรีที่ดังกระหึ่ม เสียงเบสกระแทกหน้าอกชวนให้เหล่าบรรดานักท่องราตรีทั้งหลายออกมาโชลีลาพริ้วไหว บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เจือควันบุหรี่ เสียงหัวเราะ เสียงชนแก้ว พูดคุยแข่งกับเสียงเพลงผู้คนต่างเดินเบียดเสียด บาร์เทนเดอร์ทำหน้าที่เขย่าขวดคล่องมือผสมเหล้าเสิร์ฟลูกค้าอย่างชำนาญ...'ก็บอกว่า อนุญาต ยังจะลากฉันมาให้ได้''แต่ก็ดี หลังจากถูกจับตัวมาฉันไม่เจอความศรีวิไลอีกเลย''คิดถึงแสงไฟ กลิ่นเหล้า เสียงเพลง แบบนี้จัง... 'ฉันปล่อยวางทุกอย่าง...เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายไปตามเสียงเพลง พร้อมทั้งดื่มค็อกเทลสีจัดจ้านอธิษฐ์ที่ชอบเดินไม่รอเธอจนเคยชิน เมื่อเดินถึงห้องวีไอพี เพิ่งพบว่า ร่างบางที่เดินตามเขามา จู่ ๆ ได้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เขาหมุนตัวเดินกลับทางเดิม เพื่อไปตามหาเธอ เผื่อพลัดหลง'ไม่รู้ยายเด็กนั้นหายไปไหน เดี๋ยวโดนใครเขาหลอกเอา'ด้วยความรีบร้อนระหว่างทาง เขาเผลอชน เข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังคุยโทรศัพท์"ขอโทษครับ...พอดีผมรีบเลยไม่ระวัง""ขอโทษค่ะ...ฉันไม่ได้ระวัง"'ทำไมถึงได้ คุ้นหน้าเธอคนนี้เหมือนเคยเห็

เด็กสาวคนนั้นที่นั่งรอคอยปาฏิหาริย์ หวังว่าสักวันต้องเกิดขึ้น จนวันเวลาล่วงเลยผ่านมาแล้ว15 ปี มันไม่มีจริง แถมเลวร้ายเกินกว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะรับได้เสียด้วยซ้ำ...'ต่อให้ทางที่ฉันเดิน...จำเป็นต้องผ่านนรก... ฉันจะเดิน...ราวกับว่าเป็นเจ้าของสถานที่นี้...'ฉันเปิดประตูให้หญิงสาวใบหน้าสวยคม ไม่แพ้คนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างขาพ่อเลี้ยงอธิษฐ์ให้เข้ามายังในห้อง'มนุษย์ถ้ำพันปีหรือจะสู้คนสวยแถมฉาดเช่นฉัน''อาหารที่ฉันจะเสิร์ฟให้คุณ รับรองเด็ดเกินพริกยกสวนที่รัก...'เธอเดินอ้อยอิ่ง สายตาแน่วแน่ตรงไปหาเขา ระหว่างก้าวเดิน มือเรียวกระตุกสายผูก ชุดคลุมอาบน้ำออก ก่อนเปลื้องถอดผ้าไปกองที่ปลายเท้า เผยร่างเปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิด..."ฉันเปิดเมมเบอร์ให้แล้วนะคะ วงเงินสูงสุดในร้าน""เผื่อว่าสามี จะได้ชิมหลาย ๆ รส"บัตรสมาชิกระดับพรีเมี่ยม สามารถเรียกสาวได้ทุกคน และพาออกนอกสถานที่ได้ตามอำเภอใจ ถูกสอดในกระเป๋าเสื้อเขาสายตาคมกริบจ้องนิ่ง ที่ดวงตาหวานฉ่ำใต้ขนตางามงอน เขาไม่แม้แต่ชายตามองผู้หญิงที่กำลังเปลื้องผ้าตรงหน้าพ่อเลี้ยงอธิษฐ์คิดว่าอ่านเธอออกหมดแล้ว...แต่เปล่าเลยถึงแม้พ่อเลี้ยงอธิษฐ์จะไม่เคยมีแฟน และไม่

