All Chapters of ฉันเกิดใหม่เป็นเด็กถูกทอดทิ้งยุค 70 : Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อมติของคนในหมู่บ้านเป็นเช่นนี้ดังนั้นสหายปัญญาชนทั้งสี่จึงได้ติดตามคนบ้านหรูมายังที่พักของตนที่จะต้องอยู่ลากยาวนานถึงสองปีเต็ม“ขอบคุณสำหรับความเสียสละของพวกคุณ” ซ่งเจียหาวค้อมศีรษะของตนลงให้แก่คนบ้านหรูจากใจ“ขอบคุณสหายหรูทุกท่านสำหรับความเอื้อเฟื้อในครั้งนี้” เมื่อเด็กหนุ่มเด็กสาวที่เหลือเห็นสหายผู้มาด้วยกันทำเช่นนี้ดังนั้นพวกเขาจึงได้ทำตามบ้าง“สหาย ไม่ต้องเกรงใจหรอก ทุกท่านทำตัวตามสบายเถอะ บ้านของเราก็อย่างที่ทุกคนเห็น” หรูจื่อเป็นตัวแทนของคนในครอบครัวพูดออกมา“คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก ดังนั้นพี่ชายหรูไม่ต้องทำท่าทางเกรงใจพวกเราหรอกครับ เอาเป็นว่าในเมื่อพวกเราตั้งใจจะอยู่ที่นี่แล้วผมขอแนะนำตัวออกมาก่อนก็แล้วกัน ผมซ่งเจียหาว มาจากปักกิ่งแม่ของผมทำงานเป็นครูสอนโรงเรียนประถมที่นั่น”“ยินดีที่ได้รู้จักสหายซ่ง” หรูจื่อพูดพลางส่งยิ้มให้เขาอย่างเป็นกันเองและอบอุ่น“ถึงตาผมบ้างแล้ว ผมฉางซูเหิง อยู่หางโจว” น้ำเสียงของเขาแม้จะฟังดูเย่อหยิ่งเย็นชาเล็กน้อยแต่หรูจื่อก็รู้ได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีนิสัยตรงไปตรงมา“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันสหาย

‘แม่จ๋า แม่ทำอะไรกลิ่นหอมจังเลย’ เจ้าตัวเล็กในห่อผ้าเริ่มไม่อยู่นิ่งจมูกของเธอทำฟุดฟิดไปมา‘ทำข้าวมันไก่ อ้ายอ้ายยังกินไม่ได้นะลูก’ จ้าวเหยาตอบลูกสาวอย่างเอ็นดู‘ฮือ ๆ แม่จ๋าให้หนูชิมสักนิดเถอะ’ เจ้าตัวเล็กครวญ‘ไม่ได้หรอกลูก เอาไว้ให้หนูมีฟันแม่จะทำให้กินนะ เด็กดี’ คนเป็นแม่สนทนาผ่านทางความคิดกับเด็กหญิงในขณะเดียวกันเธอก็สับไก่ไปด้วยเจ้านายน้ำลายของคุณไหลล้นออกจากปากแล้วครับ เป๋าเอ๋อร์รีบส่งเสียงเตือนอ่า ฉันอยากกินเนื้อ เจ้าตัวเล็กทำปากขมุบขมิบซึ่งทุกการกระทำของเจ้าตัวล้วนอยู่ในสายตาของคนเป็นพี่ที่จ้องน้องน้อยไม่วางตา“น้องสาวหิวเหรอ” น้ำเสียงพูดไม่ชัดของเขาถามขึ้นพร้อมกับกำลังจะเตรียมพุ่งตัวออกจากมุ้งมาหาผู้ใหญ่ที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารเย็น“แอ้ (หิวจ้ะ)”หรูเฉินมุดออกจากมุ้งทันที เมื่อเจอย่าเด็กชายจึงได้ดึงชายเสื้อของหล่อน“ย่า น้องหิว” เจ้าตัวเล็กรีบบอกแม้ว่าท้องของเขาเองก็กำลังรู้สึกเช่นเดียวกัน“หลาน ไปรอย่าในมุ้งกับน้องนะ เดี๋ยวย่าจะเอานมไปให้” เมิ่งหลิงพูดขึ้นเท้าของเธอจึงได

