All Chapters of ทะลุมิติสู่อ้อมกอดของคุณสามี: Chapter 41 - Chapter 48

บทที่ 42กอดข้าหน่อยเจ้าค่ะใบหน้าของทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง จากนั้นริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบกันแนบแน่น ขยับบดเคล้าอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ ละเลียดละไม แล้วขบเม้มเบาๆ เมื่อความรู้สึกหนึ่งก่อตัวขึ้น เขาถอนริมฝีปากออกแล้วสบตากับนางอย่างหวานซึ้ง“รักเจ้าเหลือเกิน” โดยไม่ลืมเอ่ยคำหวานหูแล้วบดจูบนางอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ไม่เพียงแต่ใช้ริมฝีปาก ยังใช้ลิ้นเพื่อตักตวงความหอมหวานภายในโพรงปากของนางอีกด้วยหนิงอวี้เฟยเปิดปากออกเพื่อให้เขารุกรานได้ตามอำเภอใจ สองแขนโอบรอบลำคอแกร่ง บางครั้งก็ลูบไล้ที่สันกรามไปจนถึงบ่าหนาที่อยู่ภายใต้สาบเสื้อ แล้วค่อยๆ ดันมันออกช้าๆ ในขณะเดียวกันหยวนซีซวนดึงสายรัดอาภรณ์ของนางแล้วดึงทีเดียวอาภรณ์ผืนบางก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นร่างกายของทั้งสองแนบชิดสนิทกัน จนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียว จูบหวานๆ ดำเนินไปเนิ่นนาน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังไม่รู้สึกเพียงพอเลยสักนิด หยวนซีซวนจับนางขึ้นนั่งบนตัก สองแขนที่โอบรอบลำคอของเขาเปลี่ยนมาเป็นประคองใบหน้าคมคาย แล้วก้

บทที่ 45คืนนี้อีกรอบหนิงอวี้เฟยยังคงอาบน้ำเงียบๆ ในสายน้ำเย็นชื่น ทว่าอยู่ดีๆ ร่างของหยวนซีซวนก้าวเข้ามาใกล้ นางยังไม่ทันรู้ตัวมือแข็งแกร่งของเขาก็โอบรอบเอวนางจากด้านหลัง“ท่านพี่!!” สตรีตัวน้อยร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อสัมผัสถึงอ้อมแขนที่แนบชิด ร่างของเขาไม่ได้เคลื่อนไหวใดต่อไป เพียงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น“เจ้าคิดหรือยัง?” บุรุษเอ่ยพลางกดใบหน้าเข้าที่ลำคอของนาง แล้วใช้จมูกไล้ที่ผิวกายเบาๆ กลิ่นหอมหวานทำให้หยวนซีซวนแอบกัดฟันกรอด“คิดอะไรเจ้าคะ?” นางขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย“เรื่องลูกของเรา” เขากระซิบเบาๆ พลางจูบลงบนเรือนผมนางอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความออดอ้อน “เจ้าอยากมีกี่คน สามคน ห้าคน หรือสักเจ็ดคนดี?” “ขะ ข้ายังไม่ได้คิด...”“เช่นนั้นก็คิดเสีย”“ให้เวลาข้าอีกนิดเถิดเจ้าค่ะ”“ยังใ

ตอนพิเศษ 2เรามีลูกแล้วนะ“พระชายาตั้งครรภ์ขอรับ”ราวกับห้วงเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของหยวนซีซวนเบิกกว้าง จ้องมองหมอหลวงราวกับต้องการให้ทวนคำอีกครั้ง ความตกใจแล่นวาบผ่านร่าง ทว่าทันทีที่คำพูดนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความจริง ความรู้สึกสุขใจมหาศาลก็ไหลทะลักเข้ามาแทนที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาค่อยๆ ปรากฏขึ้น แม้เขาจะเป็นผู้สงบนิ่งเสมอ ทว่าในเวลานี้…มิอาจห้ามความปลื้มปิติที่ซัดเข้ามาได้อีกต่อไป!ทว่าคนที่ยินดีรองจากหยวนซีซวนและตั้งสติได้ก่อนเห็นจะเป็นเหล่าบริวารที่เฝ้ารอทายาทของคนทั้งคู่“หมอหลวง! พระชายาต้องดูแลเช่นไรบ้างในช่วงตั้งครรภ์? ต้องหลีกเลี่ยงสิ่งใดเป็นพิเศษหรือไม่เจ้าคะ?”“เรื่องอาหารล่ะเจ้าคะ? มีสิ่งใดที่ต้องเน้นเป็นพิเศษเพื่อบำรุงทั้งพระชายาและเด็กน้อย?”“อาการแพ้ท้องจะเป็นหนักหรือไม่? พระชายาจะรู้สึกไม่สบายไปอีกนานเท่าใดขอรับ?”“พระชายาออกเดินเที่ยวงานเทศกาลทุกปี ปีนี้ยังสามารถทำเ

ตอนพิเศษ 4ทุกอย่างก็เพื่อเจ้าตัวน้อยหลังจากวันนั้นนางก็เริ่มตระหนักได้ถึงความรับผิดชอบ นางจะทำตัวเป็นเด็กเช่นนี้ต่อไปไม่ได้“ท่านพี่ ข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องอยู่กับข้าตลอดทุกวันแล้วเจ้าค่ะ” หนิงอวี้เฟยเอ่ยเสียงอ่อนโยน ทว่าหนักแน่น “บ้านเมืองต้องสงบสุข ชาวบ้านต้องมีรอยยิ้ม เมืองต้องน่าอยู่เพื่อให้ลูกของเราเติบโตในโลกที่ดีที่สุด หากท่านพี่มัวแต่กังวลเรื่องข้า แล้วสิ่งเหล่านั้นเล่า… ใครจะดูแล?”หนิงอวี้เฟยมองเขาด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความห่วงใยและเลื่อมใส ทว่าใบหน้าของหยวนซีซวนกลับขมวดคิ้ว มองนางด้วยความลังเล ราวกับไม่อยากปล่อยมือจากนางได้ก่อนหน้านี้นางติดตนแจ ทว่าคราวนี้กลับผลักไส เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ อารมณ์คนตั้งครรภ์ช่างแปรปรวนเหลือเกิน“ข้าเคยสัญญาว่าจะดูแลเจ้า แล้วจะให้ข้าละทิ้งเจ้าไปทำงานหรือ?”“ไม่ใช่ละทิ้ง ข้ายังอยู่ตรงนี้เสมอ เพียงแค่เจ้าต้องดูแลทั้งเมือง ไม่ใช่เพียงข้า… ลูกของเราต้องการอนาคตที่ดี ท่านพี่&r