บนห้องรับรอง... ในขณะนั้น จมูกคมกำลังไล้เนินอวบอิ่มขาว แก่นกายกำลังสัมผัสกลีบกุหลาบน้ำค้างอาบชื้นพร้อมรอคอย... กริ๊ง ๆ กริ๊ง ๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธันวาไม่สนใจเพราะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ทำกิจกรรมต่อ แต่เสียงรบกวนมันดังไม่หยุดสักทีด้วยความลำคานจึงคว้ามาดู หน้าจอปรากฏชื่อ ไอ้พ่อเลี้ยงภูผา มันสร้างความแปลกใจไม่น้อยเพราะตนพึ่งแยกจากเพื่อน 'หรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุ' "แกเป็นไร" ธันวากรอกเสียงลงในมือถือด้วยอาการเป็นห่วงเพื่อนรัก "เดินไปดูยายเด็กนั่นหน่อยดิวะ" "แกกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ อย่าบอกนะว่าแก... ทำเองแล้วก็ห่วงเองไม่แน่จริงนี่หว่า" "ไม่ได้ห่วงสักหน่อย..." อธิษฐ์รีบปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ธันวาเป็นเพื่อนกับเขาตั้งแต่เรียนอนุบาลมีเหรอเพื่อนคิดอย่างไรจะไม่รู้ ขนาดยอมให้น้ำหวานนั่งบนตัก หลงเด็กเข้าให้แล้วแต่ยังเป็นผู้ร้ายปากแข็ง "เอ่อไม่ห่วง งั้นวาง..." "เอ๊ย! อย่าวาง...ถ้าเธอเป็นอะไรไปน้าหยกฆ่าฉันแน่" อธิษฐ์รีบอธิบาย แต่เขากับธันวาเหมือนรู้เช่นเห็นชาติของกันและกัน เรียกว่าไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ "ปากแข็ง ไปเถอะ เดี๋ยวคนอื่นง้าบไปกินก่อนนะเว้ย" "แล้วแกกล้าทิ้งเธอไว้คนเดียว ไม่ใ

จู่ ๆ ความรู้สึกถูกทิ้งก็ผุดขึ้นมา ถึงแม้ฉันจะเมา แต่สมองไม่ได้เสื่อมจนลืมเรื่องที่เขาทิ้งฉันไว้ที่นี่'เธอไปจูบมนุษย์ถ้ำทำไมน้ำหวาน ลืมแล้วเหรอในสิ่งที่เขาทำ'"คุณทิ้งฉันไว้ที่นี่...พรุ่งนี้เราไปหย่ากันเถอะ!"ความรู้สึกจี๊ดแล่นวาบในอก ฉันเม้มปากแน่น ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยามกลั้นความรู้สึกที่มี และไม่อยากเผยอาการน้อยใจออกไปสักเศษเสี้ยว จึงยกไวน์ขึ้นมาจิบพร้อมเบือนหน้าหนีในขณะที่สายตาคมยังคงจ้องฉันอย่างไม่วางตา"นี่มันยังน้อยไป...กับสิ่งที่น้องของฉันได้รับ"อธิษฐ์รีบตอบทันควันน้ำเสียงเย็นจนคนที่ได้ยินต้องหวั่นเกรง...ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววหวั่นไหวเพียงชั่วครู่ก่อนแปลเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเย็นชาขึ้นมา คิ้วขมวดเข้มบ่งบอกว่าสิ่งที่เขาทำมันสมควร'ทำไมฉันต้องต้องรู้สึกไม่ชอบที่ยายเด็กทำตัวต่อต้านขนาดนี้'คำพูดไม่กี่คำของคนที่ทำน้องชายเพียงคนเดียวของเขาตาย กลับมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขา อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน"จะอยู่หรือจะหย่าฉันเป็นคนกำหนดไม่ใช่เธอ!"อธิษฐ์ย้ำเตือนสถาฐานะของฉันเป็นเพียงแค่ลูกไก่ในกำมือที่มีทะเบียนสมรสเท่านั้น ไม่ได้สำคัญจนต้องมีสิทธิ์ต่อรองฉันเคยกลัวเขามาก แม้ตอนนี้ก็ยังกล