ตอนที่ 3 อดีตรักลืมไม่ลง

 

จังหวะเร่งเร้าของรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อน ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และกำลังมุ่งหน้ามายังห้องประชุม เลขาฯ ของคุณลูกตาล กึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยท่าทางรีบร้อน ก่อนจะตรงเข้ามาหาเจ้านาย

“พี่ตาลคะ ทางบลูมมิ่งเวลล์แจ้งว่าผู้บริหารจะขอเลื่อนการนำเสนอผลงานเร็วขึ้นกว่าเดิมหนึ่งชั่วโมงค่ะ” น้ำเสียงที่ยังคงหอบเล็กน้อย

“งั้นรีบแจ้งทีมงานที่เหลือของเราให้รีบเตรียมทุกอย่างด่วนเลย!” คุณลูกตาลสั่งเสียงเข้ม แววตาคมกริบฉายแววกดดัน เลขาฯ สาวในชุดกระโปรงพลิ้วรับคำแล้วเดินเร็วๆ ออกไป คุณลูกตาลหันกลับมามองพนักงานที่ยืนเรียงรายกันอยู่

“มัวยืนทำอะไรอยู่! รีบไปเตรียมเครื่องดื่มต้อนรับลูกค้าสิ!”

“ค่ะๆ” พนักงานหลายคนรับคำสั่งก่อนจะรีบพาเดินไปทางห้องครัวเล็กๆ ในออฟฟิศ คุณลูกตาลมองตามด้วยความเอือมระอา ก่อนจะเดินนำหน้าไปยังห้องประชุมด้วยท่าทางรีบร้อน

ไม่นานนัก รถตู้สีดำคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดสนิทที่หน้าบริษัทพีอาร์พลัส หญิงสาวคนหนึ่งที่ก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยพนักงานเพียงไม่กี่คน ทุกคนแต่งกายท่าทางภูมิฐาน คุณลูกตาลและทีมงานบางส่วนมายืนรอต้อนรับอยู่หน้าล๊อบบี้ของออฟฟิศ แต่กลับไม่เห็นเงาของผู้บริหารหนุ่มอย่างคุณเตชินเลยแม้แต่น้อย

“สวัสดีค่ะคุณนลินทิพย์ ยินดีต้อนรับสู่พีอาร์พลัสค่ะ” คุณลูกตาลกล่าวต้อนรับด้วยรอยยิ้มหวาน เลขาฯ สาวของเตชินพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามคุณลูกตาลไปยังห้องประชุม

“คุณเตชินยังไม่มาเหรอคะ คุณนลินทิพย์” นลินทิพย์เลิกคิ้วเล็กน้อย เมื่อคุณลูกตาลหัวหน้าแผนกเอ่ยถาม

“คุณเตชิน มาถึงก่อนดิฉันแล้วนี่คะ?”

“อ่าวเหรอคะ สงสัยคงจะแวะเข้าห้องน้ำอยู่” คุณลูกตาลรีบเชิญให้เลขาฯ ของเตชิน เข้าไปด้านในห้องประชุมที่จัดเตรียมไว้

โรสจรินทร์รีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ แสงไฟสีขาวสว่างจ้าสะท้อนใบหน้าที่ซีดเผือดของเธอ เธอเงยหน้ามองกระจก จัดแต่งผมเผ้าและเติมลิปสติกอย่างรวดเร็ว หวังจะปกปิดร่องรอยความตื่นตระหนกบนใบหน้า ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่กำลังจะมาถึง

ทว่า...หัวใจของเธอก็แทบจะหยุดเต้น เมื่อดวงตาคมกริบที่คุ้นเคย จับจ้องเธออยู่ทางด้านหลังผ่านเงาสะท้อนในกระจก รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขาจุดประกายความรู้สึกวูบวาบในตัวเธอ ทั้งหวาดหวั่น ปั่นป่วน และความรู้สึกที่เธอพยายามกดเก็บไว้ตลอดห้าปี

“คุณเข้ามาทำไม นี่มันห้องน้ำหญิง” โรสจรินทร์เอ่ยเสียงสั่น พยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ

เตชินก้าวเข้ามาชิดตัวเธออีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมา ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธออย่างไม่ยอมแพ้

“ผมไม่สน ที่ไหนที่มีคุณอยู่ผมจะไป” เสียงทุ้มแหบพร่าเต็มไปด้วยความแน่วแน่

“คุณมันบ้าไปแล้ว คุณเตชิน” โรสจรินทร์บ่นพึมพำ รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่มุมปากของเตชิน เขายื่นมือมาเชยคางเธอขึ้นเบาๆ ดวงตาฉายแววตัดพ้อ

“หึ!!...ใครกันที่ทำให้ผมบ้า ตลอดเวลาห้าปีผมตามหาคุณ...คุณรู้ไหมว่าผมทรมานแค่ไหน!!!” โรสจรินทร์เม้มปากแน่น พยายามเบือนหน้าหนีจากสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขา

“เรื่องของเรามันจบไปแล้ว คุณจะรื้อฟื้นมันอีกทำไม” คำพูดของเธอราวกับน้ำมันที่สาดลงบนกองไฟในใจของเตชิน เขากระชับบีบข้อมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวังระคนเจ็บปวด

“ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่ามันไม่เป็นความจริง แต่คุณก็เลือกที่จะทิ้งผมไป แถมดันไปคบหากับไอ้เสี่ยนั่น” คำกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริงราวกับมีดที่กรีดแทงหัวใจของโรสจรินทร์ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความเจ็บปวด

“คุณเข้าใจผิดแล้ว! ฉันไม่เคยคบกับใครทั้งนั้น!”

