All Chapters of ฉันเกิดใหม่เป็นเด็กถูกทอดทิ้งยุค 70 : Chapter 21 - Chapter 30

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับอาการของโก่วซุน นางหวังได้เกิดความคิดชั่วร้ายหนึ่งขึ้น เธอจึงลุกขึ้นยืนจากพื้นแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดร่างผอมบางเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครสนใจ ได้เคลื่อนไหวมาทางเด็กชายตัวน้อยผู้เป็นลูก/หลานของบ้านหรูอย่างเงียบเฉียบก่อนที่หล่อนจะนำมือข้างหนึ่งบีบเข้าที่ลำคอของเสี่ยวเฉินโดยมีมืออีกข้างจับบ่าของเขาเอาไว้แน่น“อ๊ะ!” เสียงร้องของเสี่ยวเฉินได้ทำให้ทุกสายตาย้ายมามองทางเขาพร้อมกัน“ปล่อยลูกของฉันไป ไม่อย่างนั้น” มือของเธอเริ่มกำลำคอของเสี่ยวเฉินที่กำลังอยู่ในอาการตกใจน้ำตาของเขาปริ่มคลอหน่วยอย่างน่าสงสาร เจ้านาย ยายแก่คนนั้นกำลังจะบีบคอพี่ชาย เสียงของเป๋าเอ๋อร์ค่อนข้างตื่นตระหนกยัยแก่ตัวดี นายมีวิธีช่วยพี่ของฉันไหม อย่าปล่อยให้เขาเป็นอะไรนะ หรูฟู่ซิงเอ่ยด้วยความโกรธระคนกังวล“นางหวัง แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ” ชาวบ้านที่ยังอยู่ต่างชี้นิ้วด่าทอมาทางหล่อน“ใช่! รีบปล่อยลูกของฉันไม่อย่างนั้น” หวังชิงกวาดตามองคนที่รายล้อมด้วยสายตาแข็งกร้าวหรูฟู่ซิงที่ได้ยินแบบนี้รู้สึกโกรธมากแม้ว่า

‘ทุกคนคะ เรื่องภัยแล้งยังเป็นแค่ส่วนหนึ่งนะคะ’ หรูฟู่ซิงคิดว่ามาถึงขั้นนี้เธอก็ควรบอกทุกอย่างออกไปให้หมดเลยจะดีกว่า อย่างน้อย ๆ ถ้าผ่านเรื่องแรกได้ ครั้งต่อมาพ่อของเธอที่เป็นทั้งผู้ใหญ่บ้านและเลขาจะได้คิดหาวิธีป้องกันเอาไว้แต่เนิ่น ๆ“มีอะไรหรือลูก” หรูจื่อถามออกมาโดยให้แม่กับเมียได้ยินด้วย ‘หลังจากภัยแล้งแล้ว ก็จะมีฝูงตั๊กแตนโผล่มาค่ะ’ใบหน้าของผู้ใหญ่ภายในครอบครัวราวไก่ต้มไม่มีผิด “ตั๊กแตน!”“คราวนี้ทุกคนไม่แคล้วคงต้องเป็นขอทานหรือไม่ก็คงได้อดตายกันจริง ๆ แน่” เสียงของเมิ่งหลิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว“อ้ายอ้าย ยังมีอะไรอีกไหม” คำถามของหรูจื่อทำให้นางเมิ่งมองเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนั่งอยู่บนเสื่ออย่างหวั่นใจ‘มีจ้ะ ในอีกสองปีจะเกิดน้ำท่วมใหญ่ หมู่บ้านแห่งนี้และใกล้เคียงจะถูกกลืนทั่วทุกหนทุกแห่งจะเต็มไปด้วยดินโคลน’ จบประโยคนี้คนทั้งสามต่างพากันสูดหายใจเข้าปอดลึกกันถ้วนหน้า“อ้ายอ้าย เรื่องจริงหรือลูก” จ้าวเหยาถามราวกับคนละเมอ เจ้าตัวเล็กทำเพียงผงกหัวขึ้นลงแทนการพูด“อย่างนี้เราจะทำยังไง” นางเมิ่งค่อนข้างตื่นตระหนก‘ย่าจ๋า ใจเย็น

