All Chapters of แรงรักซ่อนปรารถนา: Chapter 21 - Chapter 30

เธอร้องค้าน เมื่อมืออุ่นร้อนสอดลึกเข้าตามแนวสาบเสื้อ เขาสะกิดกระดุมหลุดออกเพียงเม็ดเดียว แต่สามารถพานิ้วเรียวยาวเข้าไปกอบกุมบีบเคล้นทรวงอกของเธอได้ทัศเทพมีหรือจะฟัง คนอย่างเขาถือคติด้านได้อายอด ใช่! อด และเขาก็อดทนมามากแล้ว! สิ้นสุดกันเสียที!ลูกเลี้ยงจอมหื่นเดินหน้าเต็มกำลัง กดจุมพิตหนักๆ ที่ปลายคางมนเรื่อยลงตามลำคอเรียวระหง มือหนาสองข้างดึงกระชากกระดุมที่เหลืออยู่ให้หลุดจากรัง“คุณเทพ! อย่า!” สติที่เหลืออยู่น้อยนิดผลักดันให้ชมจันทร์ร้องทัดทาน ทว่ามันกลับไปยั่วยวนอารมณ์ของชายหนุ่มให้ลุกฮือทัศเทพปลุกไฟเสน่หาให้ลุกโชน ลมหายใจและริมฝีปากของเขาปัดผ่านไปที่ใด ชมจันทร์ก็ร้อนผ่าวเหมือนมีเปลวไฟแผดเผาลามเลียแม่เลี้ยงสาวหลับตาพริ้ม นอนราบลงกับโซฟาเนื้อดี สาบเสื้อหลุดลุ่ยเผยทรวงอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ใต้บราลูกไม้สีนิลสนิททัศเทพมองแม่เลี้ยงสาวตาหวานฉ่ำ เพียรจุมพิตริมฝีปากอย่างดูดดื่มอีกหน ดูดเม้มที่ซอกคอขาวผ่องอีกครั้งจนเกิดรอยราคีตีตราว่ามีเจ้าของ เขาลากลิ้นสากหนาลงมาตามร่องอกอวบ ขณะที่นิ้วเรียวสอดเข้าไปขยับตะขอบราเพียงนิดเดียวเท่านั้น ก่

  เวลา 00:25 นาฬิกา ห้องของทัศเทพชมจันทร์พยุงร่างสูงใหญ่ที่คอพับคออ่อนเข้ามาในห้อง ทัศเทพดื่มไปไม่น้อย ไม่รู้จะดื่มอะไรนักหนา เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งไวน์ทั้งวิสกี้ อีตานี่ดื่มผสมกันมั่วไปหมด มันน่าจับแช่ในถังบ่มไวน์นัก“ว้าย!”แม่เลี้ยงลูกเลี้ยงเสียหลักล้มเกยกันบนพื้นพรม ชมจันทร์รีบลุกขึ้น แต่คนเอาแต่ใจไม่ยอมให้เธอจากไปง่ายๆ เขายังเกี่ยวเอวบางเอาไว้แม้ว่าดวงตาสองข้างจะปิดสนิท“คุณเทพ! ขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆ ฉันหนักนะ”แม่เลี้ยงคนดีไม่รู้ว่าลูกเลี้ยงจอมป่วนฟังอยู่หรือเปล่า แขนข้างหนึ่งของพ่อจอมหื่นวางพาดที่หน้าตักเธอ กลิ่นเหล้าโชยจากร่างเขาจนเธอต้องเบือนหน้าหนี“กินหรืออาบกันแน่ฮะ!” แม่เลี้ยงคนงามในชุดแฟนซีสุดเซ็กซี่บ่นให้ลูกเลี้ยง เธอจัดการลากเขาขึ้นเตียงแล้วลอกคราบเจ้าชายรูปงามจนเหลือเพียงเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น ก่อนจะหาผ้าหาน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขา_________ เวลาผ่านไปจนตีสองกว่าๆ ชมจันทร์เหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ลูกเลี้ยงจอมหื่นไม่มีกลิ่นเหล้าแล้ว แต่เนื้อ