“แล้วทำไมถึงหนีผมไป! ทำไมถึงไม่ให้โอกาสผมได้อธิบาย!” เตชินตวาดเสียงกร้าว แรงบีบที่ข้อมือเธอเพิ่มขึ้นจนรู้สึกเจ็บ แต่โรสจรินทร์รู้ดีว่าความเจ็บปวดทางกายเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจที่เธอต้องแบกรับมาตลอด โรสจรินทร์หลับตาลง พยายามซ่อนความเจ็บปวดในแววตา เธอดึงมือออกจากเขาอย่างแรง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เข้มแข็งที่สุด

“คุณเลิกยุ่งกับฉันเถอะค่ะ ต่อไปนี้เราโฟกัสกันแต่เรื่องงานก็พอ” เธอรู้ดีว่าเธอไม่คู่ควรกับเขาอีกต่อไปแล้ว ชีวิตที่ล้มเหลว หนี้สินที่เคยท่วมท้น และสถานะทางสังคมที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว ทำให้เธอมองไม่เห็นทางที่พวกเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ไม่ว่าเขาจะรักเธอมากแค่ไหน แต่ความจริงที่เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวคนเดียวที่แบกรับอดีตอันมืดมิด ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอเลือกที่จะหนี...และหนีจากเขาไปตลอด

“ต่อไปนี้ คุณอย่าคิดว่าจะหนีผมได้อีก” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบแผ่วเบา ราวกับลมที่พัดผ่าน ทว่ากลับแฝงไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ทำเอาเธอขนลุกซู่ ก่อนที่เธอจะได้ทันตั้งตัว แขนแกร่งก็โอบรัดร่างของเธอจากด้านหลัง ลากเธอเข้าไปในห้องน้ำส่วนตัวที่เชื่อมต่อกับห้องนี้อย่างรวดเร็ว

แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับแผ่นอกกว้างของเขา ลมหายใจร้อนผ่าวรดต้นคอขาวผ่อง กลิ่นกายที่คุ้นเคยจนขึ้นใจโอบล้อมเธอไว้ทุกอณู สัมผัสหนักแน่นที่เอวทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้ ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาประทับลงบนแก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนลงมายังลำคอระหง สูดดมความหอมหวานที่เขาโหยหามานาน

โรสจรินทร์หลับตาปี๋ ปล่อยให้ความรู้สึกปั่นป่วนถาโถมเข้ามา ผีเสื้อนับร้อยตัวราวกับโบยบินอยู่ในช่องท้อง เมื่อริมฝีปากของเขาประกบลงมาบนริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม รสจูบที่เร่าร้อนและโหยหากระแทกเข้ามา ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ ความทรงจำเก่าๆ หวนคืนมาพร้อมกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ตีกันอยู่ในอก เธอควรจะผลักไสเขาออกไป แต่ร่างกายกลับทรยศ ตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างห้ามไม่อยู่

โรสจรินทร์พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย เธอดันแผงอกกว้างออกเบาๆ เมื่อลมหายใจเริ่มติดขัด รสจูบของเขาเผาผลาญจนริมฝีปากเธอชาไปหมด

“ปล่อยค่ะ...คุณเตชิน ฉันต้องเข้าประชุม” เธอเอ่ยเสียงพร่า พยายามดันตัวเองออกห่างจากอ้อมกอดของเขา

“ก็ยังไม่ถึงเวลานี่ แล้วคุณจะประชุมได้ยังไงถ้าไม่มีผม” เตชินกระซิบตอบ เสียงแหบพร่า ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการที่ไม่ปิดบัง มือแกร่งของเขาเลื่อนต่ำลงมาโอบรัดเอวเธอให้แนบชิดยิ่งขึ้น เขาสามารถสัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวของเธอ ซึ่งมันก็รัวไม่แพ้หัวใจของเขาเอง

“อย่าค่ะ!!!..ฉันขอร้อง” โรสจรินทร์ร้องห้าม เมื่อปลายนิ้วเย็นเฉียบของเขาลูบไล้ขึ้นมาตามแนวแขนเปลือยเปล่า ชวนให้ขนกายลุกซู่ ความคุ้นเคยจากสัมผัสที่เคยเร้าอารมณ์ในอดีตกำลังปลุกเร้าความรู้สึกที่เธอพยายามกดทับมาตลอดหลายปี