All Chapters of ทะลุมิติสู่อ้อมกอดของคุณสามี: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12คืนวสันต์เมื่อกลับมาถึงจวนทั้งสองก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน ระหว่างนี้หยวนซีซวนเร่งจัดการงานที่ค้างเมื่อครั้นไปเมืองหลวง จนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน อีกทั้งยังมีงานแต่งงานรอเขาอีก บุรุษจึงต้องเร่งทำงานค้างและทำงานล่วงหน้าไปด้วย ขณะที่หนิงอวี้เฟยเรียนรู้เกี่ยวกับมารยาทต่างๆ เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงวันมงคลเสียงขลุ่ยและพิณดังแว่วไปทั่วจวน ผ้าสีแดงเข้มถูกประดับอยู่ทุกมุม กลิ่นธูปหอมและกลิ่นดอกไม้มงคลอบอวลไปทั่วบริเวณหนิงอวี้เฟยนั่งอยู่ในห้องเจ้าสาว ผ้าคลุมหน้าโปร่งบางทำให้แสงเทียนสะท้อนเป็นเงานวล ด้านนอกห้องเสียงหัวเราะของแขกเหรื่อคละเคล้ากับเสียงดนตรี ทุกคนร่วมยินดีโต๊ะอาหารจัดเรียงอย่างประณีต อาหารมงคลถูกนำมาวางเรียงส่งกลิ่นหอมของหมูหันลอยไปตามสายลมเมื่อเวลามาถึงประตูเรือนเจ้าสาวเปิดออก หนิงอวี้เฟยก้าวออกมาพร้อมกับผู้ติดตาม พิธีไหว้ฟ้าดินเริ่มขึ้น ทั้งสองคำนับต่อฟ้าดิน บรรพบุรุษ และกันและกันเมื่อพิธีการจบลง ทั้งสองถูกส่งตัวเข้าห้องหอ ภายในนั้นเงียบสงบ หนิงอวี้เฟยนั่

บทที่ 14ข้าจะช่วยข้าอาบน้ำสะโพกที่กดลงมาคล้ายกับจะบดขยี้นางให้แหลกเหลว กระนั้นนางก็ยังสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน อารมณ์บางอย่างไต่ระดับขึ้นจนนางไร้หนทางรับมือ สตรีตัวน้อยครางเสียงแผ่งเบาเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระสองแขนโอบกอดรอบลำคอแกร่ง กอดรัดด้วยความวาบหวามที่พลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง“อื้อ!”จนท้ายที่สุดหนิงอวี้เฟยก็กระตุกอย่างสุขสม หยวนซีซวนกัดฟันกรอด ตอกกระแทกความกำยำอย่างหนักหน่วง ทว่าออมแรงไม่ให้รุนแรงมากจนเกินไป ซึ่งมันช่างยากเย็นเหลือเกิน ยิ่งนางตอดรัด หยวนซีซวนแทบมิอาจอดทนอดกลั้นได้หยวนซีซวนปลดปล่อยตัวตนให้กับนางอย่างสุขสม ทว่าค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล นี่ยังเพิ่งเริ่มเท่านั้น!“อื้อ…!”บุรุษก้มหน้าลงมอบจูบอันหอมหวานเอาใจนาง มือหนากอบกุมสองเต้าอวบก่อนจะเอ่ย“เด็กดี ให้ข้ากินอีกรอบนะ”ร่างกายที่เพิ่งสุขสมเมื่อครู่ แก่นกายยังคงคาอยู่ด้านในก็ถูกบุรุษเริ่มบรรเลงบทรักอีกครั้งเสียแล้ว ก่อนจะถูกจับ

