All Chapters of แรงรักซ่อนปรารถนา: Chapter 31 - Chapter 40

หญิงสาวพยักหน้า รู้สึกดีราวกับไม่เคยปวดมาก่อน เธอยิ้มให้เขาแทนคำขอบคุณ แต่สายตาที่มองกลับมาบอกเธอว่าแค่ยิ้มขอบคุณมันไม่พอ“มีน” กวินเรียกบุตรชาย“ค้าบผม”“ไปบอกพี่ขมิ้นหรือพี่แก้วตาก็ได้ ป๊าขอกาแฟแก้วหนึ่ง” บอกลูกชายแต่สองตามองแต่ริมฝีปากสีชมพูซีดๆ ของสตรีตรงหน้า ไม่รู้สิ แม้หล่อนจะดูซีดเซียวแต่เขายังปรารถนาหล่อนเสมอ“ม่ายปาย” หนูน้อยส่ายหน้าดิก กวินเลยหันมามองลูกอีกรอบ“ป๊าง่วง ป๊าอยากกินกาแฟ จะได้มีแรงนวดขมับให้มะมิวไงครับ”คราวนี้มีนานั่งคิดชั่วครู่ ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างไว“คราวนี้ก็ได้โอกาสละ” กวินว่า“โอกาสอะไรคะ” เธอท้วงถาม เอียงคอมองพ่อของมีนาอย่างงุนงง แล้ววินาทีเดียวกันนั้นเธอก็ได้รับคำตอบ ริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาประทับลงมาอย่างรีบร้อน ทั้งดูดดึง กวาดชิมและลิ้มรสอย่างเร่งเร้าในอารมณ์ปรารถนา“พะ...พอ พอก่อนค่ะ เดี๋ยวลูกมานะ”“ชู่ว์...ก็เห็นอยู่ว่ายังไม่มา” ว่าแล้วจุมพิตหล่อนอีกครั้ง ทั้งขบเม้มดูดดึงริมฝ

 ริมฝีปากน้อยๆ ส่งเสียงอืออาประท้วงเมื่อเขาถอนจุมพิต“มิว...ก้องคิดถึงมิวเหลือเกิน” กวินบอกเสียงพร่าตามที่เขารู้สึก เสื้อยืดบางเบาถูกดึงออกจากร่าง เผยให้เห็นบราสีนิลมันวาวตัดกับอกอวบขาวน่าสัมผัส กวินจุมพิตเนินอกนุ่มเนียนเต่งตึง สองมือเลื่อนไปด้านหลังเพื่อเกี่ยวตะขอบราให้หลุดร่นจนวางกองที่หน้าตัก เสียงหายใจหอบถี่ของภรรยาคนงามบอกเขาว่าหล่อนใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว“ก้อง ก้องขา...ช่วยมิวที” ร้องบอกเขาเสียงแหบพร่า กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกวินไม่ฟังเสียง เขาคงเป็นโรคจิต ถึงได้ชอบให้หล่อนครวญครางทรมานอยู่อย่างนี้“มิว” เขาขานชื่อเมียรักขณะเลิกชายกระโปรงขึ้นมาถึงสะเอว จัดการรูดสิ่งกีดขวางทางรักชิ้นเล็กจ้อยให้พ้นทาง“ขา...โอ๊ะ! ก้อง มัน...เจ็บ!” เพียงปลายนิ้วที่สอดสัมผัส ภรรยาคนงามก็ร้องเสียงหลง หยาดน้ำหวานเอ่อล้นออกมาไม่ขาดสาย นิ้วเรียวแข็งแรงยังชำแรกแทรกลึกไม่หยุดหย่อนจนเรือนกายสาวเจ้ากระตุกเกร็งไปถึงสองครั้งสองครา กวินถอดถอนปลายนิ้วออกจากช่องทางเสน่หา ยังผลให้ร่างงามสะดุ้งเฮือก หล่อนปรือตาห

“มินลู้ว่ามะมิวม่ายลักมิน มินม่ายเฉียใจ เพาะมินม่ายลู้ว่าอกมะมิวอุ่นแค่ไหน แต่มินเฉียใจ ที่น้าแพวบอกมินไวจัง มินยังอยากเลียกน้าแพวว่ามะมิว ยังอยากกอดน้าแพว ยังอยากได้ยินเฉียงน้าแพวล้องหาลูกชายคนนี้ น้าแพวโกหกมินต่อนะ มินอยากกอดน้าแพว มินอยากมีแม่...”แพรวรุ้งปิดปากด้วยสองมือ น้ำตาไหลพรากๆ เธอเข้าใจมีนาดี ตอนเป็นเด็กเธอเผชิญมันจนชาชิน ความห่างเหินจากอ้อมแขนแสนอุ่นของมารดา มันทรมานเหลือเกินเธอโอบสองแขนรัดร่างลูกชาย ‘ลูกชายคนโต’“น้าแพรวเป็นแม่มีนไม่ได้หรอก ปะป๊าคงไม่ยอม แต่เวลาเราอยู่ด้วยกัน เราค่อยเรียกกันก็ได้ ตกลงไหม ลูกชายของแม่แพรว”หนูน้อยพยักหน้า สองแขนโอบรอบคอน้าแพรว ตั้งแต่วันนี้ไป เขาจะมีน้าแพรวเป็น ‘แม่’ ดีใจจัง“แม่แพว! ตอนค่ำมินได้ยินน้าแพวล้องเฉียงดัง”แพรวรุ้งหน้าเจื่อน ไม่ยอมตอบคำถาม มีนาเอียงหน้ารอคอยคำตอบ แต่น้าแพรวยังเฉย“แม่แพว! เมื่อตอนค่ำแม่แพวเป็นอาลาย”แพรวรุ้งนิ่งงัน เร่งคิดหาคำตอบ“เอ่อ...แม่แพรว ดีใจจ้ะ เลยร้องเสียงดัง

