All Chapters of ใจเถื่อนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

บรรยากาศโดยรอบเงียบสนิท เงียบเสียจนใจที่เต้นอยู่แทบหยุดเต้น สัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า ใครกันที่ทำแบบนี้กับฉัน พื้นเย็นเยียบ เสียงน้ำหยด เบา ๆ แต่สะท้อนไปทั่วอาณาบริเวณสถานที่แห่งนี้คนปกติไม่เคยย่างกรายเข้ามา เพราะบริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของเครื่องจักรอุตสาหกรรม รถเก่าที่เหลือแต่โครง ตามพื้นเศษอิฐปูนกระจัดกระจาย ผนังเกิดแตกร้าวเป็นรอยงูเลื้อย เสาค้ำยันบางต้นเอนเอียงไปมา เถาวัลย์เลื้อยปกคลุมไปตามหน้าต่างที่แตกกระจาย คราบตะไคร่เกาะแน่นกลิ่นฝุ่นและเชื้อราอบอวลไปทั่วอากาศที่นี่คือที่ไหน...ฉันไม่เคยไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครแล้วใครกันที่จับฉันมา เขาต้องการอะไรผ้าผืนบางปิดตา ทั้งที่พยายามเบิกมองกลับยิ่งมืดกว่าเดิมความเย็นยะเยียกของพื้นกลับไม่เท่าความหนาวในใจไม่นานเสียงของใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆใจที่แทบหมดหวัง กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ปากที่ถูกปิดอยู่ส่งเสียงร้องออกไป แต่ไร้ผลความกลัวแล่นผ่านใจ พร้อมกับความเหนื่อยดิ้นรนหาทางรอดเสียงฝีเท้ามาหยุดตรงหน้า...ฟุบ!เสียงเข็มขัดฟาดลงที่พื้นข้าง ๆ กาย ก่อนมันฟาดเข้าที่ตัวฉันเต็มแรง ความเจ็บแสบ มันแล่นพล่านเสียจนน้ำตาไ

ย้อนไปในวัยเด็ก...ฝันร้ายในชีวิต...ครอบครัวสุขสันต์ของเจ้าของธุรกิจสวนมะพร้าวน้ำหอมแห่งหนึ่ง มีหนึ่งสามี หนึ่งภรรยา พร้อมลูก ๆ ในทุก ๆ วันบ้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และความอบอุ่น ภาพพ่อสอนการบ้านลูกเสียงดังรอยไปไกลถึงในสวน ส่วนแม่ทำกับข้าวส่งกลิ่นหอมกรุ่นทุกเช้าเย็นชีวิตดำเนินไปอย่างมีความสุขแต่แล้วชีวิตคนเรามันสงบสุขเกินไปเทพเจ้าจึงส่งบททดสอบมาพิสูจน์ บ้านที่แข็งแรงกลับพังทลายลง.....ด้วยน้ำมือของพ่อที่ดึงหญิงอื่นเข้ามาในครอบครัว มาหารความรักกับแม่......เมียน้อยความจริงอันเจ็บปวด ฝันร้ายที่ฉันไม่อยากตื่น เพราะมัน...เป็นโอกาสเดียวที่ฉันได้เจอแม่"แม่คะ อย่าไป..."เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ซึมพร่าง เต็มใบหน้าคิ้วขมวดแน่น ปากสั่นส่งเสียงเพ้อแผ่วเบา มือกำแน่นกับหัวใจเต้นด้วยความหวาดกลัว"...อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว..."ไหล่ถูกเขย่าเบา ๆ พร้อมกับเสียงนุ่มนวลปลุกฉันให้ตื่นจากฝัน"คุณคะคุณ ฝันร้ายเหรอคะ?"ดวงตาที่อับแสงค่อย ๆ ลืมขึ้น น้าบัวเป็นคนปลุกฉันทั้งที่เพิ่งตื่นแต่กลับรู้สึกหายใจถี่ ราวกับพึ่งผ่านการวิ่งหนีความตายสายตางามไล่สำรวจร่างกาย'ฉันยังไม่ตาย...'"คุณหลับไปสองวันหนึ่งคืนค่ะ เดี๋ยวน

ย้อนอดีต/ชีวิตน้ำหวานไร้แม่...ตั้งแต่วันนั้นน้ำหวานเฝ้าคอยแม่มารับทุกวัน จากวัน สู่เดือน จนกลายเป็นปีชีวิตเด็กน้อยไร้อ้อมกอดมารดาจึงถูกเดือนแม่เลี้ยง พยายามเป่าหูพ่อให้ตีเธออยู่หลายครั้งแต่เพราะความรู้สึกผิดที่ได้กระทำต่อภรรยา...คู่ทุกข์คู่ยาก...กว่าจะเป็นเศรษฐี เจ้าของสวนมะพร้าวผู้ร่ำรวยเงินทองได้นั้นก็เพราะมีภรรยาที่เก่งกาจน้ำหวานเป็นเพียงเด็กแต่ฉายแววสวยและความฉลาดเหมือนแม่เธอเปรียบเสมือนตัวแทนภรรยา พ่อจึงไม่ดุด่า หรือตีน้ำหวาน ยิ่งพยายามสร้างความรักความอบอุ่นให้แก่เธอแต่การที่พ่อทำเช่นนี้มันสร้างความไม่พอใจให้ฝ่ายภรรยาน้อยเป็นอย่างมากทุกครั้งที่พ่อออกไปทำงาน เธอก็จะถูกแม่เลี้ยงใจร้ายกลั่นแกล้งสารพัด น้ำหวานทำได้เพียงแค่ทนในทุกวัน..........เวลาผ่านไปสิบห้าปี...เด็กน้อยในวันนั้นกลายเป็นหญิงสาวผู้งดงาม น้ำหวานในวัย 22 ปี เรียนมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งเอกครุศาสตร์สาขาพัฒนาปฐมวัย อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะจบการศึกษา แต่เธอไม่เคยลืมแม่และพี่สาวในสักวัน...เฝ้าคอยเสมอ และได้แต่หวังว่าให้แม่กับพี่สาวใช้ชีวิตให้ดีและในวันที่เธอสำเร็จการศึกษากำลังถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ ในมหาลัยก่อนเข้ารับจริง

