Lahat ng Kabanata ng EVIL LOVE รักร้ายนายหมอมาเฟีย: Kabanata 21 - Kabanata 30

(เหมือนเธอจะไหวตัวทันแล้วครับนาย)"จับตาดูให้ดี แล้วรายงานทุกอย่างที่เห็นว่าผิดปกติ"(ได้ครับนาย)ติ๊ด.ครืดดดดดดดดสิ้นเสียงปลายที่ถูกตัดลงหมอหนุ่มก็เดินกลับเข้ามาในบ้านพักอีกครั้งหลังจากที่เขาหายออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงของบ้านพัก"เรื่องงานเหรอคะ?" น้ำฝนที่นั่งรอบนโซฟาไปไหนไม่ได้เอ่ยถามเสียงเรียบ ด้วยใบหน้าของวอร์มที่ค่อนข้างตึงเครียดหลังจากที่วางโทรศัพท์สายนั้นก็อดไม่ได้ที่จะทำให้เธอตั้งคำถามเพราะความเป็นห่วงเป็นใยสามี"ที่โรงพยาบาลมีปัญหานิดหน่อย""แล้วเป็นยังไงบ้างคะ แก้ไขได้ไหม?""ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แล้วข้อเท้าเป็นยังไงบ้าง ปวดอีกหรือเปล่า""ไม่รู้สึกปวดแล้วค่ะ ต้องลองเดินดูก่อน" เพราะหนึ่งวันที่ผ่านมาเธอไม่ต้องใช้เท้าตัวเองเลยสักครั้ง มีคนคอยอุ้มไปไหนมาไหนอยู่ตลอดเวลา เลยไม่รู้ว่าจะสามารถเดินเองได้หรือเปล่า"ลองดู" ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกจากโซฟาแล้วมายืนข้างเธอ เตรียมรอประคองร่างเล็กที่กำลังจะลองเดินสังเกตอาการ"อ๊ะ!" ไม่ทันจะได้ลุกเต็มตัว ทันทีที่ข้อเท้าลงน้ำหนักบนพื้นเรียบความเจ็บก็แล่นเข้ามาทำให้เธอร้องโอดออกมา แต่เพียงแค่แวบเดียวเรือนร่างบางก็ถูกหมอหนุ่มประคองร

ภายในห้องครัวได้กลิ่นโชยของข้าวต้มหมูสับที่หมอหนุ่มเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเอง ใช้เวลาไม่นานอาหารก็ถูกจัดเสิร์ฟในถ้วยสวยงาม ก่อนที่คนทำจะเดินออกไปให้คนตัวเล็กที่เขาตั้งใจทำให้ ทว่าเมื่อกลับมาที่โซฟาตัวเดิมที่เขาจับเธอนอนเมื่อครู่ ที่นั้นก็กลายเป็นที่ว่างเปล่าเสียแล้วหมอหนุ่มจึงหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อหวังจะหาตัวภรรยาสาว และเป็นไปตามคาด คนป่วยกำลังนอนคลุมโปงมิดชิดไม่เห็นแม้แต่เส้นผม วอร์มจึงวางถาดข้าวต้มลงที่หัวเตียงแล้วจัดการค่อย ๆ ดึงผ้าห่มเพราะคิดว่าเธออาจจะหลับไปแล้วแต่แล้วผ้าห่มที่ปิดมิดดึงยังไงก็ดึงไม่ออก ราวกับคนข้างในกำลังขืนไม่ให้เขาเปิดออกมา หมอหนุ่มจึงผละออกกลับมายืนตรงอย่างงุนงง"เฮียทำข้าวต้มมาให้" เขาเอ่ยเสียงเรียบ"…" แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ แต่เขามั่นใจว่าเธอยังไม่หลับเพราะผ้าห่มยังขยับหนีเขาอยู่เลย"เป็นอะไรน้ำฝน ทำไมไม่ลุกมาทานข้าว""เฮียเอาออกไปเถอะ ฝนไม่หิว""ไม่หิวจริงเหรอ เฮียตั้งใจทำข้าวต้มหมูสับเพื่อเธอโดยเฉพาะ""…" คนที่เคยตอบนิ่งเงียบไป ภายใต้ผ้าห่มกำลังนึกเสียดายที่จะปฏิเสธ แต่จะโผล่ออกมาพ้นผ้าไม่ได้เพราะไม่อยากจะสบตากับอีกคน"ฝะ ฝนไม่หิว เฮียเอา

