All Chapters of ฉันเกิดใหม่เป็นเด็กถูกทอดทิ้งยุค 70 : Chapter 1 - Chapter 10

           ‘พี่ชาย! คุณฟังฉันนะ ให้คุณชวนพ่อแม่ไปยังหลังต้นไม้ใหญ่ตรงนั้นจากนั้นจะมีขอนไม้ผุ ๆ อยู่จำนวนมาก ด้านหลังของพวกมันมีเห็ดและสมุนไพรล้ำค่าอยู่’            แม้ว่าเสี่ยวเฉินจะมีอายุยังน้อยทว่าเขากลับรู้ความมากกว่าเด็กวัยเดียวกันและหลังจากได้ยินจากน้องสาวว่ามีของล้ำค่าดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง‘น้องสาวของล้ำค่านี่แลกนมให้น้องและข้าวสารได้ไหม’            ‘ได้สิพี่ชาย อีกทั้งยังจะแลกเงินได้ด้วยนะ’            ดวงตาของพี่ชายหมาด ๆ สว่างวาบ อีกทั้งไม่ต้องรอให้น้องน้อยพูดซ้ำสอง มือของเจ้าตัวที่กำลังจับมือใหญ่ของคนเป็นพ่อก็พยายามดึงพ่อของตนให้มาทางที่น้องสาวบอก            “เสี่ยวเฉิน ลูกจะพาพ่อไปไหน”            “น้องสาว บอกว่ามีสมุนไพรล้ำค่า

            “เรื่องอะไรหรือลูก” หลังจิบน้ำอุ่นลงคอเส้นเสียงของเมิ่งหลิงก็ดีขึ้น “แม่ครับผมกับเสี่ยวเหยากำลังจะมีหลานให้แม่อีกคนหนึ่ง”            “อาเหยาท้องเหรอ เรื่องนี้นับว่าน่ายินดีเหลือเกิน” ดวงตาของเมิ่งหลิงเปล่งประกาย            จ้าวเหยาผู้กำลังอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขนใบหน้าแดงซ่านด้วยความอาย “มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะแม่สามี”            ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนฉายแววงุนงง “แม่ครับ ผมกับอาเหยาขึ้นภูเขาแล้วบังเอิญเจอเข้ากับเด็กคนหนึ่ง แม่ดูใบหน้าน้อย ๆ ของเธอสิครับน่ารักมากขนาดไหน” หรูจื่อกวักมือให้ภรรยาเข้ามาใกล้ตนก่อนจะรับห่อผ้าที่มีหรูฟู่ซิงอยู่ด้านในส่งให้มารดาดู            หรูฟู่ซิงก็ถือโอกาสนี้ทำคะแนนโดยการเผยรอยยิ้มทั้งปากและตา อีกทั้งยังพยายามเอามือเล็กของตนจับนิ้วของหญิงวัยกลางคนด้วย

ภายในบ้านดินผสมอิฐหลังน้อยที่ตอนนี้กำลังสว่างด้วยแสงตะเกียงจ้าวพายุ“หิวหรือลูก” จ้าวเหยาถามลูกสาวตัวเล็กที่กำลังทำปากขมุบขมิบ“แอ๊” (แม่จ๋า ให้พี่ชายกินนมผงด้วยนะ) จู่ ๆ จ้าวเหยาก็นิ่งงันเธอกำลังคิดว่าตัวเองหูแว่ว “ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” เธอคิด ทว่าสำหรับอ้ายอ้าย (แม่จ๋า ได้ยินหนูไหม) คนตัวเล็กยังคงจ้องมารดาผ่านแสงสลัวถามออกมาอีก“อ้ายอ้าย! นี่ใช่เสียงของลูกไหม” จ้าวเหยาเริ่มมั่นใจว่าเธอไม่ได้หูฝาดไปเอง ถามคนในอ้อมแขนเสียงเบา(แม่จ๋า เสียงอ้ายอ้ายเอง) เมื่อได้รับการยืนยันแบบนี้จ้าวเหยากลับไม่ได้หวาดกลัวแต่เธอกลับคิดว่าลูกสาวที่บังเอิญเก็บได้คนนี้ต้องเป็นเด็กวิเศษอย่างที่คิดไม่ผิดแน่“อ้ายอ้าย คนอื่นสามารถได้ยินเสียงของหนูไหม” ในขณะที่จ้าวเหยากำลังสื่อสารกับลูกสาวอยู่ หรูจื่อผู้ที่กำลังหลับพลันลืมตาตื่น“ภรรยา คุณพูดกับใครครับ” น้ำเสียงของเขาฟังดูงัวเงีย“ฉันทำคุณตื่นหรือคะ” จ้าวเหยากล่าวอย่างรู้สึกผิด“ไม่ใช่หรอกครับ ผมรู้สึกหิวน้ำเมื่อตื่นขึ้นมาเห็นคุณยังไม่ดับตะเกียงและได้ยินเสียงของคุณก็เลยถามดู” ชายหนุ่มปฏิเสธพร้อม

“ผู้ใหญ่บ้าน! หัวหน้าหน่วย! พวกคุณมาทำอะไรที่บ้านของฉัน” เสียงของนางหวังดังขึ้นทางด้านหลังในสภาพตัวเปียก “สหายหวัง คุณไปทำอะไรมาทำไม..” เซี่ยฉางอันชี้นิ้วของตนถามขึ้นอย่างสังสัยส่วนหม่าหาวหวังกับซ่งจือเทียนต่างกำลังยกนิ้วบีบจมูกของตน “กลิ่นเหม็นนี่มันอะไรกัน แล้วมาจากไหน” น้ำเสียงของซ่งจือเทียนดังขึ้นอย่างอู้อี้“เรื่องของฉันเถอะ ว่าแต่พวกคุณมาทำไม” นางหวังรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกและยิ่งเมื่อหล่อนเห็นสีหน้าเย้ยหยันของนางเมิ่งหล่อนก็ไม่สบอารมณ์“โกว่ซุนไปลักขโมยของบ้านสหายเมิ่งดังนั้นพวกเราก็เลยพากันมาที่นี่” คำตอบจากปากเซี่ยฉางอันทำให้ใบหน้าของนางหวังราวกับนักแสดงงิ้วนางเต้นผ่าง“นางเมิ่ง! มันจะมากไปแล้วนะ ข้อหาขโมยร้ายแรงถึงขั้นยิงเป้าได้เลย แกอย่ามาใส่ร้ายลูกของฉันแบบนี้” นางหวังชี้นิ้วมาทางนางเมิ่งตอบโต้ด้วยความโกรธ“สหายหวัง หากว่าลูกชายของคุณไม่ได้ทำผิดคุณจะกลัวไปทำไม ผู้ใหญ่บ้านผมว่ารีบเข้าไปในบ้านเถอะอยู่ตรงนี้นานผมชักจะทนไม่ไหวอยู่แล้วกลิ่นอะไรแรงเหลือเกิน” เมื่อเซี่ยฉางอันได้ยินหม่าหาวหมิงพูดออกมาแบบนี้ดังนั้นเจ้าตัวจึงได้แต่ต้องทำตาม แ