ย้อนอดีต/ชิงตัว...เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากประตูทางเข้า ก่อนที่บานประตูไม้จะถูกถีบออกอย่างรุนแรงชายฉกรรจ์เจ็ดคนบุกเข้ามาพร้อมเสียงตะโกนก้องไปทั่วห้องโถง"ทุกคนฟังให้ดี ถ้าใครไม่อยากโดนลูกหลงรีบไสหัวออกไปซะ!"เสียงหัวเราะ เสียงลุ้น และเสียงด่าทอในวงพนันเงียบกริบไปชั่วขณะก่อนเหล่าบรรดาผีพนันทั้งหลายหน้าถอดสี บ้างก็หมอบหลบใต้โต๊ะทันทีที่ได้ยินเสียงโจรผู้ร้ายประกาศกร้าวพอได้สติ ต่างพากันวิ่งหนีตายอย่างชุลมุนลูกน้องเสี่ยโต้เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งขึ้นไปรายงานผู้เป็นนาย"รู้ไหมที่นี่ของใคร" ชายสามคนเดินแยกออกมาพร้อมกับอาวุธปืนครบมือ ดวงตาแข็งกร้าว เอ่ยถามคนที่กล้ามากระตุกหนวดเสืออย่างเสี่ยโต้"ไปบอกลูกพี่ของมึงด้วย พวกกูมาทวงคน!"โกสนเอ่ยเสียงเข้มเฉียบ"โง่จริงทำงานอยู่ทุกวันยังมาถามคนอื่นอีกว่าไหมโกสน"โอยักษ์พูดโพล่งขึ้นมา"เข้มเข้าไว้ อย่าพูดเล่นเดี๋ยวพวกมันไม่กลัวเรา""กลัวทำไม ฉันสู้ใครไม่เคยแพ้"โอยักษ์กล่าวด้วยความมั่นใจ ในฝีมือของตน"ลูกพี่คงลอบเข้าไปในด้านในได้แล้ว"โกสนเอ่ยอีกครั้ง"เฮ้ยจะกระซิบกระซาบ กันอีกนานไหม""ใครอยู่ในนี้ ก็เป็นคนของที่นี่""ถ้าพวกมึงยังอยากกินข้าวแบบคน ม

แม้พระอาทิตย์ขึ้นอีกแล้ว...แต่โลกของฉันกลับยังมืดมนเหมือนเดิมลมพัดโชยบางเบาใบไม้ไหวระริกทอดเงาผ่านผ้าม่าน เป็นเช้าที่เงียบสงบท่ามกลางธรรมชาติ...และสวยงามเหลือเกินก็อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น น้ำหวานขานรับ"เชิญค่ะ"ประตูเปิดออกเป็นน้าบัวกับป้าน้อยเดินเข้ามาพร้อมข้าวของเครื่องใช้ในมือ ทั้งคู่นำของไปจัดใส่ตู้เรียบร้อยก่อนเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉันอีกครั้ง"คุณน้ำหวานคะ แปดโมงพ่อเลี้ยงอธิษฐ์จะมารับไปที่ว่าการอำเภอนะคะ!"น้าบัวกล่าวด้วยแววตายิ้มแย้มราวกับไปเจอเรื่องราวดี ๆ มา"ไปทำไมคะน้าบัว!""คุณรอถามพ่อเลี้ยงเอาเองนะคะ"น้าบัวเอ่ย"โอ๊ย! จะมัวอ้ำอึ้งทำไม ก็บอกไปให้มันจบ ๆ ""ว่าเธอต้องจดทะเบียนสมรสเป็นนายผู้หญิงของที่นี่!"ป้าน้อยพูดด้วยสายตาชิงชังน้ำเสียงสูงปรี๊ดเช่นเคย"ห๊ะ! คุ...คุณผู้หญิง จดทะเบียน! "'ตาลุงนี่ แก่แล้วยังบ้าอีกต่างหาก จับฉันมาเมื่อวานเรียกฆาตกร วันนี้ให้ไปจดทะเบียนสมรส''ถึงอยากจะหนีแค่ไหน ก็ไม่มีทางหนีพ้น จดไปก่อนทำตัวดี ๆ เขามีคน อาจยืมมือตามหาพี่น้ำผึ้งกับแม่น้ำตาลได้ จากนั้นเก็บหลักฐาน แล้วค่อยฟ้องหย่า!'"ได้ค่ะ"ฉันรีบลุกขึ้นเดินถือผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัว