All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 181 - Chapter 190

ไม้เท้าของนางที่พิงอยู่กับกำแพงถูกใครสักคนเตะจนหล่นลงไปอยู่ที่พื้น หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ ย่อกายลงเอื้อมมือไปเก็บไม้เท้าของตนเอง แต่มันกลับถูกผู้คนที่มาร่วมงานเทศกาล เหยียบย่ำ และเตะให้ออกห่างจากนางไปเรื่อย ๆ หลี่จื้อฉิงถอดใจ ไม่ตามไปเก็บทั้งที่ไม้เท้าอันนั้นเป็นของที่ท่านตาทำให้กับนาง เพราะกลัวว่าตนจะพลัดหลงกับซีหยางเว่ยเจียงตอนที่นางถอดใจไป และกลับไปยืนพิงกับกำแพงเฝ้ารอให้ซีหยางเว่ยเจียงกลับมา ไม้เท้าอันนั้นกลับถูกใครบางคนนำมาส่งคืนให้กับนาง“ในที่สุดก็หาท่านเจอเสียที” รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มที่เพิ่งจะปรากฏตัวหลี่จื้อฉิงกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“จือจือ ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอเสียที”คนตัวเล็กเม้มปากของตนเอง สัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัย นางไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับบุรุษที่มีท่าทีคุกคามนาง แต่กลับหมุนตัวตั้งท่าจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด“จะไปไหน” ไช่เสิ่งเจี๋ยคว้ามือข้างที่นางใช้จับไม้เท้า“คุณชาย...ข้า...ไม่รู้จักท่าน”“หลี่จื้อฉิง เจ้ามีลูกไม้อะไรกัน ไม่รู้จักข้างั้นหรือ”เขาเอ่ยชื่อของนางได้อย่างถูกต้อง แต่กระนั้นนางดันจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร“

ตื่นเช้ามา นางแทบจะนอนทับอยู่บนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ย หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ กระดึ๊บตัวเองออกมาจากอ้อมอกของเขา โดยพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย นางรู้สึกว่าเขาตื่นแล้วแต่ยังคงแกล้งหลับอยู่เช่นนั้น“ถ้าตื่นแล้วก็ปล่อยข้าเถอะ” นางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา“อีกสักพักเถอะ” อยากหยุดเวลานี้เอาไว้เสียจริง ๆ“มันเช้าแล้ว ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องไปทำ” นั่นสิ หน้าที่? ว่าแต่นางต้องทำอะไร ปกติเมื่อตื่นเช้านางจะลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ที่สำนักศึกษาประจำหมู่บ้าน พอซีหยางเว่ยเจียงพานางออกมา วันทั้งวันนางก็ได้แต่นั่งอยู่บนรถม้าถ้าไม่อ่านหนังสือก็เดินหมาก กิจวัตรประจำวันของนางเปลี่ยนไปมากเมื่อกลับไปยังวังหลวงแห่งเฉียนซีเขาก็มีวิธีการเอาคืนนาง แน่นอนว่าตอนที่เขาอยู่ฉางหมิงถูกปฏิบัติเช่นไร นางก็จะได้รับบทเรียนเช่นเดียวกันกับเขามื้อเช้าก่อนออกเดินทาง มีเหลียนซูเยว่ร่วมโต๊ะอาหารด้วย คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิดเป็นหลี่จื้อฉิงจริง ๆ ด้วย ส่วนเขาหายตัวไปไหนไม่รู้หญิงรับใช้ที่ไช่เสิ่งเจี๋ยให้มาดูแลนางผายมือให้หลี่จื้อฉิงนั่งก่อน เดิมทีควรจะเป็นเหลียนซูเยว่ที่ได้รับเกี

ได้เห็นใบหน้าของชายผู้งดงามราวกับอิสตรีผู้นั้นแล้ว มันให้ความรู้สึกที่นางคุ้นเคยอย่างประหลาด ร่างเล็กยื่นมือส่งให้กับบุรุษผู้นั้นและยินยอมไปกับเขา นางถูกชายที่เรียกตนว่าพ่อ พาตัวออกไปจากตรงนั้น คนตัวเล็กหันหลังกลับไปก็เห็นว่าทุกคนกำลังต่อสู้แย่งชิงนาง แต่นางไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วเงาร่างของคนกลุ่มนั้นที่กำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตา อาการปวดหัวเข้าจู่โจมเล่นงานนางจนทนรู้สึกราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ หลี่จื้อฉิงมิอาจทนได้อีกต่อไป หลับตาลงอย่างเชื่องช้า และหมดสติไปในที่สุดเผิงเยี่ยนปิ่นรู้ว่าพวกเขาหาตัวนางพบแล้ว และพบว่านางถูกซีหยางเว่ยเจียงพาตัวไป ก่อนที่จะมารู้อีกทีว่า สมองของนางได้รับการกระทบกระเทือน คราแรกคิดว่าจะติดตามนางอย่างห่าง ๆ แอบดูแลนางอยู่แบบเงียบ ๆ เพื่อชดใช้ความผิดพลาดต่อการกระทำในอดีต แต่ภายในไม่กี่เดือนที่รู้ความเป็นไปของนาง บุตรสาวของเขาถูกไช่เสิ่งเจี๋ยชิงตัวไปบุตรสาวของเขาตกเข้าไปอยู่ในการต่อสู้แย่งชิงระหว่างแคว้น ผู้ทรงอำนาจสองคนไม่อาจตกลงกันได้ ใช้กลอุบายของตนเองหลอกล่อนาง ตัวของเผิงเยี่ยนปิ่นไม่อยากให้นางกลายเป็นหมากและไม่อยากให้นาง

