All Chapters of องค์หญิง11: Chapter 11 - Chapter 20

"ตอนนี้เจ้าก็เป็นองค์หญิงสมใจแล้ว มีข้าทาสบริวารล้อมหน้าล้อมหลัง เสื้อผ้าเครื่องประดับของมีค่า ตำหนักส่วนตัว ทุกอย่างที่อยากมีก็มี อย่าลืมว่าตำแหน่งองค์หญิงของเจ้าได้มาอย่างไร จงยึดมันให้มั่น เจ้าก็ใช้ชีวิตองค์หญิงของเจ้าไป ส่วนข้าจะไปตามทางของข้า"" ไม่ ข้าไม่ให้เจ้าไป เยว่ซินนางไปแล้วเจ้าจะตามนางไปอีกทำไมกัน นางไม่ต้องการเจ้าแล้ว แต่ข้าต้องการเจ้า"" ไม่ นางไม่ได้ไม่ต้องการข้า นางแค่โกรธข้า น้อยใจข้าที่เอาแต่ช่วยเจ้า ใช่ ข้าช่วยเจ้าก่อนนางถึงสองครั้ง ข้าละเลยนาง นางเลยโกรธข้า หนีข้าไป ข้าต้องไปตามหานางอธิบายให้นางเข้าใจ ว่าต่อไปไม่มีอีกแล้วข้าจะไม่ช่วยอะไรเจ้าอีกแล้ว"สายลมเย็นพัดโชยมา เหวินซีห่าวมองดูแมลงปอหลายตัวบินเล่นลม" เหมันต์ใกล้มาถึงแล้ว ข้ากับนางสัญญากันไว้ ว่าเมื่อลมเหมันต์พัดมาเราจะแต่งงานกันปล่อยข้า ข้าต้องรีบไปตามนางกลับมาแต่งงาน"เขาสะบัดแขนออกจากซิงอี แต่นางไม่ยอมปล่อย" เจ้าจะแต่งงานกับนาง เจ้ารักนาง"" ก็ใช่หน่ะสิ ข้ากับนางรักกันมาตั้งหลายปีแล้ว ทุกคนรู้ เจ้าเองก็รู้ "" แล้วข้าหล่ะ เจ้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับข้าเลยรึที่ผ่านมาที่เจ้าทำดีกับข้า ไม่ใช่ว่าเจ้ารักข้ารึไง"

เซี่ยเทียนอวี่ควบม้าตามมาจนทัน พวกมันลงจากม้ากำลังจะพาเยว่ซินลงเรือข้ามฝั่งไป แสดงว่ารังของพวกมันคงอยู่อีกฝั่งถึงได้เตรียมเรือไว้ เส้นทางที่เขาเดินทางผ่าน คงเป็นเส้นทางที่พวกมันใช้ดักปล้นเป็นประจำเขาเข้าไปฟาดฟันต่อสู้กับโจรทั้ง5 สายตาเหลือบไปเห็นเยว่ซินถือดาบสู้กับพวกมันด้วย โจรอีกนับสิบกรูกันเข้ามาจากไหนไม่รู้เข้ามารุมล้อม เขาถอยหันหลังชนกับนาง" เจ้าต่อสู้เป็นด้วยรึ"" แน่นอน"" แล้วก่อนหน้าทำไมถึงไม่สู้ จะร้องให้ข้าช่วยทำไม "" ข้าลืมไป"เซี่ยเทียนอวี่ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ก่อนจะตวัดดาบเข้าสู้พวกโจรทั้งสองช่วยกันต่อสู้กับโจรนับสิบ พริบตาเดียวพวกมันก็ตายเกลื่อน บางคนที่รอดชีวิตก็หนีลงเรือไป เยว่ซินโยนดาบเปื้อนเลือดทิ้ง แล้วเดินเคียงคู่เซี่ยเทียนอวี่ออกไป เขาปรายตามองนาง" หากไม่เห็นกับตา ข้าก็ไม่อยากเชื่อว่าคนที่เคยเป็นองค์หญิงอย่างเจ้าจะรู้วิชาต่อสู้และยังเก่งกาจด้วย"" ข้าไม่ใช่แค่เป็นสตรีที่งดงามอย่างเดียว แต่ยังเก่งกาจด้วย ฝีมือต่อสู้ข้าสุดยอดไปเลยใช่ไหมหล่ะ คิกคิก"เรื่องเย็บปักถักร้อยแบบสตรีอื่นนางไม่ถนัดทำไม่เป็น กาพย์กลอนบทกวีอะไรนางก็ยิ่งไม่ได้เรื่อง นางไม่ชอบเรียนวิชาของส

