All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 111 - Chapter 120

เรื่องของไท่จื่อและไท่จื่อเฟยถูกผู้คนพูดไปต่าง ๆ นานา ซึ่งแน่นอนว่าย่อมไปถึงหูของฟู่เหยาเหยา เสี่ยวเชี่ยนย่อมคาบข่าวนี้ไปรายงานให้กับเจ้านายของตนเองรับรู้ด้วยเช่นกันภาพที่ไท่จื่อประคองร่างเล็กของไท่จื่อเฟยท่องเที่ยวไปทั่วทั้งเหมืองหลวงย่อมพิสูจน์ได้ว่า ข้อครหาที่เกิดขึ้นไม่เป็นความจริง ข่าวลือที่ฟู่เหยาเหยาให้เสี่ยวเชี่ยนและสามีไปปล่อยข่าวถูกกลบไปหมด เพราะภาพความรักของคนทั้งคู่หญิงสาวรู้สึกอิจฉานิดหน่อย เปลี่ยนกัน ถ้าตอนนี้นางแต่งงานกับไท่จื่อก็คงใช้ชีวิตดังเช่นสามีภรรยากันอย่างมีความสุข นางได้ครอบครองเว่ยเจิงหยาง แต่ไม่ได้หัวใจเขา ตั้งแต่ค่ำคืนนั้นเขาก็ปล่อยให้นางอยู่ที่จวนตามลำพัง และฟู่เหยาเหยาถูกสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้ยุ่งกับเว่ยเจี้ยนไค นางแต่งงานเข้ามาเป็นหวางเฟยก็จริง แต่อย่าคาดหวังจะได้อย่างอื่นที่นางต้องการมีคำพูดที่นางเคยได้ยินอยู่บ่อยครั้งสมัยยังเป็นดาราอยู่ในโลกปัจจุบัน เขาว่ากันว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดนั่นก็คือความเงียบ เวลานี้นางเข้าใจแจ่มแจ้งชัดเจนแล้วว่า ความเงียบมันน่ากลัวอย่างไร นางกำนัลบ่าวไพร่ในจวนก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้ชอบนักสักเท่าใดนัก แต่คงเพราะถูกเว่ยอ๋องอ

ใบหน้าของฟู่ลี่อิ๋งกำลังแดงอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกของนางเวลานี้กำลังรุ่มร้อนแปลกประหลาด นางไม่ได้รู้สึกรังเกียจยามที่เขาจุมพิตที่ต้นคอ ซ้ำยังรู้สึกชื่นชอบด้วยซ้ำ“ถ้าข้าไม่ใช่บุรุษมากรัก เจ้าจะสามารถแบ่งปันหัวใจของเจ้าให้กับข้าได้บ้างหรือไม่” เว่ยจงหมิงถามซ้ำ“อืม....ท่านหมายความว่า...อย่างไร” น้ำเสียงของฟู่ลี่อิ๋งกำลังติดขัด ตั้งใจจะบอกว่าไม่สามารถแบ่งให้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงนางกลับพูดสิ่งใดไม่ออกมือไม้ที่ประดุจดั่งปลาหมึกของเว่ยจงหมิงกำลังวุ่นวายกับร่างกายของนาง ชายหนุ่มบิดประคองปลายคางกลมมนให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน“ได้หรือไม่” ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งวนคลึงอยู่ที่ริมฝีปากเรียวเล็กฟู่ลี่อิ๋งไม่รู้จะกล่าวสิ่งใด มือเล็กของนางเปลี่ยนเป็นโอบล้อมรอบคอเขา ทุกอย่างเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาคู่สวยของนางจับจ้องไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ช่างเป็นบุรุษที่หล่อนักตอนที่นางกำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก็มีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายสอดแทรกเข้ามา“เสด็จลุงเสด็จป้า”ฟู่ลี่อิ๋งมองหน้าเว่ยจงหมิง สองหนุ่มสาวรีบกระโดดออกจากกันในทันที ผู้หนึ่งไปนั่งอยู่ฝั่งซ้ายอีกผู้หนึ่งนั่งอยู่ฝั่งขวาเด็กชายวิ่งเข้ามาในห้

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นหลังจากนั้นราว 1 สัปดาห์ ฟู่ลี่อิ๋งกลายเป็นตุ๊กตากระดาษที่ให้ช่างตัดเสื้อเข้ามาวัดและลองชุด นางได้ยินว่าร้านตัดเย็บอาภรณ์ฝีมือดีในเมืองหลวงถูกบรรดาเหล่าภรรยาขุนนางแย่งตัวไปหมด ส่วนท่านเหลียงผู้นี้ เดินทางมาจากต่างเมืองซึ่งเขามาทำธุระที่นี่พอดีฟู่ลี่อิ๋งไม่รู้ว่าเว่ยจงหมิงไปหาตัวเขามาจากไหนและรู้จักกันได้อย่างไร แต่เวลานี้นางถูกช่างตัดเสื้อที่ยังหนุ่มผู้นี้จับหมุนซ้ายหมุนขวาไปมา ไม่หยุด“แย่ ๆ จะไม่ทัน” เหลียงเหลียนฮ่าว ช่างตัดเสื้อใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาบ่นไม่หยุด“เป็นอะไรหรือ” นางหันไปถามกับช่างตัดเสื้อ“กระหม่อมกลัวจะตัดชุดให้พระองค์ไม่ทัน” ช่างตัดเสื้อทำหน้าเครียดในขณะที่มือก็จัดการวัดตัวสตรีตัวเล็กสูงศักดิ์อย่างละเอียดรอบคอบ“แล้วพวกท่านพักกันที่ไหน”“กระหม่อมพักกันที่โรงเตี๊ยมในเมืองพ่ะย่ะค่ะ” เขาตอบพร้อมกับคุกเข่าลงไปวัดช่วงขา“จวนของไท่จื่อหลังนี้กว้างขวางนัก น่าจะเพียงพอต่อคนของท่าน ระหว่างนั้นท่านก็มาพักที่นี่เถิด” เหลียงเหลียนฮ่าวตกใจคิดว่าตนฟังผิด เขาเงยหน้ามองสตรีสูงศักดิ์ “หรือพวกท่านจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะทำธุระเสร็จก็ได้”“ไท่จื่อเฟยท่านว่าอย่างไรน

