Lahat ng Kabanata ng EVIL LOVE รักร้ายนายหมอมาเฟีย: Kabanata 1 - Kabanata 10

@PUB TWสุดท้ายร่างบางทั้งสองก็มาถึงผับที่เธอต้องการจนได้ ลิลินที่เอ่ยบอกก่อนมาอย่างดิบดีว่ามาเพื่อจะระบายลงกับเครื่องเสียงหรือการขึ้นไปเป็นดีเจอย่างที่เธอชอบ ทว่าตอนนี้กลับนั่งโอนเอนที่โต๊ะเหล้าด้วยแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไปไม่ยั้ง"ชนกานนนน~" เธอยื่นแก้วเหล้าหมายจะกระทบกันซึ่งน้ำฝนก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ไม่อยากให้คนเมาโวยวายแต่เธอไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ เพราะต้องขับรถต่อแล้วยังต้องจัดการตัววุ่นวายนี่ ถ้าเธอดื่มด้วยทั้งสองคนก็คงจะไปไหนกันไม่รอด"ฉันถามจริงแกทะเลาะอะไรกันมา ถึงได้ร้องไห้หนีออกมาแบบนั้น""ก็พี่ฟินซ์น่ะสิ ไม่ยอมคุยกับฉัน" คนเมาตอบเสียงยาน แต่ก็ยังพอมีสติอยู่ที่จะเล่าเหตุการณ์ให้พี่สาวคลายความสงสัยอยู่บ้าง"อย่างผัวแกเนี่ยนะ ไม่ยอมคุยด้วย?" น้ำฝนเอ่ยออกมาเสียงหลง ฟินซ์จัดอยู่ในประเภทคนคลั่งรักแถมยังตามใจทุกอย่างจนเธอนึกแปลกใจที่ต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้"อือ…ฉันแค่ไม่ให้เขาเอาแค่นี้เขาก็ไม่ยอมคุยกับฉัน เจ๊คิดดูสิ...เรื่องแค่นี้ต้องถึงขนาดไม่คุยกับฉันเลยหรือ…ฮึก" เมื่อโดนคำถามจี้จุด คนที่อารมณ์กำลังอ่อนไหวก็เริ่มเบะปากอีกครั้ง ก่อนที่น้ำตาจะชิงไหลออกมาทำเอา

ฉันมองรอบ ๆ เซฟเฮาส์ส่วนตัวของหมอประจำตัว มันเงียบวังเวงแปลก ๆ เพราะเจ้าของหายเงียบเข้าไปในห้องนอนหลังจากที่สั่งให้ฉันทานข้าวทานยา อาการโรคประจำตัวของฉันก็เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงลุกมานั่งบนโซฟาดี ๆ นั่งรอเจ้าของห้องออกมาแล้วบอกว่าฉันจะกลับบ้านแต่ผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะออกมา ฉันชะเง้อแล้วชะเง้ออีกคนตัวสูงก็ไม่ออกมาเสียที จนทนนั่งรอไม่ไหวสุดท้ายฉันก็เดินไปหาประตูห้องนอนของเขา มือบางกำลังจะยกขึ้นเคาะทว่าก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าของห้องดันเปิดออกมาเสียก่อนเขาอยู่ในสภาพที่หัวเปียก ชุดคนละตัวกับที่ใส่กลับมาจากผับในตอนแรก คงจะหายไปอาบน้ำ ทว่าในลุคนี้ดูหล่อเป็นบ้าเลย ใบหน้าที่ไร้แว่นหนาเตอะปิดบังสายตาคู่คมนัยน์ตาสีเทาคู่นั้น ทรงผมที่ไม่ได้ผ่านการเซตจัดทรงทำให้เขาดูแปลกไปจากลุคปกติ ทำเอาฉันตกอยู่ในห้วงความหล่อนั้นไปชั่วขณะเลยทีเดียว"หายหรือยัง?""อ อ๋อ…หายแล้วค่ะ" ฉันถึงกับสะดุดในตอนที่เขาเอ่ยถามจบ เหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์ต้องมนต์ความหล่อของเขาฉันอยู่วงการบันเทิงมาก็หลายปี แต่ไม่มีพระเอกคนไหนทำฉันเคลิบเคลิ้มได้เท่านี้มาก่อนเลย…"ขอบคุณนะคะที่ช่วย งั้นฝนกลับก่อนนะคะ" ว่าแล้วฉันก็รีบ