Trigger Warningเนื้อหาในตอนนี้มีการบรรยายถึงการใช้ความรุนแรงโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านคิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้ทั้งหมด องครักษ์ของเขาจะไร้ฝีมือถึงขั้นปล่อยให้นางถูกจับเป็นตัวประกันได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะนางเดินออกไปให้พวกมันจับ หลี่จื้อฉิงก็คงไม่หลุดมือเขาไป ไช่เสิ่งเจี๋ยคิดถึงนาง เฝ้าตามหานางมาหลายปี ครั้นได้เจอกลับถูกเหลียนซูเยว่ใช้อุบายทำให้นางหนีหายไปไหนไม่รู้กลิ่นดอกกุ้ยฮวาจาง ๆ ยังคงอบอวลอยู่ที่ปลายจมูก น้ำเสียงของนางคล้ายกับอยู่ใกล้ตัวเขา ห้องพักของนางที่เขาสั่งให้คนเตรียมเอาไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกทำให้เหมือนกับห้องนอนของนางในเรือนไข่มุก ต้นไม้ เครื่องเรือน แม้แต่ก้อนหินเขาก็สั่งให้คนตระเตรียมรอต้อนรับผ้าม่าน ที่นอน สระน้ำเล็ก ๆ กำไลที่ประดับมณีสีแดงเหมือนกับชิ้นนั้น เสื้อผ้าไหมชั้นดีที่นางชอบสวมใส่ กลิ่นกำยานหอมที่นางชอบทุกอย่างพังทลายไปต่อหน้าต่อตา อีกแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้นเขาก็จะนำพานางมาอยู่เคียงข้างเขาได้อีกครั้ง แต่เป็นเพราะเหลียนซูเยว่ ที่ผ่านมาเขาคงมีเมตตาต่อนางมากเกินไป จนคิดว่าตนสามารถลงมือทำสิ่งใดก็ได้สินะท่ามกลางค

ข่าวลือเรื่องความโหดเหี้ยมของไช่เสิ่งเจี๋ยขจรกระจายไปทั่วทั้งแผ่นดิน แม้กระทั่งหยุนเหมินที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรยังต้องหวั่นเกรงในความแข็งแกร่งโหดเหี้ยม ซีหยางเว่ยเจียงยังคงตามหาหลี่จื้อฉิงด้วยเช่นกัน แต่นางหายไปราวกับว่า หายไปจากโลกนี้ สายลับของเขาทั่วทั้งแผ่นดินไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ไหน ที่หมู่บ้านที่นางจากมา เขากลับเข้าไปตามหาแล้วแต่ก็ไม่พบ ทุกพื้นที่บนแผ่นดินนี้ไร้ร่องรอยของนางพระราชสาส์นจากเฉียนซีถูกส่งมาพร้อมกับของกำนัลชิ้นหนึ่ง กล่องไม้ขนาดย่อมถูกนำเข้ามากงกงหนุ่มผู้หนึ่งทำหน้าย่นในขณะที่ถือของสิ่งนั้นอยู่ กลิ่นที่โชยออกมาจากกล่องน่าสะอิดสะเอียนสุดชีวิต“สิ่งนั้นคือ”“กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ”ซีหยางเว่ยเจียงส่งสัญญาณให้เปิดกล่องใบนั้น ทันทีที่กล่องถูกเปิดออก พบเป็นแขนมนุษย์หมักเกลือ เพื่อคงสภาพเอาไว้ ชายหนุ่มรีบก้มหน้าเปิดอ่านจดหมายฉบับนั้น“แขนของเหลียนซูเยว่ คราแรกตั้งใจเอาไว้ว่าจะส่งกลับไปบ้านเกิดของนางทั้งตัว แต่เปลี่ยนใจ เลยส่งมาเป็นของกำนัลให้แก่ท่าน หวังว่าองค์ชายซีหยางจะพอพระทัย อ้อไม่สิ ต้องเรียกว่าฝ่าบาทซีหยาง”กำไลหยกม่วงที่สวมอยู่บนแขนนั่นเป็นของมีค่าหาได้ยาก และเ