ฟู่ลี่อิ๋งประคองร่างเล็กของฟู่เหยาเหยาให้ยืนขึ้นและส่งตัวนางคืนสามีของนาง เว่ยเจิ้งหยางจำใจต้องเดินเข้ามารับตัวนางเอาไว้ ส่วนนางก็เข้าไปประคองสามีของตนที่สภาพเปียกปอนดูไม่ได้“ขอบพระทัยไท่จื่อที่ช่วยน้องสาวของหม่อมฉันจากการถูกลอบทำร้าย” น้ำเสียงหวานใสของฟู่ลี่อิ๋งดังไปทั่วทั้งบริเวณเว่ยจงหมิงมองภรรยาก่อนจะเริ่มเล่นละครไปด้วยกัน“โชคดีที่หวางเฟยไม่เป็นอะไร ถ้าไม่เช่นนั้นคงมีคนหัวขาดเพราะข้อหาลอบทำร้ายเชื้อพระวงศ์” น้ำเสียงของเว่ยจงหมิงเต็มไปด้วยโทสะ และผินหน้าไปมองยังสีฮูหยินที่ยืนเนื้อตัวสั่นหวาดกลัว“พะ พวกท่านพูดอะไรกัน ข้า...ข้าก็แค่ตั้งใจให้นางตกใจก็เท่านั้นไม่ได้อยากจะลอบสังหารเลยสักนิด” สีฮูหยินที่อยู่ในอาการตกใจหลุดพูดเรื่องที่ตนเองกลั่นแกล้งฟู่เหยาเหยาออกมาอย่างลืมตัวเสนาบดีสีแทบจะล้มทั้งยืน นึกอยากจะเอาเข็มกับด้ายเย็บปากนางนัก พอถูกข่มขู่นิดหน่อยเท่านั้นก็โพล่งพูดเรื่องโง่ ๆ ออกไป“เจ้ารังแกนางเพราะนางเป็นน้องสาวข้างั้นสิ ท่านผูกใจเจ็บจากตอนที่คลานออกจวนข้าใช่หรือไม่ คิดจะใส่ร้ายข้าด้วยหรือเปล่าว่าพี่น้องไม่ถูกคอกัน” ฟู่ลี่อิ๋งสั่งสอน “จำไว้นะ สีฮูหยิน นางเป็นน้องสาวข้า ข้

เขากำลังคิดหาวิธีลงโทษนาง โทษฐานที่นางไม่ยอมเรียกเขาว่าท่านพี่ เว่ยจงหมิงไม่อยากห่างเหินจากนางไปมากกว่านี้แล้ว เขาอยากให้ความสัมพันธ์ของสามีภรรยารุดหน้าไปอีกขั้นหนึ่ง“เจ้าตัวร้ายข้าจะลงโทษเจ้าอย่างไรดีนะ”“หมายความว่าอย่างไรกัน” จู่ ๆ เขาก็เรียกว่านางว่าเจ้าตัวร้ายฟู่ลี่อิ๋งที่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ ก็ถูกบุรุษใช้ลิ้นเกี่ยวกระหวัดดูดกลืนร่องสวาทที่ยังปิดสนิท หญิงสาวดิ้นพล่านไปมาเพราะความกระสัน นางเสียวจนแทบจะทนไม่ไหวพยายามจะขยับหนีเขาอยู่หลายครั้ง แต่เว่ยจงหมิงก็จับนางกลับมาได้ทุกครั้งไป“อาห์.....ท่านพี่ ข้าจะไม่ไหวแล้ว ข้ายอมแล้วเจ้าค่ะ ข้ายอมแล้ว” ฟู่ลี่อิ๋งพูดแทบไม่เป็นภาษา ร่างบิดเร่าเพราะความกระสัน จนรู้สึกว่าตนเองนั้นคล้ายกับปลดปล่อยของเหลวบางอย่างออกมา เว่ยจงหมิงดูดกลืนอยู่หนึ่งเขาจึงหยุดฟู่ลี่อิ๋งนอนหอบหายใจหอบถี่ ความรู้สึกในค่ำคืนนี้นางจะไม่มีวันลืม นางจะไม่ลืมว่าเขารังแกอะไรนางเอาไว้บ้าง ฝากไว้ก่อนเถอะเว่ยจงหมิง อย่าให้นางได้เชี่ยวชาญมากกว่านี้ ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าในอนาคตนางจะเป็นฝ่ายเอาคืนเขาบ้าง“หายเหนื่อยแล้วหรือยังอิ๋งอิ๋ง” น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าถามนางคนตัวเล็กขมวดคิ้