บทที่ 16อีกแค่จูบเดียวโครม!หนิงอวี้เฟยรีบสวมใส่อาภรณ์ของตนเอง คว้าผ้าห่มมาคลุมทับอีกชั้นแล้วชี้ออกไปที่ประตู“ออกไป!”ทว่าแทนที่คนถูกถีบตกเตียงจะโกรธและขุ่นข้องเคืองใจ กลับหัวเราะเสียงดังแล้วหยัดกายลุกขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ พลางมองพระชายาตัวน้อยที่ทำร้ายสามีตนเองจนตกเตียงได้ลงคอ จะมีผู้ใดกล้าถีบอ๋องจนตกเตียงได้กัน อย่าว่าแต่อ๋องเลย แค่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี สตรีก็มิอาจทำร้ายให้มีรอยขีดข่วนแม้แต่รอยเดียวแล้วทว่าเมื่อคืนหนิงอวี้เฟยได้ฝากรอยข่วนจากฝ่ามือน้อยๆ ไว้บนแผ่นหลังของเขา และยังถีบเขาจนตกเตียง แต่หยวนซีซวนกลับยิ้มกว้างและหัวเราะ พลางย่างสุขุมอย่างไม่รีบร้อนไปหาคนบนเตียง“หากเจ้าร้อง ข้าจะไม่จบแค่กอดหรือจูบเจ้าแน่”“กะ ก็ท่าน…!”“จะร้องข้าก็ไม่ห้าม แต่หากเจ้าร้อง คนด้านนอกจะรู้หมดว่าข้ากับเจ้ากำลังทำสิ่งใดกัน”“ทะ ท่าน ท่าน ท่าน!!!”“หึหึหึ”

บทที่ 18เมื่อหนิงอวี้เฟยถูกหลอก"พระชายาตัวน้อยของข้า...ช่วยประคองสามีหน่อยได้หรือไม่?"หนิงอวี้เฟยหน้าแดงระเรื่อ นางเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเข้าไปช่วยประคอง พลางบ่นตลอดทาง"ดื่มมากไปหรือไม่เจ้าคะ ดื่มมากเช่นนี้สุขภาพจะไม่ดีเอานะเจ้าค่ะ" "นานๆ ทีข้าจึงดื่ม เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก มีเจ้าอยู่น้ำอะไรก็ไม่อร่อยเท่าน้ำของเจ้า" หยวนซีซวนหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับอย่างสบายใจ ทำเอาสตรีตัวน้อยหน้าแดงก่ำกับถ้อยคำสื่อความนัยของเขา"ท่านพี่!" มือน้อยๆ หยิกแขนเขาเข้าเต็มแรง“โอ้ย!!” บุรุษแสร้งร้องออกมาด้วยท่าทีโอเวอร์ แต่ในดวงตายังคงเปี่ยมไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม"หะ หากเอ่ยลามกเช่นนี้อีก ข้าจะให้ท่านนอนหน้าห้อง!" "ก็ได้ๆ ข้ายอมแล้ว" หยวนซีซวนหัวเราะพลางกระชับร่างของนางเข้ามาใกล้ แรงนั้นทำให้ตัวนางเซซบอกกว้างโดยไม่ทันตั้งตัว "ให้ข้าได้นอนกกกอดพระชายาตัวน้อยของข้าเถิด" “ทะ ท่าน!!”ยิ่งได้เห็นนางเขินอายเช่นนี้

บทที่ 20ทางเลือกของหนิงอวี้เฟยหลายวันผ่านไป หยวนซีซวนและหนิงเหยาเฉินออกไปเหมืองเกลือ ในช่วงที่พวกเขาไม่อยู่ หนิงอวี้เฟยก็ใช้เวลาว่างหลังจากทำหน้าที่พระชายาเรียบร้อยแล้ว มานั่งดื่มชาที่สวนบุปผาริมสระบัว เรือนเก่าที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่พำนักของนาง แม้จะเป็นเรือนของนางเอง แต่หยวนซีซวนกลับไม่ยอมให้นางอาศัยอยู่ บุรุษผู้นั้นให้คนขนย้ายข้าวของทั้งหมดไปยังเรือนหลัก เพียงเพื่อจะได้อยู่กับนางทั้งวันทั้งคืน ช่างเป็นบุรุษที่เจ้าเล่ห์เพทุบายเสียจริงกระนั้นก็ใช่ว่านางจะถูกห้ามไม่ให้มา นางยังคงสามารถมาเยี่ยมเยือนได้ตามใจปรารถนา และวันนี้นางก็เลือกมาพักผ่อนที่นี่ ลมโชยแผ่วเบา กลิ่นหอมของดอกเหมยลอยมากับสายลมอ่อน นางจิบชาไปพลางจ้องมองจี้หยกในมือตนเองจี้หยกลายเมฆ ของมีค่าที่ติดตัวนางมาตั้งแต่มารดาเสียไปนางพิจารณามันอย่างละเอียด ยิ่งมองก็ยิ่งคล้ายกับหยกของหนิงเหยาเฉิน เพียงแต่รูปร่างต่างกัน ของเขาเป็นป้ายหยก ขณะที่ของนางเป็นจี้หยกเมื่อพิจารณ