All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 121 - Chapter 130

ตั้งแต่คืนนั้นเว่ยจงหมิงก็งานรัดตัวจนไม่ได้กลับมาที่จวนอีกหลายวัน แต่บุรุษลามกผู้นั้นส่งหนังสือบางอย่างมาให้นางอ่านและศึกษาเอาไว้ เมื่อนางเปิดอ่านเนื้อหาด้านใน ฟู่ลี่อิ๋งก็แทบอยากจะเป็นลม ซ้ำยังเขียนจดหมายเอาไว้ว่าจะมาตรวจการบ้านจากหนังสือเล่มนี้ในภายหลังนางต้องเก็บหนังสือเล่มนั้นเอาไว้อ่านตามลำพังขนาดเสี่ยวหลงมาถามนางยังไม่กล้าปริปากพูด ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นบุรุษลามกเช่นนี้ นางอยากทุบให้หลังหักกระทั่งช่วงเย็นเขาจึงกลับมาที่บ้านด้วยสภาพมอมแมมคล้ายกับลูกสุนัขตกน้ำ“เจ้าตัวร้ายข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” ยังไม่ทันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า หรือละวางสิ่งของ เว่ยจงหมิงก็ถลาเข้ามากอดผู้เป็นภรรยาเอาไว้แน่น น่าแปลกที่นางไม่รู้สึกโกรธที่เขาเรียกนางว่าเจ้าตัวร้ายเช่นนี้ แต่กลับรู้สึกดีอยู่ไม่น้อยเสี่ยวหลงกับลู่เหวินรู้หน้าที่ ทั้งคู่หมุนตัวไปทำหน้าที่ของตนให้เรียบร้อยเพื่อไม่มีให้มีสิ่งขาดตกบกพร่อง“ท่านพี่ ท่านตัวเหม็นมาก” นางใช้สองแขนปกป้องตัวเองเอาไว้ พยายามอย่างยิ่งจะไม่ให้เขาเข้าใกล้“แต่เจ้าตัวหอมมาก” เว่ยจงหมิง ก้มลงสูดกลิ่นกายของนาง“ท่านพี่ตรงนี้ไม่ได้”ผู้เป็นสามีอมยิ้มเล็กน้อยก่อนอุ้มนางข

เช้าแล้วแต่พายุฝนด้านนอกก็ยังคงโหมกระหน่ำ ท้องฟ้าด้านนอกจึงยังคงอึมครึมไร้แสงจากดวงตะวัน ความจริงเขาต้องลุกไปที่ค่ายทหารจัดการเรื่องสายลับจากแคว้นเยี่ย จากนั้นจึงจะเข้าวังไปประชุมในช่วงบ่าย แต่เพราะฝนตกหนักเกินไปและคาดว่าน่าจะตกตลอดทั้งวัน ทางวังจึงส่งคนไปแจ้งกับขุนนางทุกคนว่าประชุมบ่ายวันนี้ถูกยกเลิกลู่เหวินเองก็มาแจ้งข่าวนี้กับเจ้านายของตนเช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาจึงเลือกกลับมานอนกอดเจ้าตัวร้ายที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแทน“ท่านไม่ไปทำงานหรือ” นางงัวเงีย“วันนี้ไม่ไป ดูท่าฝนจะตกตลอดทั้งวัน” เว่ยเจิ้งหยางจุมพิตหน้าผากกลมมน มือก็ลูบลงไปสัมผัสแผ่นหลังแบบบางของนาง ร่องรอยบาดแผลที่เกิดจากการถูกโบยในตอนนั้นยังคงหลงเหลืออยู่ “แผลพวกนี้ เกิดจากเหตุการณ์ครั้งนั้นใช่หรือไม่” ในขณะที่มือก็ลูบไล้แผ่นหลังของนางด้วยความเสน่หานางไม่ตอบแต่พยักหน้า“ให้ข้าจัดการบิดาเจ้าอย่างไรดี” เว่ยจงหมิงพอจะรู้มาบ้างว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง ตอนนั้นเขายังไม่ได้ใส่ใจต่อการมีอยู่ของสตรีตัวเล็ก ๆ นี่เท่าใดนัก ได้ยินว่านางถูกลงโทษและเว่ยอ๋องไปช่วยนางเอาไว้ ตอนอยู่ที่จวนพักร้อนของเว่ยอ๋อง ก็ได้เจอหน้าทักทายพูดคุยกันเพีย