[7]ฉันผิดตรงไหน____________ อาทิตย์ถัดมาบ่ายคล้อยจวนค่ำ ร่างสูงใหญ่ของกวินกำลังชี้ไม้ชี้มือสั่งคนงานที่ฟาร์มหอยมุกทางด้านขวาของเกาะ ห่างจากหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่เกือบหนึ่งกิโลเมตร เขาตั้งหน้าตั้งตาทำงานหลังจากขึ้นกรุงเทพฯ ไปเป็นอาทิตย์ ทว่ายิ่งใส่ใจงานตรงหน้าก็ดูเหมือนว่างานมันจะไม่เข้าสมองเลย มันมีแต่เรื่องของแพรวรุ้งเต็มไปหมดครืดๆๆแล้วเสียงมือถือที่ตั้งระบบสั่นไว้ก็ดังครืดๆ อยู่ในกระเป๋ากางเกง เขาล้วงมันออกมาดูขณะเดินกลับคฤหาสน์ เบอร์ที่โทรเข้ามาเขาไม่รู้จัก แถมยังโทรเข้าซิมการ์ดที่สองของเครื่องซึ่งเขาเปิดเบอร์นี้เพื่อโทรหาแม่ของแพรวรุ้งในฐานะ ‘นายโจร’ เท่านั้นใช่แล้ว...พออยากกักตัวแพรวรุ้งไว้ เลยต้องหาลูกไม้มาอ้าง แล้วลูกไม้ที่ว่าหล่อนถูกโจรจับตัวไว้ ก็ถูกนำมาใช้เพื่อหลอกมารดาจอมบงการของหล่อน แน่นอนว่าอีกฝ่ายเชื่อสนิทใจตอนที่เขาโทรไปหา“อะแฮ่ม! ฮัลโหล” เขากรอกเสียงแปร่งๆ ส่งไป ด้วยคิดว่าคุณหญิงพราวพริ้งโทรมา‘นั่นลื้อใช่ไ

“อวดเก่ง” เขาเยาะหยัน อุ้มหล่อนไปวางบนเตียง ใบหน้าสวยซีดเซียวเหลือเกิน ข้างๆ ขมับมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายออกมาด้วย“ขอน้ำหน่อย” เธอร้องเสียงแหบ เขาส่งหลอดน้ำดื่มเข้าไปในปากช่างจ้อของหล่อน“คุณเป็นอะไร บอกผมได้หรือเปล่า” เขาถามเสียงอ่อน ผละจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำ สักครู่ก็กลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ“ฉันก็แค่เจ็บไข้ตามประสาลูกคุณหนูนั่นแหละ เจอเชื้อโรคนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ ร่างกายมันไม่มีปัญญาต่อต้านก็เลยสำรอกออกมาทางเก่าเท่านั้นเอง” แพรวรุ้งตอบออกไปผ่านๆ ขี้เกียจสาธยายถึงความจริงที่มีโรคประจำตัวให้เขาฟัง เพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้สำคัญพอให้เขามาใส่ใจอยู่แล้ว“ก็ดี เพราะคุณต้องอยู่ชดใช้ให้ผมอีกนาน” เขาพูดเหมือนประชด แต่มือกลับไล้ผ้าหมาดๆ เช็ดตามใบหน้าและไรผมให้หญิงสาวอย่างเบามือ หล่อนนอนนิ่งอย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อครู่คงขย้อนอาหารออกมาจนเกลี้ยงพุงกระมัง“ชดใช้อะไร? ฉันไปเป็นหนี้นายตั้งแต่ตอนไหน” เธอเถียง มารดาที่ถูกเขากล่าวหาว่าขายลูกกิน ท่านก็ออกจะร่ำรวย ไม่มี

“แก้วตา ฉันชื่อแพรวรุ้งนะ แก้วตาอาจเคยได้ยินชื่อของฉันมาบ้าง ฉันก็แค่นางแบบขี้โมโหคนหนึ่ง เอาแต่ใจก็มากมาย ฉันไม่มีน้ำใจหรือความดีมาตอบแทนแก้วตาหรอก ฉันไม่มีความพยายามมากขนาดนั้น ถ้าวันหนึ่งแก้วตาขัดใจฉัน ฉันอาจจะกรี๊ดใส่หูแก้วตาก็ได้ รับไปเถอะ แก้วตามาดูแลฉันก็เหนื่อยฟรีๆ เจ้านายก็ไม่ใช่ รับไปเถอะนะ ถือซะว่าฉันซื้อเสื้อตัวใหม่ให้ก็แล้วกัน”แก้วตาพยักหน้าหงึกๆ ยกมือขึ้นไหว้ ยอมจำนนต่อวาจาของนางแบบสาว ปากเจ้าหล่อนก็บอกอยู่ปาวๆ ว่าไม่ได้มีน้ำใจเหลือเผื่อแผ่ไว้ให้ใคร แต่การกระทำที่หล่อนแสดงออกมามันไม่ใช่เลยแพรวรุ้งมองตามร่างที่เดินลับหายไปหลังบานประตู เธอเล่นอยู่กับมีนาราวครึ่งชั่วโมงก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ตอนนี้กวินไม่อยู่ แก้วตาก็ไม่อยู่...ทางสะดวก“มีน...พาน้าแพรวไปหา ‘แม่’ หน่อยสิ น้าแพรวอยากรู้จักแม่ของมีน” เธอหันมาชวนเจ้าหนูจอมแสบที่กำลังนั่งเคี้ยวขนมตุ้ยๆ หนูน้อยตาโตด้วยความดีใจ รีบพาน้าสาวไปยังห้องที่บิดาชอบพาเข้าไป หนูน้อยพาแพรวรุ้งเดินออกจากห้องแล้วเลี้ยวซ้ายตรงหัวมุม เดินตรงไปอีกนิด...บานประตูสีฟ้าต่างจากห้องอื่นๆ