หรูจื่อที่กำลังถือแผ่นประกาศในมือถึงกับชะงักฝีเท้า เขารู้สึกละล้าละลังไม่กล้าเดินเข้าไปจนกระทั่งมีคนหันมาเห็นเข้าพอดี“หัวหน้า มีคนมาครับ” เมื่อได้ยินที่ลูกน้องพูดชายวัยกลางคนก็รีบจัดเสื้อของตนให้เข้าที่พร้อมกับปรับแต่งใบหน้าของตนให้กลายเป็นคนสุขุมท่าทางของเขาทำให้หรูจื่อถึงกับมึนงง “สหาย มีธุระอะไรกับพวกเราหรือเปล่า” เขากระแอมถามหรูจื่ออย่างเป็นมิตร “มีครับ คือผมเห็นแผ่นป้ายประกาศนี้ดังนั้นก็เลยจะเข้ามาถามดู” หรูจื่อตอบตามตรง“สหายต้องการมาร่วมงานกับเราใช่ไหม” คนเป็นหัวหน้าถามอย่างมีความหวัง“ไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่เป็นภรรยาของผมเธอเคยร่ำเรียนภาษาต่างประเทศมา” หรูจื่อส่ายศีรษะตอบปฏิเสธ“สหาย การจะรับใครสักคนเข้ามาพวกเราล้วนต้องทดสอบก่อน ไม่ทราบว่าภรรยาของสหายมาด้วยหรือเปล่า” น้ำเสียงของเขายังคงเป็นมิตรดุจเดิม“ไม่ได้มาหรอกครับ วันนี้ผมเข้าเมืองมาคนเดียว หากว่าสหายทุกท่านไม่รังเกียจวันพรุ่งนี้ผมจะพาหล่อนมา” คำตอบของหรูจื่อทำให้พวกเขาเริ่มมีความหวังอีกคำรบทั้งนี้ต้องเข้าใจว่านับตั้งแต่เกิดการปฏิวัติและลามเลียมาจนถึงเหตุการณ์การปฏิวัติวั

หลังออกจากสำนักงานสันติบาล สี่คนพ่อแม่ลูกก็พากันเดินทางไปยังโรงพยาบาลประจำมณฑลถึงจะบอกว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลก็จริงแต่ทว่าความจริงแล้วก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก อาคารเป็นปูนสองชั้นมีทั้งหมดสามหลังเจ้านายผมคิดว่าที่นี่คงไม่สามารถรักษาขาของพ่อได้หรอกนั่นสิ ฉันเองก็เห็นด้วยกับนาย เพียงแต่เราจะดูอะไรจากภายนอกไม่ได้ ยังไงก็ต้องลองดูก่อน หรูฟู่ซิงยังคงมีความหวังหรูจื่อกับจ้าวเหยาพาเด็กทั้งสองเดินไปตรงเคาน์เตอร์พยาบาล หลังจากหรูจื่อลงทะเบียนเรียบร้อยพวกเขาก็ได้แต่นั่งรอทั้งนี้เป็นเพราะมีคนไข้จำนวนมากทุกเพศหลากหลายวัยหัวน้อย ๆ ของคนตัวเล็กมองซ้ายมองขวาแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ ไม่ว่าจะยุคไหนผู้คนภายในโรงพยาบาลก็มักจะเยอะจนล้นอยู่เสมอ“หมอ! ช่วยลูกผมด้วย” ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นท่าทางของลูกผิดปกติ“เกิดอะไรขึ้น” ผู้คนมากมายเริ่มส่งเสียงเซ็งแซ่ ซึ่งในขณะนั้นเจ้าหน้าที่พยาบาลซึ่งมีอยู่เพียงไม่กี่คนต่างก็กำลังช่วยดูแลผู้ป่วยอาการหนักในห้องฉุกเฉินเจ้านาย เด็กคนนั้นกำลังจะตายหา! เกิดอะไ

ข่าวเรื่องการจับกุมคนทุจริตได้ขยายจนกลายเป็นวงกว้าง ซึ่งคนเหล่านี้ล้วนถูกลากมาให้ชาวบ้านวิพากษ์วิจารณ์กันทั้งหมด อีกทั้งหนังสือพิมพ์ยังประโคมข่าวต่อเนื่องติดต่อกันจนลากยาวเป็นเดือนทีเดียว“หัวหน้า! คุณคิดว่าคนที่ร้องเรียนจะใช่สหายหรูกับภรรยาไหม” ลูกน้องคนหนึ่งถามขึ้นในระหว่างการประชุม“ไม่ใช่หรอก ลายมือของทั้งสองคนไม่ใช่แบบนี้อีกอย่างฉันเองก็ลองถามกับปากแล้ว สหายหรูกับสหายจ้าวไม่ได้โป้ปด” ไม่มีใครไม่เชื่อคำพูดของสวี่เหวินซู เมื่อไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใครพวกเขาจึงได้ปล่อยผ่านทางด้านครอบครัวหรูในตอนนี้พวกเขาค่อนข้างอยู่กันด้วยความสบายใจมากขึ้น อีกทั้งงานหนักอย่างดูแลสัตว์หรูจื่อกับจ้าวเหยาก็ไม่ต้องทำแล้วหรูจื่อได้รับมอบหมายงานใหม่ให้เป็นเลขาประจำหน่วยควบคู่กับตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านซึ่งแม้ว่าเขาอยากจะปฏิเสธแต่ทว่าผู้นำหน่วยคนใหม่ไม่เปิดโอกาสนั้น‘พ่อจ๋า เรื่องขาของพ่ออดทนรออีกหน่อยนะจ๊ะ เพราะตอนนี้พวกเรายังหาหนทางไปยังเมืองหลวงไม่ได้’ หรูฟู่ซิงพูดขึ้นในช่วงค่ำของวันหนึ่งแม้ว่าปากของเขาจะพูดว่าไม่เป็นไรแต่เธอย่อมรู้ดีว่าพ่อของเธอค่อนข้างเป็นทุกข์‘อ้า