บททั้งหมดของ CEO สาวพ่ายรักเด็กเลี้ยงเอวดุ: บทที่ 21 - บทที่ 26

อัมบั้มรูปหลายเล่มในชั้นหนังสือหลังใหญ่ถูกยกมาวางบนโต๊ะข้างเตียง รมย์นลินพลิกเปิดดูรูปถ่ายด้านในทีละรูป ใบหน้าสวยคลี่รอยยิ้มกว้างมองภาพเด็กน้อยสองคนนอนเล่นอยู่ในคอกกั้นเด็ก ใบหน้าของทั้งคู่เหมือนกันราวกับแกะ ผิวขาวอมชมพู นัยน์ตาโตจ้องมองกล้องเขม็งด้วยความสนใจเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักสองคนนี้คือลูกชายของเธอกับธันวานั่นเองและตอนนี้ทั้งคู่อายุสองขวบครึ่งแล้ว“พี่ลินทำอะไรอยู่ครับ” ธันวาเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วโอบร่างของคนรักให้พิงไหล่ตัวเอง ชายหนุ่มก้มมองภาพที่ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาพอได้เห็นร่างสูงก็เป็นอันต้องหลุดเสียงหัวเราะดังออกมาเช่นกัน “หน้าตาน้องภูมิกับน้องภัทรนี่สุดยอดเลย” ธันวาอดขำกับหน้าตาบู้บี้ดูแล้วตลกของลูกชายไม่ได้วันนั้นเด็กทั้งสองเห็นแม่ตัวเองกำลังปอกส้ม ก็ทำท่าอยากกินมาก พี่ลินก็เลยคั้นน้ำให้ลองชิมกันคนละนิด พอเข้าปากเท่านั้นแหละ ทั้งคู่ก็ทำหน้าเบ้ หลับตาปี๋ ร้องงอแง ทั้งดูน่าขำและน่าสงสารในเวลาเดียวกันกว่าจะปลอบให้เลิกร้องได้ก็เล่นเอาคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ต้องปาดเหงื่อ สุดท้ายก็จบลงที่พวกเขารีบหาน้ำเปล่

ช่วงบ่ายแก่ ๆ ในวันหยุดสุดสัปดาห์ อากาศเย็นสบายไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ เพียงแค่เปิดหน้าต่างปล่อยให้ลมพัดเข้ามาก็รู้สึกสดชื่น บรรยากาศเหมาะแก่การพักผ่อนอย่างยิ่ง รมย์นลินเองก็คิดเห็นเช่นเดียวกันเพียงแต่การพักผ่อนของเธอต่างจากคนอื่นเล็กน้อย...เวลาว่างหญิงสาวจะเปิดหนังสือคอลเลคชั่นเครื่องแต่งกายดูเพื่อหาแรงบันดาลใจในการออกแบบเครื่องประดับชุดใหม่รมย์นลินหยิบกระดาษเปล่าและดินสอบนโต๊ะกระจกใสเพื่อเอามาวาดสิ่งที่เพิ่งผุดขึ้นมาในหัว โดยไม่ลืมคว้าหนังสือที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมารองเขียนขณะที่กำลังจะจรดดินสอบนกระดาษ เสียงมือถือบนโต๊ะก็ดังขั้นมาเสียก่อน หญิงสาวเอื้อมมือหมายจะหยิบอุปกรณ์สื่อสารเครื่องเล็กขึ้นมารับสาย แต่หางตาเหลือบไปเห็นคนรักจ้ำอ้าวออกมาจากห้องครัวพอดี เธอจึงให้เขาเป็นคนคุยเองเพราะมันเป็นเครื่องของเจ้าตัวและรับถุงเม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่อีกฝ่ายยื่นมาให้แทน“ครับ ขอบคุณมากครับ” ธันวากดรับสาย เขาตอบรับเพียงสองคำก็วางสาย จากนั้นจึงหันมาถามคน

กระนั้นธันวาก็หัวไวพอถามเสียงนุ่มเมื่อสัมผัสได้ถึงความขุ่นมัวในน้ำเสียงของคนรัก “พี่ลินไม่ชอบละครบทนี้เหรอครับ”ธันวาสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าคนรักเป็นอะไร ทั้งที่ดูจะสนุกกับการแสดงแถมยังเล่นได้ดีมาก แต่นี่เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือกะทันหัน เขาเลยต้องกลืนคำชมลงคอไปอย่างช่วยไม่ได้“ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก เพียงแต่...” ความจริงเธออยากบอกว่า ‘ไม่ชอบสุด ๆ เขียนบทได้แย่มาก ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย เด็กอะไรจะไร้เดียงสาปานนั้นทั้งที่ตาพ่อเลี้ยงอะไรนั่นก็พูดตรงแสนตรง ขาดก็แค่ลงมือปฏิบัติเท่านั้น ไหงในบทให้ยัยเด็กคิดว่าเป็นการดูแลร่างกายที่เมื่อยล้าจากการทำงานและผ่อนคลายจิตใจจากการใช้ความคิดอย่างหนักไปได้’ แต่รมย์นลินกลัวชายหนุ่มเสียน้ำใจเพราะท่าทางอีกฝ่ายดูตั้งใจและคาดหวังกับผลงานตัวเองมาก เธอจึงได้แค่คิดในใจ อีกอย่างหญิงสาวก็ไม่ได้เกลียดบทมากขนาดนั้น เพราะอย่างน้อยธันวาก็เขียนให้เมญารู้จุดประสงค์ของพ่อเลี้ยง แม้จะช้าไปมาก รอให้ส่วนเร้นลับชองตัวเองถูกนิ้วชายหนุ่มแตะต้องก่อนถึงจะเริ่