"ผมเองครับ" ทุกคนในห้องโถงคฤหาสน์ตระกูลนักธุรกิจใหญ่พากันหันไปมองตามเสียงของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดเชิ้ตกางเกงสแลกซ์แว่นตากรอบหนาเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่เคารพแล้วลงมานั่งตรงข้ามหญิงสาวผู้ตกเป็นข่าวด้วยกัน"คนในรูปคือวอร์มเหรอลูก" น้ำฟ้าเอ่ยถามด้วยใบหน้าแปลกประหลาดใจ เช่นเดียวกับพร้อมพงศ์ผู้เป็นพ่อของหญิงสาว เขามองชายหนุ่มด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แล้วอีกฝ่ายก็เอ่ยออกมาเสียงหนักแน่น"ใช่ครับ ในรูปคือผมเอง" หมอวอร์มพูดจบก็หันสบตากับหญิงสาว เธอยังคงอ้าปากหวอกับการปรากฏตัวของเขาที่ไม่ทันคาดคิด"…" หลังจากนั้นภายในห้องก็เกิดความเงียบงัน พลันสายตาของน้ำฟ้าก็หันไปมองคนเป็นสามี เขายังคงจดจ้องชายหนุ่มไม่ห่าง เช่นเดียวกับวอร์มที่ถูกจับตามองก็มองคนเป็นอากลับบ้าง สองคนมองหน้ากันเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ จนสุดท้ายก็เป็นน้ำฝนที่เป็นคนพูดทำลายความเงียบหลังจากที่ตนได้สติ"เห็นไหมคะปาป๊า เรื่องก็เกิดขึ้นกับคนกันเองทั้งนั้น ถ้าจัดแถลงข่าวแล้วบอกเป็นพี่ชายคนสนิทของหนู ทุกคนก็ต้องเชื่อหนูอยู่แล้ว" น้ำฝนพูดออกไปตามความคิด เธอเริ่มคิดว่าเรื่องยิ่งเล

@เซฟเฮาส์หมอวอร์ม"มาทำไม?" ทันทีที่เห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟากว้าง อีกคนที่เข้ามาใหม่ก็รีบเอ่ยถาม เขาเดินผ่านหน้าที่อีกคนที่ปรากฏตัวในห้องของเขาโดยไม่มีความตกใจอะไร แม้ที่นี่จะเป็นส่วนตัวมากแค่ไหนแต่ก็เหมือนเขาได้รับข้อยกเว้นทุกอย่างในนั้น"มาหาดาราดัง" อีกคนกระตุกยิ้มเป็นคำตอบ จนวอร์มที่กำลังถอดแว่นหนาวางไว้บนโต๊ะต้องหันไปมอง"มาผิดที่แล้ว" เขาพูดจบก็ลงไปนั่งข้าง ๆ อีกคน"อยู่ด้วยกันมาถึงยี่สิบปี ไม่เคยเห็นพี่ชายปล่อยให้ตัวเองได้ลงข่าวเลยสักครั้ง รู้สึกเป็นห่วงพี่ชายจึงรีบมาหา" ใช่…คนที่กำลังเอ่ยคือเวกัสน้องชายแท้ ๆ ของเขาที่คลานตามกันมา เขารู้ความเป็นไปของพี่ชายทุกอย่าง มาครั้งนี้ก็ไม่ใช่จุดประสงค์ที่เป็นห่วงพี่ชายอย่างที่เอ่ย แต่เขามาเพื่อต้องการกวนคนเป็นพี่ต่างหาก"คนเราก็อยากหาแสงเข้าตัวเองบ้าง" วอร์มตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ"จริงเหรอครับ อยากหาแสงก็เลยเอานักข่าวมาทำข่าวของตัวเองเพื่อเป็นข่าวกับดาราสาวสุดฮอต อยากดังทำไมไม่บอก เฮียจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำเอง น้องชายคนนี้จะจัดการให้เฮียทุกอย่างเลย""ถ้าจะสืบมาทุกอย่างแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมาหากู""ถ้าผมเดาตอนต่อไปไม่ผิด พรุ่งนี้ก็คงจะมีประวัติหน

"จะกลับแล้วเหรอคะ?" ทันทีที่หญิงสาวเอ่ยคนที่กำลังหมุนตัวหันหลังจะเดินกลับก็ชะงัก เขาค่อย ๆ หันมามองยังร่างบางอีกครั้ง หัวคิ้วหนาขมวดขึ้นเล็กน้อยจนอีกคนต้องพูดอธิบาย"ไม่เข้ามาดื่มน้ำในห้องฝนก่อนเหรอคะ?""ไม่เป็นไร" ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ทว่าอีกคนกลับไม่ฟังจัดการดึงแขนของเขาให้เข้าไปในห้องทันที"เฮียนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวฝนไปเอาน้ำมาให้" หญิงสาวจบด้วยรอยยิ้มหวาน ก่อนที่จะหายเข้าไปในครัวเพื่อรินน้ำให้เขา ทิ้งให้ชายหนุ่มตกใจกับการจู่โจมของเธออยู่ไม่น้อย แต่แค่แวบเดียวเขาก็จัดการกับความรู้สึกนั้นไว้ เหลือบมองไปรอบ ๆ คอนโดของคนตัวเล็ก แล้วก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเห็นอะไรที่ไม่เข้าตา"น้ำค่ะ" เป็นจังหวะเดียวกับที่น้ำฝนเดินออกมาพอดี เธอเสิร์ฟน้ำเย็นฉ่ำให้ร่างสูง ทว่าคนข้าง ๆ ดูจะไม่สนใจเธอเลย จนต้องเป็นเธอที่ต้องมองตามสายตาคู่นั้นแทน"อะ เอ่อ…พอดีช่วงนี้งานฝนเยอะน่ะค่ะ" น้ำฝนรีบพุ่งไปเก็บเสื้อผ้าที่รกรุงรังบนเตียงนอนของเธอ เพราะช่วงนี้งานเข้าหาเธอเยอะมากเธอจึงมักจะลองเสื้อผ้าอยู่บ่อย ๆ ลองเสร็จก็โยนทิ้งบนเตียงไว้เพราะเวลาที่กระชั้นชิดคงเก็บไม่ทันสภาพเตียงจึงออกมารกอย่างที่เห็น"เฮียดื่มน้ำก่