Lahat ng Kabanata ng EVIL LOVE รักร้ายนายหมอมาเฟีย: Kabanata 11 - Kabanata 20

"ทำไมพระเอกนั้นถึงไม่มาวอแวกับแกแล้วล่ะ" เจ๊คิมมี่กระซิบถามฉันที่กำลังทำงานอยู่ในงานอีเวนต์ เป็นอีเวนต์คู่ของฉันกับพระเอกที่เคยลุ่มล่ามใส่ในวันนั้น ทว่าวันนี้กลับยืนห่างกันเป็นวา ตอนแรกฉันก็เอะใจไม่ต่างจากเจ๊คิมมี่เลยสักนิด หลังจากวันที่เจอกันที่ผับวันนั้นเขาก็เริ่มกลายเป็นคนละคน ดูกลัวฉันแปลก ๆ ทั้งที่จริงแล้วคนที่ควรกลัวต้องเป็นฉันไม่ใช่เหรอ?"ก็ดีแล้วหนิเจ๊ ฉันไม่อยากตกเป็นข่าวอีก" คราวก่อนส่วนหนึ่งก็เพราะผู้ชายคนนี้ที่ทำให้ฉันและเฮียวอร์มตกที่นั่งลำบาก ถ้าคราวนี้ยังมาวอแวกับฉันอีก นักข่าวก็คงจะเล่นงานฉันอีกเช่นเคย"ขออนุญาตยืนใกล้ ๆ เพื่อเก็บภาพคู่หน่อยนะคะ" ฉันที่กำลังคุยกับเจ๊คิมมี่ต้องเงียบลงเมื่อมีเสียงพิธีกรดังขึ้นมาแทรก เจ๊คิมมี่ขยับให้ฉันได้ทำงานต่อ โดยภาพคู่ที่หมายถึงคือคู่ฉันกับพระเอกคนนั้น ฉันยิ้มรับแล้วพยักหน้าเบา ๆ ถึงจะไม่ชอบแต่งานก็คืองาน เราต่างคนต่างขยับเข้ามายืนข้างกัน โดยที่ฉันยิ้มกว้างเพื่อให้ทุกคนได้เก็บภาพตามความต้องการ ทว่าอีกคนกลับยืนเกร็งจนฉันสัมผัสได้"คู่หมั้นหล่อนมายืนรอแล้ว" ฉันหันไปมองหาร่างคนที่เจ๊คิมมี่เดินมากระซิบบอก ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นเฮียวอร์มที่

"เนื่องในโอกาสสำคัญที่พี่สาวของลิลินที่กำลังจะแต่งงาน แน่นอนว่าคนอย่างลิลินก็มีของขวัญที่จะมอบให้พี่สาวสุดที่รักของอยู่แล้ว~" ลิลินที่เริ่มเปลี่ยนไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เริ่มเซไปเซมา ตอนนี้ในห้องปาร์ตี้สละโสดกำลังแบ่งออกเป็นสองฝั่งอย่างชัดเจน ฝั่งหนึ่งเป็นฝั่งผู้ชายที่กำลังมองดูบรรดาแฟนที่สนุกสนานกันใหญ่ อีกฝั่งก็เป็นฝั่งของสาว ๆ ที่พากันเต้นกันให้สนุกโดยที่มีลิลินเป็นคนนำทัพ"เป็นเอามากพี่กู" ไลก้าส่ายหัวให้พี่สาวตัวเอง เธอเดินเซไปเซมาเพื่อพยายามจะมาหยิบของขวัญที่ตั้งใจเตรียมให้คนที่ขึ้นชื่อว่าพี่สาว แต่เดินไปได้ไม่ไกลร่างเล็กก็ทำท่าจะล้ม จนต้องเป็นฟินซ์แฟนหนุ่มที่ต้องรีบคว้ามาอยู่ในอ้อมกอด"ไม่เป็นไรค่ะ ลินไหว" เธอเงยหน้ามองแฟนหนุ่มสายตาฉ่ำเยิ้ม ฟินซ์จึงยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระโดยที่คอยประคองอย่างห่วง ๆ ในที่สุดลิลินก็หยิบของขวัญที่เธอเตรียมให้พี่สาวจนได้ ร่างบางยกยิ้มกริ่มให้น้ำฝน ก่อนที่จะยื่นให้ว่าที่เจ้าสาวที่ตอนนี้สภาพของเธอก็ไม่ต่างไปจากลิลิน"จะลำบากเตรียมมาทำไม แค่จัดปาร์ตี้ให้ก็ขอบคุณมากแล้ว" น้ำฝนเอ่ยบอก แต่ถึงอย่างนั้นก็รับของจากมือของลิลินมากอดไว้"ของขวัญของฉันเจ๊ต้องเป