"กลับมาแล้วเหรอ…" ทันทีที่ได้ยินคนเดินเข้ามา คนที่อยู่ในครัวก็เอ่ยทักทั้งที่ยังหันหลังทำกับข้าวอย่างตั้งใจ"วันนี้ทำอะไรเหรอคะ หอมจัง" น้ำฝนเดินเลาะเข้าไปในครัว ก่อนที่จะยืนเทียบเขาที่กำลังสนใจหม้อบนเตามากกว่าเธอที่เพิ่งจะกลับบ้านมา"ต้มยำกุ้ง" วอร์มเอ่ย"หน้าตาดีจัง อยากกินแล้ว~" คนตัวเล็กลูบท้องปอย ๆ ขนาดยังทำไม่เสร็จก็เรียกน้ำย่อยของอีกคนไม่น้อยเลย"ใกล้เสร็จแล้ว ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวค่อยมาทาน""ฝนช่วยเฮียก่อนก็ได้""ไปอาบน้ำ แค่นี้เฮียทำเอง""ก็ได้ค่ะ" ว่าจบร่างบางก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน เหลือเพียงแต่วอร์มที่ยืนทำอาหารเป็นพ่อครัวที่ทะมัดทะแมงเสียทุกอย่าง เพราะอยู่ต่างประเทศมาหลายปีหากอยากกินอะไรที่ถูกปากก็ต้องหัดทำเองเสียหมด เขาจึงกลายเป็นคนที่ทำอาหารเก่งหลายเมนู แถมยังอร่อยจนภรรยาติดรสมืองอมแงมเสียอีกเมนูทุกอย่างถูกจัดไว้บนโต๊ะอาหารรวมไปถึงเขาที่นั่งรอคนตัวเล็กออกมาทานพร้อมกัน ไม่นานความหอมฉุยของอาหารก็ไปเตะจมูกคนข้างในจนต้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่งทานด้วยกัน ดวงตากลมโตเป็นประกายเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า ตั้งแต่แต่งงานกับเขามาไม่เคยมีวันไหนที่เธอต้องผิดหวังกับรสชาติของอาหารเลยส

ผลัก!"เฮียรอฝนนานมะ…" เสียงเล็กที่เอ่ยทักถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อเธอเปิดประตูเข้าห้องทำงานของสามีทว่าภายในห้องกลับไม่ได้มีแค่เขาอยู่แค่คนเดียวเหมือนที่คิดไว้ น้ำฝนปรายตามองหญิงสาวในชุดพยาบาลที่อยู่ในห้องด้วย ในระหว่างที่เข้ามาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่นางพยาบาลก้มลงเก็บของ เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยหากเสื้อของนางพยาบาลไม่ได้ปลดกระดุมเม็ดแรกเผยให้เห็นดูม ๆ ของเธอที่แทบจะทะลักออกมากองตรงหน้าสามีของเธอ ประจวบเหมาะกับจังหวะที่ก้มดันตรงกับสายตาของวอร์มพอดิบพอดี แค่นี้ก็ทำให้เห็นชัดแล้วว่านางพยาบาลตั้งใจอ่อยสามีของเธอชัดเจน"มีอะไรก็รีบไปทำ ฉันจะทานข้าวกับเมีย" วอร์มเน้นคำว่าเมียใส่หน้าหญิงสาวที่ไม่เกี่ยวข้อง ทำเอาอีกคนหน้าเหวอเล็กน้อย แต่ก็ยอมสะบัดตูดเดินออกจากห้องไม่วายที่จะใช้หางตามองเธออย่างขุนเคือง"ฝนเข้ามาขัดจังหวะเหรอคะ?" น้ำฝนวางถุงผ้าที่ตั้งใจเอามาให้ คราแรกก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่จะให้เขาได้ชิมฝีมือการทำอาหารครั้งแรก แต่ตอนนี้มันไม่เหลือความรู้สึกพวกนั้นแล้ว เธอกำลังลมออกหูมากกว่าที่เห็นผู้หญิงอ่อยต่อหน้าต่อตาถ้ามาช้ากว่านี้สามีก็คงถูกสวบไปแล้ว"ขัดจังหวะอะไร" วอร์มถามสีหน้าเรียบ

"เราชอบนายนะ…ตะวัน""ชอบฉัน?""ใช่ เราชอบนายมานานแล้ว""อ้วนดำแบบเธอใครจะไปเอา ยัยหมูน้ำ""ฮ่า ๆ ยัยหมูน้ำ""ฮึก….""ไหนเธอบอกว่าถ้าเราสารภาพรักแล้วตะวันจะชอบเราไงมินนี่…ฮึก""เราขอโทษ ระ เรา…""ยัยหมูน้ำอยู่นั้นไงทุกคน ฮ่า ๆ ยัยหมูน้ำ"เฮือกกก!ร่าบางตื่นจากความฝันอันเลวร้ายที่เหมือนฝั่งลึกอยู่ในใจของเธอ น้ำตาสีใสอาบใบหน้าโดยที่เธอไม่รู้สึกตัวว่ามันไหลออกตอนไหน"น้ำฝน…" แต่แล้วคนข้าง ๆ ที่นอนกอดแน่นสะดุ้งตื่นตามเธอ เขาหันไปมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดก็ต้องชะงักเมื่อเห็นน้ำตาของเธอไหลเป็นทาง"ฝะ ฝนฝันร้าย…" เธอเบะปากเบา ๆ หมายจะร้องไห้ออกมาต่อ แต่มือหนากลับดึงเรือนร่างมากอดแน่นขึ้นพร้อมกับซับน้ำตาอย่างอ่อนโยน"ก็แค่ฝันร้าย ไม่ต้องกลัว" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพลางลูบหัวเล็กปลอบประโลมคนขวัญเสียจากความฝันที่เลวร้ายจนทำให้เธอร้องไห้ออกมาได้"…" น้ำฝนไม่เอ่ยอะไรกลับ เพียงแต่กอดร่างสูงแน่นขึ้น แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมีแต่ความอบอุ่น การมีเขากอดเธอไว้ทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก"มีอะไรจะบอกเฮียไหม?" หมอหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบทันทีที่เขาพูดจบน้ำฝนก็เงยหน้าขึ้นไปมอง แต่สุดท้ายเธอก็ส่ายหัวเป