“สหายเมิ่ง” อวิ๋นเหม่ยซีส่งเสียงเรียกเมื่อเธอเห็นว่าหญิงวัยเดียวกันคนนี้มีท่าทางผิดแปลกไปเมิ่งหลิงมองเธอก่อนที่หล่อนจะปรับสีหน้าของตน “สหายอวิ๋นมีอะไรหรือเปล่า” คำถามของเธอทำให้อวิ๋นเหม่ยลี่แสดงสีหน้ามึนงง“เป็นฉันที่ควรถามสหายต่างหาก”“เอ่อ ฉันไม่เป็นไร พวกเรามาเข้าเรื่องกันเถอะแต่อยู่ตรงนี้คงไม่เหมาะนักเอาเป็นว่าเข้าไปด้านในกันดีไหม” ท่าทางมีลับคมในของเมิ่งหลิงทำให้อวิ๋นเหม่ยซีรู้สึกประหลาด“ได้สิ” อวิ๋นเหม่ยซีตอบรับอย่างไม่คิดอะไร ทั้งนี้เป็นเพราะเธอได้รับความช่วยเหลือจากผู้หญิงตรงหน้าไม่น้อยนั่นเองเมิ่งหลิงไม่ลืมอุ้มหลานสาวตัวเล็กให้เข้าไปด้วยกัน ส่วนเด็กอีกสามคนก็รีบเดินตามพวกเธอเข้ามาด้วยโดยเฉพาะสองพี่น้องเฟิงหาวกับหยางอิงที่ยังคงหวาดกลัวต่อเหตุการณ์เมื่อครู่“สามี ฉันว่าคุณควรไปนอนพักก่อนดีไหมคะ”ต้วนฉีเหวินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ตั้งแต่ผมกินยาเข้าไปก็รู้สึกว่าอาการดีขึ้นมากคุณไม่สังเกตหรือว่าผมไม่ไอแล้ว”“จะว่าไปก็จริงนะคะ ยาโรงพยาบาลที่หมอซูจ่ายให้คุณดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”“ผมเองก็ไม่รู้ แต่ยาครั้งนี้ดีกว่

เจ้านายคุณอยากสั่งสอนคนแบบนั้นไหม เป๋าเอ๋อร์ถามขึ้นอย่างเห็นใจคนตัวเล็กไม่จำเป็น อีกไม่กี่ปีพวกเราก็จะไปจากหมู่บ้านนี้แล้ว ดังนั้นใครจะพูดอะไรก็ช่างเขาเถอะในระหว่างที่สองคู่หูกำลังสื่อสารกันผู้ใหญ่ภายในบ้านทั้งสองก็เกิดความทุกข์ใจด้วยความเป็นห่วงเด็กหญิงที่มาได้ยินคำพูดแสนระคายหู“แม่คะ ฉันกลัวอ้ายอ้ายจะเสียใจ” จ้าวเหยาพูดขึ้นหลังจากพวกเธอนั่งลงบนเสื่อใต้ต้นไม้ห่างออกมาจากคนอื่น“ลูกจะเสียใจเรื่องอะไรหรือครับ” หรูจื่อที่เพิ่งเดินมาถึงถามขึ้นอย่างสงสัยก่อนจะอุ้มลูกชายลูกสาวมานั่งบนตักคนละข้าง“เอาไว้ค่อยไปพูดกันที่บ้านเถอะ” เมิ่งหลิงบอกปัดก่อนที่จะให้ความสนใจกับหลานสาวตัวเล็กที่กำลังจ้องข้าวบดของตนสลับกับกล่องข้าวของคนเป็นพี่ฮือ ๆ เป๋าเอ๋อร์ฉันไม่อยากกินข้าวแบบนี้เลยมันดูไม่น่ากินเลยสักนิด หรูฟู่ซิงร่ำไห้อยู่ในอกโดยที่ไม่ได้สนใจฟังการสนทนาของผู้ใหญ่เจ้านายทำใจเถอะครับ ฟันของคุณเพิ่งจะขึ้นมาสี่ซี่เองดังนั้นก็กินแบบนี้ไปก่อนเถอะก็ได้ แม้ว่าหน้าตาจะดูไม่ดีแต่รสชาติกลับไม่แย่อย่างที่คิด ฉ

“หากคุณได้รับยาต่อเนื่องอาการคงไม่ร้ายแรงเท่านี้ แต่ก็ยังนับว่าโชคดีที่ไม่สายจนเกินไป” หมอผู้อยู่ในชุดกราวน์สีขาวสวมหน้ากากอนามัยพูดขึ้นต้วนฉีเหวินไม่ได้ถูกจัดให้นอนในโรงพยาบาลเนื่องจากเตียงผู้ป่วยไม่เพียงพอ ดังนั้นหลังจากรับยาเขาจึงต้องกลับมาพักที่บ้านซึ่งเรื่องนี้ย่อมนำพาความยินดีมาให้สองสามีภรรยาไม่น้อยเป๋าเอ๋อร์ นายไม่มียารักษาเหรอ เจ้าตัวเล็กหรูฟู่ซิงถามขึ้นในระหว่างที่พวกเธอกำลังนั่งรถลากกลับบ้านต้วนมีครับ แต่ที่ให้เขามาหาหมอก็เพื่อที่ผมจะได้นำยาออกมาใส่ให้เขากินได้สะดวก เป็นยังไงความคิดของผมฉลาดมากเลยใช่ไหมล่ะ หากเจ้าตัวมีหางหรูฟู่ซิงคาดว่าหล่อนคงจะได้เห็นหางเล็ก ๆ ของเขากระดิกไปมานายยอดเยี่ยมที่สุดในสามโลกเลยสหาย หรูฟู่ซิงไม่ทำให้เขาผิดหวังเธอกล่าวชมออกมาอย่างจริงใจเสียงหัวเราะอันเบิกบานของคนตัวเล็กทำให้นางเมิ่งกับหรูเฉินพลันเกิดความรู้สึกอารมณ์ดีตามรถลากทั้งสามคันกำลังเลี้ยวเข้าไปทางตรอกในทิศใต้ โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าได้มีคนจับตามองด้วยแววตาวาววับ “รีบไปบอกหัวหน้า” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นคล้อยหล