ฝนตกหนักอยู่หลายวันกระทั่งท้องฟ้าแทบไม่ต่างอะไรจากยามกลางคืน ส่วนเช้าวันนี้ก็เพิ่งได้เห็นแสงของพระอาทิตย์สาดส่องลงสู่พื้นแผ่นดิน ฟู่ลี่อิ๋งเห็นว่าอากาศดีจึงลุกออกมาเดินเล่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี โดยทิ้งบุรุษตัวโตนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงเสี่ยวหลงเมื่อเห็นเจ้านายตื่นนอน ก็เข้ามารับใช้นางตามปกติที่เคยทำ วันนี้ขันทีน้อยคล้ายกับมีเรื่องจะพูดแต่ก็พูดไม่ได้ ช่วงหลังนางเห็นว่าเขาชอบไปคลุกคลีอยู่ที่เรือนของท่านเหลียง ถ้านางไม่ตามเจ้าเด็กน้อยก็ไม่โผล่หน้ามาให้นางเห็น ตอนหลังจึงได้รู้ว่า เสี่ยวหลงชื่นชอบการตัดเย็บภูษาอาภรณ์เป็นอย่างมาก มักจะไปถามเคล็ดลับต่าง ๆ จากท่านเหลียงอยู่เป็นประจำ“มีเรื่องอะไรทำให้เจ้าทุกข์ใจงั้นหรือ” นางถามไถ่ขันทีน้อย“......” เสี่ยวหลงไม่ตอบได้แต่ก้มหน้างุด“ถ้าเจ้าไม่พูดข้าจะรู้หรือ” ฟู่ลี่อิ๋งนางไม่ใช่พระโพธิสัตว์หรือเทพเซียนที่จะรู้ความในใจของผู้อื่นได้“พูดแล้ว เสี่ยวหลงพูดแล้ว” เสี่ยวหลงยึกยัก สุดท้ายก็ยอมปริปาก “ไท่จื่อเฟย เสี่ยวหลงมีเรื่องจะทูลขอร้อง”“เรื่องใด” สตรีสูงศักดิ์รอฟัง“กระหม่อมอยากจะทูลขอพระราชอนุญาตติดตามท่านเหลียงออกเดินทาง เพื่อศึกษาความรู้เร

มีเพียงสิ่งเดียวที่เยี่ยเทียนรู้สึกติดค้างในใจมาโดยตลอด นั่นก็คือพระขนิษฐาร่วมพระมารดาจู่ ๆ ก็ไปหลงรักบุรุษแคว้นเว่ย จนกระทั่งถูกไท่ซ่างหวงปลดออกจากฐานันดรศักดิ์ ได้ยินว่าในภายหลังนางปลิดชีวิตของตนเองเพราะเสียใจจากสิ่งที่ฟู่ซิ่งผู้เป็นสามีของนางกระทำเอาไว้ตอนนั้นเขาเป็นเพียงไท่จื่อแห่งแคว้นเยี่ยมิได้มีอำนาจในราชสำนักมากมาย พยายามทูลขอร้องไท่ซ่างหวง ให้ขอตัวหลานชายและหลานสาวกลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านเกิดของพระมารดา แต่กระนั้นไท่ซ่างหวงก็ใจแข็งนักไม่ยินยอมให้อภัย ในเมื่อนางทิ้งฐานันดรศักดิ์ไปแล้วโอรสธิดาที่เกิดจากนางก็ยิ่งไม่นับเป็นเชื้อพระวงศ์อีกต่อไปโชคยังดีที่ตอนนั้นไท่ซ่างหวงอนุญาตให้เขามาร่วมอำลานางเป็นครั้งสุดท้าย ในตอนนั้นหากฟู่ซิ่งไม่รับปากว่าจะดูแลบุตรธิดาของพระขนิษฐาเขาเป็นอย่างดี ก็คงสังหารมันด้วยตนเอง พระราชนัดดาทั้งสององค์ในเวลานั้นก็ยังเล็กนัก ยังต้องมีต้นไม่ใหญ่เป็นที่พึ่งพิงเขาจึงยั้งมือไว้ชีวิตสายลับที่ตนส่งเข้าไปแทรกแซงในแคว้นนอกจากเรื่องทางการศึกแล้ว ยังมีข่าวคราวและความเป็นอยู่ของเด็กสองคนที่เขาต้องการรับรู้ เวลานี้เขาไม่ใช่ไท่จื่ออีกต่อไปแล้วหลังจากอดีตประมุขแห่งแ

เว่ยจงหมิงกลับจวนในทันที คราแรกตั้งใจว่าจะกลับไปนำของขวัญที่ทิ้งเอาไว้ในค่ายทหารมามอบให้กับนาง แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะเขาไม่อยากเสียเวลาเดินทางไปมาไว้วันหลังก็ได้ ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วหากช้ากว่านี้เกรงว่านางจะน้อยใจเอาได้ชายหนุ่มแสร้งประคองร่างกายของตนเองโซซัดโซเซเข้าไปในจวน เลี่ยงกงกงเห็นก็แทบเป็นลมล้มพับ แต่พอเห็นสีหน้ายียวนกวนประสาทของผู้เป็นนายจึงทำให้เขาเข้าใจเรื่องราว“ฝ่าบาท กระหม่อมตกอกตกใจหมด” ขันทีชราหน้าซีด“เลี่ยงกงกงเป็นอย่างไร ข้าแสดงได้แนบเนียนดีหรือไม่” เว่ยจงหมิงถาม“ก็ดูหน้ากระหม่อมสิพ่ะย่ะค่ะ ซีดกว่าพระองค์อีก หากเป็นเช่นนี้ไท่จื่อเฟยจะตกใจเอาได้นะพ่ะย่ะค่ะ” เลี่ยงกงกงกล่าวเตือนเว่ยจงหมิงยิ้มไม่กล่าวสิ่งใดฟู่ลี่อิ๋งได้ยินว่าพระสวามีกลับมาแล้วนางจึงรีบออกมารับ“ท่านพี่” คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาประคองเว่ยจงหมิงเมื่อเห็นภรรยา ก็เสแสร้งทำตัวอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม“เว่ยจงหมิงท่านเป็นอะไรไป” สีหน้าของนางตื่นตระหนก หญิงสาวรีบประคองบุรุษที่ตัวใหญ่กว่านางหลายเท่ากลับไปที่ห้องนอนในทันทีโดยมีเลี่ยงกงกงเดินตามหลังดูการแสดงอันล้ำเลิศ อย่างห่วงกังวลร่างเล็กแบบบางประคองร่างของสามี ที่ท