บททั้งหมดของ แฟนเก่าคนโปรด: บทที่ 1 - บทที่ 10

ขณะที่โรสจรินทร์กำลังเดินอย่างรีบร้อนไปยังห้องประชุม เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของ คุณลูกตาล หัวหน้าของเธอกำลังโทรมา ก่อนที่เธอจะรีบกดรับสายอย่างร้อนรน“สวัสดีค่ะพี่ตาล”“หนูโรส...ถึงไหนแล้ว!!! โปรเจกต์..พร้อมรึยัง!” เสียงเข้มของหัวหน้างานดังลั่นมาจากปลายสาย“พร้อมแล้วค่ะ พี่ตาล หนู...หนูกำลังจะไปถึงเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอรีบวิ่งไปยังห้องทำงานของเจ้านายด้วยความเร็วเท่าที่สังขารจะอำนวยเมื่อมาถึงบริเวณล็อบบี้หน้าออฟฟิศ โรสจรินทร์ก็เห็นเจ้านายยืนรอด้วยความร้อนรนไม่ต่างจากเธอ ทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดที่วันนี้เธอดันตื่นสาย“เร็วเลย...อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงผู้บริหารของของบลูมมิ่งเวลล์ก็จะถึงแล้ว”“ขอโทษค่ะพี่ตาล นี่ค่ะ...โปรเจกต์” โรสจรินทร์รีบยื่นแฟ้มงานให้หัวหน้าดู คุณลูกตาล รับแฟ้มมาเปิดดูคร่าวๆ พลางเดินนำไปยังห้องประชุม“คอนเซ็ปต์ของหนูคืออะไร” คุณลูกตาลถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด“ความงามที่แท้จริงคือความงามจากภายในสู่ภายนอก และความมั่นใจในตัวเองค่ะ” โรสจรินทร์บอกด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ดวงตาเป็นประกาย“ลองขยายความให้พี่ฟังหน่อย”“ค่ะ..

เตชินไม่สนใจคำทัดทานใดๆ ของอดีตแฟนสาว ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงจมูกโด่งคมสันคลอเคลียอยู่ซอกคอขาวระหงของโรสจรินทร์ สูดกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ทำให้เขาแทบคลั่ง สัมผัสร้อนผ่าวจากริมฝีปากและปลายลิ้นของเขาไล้เลียไปตามผิวเนื้ออ่อนนุ่ม ก่อเกิดความรู้สึกซาบซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย ส่งผลให้ร่างของเธออ่อนระทวยลงในอ้อมแขนของเขาอย่างห้ามไม่อยู่“พอแล้ว อื้ออ!!!” เสียงครางร้องห้ามในลำคอของโรสจรินทร์ไม่ได้บ่งบอกถึงการห้ามปราม แต่มันบ่งบอกถึงการยอมจำนนเพราะร่างกายของเธอตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างไม่อาจควบคุม ความปรารถนาที่หลับใหลมานานกำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้งเตชินรวบตัวโรสจรินทร์ให้ยืนหันหน้าเข้าผนังห้องน้ำด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็ถลกกระโปรงของเธอขึ้นไปจนถึงเอว เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนที่สั่นระริก เตชินปลดซิปกางเกงของตัวเองออก เผยให้เห็นแท่งรักขนาดใหญ่ที่แข็งขืนและผงาดง้ำอย่างเต็มที่ปลายนิ้วแข็งแกร่งเกี่ยวรั้งจีสตริงตัวจิ๋วให้ร่นลงมากองอยู่โคนขาอย่างรวดเร็ว“ไม่...อย่านะ!!!...อย่านะคุณเตชิน” เสียงห้ามของเธอขาดห้วงไป เมื่ออาวุธร้ายแทรกเข้ามาถึงจุดเร้นลับ จนเธอต้องขืนตัวหนี เขาบดเบียดสะโพกเข้าห

