All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 101 - Chapter 110

“จะเป็นคนดี ใช่ว่าจะมีแค่เพียงวิธีการออกบวชอย่างเดียวเสียหน่อย” เว่ยจงหมิงอธิบาย “เป็นฆราวาสก็เป็นคนดีได้ ทุกอย่างอยู่ที่การกระทำ ช่วยเหลือผู้คน ไม่พูดจาให้ร้ายผู้อื่น มีน้ำใจก็นับว่าเป็นคนดีในระดับหนึ่งแล้ว หรือเจ้านิยามว่าคนดีจะต้องออกบวชอย่างเดียว”ที่เว่ยจงหมิงกล่าวมาไม่ใช่ว่านางไม่รู้ นางรู้ทุกอย่างแท้จริงแล้ว.....สิ่งที่นางต้องการอาจจะเป็นแค่ความต้องการหนีไปให้พ้นจากที่นี่ก็ได้ร่างเล็กยิ้มแล้วไม่กล่าวสิ่งใดต่อ ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่าย นางและเขาไม่ได้พูดสิ่งใดด้วยกันอีก ได้แต่นั่งฟังเสียงลมพัดกิ่งไม้ไหว สอดประสานกลายเป็นเสียงดนตรีขับขาน ทำให้ผู้คนที่ได้ยินรู้สึกหัวใจเบิกบานคลายความกังวลไปได้ไม่มากก็น้อยบรรยากาศเช่นนี้ทำให้นางคิดถึงค่ำคืนวันนั้น คืนวันที่อยู่บนภูเขาหลังศาลเจ้า แค่คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นน้ำตาของนางก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว“ฮึก” นางพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองเอาไว้ “ใกล้มืดแล้ว หม่อมฉันขอตัวกลับไปรอที่รถม้าก่อนนะเพคะ” ฟู่ลี่อิ๋งพูดโดยไม่ได้หันกลับมามองหน้าของบุรุษข้างกาย จากนั้นก็หยัดตัวยืนขึ้นรีบจ้ำอ้าวกลับไปขึ้นไปนั่งบนรถม้าเมื่อครู่เหมือนเขาได้ยินนาง

นางตื่นนอนตอนที่ฟ้าสว่างแล้ว และพบว่าที่นอนข้างกายไร้ความอบอุ่น ตรงที่นอนข้าง ๆ กัน ที่เคยมีบุรุษขายาวตัวเท่าภูเขานอนอยู่ก็ว่างเปล่า ที่นอนและหมอนข้างที่นางเอาไว้ขั้นกลางระหว่างเว่ยจงหมิงก็ยังดูเรียบร้อยดี แสดงว่าเมื่อคืนนางไม่น่าจะนอนข้ามเขต ฟู่ลี่อิ๋งเห็นทุกอย่างดูเรียบร้อยไม่มีสิ่งใดผิดปกติ จึงคลายความรู้สึกกังวลใจลงไปบ้างการนอนร่วมเตียงกับเว่ยจงหมิงก็ไม่แย่เท่าใดนักร่างเล็กนั่งนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงนอนอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะคิดอะไรออก ดูเหมือนว่าการนอนหลับของนางในคืนที่ผ่านมาจะราบรื่น นางไม่ได้ฝันร้าย หญิงสาวเลยคิดเอาเองว่าการที่ได้อยู่ข้าง ๆ เว่ยจงหมิงจะช่วยให้นางไม่ฝันร้าย ฟู่ลี่อิ๋งทบทวนเรื่องราวนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงอยู่สักพักหนึ่ง ไม่นานนางกำนัลก็เข้ามาในห้องเพื่อช่วยนางทำธุระส่วนตัวเพราะที่ได้พูดคุยเปิดใจกับเว่ยจงหมิงที่ริมทะเลสาบ ทำให้นางเข้าใจความรู้สึกของบุรุษผู้นั้นมากขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดี ว่าเขาสามารถตัดใจจากฟู่เหยาเหยาได้จริง ๆ หรือ ในความคิดสำหรับตัวนางเองแล้ว คิดว่าอย่างไรเขาก็คงตัดใจไม่ได้ ที่ไม่ใช่ไม่ยอมปล่อยนางไปบวชชีคงมีเหตุผลอะไรแอบแฝงมากกว่าคงเป็นเพราะ....เ

ตั้งแต่คืนวันเข้าหอ เว่ยเจิ้งหยางก็ไม่ได้กลับมาที่จวนอ๋องอีก ฟู่เหยาเหยาให้คนไปถามก็พบคำตอบที่ว่าเขาไปทำงานและพักค้างแรมอยู่ที่ค่ายทหาร โดยที่ไม่กลับมาที่จวน ฟู่เหยาเหยารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขาแสดงออกมาโดยตลอดว่าชอบฟู่ลี่อิ๋ง แต่นางดันไปจับพวกเขาแยกจากกันฟู่เหยาเหยาเชื่อว่า ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะสามารถทำให้เขาตัดใจจากสตรีผู้นั้นให้ได้เร็ววัน ด้วยทักษะของการเป็นนางเอก นางได้ความโชคดีแบบนางเอกมาตั้งหลายครั้งเรื่องเล็กน้อยแค่นี้นับประสาอะไรกัน จะไม่สำเร็จพูดก็พูด..ถึงอย่างไรฮ่องเต้ก็รู้เรื่องราวนี้ไปหมดแล้ว ว่าทั้งนางและฟู่ลี่อิ๋งถูกสลับตัวกัน สู้ให้นางป่าวประกาศไปให้ทุกคนรับรู้เลยเสียดีกว่า ผู้ที่จะทำงานสกปรกให้กับนางมีแค่เพียงเสี่ยวเชี่ยนและสามีของนางที่เวลานี้กลายมาเป็นองครักษ์ส่วนตัวของหวางเฟยไปแล้วฟู่เหยาเหยามีความลับของคนทั้งคู่อยู่ในมือ นางเชื่อว่าการที่นางให้ข้าวให้น้ำคนพวกนั้นกินบ่อย ๆ พวกสุนัขย่อมภักดีอยู่แล้ว และตัวนางเองก็ไม่อยากอยู่ภายใต้ชื่อเสียงเสีย ๆ ของฟู่ลี่อิ๋งนักหรอก จึงแกล้งให้คนไปปล่อยข่าวลือให้ทั่วเมืองหลวง ว่าผู้ที่แต่งงานกับเว่ยอ๋องคือคุณหนูรองสกุลฟ