" ก่อนหน้าข้าได้สอบถามชาวบ้านในหมู่บ้านแล้ว ว่าในระยะรัศมีรอบๆมีเพียงหมู่บ้านนั้นหมู่บ้านเดียว ไม่มีหมู่บ้านอื่นอีก มีแต่ป่าเขา หากไม่มีเหตุการณ์โจรปล้น เราเดินทางปกติก็จะมาถึงเมืองนี้ "" ท่านคิดว่าพวกเขาจะมารอเราที่นี่ไหม"" ก็อาจเป็นไปได้ ซู่เหวินไม่มีทางกลับไปแดนเหนือก่อน เขาต้องหาข้าให้พบ"" หวังว่าลูลู่จะอยู่กับซู่เหวินนะ"เยว่ซินมองดูเซี่ยเทียนอวี่ใช้มีดทำอะไรบางอย่างบนต้นไม้ ตรงข้ามโรงเตี๊ยม" ท่านว่างเหรอถึงมาแกะสลักต้นไม้เนี่ย"" ข้ากำลังทำสัญลักษณ์อยู่ ถ้าซู่เหวินมาเห็นก็จะรู้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่"" ทุกคนเร่เข้ามา เร่เข้ามาทางนี้ ข้ามีข่าวดีมาบอกทุกคน คืนนี้นายอำเภอจะจัดเลี้ยงฉลองให้กับบุตรชายที่สอบจอหงวนได้ เลยจะให้ทุกคนกินฟรีดื่มฟรี ใครสนใจไปได้ที่จวนท่านนายอำเภอคืนนี้ ย้ำอีกครั้ง กินฟรีดื่มฟรีตลอดทั้งงาน"เยว่ซินหูผึ่ง หันมาส่งยิ้มให้เซี่ยเทียนอวี่" ไม่ต้องมามองข้า ข้าไม่ไปหรอก หากเจ้าอยากกินอะไรก็ซื้อเอา ข้ามีเงินจ่ายให้"" ท่านบอกข้าเองว่าควรประหยัด มีให้กินฟรีดื่มฟรีก็ไปเถอะน่า ข้าไม่ได้เห็นแก่กินหรอกนะ แต่ข้าคิดว่าในที่ที่มีคนมารวมตัวกันเยอะอาจมีเบาะแสของพวกเขาก็ได้

ทหารผู้คุมแก้โซ่ตรวนที่มัดมือนักโทษแต่ละคนออก เพื่อสะดวกในการกิน ก่อนจะแจกหมั่นโถคนละลูก ในขณะที่ทหารผู้คุมกำลังนั่งรวมกลุ่มกินอาหารกัน นักโทษคนหนึ่งก็รีบวิ่งหนี" เฮ้ยนักโทษหนี"ทหารผู้คุมรีบวิ่งตามไปทันที นักโทษคนอื่นๆอาศัยจังหวะนี้พากันวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง รวมทั้งเหวินซีห่าวกับซิงอีด้วยจำนวนนักโทษมีมากกว่า อีกทั้งแต่ละคนวิ่งหนีไปคนละทางทำให้ยากแก่การจับกุม เหวินซีห่าวจูงมือซิงอีวิ่ง แต่วิ่งไปได้ไม่ไกลนางก็สะดุดล้ม ทหารตามมาทันคว้าตัวนางไว้ได้ เหวินซีห่าวกระโดดถีบทหารจนล้มลงก่อนจะคว้าแขนนางวิ่ง ทหารอีกคนตามมาช่วยจับ เขาดึงนางไปไว้ข้างหลัง เห็นไม้ท่อนหนึ่งจึงหยิบมาเป็นอาวุธ ใช้ฟาดข้อมือทหารจนดาบหลุดมือ แล้วฟาดอีกทีเข้าที่หัวจนทหารล้มลงแน่นิ่ง แล้วโยนไม้ไปทุ่มใส่ทหารคนก่อนหน้าที่ถูกเขาถีบ ที่กำลังถือดาบวิ่งเข้ามา จากนั้นก็รีบจูงมือซิงอีวิ่งหนี ความมืดปกคลุมอย่างรวดเร็วเหมาะแก่การหลบหนี " ซีห่าวข้าไม่ไหวแล้ว หยุดพักก่อนเถอะ"เหวินซีห่าวหยุดวิ่ง เขาปล่อยมือซิงอีแล้วนั่งหอบพิงต้นไม้ ซิงอีก็ทรุดตัวนั่งลงหอบแฮ่กๆ" พวกนั้นคงไม่ตามมาแล้วหล่ะ เราพักแถวนี้เถอะ รอให้เช้าแล้วค่อยไปต่อ"" ถึงไ

" ว่าแต่ พวกท่านจะไปที่ใดหรือขอรับถึงได้ผ่านมาเมืองนี้"" ข้าพึ่งกลับมาจากธุระที่เมืองหลวง กำลังจะเดินทางกลับแดนเหนือ"" อย่างนี้นี่เอง หากพวกท่านไม่รีบข้าอยากเชิญให้ไปพักที่จวนของข้าสักคืนสองคืน"เซี่ยเทียนอวี่มองหน้าเยว่ซิน" แล้วแต่สามีเลย"" เจ้าว่าอย่างไร"เขาหันไปถามหยางซู่เหวิน" ข้าว่าก็ดีเหมือนกันนะขอรับ นานๆได้เจอท่านเหวินที จะได้พูดคุยดื่มเหล้ากัน อีกอย่าง"หยางซู่เหวินกระซิบข้างหูเซี่ยเทียนอวี่" จะได้ประหยัดเงินด้วย"" งั้นรบกวนท่านแล้ว"" ไม่ ไม่เลย เป็นเกียรติของข้าเสียอีก"" นี่ยังเช้าอยู่ ท่านคงกำลังจะไปร้านค้าใช่ไหม งั้นท่านก็ไปเถอะ พวกข้าพึ่งมาถึงเมืองนี้จะเที่ยวเล่นสักหน่อย ไว้ตอนเย็นจะไปหาท่านที่ร้าน"" อ่าได้ๆ ร้านข้าอยู่มุมนั้น ขุนพลหยางเคยมาท่านคงจำได้"" ถึงข้าจะเคยมาไม่กี่ครั้งแต่จำได้แน่นอน"หยางซู่เหวินตอบ ตอนนั้นเขาเคยพาทหารมาช่วยกันขนข้าวสารอาหารแห้งไปไว้ที่ค่ายชายแดนเหนือเหวินซีห่าวถือภาพวาดเยว่ซิน เดินถามคนนั้นคนนี้ว่าเคยพบนางบ้างไหม แต่ทุกคนก็เอาแต่ส่ายหัว จังหวะที่เขากำลังหันหลังถามคนคนหนึ่ง เยว่ซินก็เดินควงแขนเซี่ยเทียนอวี่ผ่านไป เหวินซีห่าวหันหน้าก