Lahat ng Kabanata ng EVIL LOVE รักร้ายนายหมอมาเฟีย: Kabanata 41 - Kabanata 50

"ผัวมึงเป็นคนฆ่าตะวันไง!" ฉันเบิกตากว้างแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ใบเตยเพิ่งพูดจบ มันเป็นไปไม่ได้ คนอย่างเฮียวอร์มไม่เคยฆ่าใคร เขาเป็นหมอรักษาคน ใบเตยต้องกำลังใส่ความเขา คนที่อ่อนโยนและเรียบร้อยแบบเฮียวอร์มไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น"ไม่จริง…" ฉันพูดออกไปตามความคิด คนอย่างเธอจะพูดอะไรจริง ขนาดเรื่องที่เป็นคนน่ารักจิตใจดีเธอยังโกหกฉันได้สำเร็จเลย"หึ มึงมันโง่กว่าที่กูคิดไว้เยอะนะ แค่ภาพจอมปลอมที่มันสร้างขึ้นมาเป็นคนเนิร์ด ๆ มึงก็เชื่อเหรอ เคยถามมันจริง ๆ หรือเปล่าว่าอาชีพแท้จริงของมันคืออะไร มันเป็นมาเฟียแล้วมาเฟียแบบมันก็ฆ่าตะวันเหมือนผักเหมือนปลา""เธอโกหก เฮียวอร์มไม่มีทางทำแบบนั้น ฉันไม่เชื่อ""งั้นกูจะเป็นคนเล่าเรื่องของผัวมึงให้ฟังเอง" ใบเตยพูดจบก็เปิดประตูในขณะที่รถกำลังวิ่ง ก่อนที่เธอจะโยนโทรศัพท์ของฉันทิ้งระหว่างทางแล้วหันกลับมายิ้มร้ายใส่ฉัน"คิดว่าโทรศัพท์โง่ ๆ ที่ติดจีพีเอสจะทำให้มันตามมึงมาได้เหรอ ไม่มีทาง" ติดจีพีเอสเหรอ…ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเฮียวอร์มทำแบบนั้น ครอบครัวของเขาเป็นมาเฟียก็จริง แต่เฮียวอร์มไม่มีส่วนรู้เกี่ยวในเรื่องนี้ คนที่สืบทอดหัวหน้าแก๊งคนต่อไปคือเวกัสน้องชายเขาต่

แอดดดด…"นะ นี่มันอะไรกัน…" คนตัวเล็กจดจ้องภายในห้องที่ถูกเปิดออกกว้างด้วยฝีมือตัวเอง แสงสีแดงภายในห้องสะท้อนเข้ามาในดวงตากลมที่กำลังสั่นระริก ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีค่อย ๆ ก้าวเข้าไปในห้องแดงนั้นด้วยใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่ง ภายในล้วนแต่มีอุปกรณ์เยอะแยะมากมายทั้งเลื่อยมีดเข็มฉีดยารวมไปถึงอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ถูกจัดทำขึ้นเป็นพิเศษเพื่อเป็นเครื่องทรมานศัตรูที่หมอหนุ่มซ่อนมันไว้ในนั้นโดยไม่คิดจะเปิดให้ใครเห็นจนกระทั่ง…"ฮะ เฮีย…" เรียวปากเล็กเอ่ยเสียงเบาเมื่อเธอที่กำลังจะหันหลังเดินออกจากห้องแต่กลับเห็นร่างสูงของอีกคนยืนซ้อนข้างหลังโดยไม่พูดอะไรในขณะที่เธอเริ่มน้ำตาคลอเบ้าและลำตัวสั่นระริกเพราะความกลัวและความคิดบางอย่างที่กำลังแทรกเข้ามาในหัวในสิ่งที่เธอหายสงสัยแต่ตอนนี้มันดันกลับมาอีกครั้ง"ฮะ เฮียบอกฝนได้ไหมคะว่าเฮียไม่ได้ฆ่าตะวัน" เธอจ้องมองสามีสุดที่รักด้วยใจที่เอาแต่ภาวนาว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำ เพียงแค่เขาพยักหน้าให้เธอก็พร้อมจะเชื่อเต็มหัวใจว่าเขาพูดความจริง เขาไม่ได้เป็นคนฆ่าคนที่เธอเคยชอบเมื่อหลายปีมาแล้ว"…" แต่ร่างสูงกลับเงียบ ไร้คำตอบอะไรจากเขามีเพียงฝีเท้าที่กำลังจะก้าวมา