ได้ยินสิ่งที่ลู่เหวินเล่า เว่ยจงหมิงเองก็แทบกลั้นโทสะเอาไว้ไม่อยู่ นางนะหรือที่เป็นสตรีที่ไม่ดี นางน่ะหรือที่เป็นผู้สลับเกี้ยวเจ้าสาวเข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว จริงอยู่กาลก่อนสตรีผู้นั้นอาจจะมีชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนักแต่ฟู่ลี่อิ๋งในเวลานี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้นแล้วเขายอมรับว่าสตรีที่ได้แต่งงานกับเขา จากนี้ไปย่อมมีชีวิตสุขสบาย มีอำนาจมากมายอยู่ในมือ แต่นางเองกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ฟู่ลี่อิ๋งที่เขารู้จัก เป็นสตรีที่วัน ๆ หาแต่วิธีการออกบวช ในหัวสมองของนางเวลานี้คิดแค่วิธีที่ตัวเองจะปลงผมบวชชีเท่านั้น“ได้ยินมาผิดหมดแล้ว ฟู่ลี่อิ๋งไม่ได้คิดเช่นนั้นหรอก” เว่ยจงหมิงเถียงกลับ“จะไม่ได้เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ใคร ๆ เขาก็พูดกันทั้งนั้นว่าไท่จื่อเฟยของพระองค์นิสัยไม่ดีนัก เอาแต่ใจ ตบตีบ่าวไพร่ มักใหญ่ใฝ่สูงถึงขั้นแย่งคนรักของน้องสาว พระองค์ควรจะส่งนางคืนกลับให้แก่เว่ยอ๋อง แล้วพาคุณหนูรองกลับคืนแล้วมาครองรักกันดังเช่นเดิม เป็นเช่นนี้จึงจะถูกต้องเหมาะสม”“ลู่เหวิน เหตุใดวันนี้จึงพูดมากนัก ถ้าข้าบอกว่านางไม่ได้เป็นเช่นนั้น แล้วนางก็ไม่ได้คิดอย่างที่เจ้าคิด เจ้าจะเชื่อหรือไม่” ใบหน้าหล่อเหลางดงามของเว่ยจง

บะหมี่ในชามน่ารับประทานมากทีเดียว แต่นางกังวลเล็กน้อยเกรงว่ารสชาติที่เผ็ดร้อนของมันจะส่งผลกระทบต่อร่างกาย แต่กระนั้นนางก็ไม่อยากให้พ่อค้าชราเสียหน้า ถ้าเกิดนางกินไม่ได้หรือปฏิเสธที่จะไม่กิน เกรงว่าในอนาคตร้านจะประสบกับปัญหาได้ในภายหลังฟู่ลี่อิ๋งเขี่ยบะหมี่ในชามไปมาเพื่อให้ตัวบะหมี่คลายความร้อนและทานได้ง่ายขึ้น ก่อนจะเริ่มกินอย่างเชื่องช้า กัดเข้าไปเพียงคำแรก นางก็เกือบตายเพราะรสชาติของบะหมี่เผ็ดร้อนจนนางอยากร้องไห้ โชคดีที่พ่อค้าบะหมี่คงเห็นว่านางตัวเล็ก จึงตักใส่ชามให้นางนิดเดียว จึงไม่ต้องทรมานมากนักหญิงสาวเงยหน้ามองบุรุษที่นั่งฝั่งตรงข้าม เขาสามารถกินบะหมี่เนื้อตุ๋นเปื่อยยุ่ยรสชาติเผ็ดร้อนชามนั้นได้อย่างหน้าตาเฉย ผิดกับนางที่กินไปเหมือนกับร้องไห้ไปใบหน้าสวยหวานของฟู่ลี่อิ๋งเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ที่เกิดจากการรับประทานของเผ็ดร้อน เสื้อผ้าของนางเวลานี้ก็เปียกแนบไปกับร่างกายแบบบางของนางเว่ยจงหมิงเองก็เพิ่งนึกออกในตอนนี้นี่เองว่านางไม่ชอบกินอาหารรสจัด แต่กระนั้นเขาก็เห็นว่านางยังฝืนพยายามรับประทานบะหมี่ที่มีรสชาติเผ็ดร้อนจนหมด“ไท่จื่อเฟย อิ่มแล้วหรือยัง เราไปหาของหวานกินกันต่อดีหรื