ฉากรักอันเร่าร้อนในห้องน้ำได้จบลงอย่างกะทันหัน ทว่า...ความปั่นป่วนในใจของโรสจรินทร์ยังคงดำเนินต่อไป เธอพยายามปรับเครื่องแต่งกายให้เข้าที่ จัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย แต่ไม่อาจซ่อนแววตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าจากบทรักอันดุเดือดที่เตชินมอบให้ได้ เพราะมันยังคงคุกรุ่นอยู่ภายในร่างกายของเธอ พร้อม ๆ กับความรู้สึกโล่ง ๆ ที่กายสาวปราศจากชั้นในโดยสิ้นเชิง ดีนะที่วันนี้เธอไม่เลือกสวมใส่กระโปรงตัวสั้นกว่านี้ ไม่งั้นคงต้องเป็นเรื่องแน่ ๆเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เตชินและโรสจรินทร์ก็ก้าวเข้ามาในห้องประชุมในเวลาไล่เลี่ยกัน แสงไฟสีขาวสว่างจ้าของห้องประชุมราวกับกำลังเปิดเผยทุกความลับที่เพิ่งเกิดขึ้น สีหน้าของโรสจรินทร์ดูเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ปากของเธอเม้มแน่นเพื่อระงับความรู้สึกที่ยังคงค้างคาอยู่คุณลูกตาลหัวหน้างานเดินเข้ามาหาโรสจรินทร์ด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย“ไหวไหมหนูโรส หน้าซีดเชียว ไปกินอะไรผิดมาเหรอ”“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ตาล” โรสจรินทร์ส่ายหน้าเบาๆ พยายามฉีกยิ้มที่มุมปาก“หนูไหวแน่นะ”“ไหวค่ะพี่ตาล ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”การประชุมผ่านไปจนถึงช่วงเวลาที่โรสจรินทร์จะต้องออกไปนำเส

เตชินพาโรสจรินทร์มายังร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเคยเป็นร้านประจำของทั้งคู่เมื่อครั้งยังคบกัน บรรยากาศร่มรื่นชวนให้ทั้งสองหวนรำลึกถึงความหลัง เมื่อรถจอดสนิทหญิงสาวมองไปรอบ ๆ“ไม่รู้ว่าคุณจะพามาที่ร้านนี้” โรสจรินทร์เอ่ยเบาๆ ขณะที่สายตาสำรวจไปทั่วร้าน บรรยากาศอบอุ่นคุ้นเคยยังคงหวนคืนมาพร้อมกับความทรงจำเก่าๆ“ผมสั่งของโปรดเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว” เตชินตอบอย่างรู้ทัน พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตาคมกริบจับจ้องเธอไม่วางตา“คุณไปสั่งตอนไหนคะ” เธอถามอย่างประหลาดใจ เพราะตั้งแต่ออกมาจากบริษัทด้วยกัน เขาก็อยู่กับเธอตลอด“ก็ตอนที่คุณแวะเข้าห้องน้ำที่ปั๊มเมื่อกี้ไง” เขาเฉลยพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี โรสจรินทร์นิ่งไป เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบให้กับความใส่ใจของเขาพอทั้งสองเดินเข้ามานั่งในร้านโดยเตชินได้จองโต๊ะเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พนักงานรีบยกอาหารมาเสิร์ฟทันที โรสจรินทร์รู้สึกทึ่ง นี่เขายังจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ได้ทั้งหมด แม้กระทั่งเรื่องอาหารการกินของเธอ“พาสต้าคาโบนาร่าของโปรดคุณ กับสลัดร็อกเก็ตที่ไม่ใส่บัลซามิก เพราะคุณไม่ชอบ” เขารีบบอก“แล้วก็… พิซซ่าหน้าเห็ดทรัฟเฟิลเพิ่มชีสนิดหน่อย แต่ไม่ใส่หัวหอมใหญ่

โรสจรินทร์มองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอรู้ดีว่าไม่ว่าจะอ้อนวอนหรือขัดขืน เขาก็ไม่มีทางฟัง เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนน“ถ่ายก็ถ่าย แต่อย่าถ่ายหน้านะ” เธอเอ่ยเสียงเบาหวิว ราวกับเสียงกระซิบ รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเตชินอย่างพอใจ“ไม่ได้หรอก ผมชอบดูหน้าคุณเวลาที่คุณเสียวหรือมีอารมณ์ อย่าขัดใจผมสิ คุณก็รู้ว่าผมมีรสนิยมแบบนี้” เขายังคงดึงดัน ปลายนิ้วยังคงรุกล้ำอยู่ในร่องสวาทของเธออย่างต่อเนื่อง สร้างความเสียวซ่านที่โรสจรินทร์ไม่อาจปฏิเสธได้“คุณมันโรคจิต” โรสจรินทร์กัดฟันแน่น พยายามด่าทอเขาเพื่อระบายความอับอายและความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในอก แต่เตชินกลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาก้มลงจูบซับที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ ก่อนจะกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่า“จะพูดอะไรก็พูดไป แต่คนโรคจิตคนนี้คือผัวคุณ”ขณะที่คำพูดนั้นยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของโรสจรินทร์ เตชินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดโหมดวิดีโอแล้วตั้งทิ้งเอาไว้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าของเขา เขาก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่มอีกครั้ง“ผมขอเลียนะ”“อย่า!!!”“เอาน่านิดเดียว ผมไม่ได้สำส่อนขนาดนั้น หลายเดือน