"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ พักผ่อนสองสามวันก็จะกลับบ้านได้ครับ" หลังจากตรวจอาการคนไข้ที่นอนซมเกือบหกวันเต็มทุกอย่างก็เหมือนจะผ่านไปด้วยดี พร้อมพงศ์ไม่มีโรคแทรกซ้อนที่น่าเป็นห่วง ใบหน้าเริ่มสดชื่นขึ้นพลอยทำให้คนที่เฝ้ารอคอยรอบเตียงชื่นใจตามไปด้วย"หนูคิดถึงปาป๊าที่สุดเลยค่ะ" น้ำฝนก้มมากอดคนเป็นพ่อยกใหญ่น้ำตาไหลรื่นในที่สุดพ่อก็ไม่เป็นอะไรแล้ว"อาขอบคุณวอร์มที่ช่วยชีวิตอาไว้ ถ้าไม่ได้ครอบครัววอร์มอาคงแย่มากกว่านี้""ไม่เป็นไรครับอาพร้อม ส่วนเรื่องนั้นครอบครัวเราจะมาขอโทษอาอีกทีครับ" ดูเหมือนว่าสิ่งที่พวกเขากำลังพูดกันจะเข้าใจเพียงแค่สองคน เพราะน้ำฝนได้แต่มองคนสนทนาตาปริบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร"ไม่ต้องเป็นพิธีรีตองหรอก อาไม่ได้โกรธใครทั้งนั้น เป็นอาที่ไม่ยอมฟังเอง ไม่ต้องรู้สึกผิด""ไม่ได้ครับ ยังไงพวกเราก็ไม่รอบคอบ ไว้ผมจะบอกพ่อว่าอาฟื้นแล้วนะครับ""อืม ขอบใจอีกทีนะหลานที่ช่วยอาและครอบครัวอา""ปาป๊ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรคะ?" อยู่ ๆ น้ำฝนก็แทรกบทสนทนาของทั้งสองคน หลังจากที่นั่งขมวดคิ้วฟังอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ใจความอะไรเสียที"หนูฝนไปส่งพี่ที่ห้องสิลูก วอร์มคงเหนื่อยที่ดูแลป

ตึกตึกเสียงฝีเท้าหนักเดินย่างกรายไปทั่วบ้านลับของเขา ก่อนที่จะผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นคนรักที่กำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่ในครัว เพราะคิดว่าเธอจะหนีหายเขาไปแล้วจึงกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเห็นแบบนี้ก็อดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เธอไม่ได้หนีเขาแล้วเรือนร่างบางที่หันหลังขะมักเขม้นกับการทำอาหารถูกสวมกอดจากด้านหลังเขาเกยคางไว้บนไหล่มนพร้อมกับสูดดมกลิ่นกายที่หอมถูกใจ"รู้สึกดีขึ้นไหมคะ" ร่างบางวางอุปกรณ์ในมือลง หันไปอังหน้าผากของคนตัวสูงกว่าเพื่อตรวจพิษไข้"หายแล้ว" หมอหนุ่มเอ่ยขึ้นเขารู้สึกหายไข้ตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้ว"ตัวยังรุม ๆ อยู่เลยค่ะ หนูทำข้าวต้มใกล้เสร็จแล้ว ทานข้าวแล้วจะได้ทานยานะคะ""เก่งกว่าหมอแล้วเหรอหื้ม…""ตอนนี้เฮียไม่ได้เป็นหมอแต่เป็นคนไข้ของหนูนะ เพราะฉะนั้นคนไข้ต้องฟังที่พยาบาลบอกทุกอย่างนะคะ""ครับ เชื่อฟังทุกอย่างเลย" เรียวปากหนาฉีกยิ้มกว้าง เขาไม่เคยมีความสุขเท่าวันนี้มาก่อน เหมือนโลกทั้งใบที่แตกสลายไปแล้วกำลังประกอบกลับขึ้นมาอีกครั้ง"คนไข้ออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ เสร็จแล้วหนูจะเอาไปเสิร์ฟให้" มือบางผละเขาออกเบา ๆ หมายจะหันมาทำต่อ ทว่าอีกคนกลับจับร่างเธอไว้ ก่อน

PUB TW 21.30 P.M."ช้ามากค่ะคุณพี่ขา ~" ทันทีที่ก้นติดเบาะที่นั่งเสียงบ่นของยัยลิลินก็ดังขึ้นตามที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วเพราะนัดกันไว้ตอนสามทุ่มแต่ที่สายมาถึงครึ่งชั่วโมงก็คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร"อย่าบ่นไปเลยหนา ได้ออกมาเจอก็ดีแล้ว" กว่าเฮียวอร์มจะปล่อยออกมาได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย งัดกันอยู่หลายท่ากว่าจะทำให้สลบได้ ไม่ง่ายเลย…"เฮียวอร์มหวงเหรอ?""ก็ธรรมดา เมียสวยขนาดนี้""มั่นมากกก" ยัยลิลินกลอกตาใส่ยกใหญ่ แต่ฉันผิดอะไร ทั้งหมดก็ความจริงทั้งนั้นแหละ"ว่าแต่แกนั้นแหละ มาคนเดียวได้ด้วยเหรอ แฟนแกอะ""คนเดียวที่ไหนล่ะ นู้น…" ลิลินว่าจบก็พยักพเยิดไปอีกโต๊ะที่ตั้งไม่ไกล ห่างกันแค่สองสามโต๊ะก็เห็นคุณฟินซ์แฟนของเธอที่กำลังดื่มไวน์มองมาที่โต๊ะเราด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง จากที่คิดว่าเฮียวอร์มของฉันหวงแล้วยังไม่เท่าแฟนของยัยลิลินเลย สายตานั้นน่ากลัวเป็นบ้าเลย"ฉันบอกว่าเจ๊อยากคุยธุระส่วนตัวสำคัญมากสภาพก็เลยเป็นอย่างที่เห็น""ผัวแกจะลุกมาฆ่าฉันหรือเปล่าที่แย่งตัวแกมาเนี่ย สายตาน่ากลัวสุด ๆ""ไม่""ไม่ฆ่า""ไม่รู้ ฮ่า ๆ" ยัยลิลินระเบิดหัวเราะอย่างชอบใจ ยิ่งได้เห็นฉันแยกเขี้