ย้อนกลับมาที่ห้องของมีนา กลิ่นยา กลิ่นเลือดยังกรุ่นทั่วบริเวณ ข้างเตียงเจ้าหนูมิอุปกรณ์ทางการแพทย์แบบฉุกเฉิน ที่หมอพอจะเอาลงเรือมาได้ มันช่วยให้เจ้าหนูน้อยยังมีลมหายใจแพรวรุ้งมองร่างกลมป้อมบนเตียงที่ถูกห้อยร้อยด้วยสายน้ำเกลือ และเครื่องช่วยหายใจแล้วเจ็บแปลบในอก เธอเจ็บเหลือเกินที่เห็นพ่อหนูตัวน้อยอยู่ในสภาพนี้ วิญญาณคุณเมษาคงได้ร่ำไห้หากรู้ว่าลูกชายถูกยิง เพราะเธอแท้ๆ เพราะเธอคนเดียวเลยนางแบบสาววิตกอย่างรุนแรง พ่อหนูตัวน้อยกำลังรอคอยเลือดจากบนฝั่ง มันเจ็บปวดทรมานราวหัวใจถูกบีบจนบุบบี้ เธอรู้ว่าพ่อลูกชายต้องการเลือดกรุ๊ปเดียวกับที่เธอมี แต่เธอ...ให้ไม่ได้!เวลาต่อมา กวินลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อฤทธิ์ยาแก้ปวดจางหาย เขาก้าวขาลงจากเตียงด้วยความทุลักทุเล ลากสังขารออกจากห้องนอน ป่านนี้เลือดจากบนฝั่งมาถึงหรือยัง ลูกชายที่รักได้รับการเยียวยาหรือยัง แล้วพลันสายตาคมประดุจนกเหยี่ยวก็ปะทะเข้ากับร่างของนางแบบสาว หล่อนมายืนบ่นพึมพำอะไรอยู่หน้าห้องลูกชายเขา“มีน...แม่ขอโทษ แม่ขอโทษนะลูก แม่ให้เลือดไม่ได้จริงๆ”แพรวรุ้งพึมพำประโยคนี้ซ้ำๆ ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่ากวินได้ยินเข้าเต็มๆ“หมายความว่ายังไง!?”คนถูกตะ

 [11]แม่เลี้ยงพรหมจรรย์-------------- คฤหาสน์ อัศวนนท์ กรุงเทพฯ“ยัยแพรว!”พราวพริ้งตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แพรวรุ้งยืนอยู่หน้าประตูในสภาพโทรมสุดๆ ไหนเสี่ยกริชบอกว่าเพิ่งสั่งลูกน้องบุกไปถึงรังโจรเมื่อคืนนี้ไง ยัยแพรวก็อยู่ที่นั่นด้วย แล้วทำไมเวลานี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือว่าโจรมันกระจอกสมชื่อ กลัวบารมีตาแก่ตัณหากลับ เลยยอมปล่อยแพรวรุ้ง“มะ...แม่ แม่คะ” แพรวรุ้งเอ่ยเสียงสั่นเล็กน้อย ยังสะเทือนใจไม่หายกับความจริงที่ได้รู้ ผู้หญิงคนนี้หรือที่ฆ่าแม่แท้ๆ ของเธอ จะเป็นไปได้อย่างไร“แกมาได้ยังไง เจ้าโจรกระจอกนั่นมันปล่อยแกมางั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อ!” พราวพริ้งกวาดตามองบุตรสาวอย่างพิจารณา ถึงจะเสียอะไรๆ ให้นายโจรเถื่อนนั่นก็ช่างปะไร ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเนื้อตัวแขนขายังอยู่ครบ จับใส่ตะกร้าล้างน้ำไม่กี่ทีก็ส่งถวายเสี่ยกริชได้แล้ว“แพรว...แพรวหนีมาค่ะ ทำไมแม่ไม่แจ้งตำรวจเรื่องแพรวคะ แม่รู้ไหมว่าแพรวต้องเจอกับอะไรบ้าง” ตัดพ้อพร้อมห