@งานแต่งงาน W&Nบรรยากาศงานแต่งงานระหว่างวอร์มหมอหนุ่มที่กำลังขึ้นแท่นเป็นสามีแห่งชาติของวงการบันเทิงและน้ำฝนดาราสาวที่เป็นเจ้าหญิงแห่งวงการบันเทิงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะทายาทดังของทั้งสองตระกูล ห้องโถงกว้างของโรงแรมถูกประดับประดาด้วยดอกไฮเดรนเยียหลากหลายสี ผู้คนในงานแต่งกายคุมโทนสีเอิร์ธโทนตามธีมที่เจ้าสาวต้องการ รวมไปถึงชาวบอดี้การ์ดที่อยู่รอบ ๆ งานก็ถูกเปลี่ยนจากสูทสีดำมาเข้าธีมเช่นเดียวกัน"อย่าให้มีอะไรพลาด" เวกัสที่กำลังจะเข้ารับหัวหน้าแก๊งมาเฟียต่อจากคนเป็นพ่อเอ่ยเสียงเข้ม เขารับหน้าที่เป็นคนลงมาคุมงานแต่งของพี่ชายด้วยตัวเองเพื่อไม่ให้มีอะไรเกิดขึ้น"ครับนาย" การ์ดคนสนิทโค้งรับตามคำสั่ง ก่อนที่จะเดินออกไป คนเป็นน้องชายจึงหันไปคุยกับเจ้าบ่าวแทน"ผมให้คนเตรียมทางออกไว้แล้ว" เวกัสเอ่ย"อืม อย่าลืมสิ่งที่สำคัญที่สุด" วอร์มตบบ่าน้องเบา ๆ กวาดสายตามองนักข่าวในงานที่ให้ความสนใจกับงานแต่งของเขาอย่างล้นหลาม"เรื่องนี้จะเงียบที่สุด ผมไม่ลืม""ก็ดี" มือหนากวักเรียกเด็กเสิร์ฟเพื่อรับเครื่องดื่ม เขาควงเครื่องดื่มเล็กน้อยก่อนที่จะกระดกดื่มทีเดียวจนหมดแก้ว"ตื่นเต้นเหรอเฮีย""หึ" วอร์มก

"เฮ้อ เบื่อจัง~" ร่างบางล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างขวางพร้อมกับริมฝีปากที่โอดครวญไม่หยุด ทั้งวันเธอถูกพ่อกับแม่บังคับไม่ให้ออกไปไหนตามประเพณีความเชื่อที่เพียงขวัญเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้หญิงสาวเกิดอาการเบื่อไปเสียทุกอย่าง ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ไม่ได้ สามีป้ายแดงก็เอาแต่อ่านหนังสือสลับกับอ่านชาร์ทของคนไข้อยู่แบบนั้น"กะจะอ่านทั้งวันเลยหรือไง…" น้ำฝนอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมาถึงสามี โดยปกติเธอเองก็ชอบอ่านหนังสืออยู่หรอก ทว่าไม่เคยพบเจอคนที่อ่านหนังสือได้ทั้งวันทุกวันแบบนี้ แถมยังอ่านจนไม่สนใจเธอเลยสักนิด ไม่เห็นใจคนที่ไม่ค่อยหยุดงานจนต้องมานั่งเฉย ๆ แบบเธอเลยสุดท้ายร่างบางก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องอีกครั้ง เหล่ตามองสามีที่กำลังอ่านหนังสือแล้วเดินผ่านเขาเผื่อจะมีเสียงเรียกจากเขาบ้างแต่ก็ไม่…น้ำฝนเริ่มหงุดหงิดที่ชายหนุ่มไม่ให้ความสนใจเธอเลย จึงเดินไปเปิดตู้เย็นเผื่อจะหาอะไรมาแก้ความหงุดหงิดในร่างกายไดบ้าง แต่แล้วก็ต้องตาเป็นประกายเมื่อตอนนี้เธอเจอของบางอย่างที่จะทำให้เธอหายเหงาแล้วร่างบางเอื้อมไปหยิบเบียร์หลายกระป๋องที่กำลังแช่เย็นฉ่ำ เธอถือวิสาสะไม่ได้ขอเจ้าของก่อนที่จะ

ฉันลืมตาในเช้าตรู่ของอีกวัน ตื่นมาพร้อมกับความเจ็บแสบไปตามร่างกายนั้นก็ทำให้ฉุกคิดได้ในทันทีว่าสาเหตุเกิดจากอะไร ตื่นคราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ตื่นมาแล้วไม่พบใครบนที่นอนอันว่างเปล่า ทว่าตอนนี้กำลังมีอีกคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าของใบหน้าหล่อที่ไร้กรอบแว่นหนากำลังกอดร่างฉันไว้แน่นราวกับกลัวฉันหนีหาย"เห็นแบบนี้แล้วไม่เห็นจะเนิร์ดเลยสักนิด" ฉันบ่นออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นใบหน้าอันหล่อเหลา ในตอนที่ไม่สวมแว่นตาเขาดูเหมือนคนเล่ห์เหลี่ยมเยอะคนนึง ยิ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ยิ่งกระจ่างชัดว่าเขาไม่ได้เรียบร้อยเหมือนที่ฉันคิดไว้เลยสักนิด แต่หากจะเรียกว่าเข้าไปร้อยแล้วเรียบหมดแบบนี้จะเข้าท่ามากกว่า"ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเนิร์ด" ขณะที่ฉันมองหน้าเขาไปบ่นไปอีกคนก็พูดสวนขึ้นมาทั้งที่ยังหลับตาสนิท ฉันอ้าปากค้างเมื่อเพิ่งรู้ว่าว่าคนที่กำลังปิดตากำลังแสร้งว่าหลับทั้งที่เขาได้ยินที่ฉันพูดทุกอย่าง"ฝะ ฝนไม่ได้พูดถึงเฮียสักหน่อย" ฉันแถหน้าด้าน ๆ ก่อนที่จะหลบตาแล้วมองไปทางอื่นเมื่ออีกคนลืมตาขึ้นมามอง"เหรอ?""เหนียวตัวแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า" ร่างบางที่กำลังจะหยัดลุกจากเตียงกลับขยับไม่ได้ เพราะอีกคนที่ยัง