บทที่ 1

เทพธิดาตกสวรรค์

ดวงตะวันส่องแสงสว่างจ้า ความร้อนระอุส่งผลให้ชาวเมืองหวาดหวั่น หลายปีมานี้เกิดอาเพสอันใดก็ไม่ทราบ จึงทำให้ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล ชาวไร่ชาวนา หรือแม้แต่พ่อค้าแม่ขายต่างก็เดือดร้อนไปตามๆ กัน แล้งเช่นนี้พืชผลก็ไม่สามารถเติบโตได้ดี รายได้จึงน้อยลง ส่วนผู้ที่ทำอาชีพค้าขายเป็นหลักก็ไม่มีผู้ซื้อจึงขาดทุนไปตามๆ กัน

เจ้าเมืองอ๋องเห็นเช่นนั้นจึงจัดพิธีบวงสรวงฟ้าดินด้วยเครื่องสังเวยมากมาย ทั้งช้าง ม้า วัว ควาย อาหารทั้งคาวหลาน และสุราชั้นดี รวบรวมเหล่าประชาชนแผ่นดินทองที่หน้าพระราชวังไท่หยาง พิธีเริ่มไปประมาณครึ่งชั่วยาม ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสี

เมฆดำทะมึนก่อตัวอยู่เหนือแท่นพิธีบวงสรวงสร้างเสียงฮือฮาจากผู้คนใต้หล้า เสียงครึกโครมของท้องฟ้าดังกึกก้องกังวาบไปทั่ว เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติที่หาได้ทั่วไปแต่ทว่าไม่ใช่กลับแผ่นดินแดนเหนือแห่งนี้

หยวนซีซวนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบน จดจ้องมองท้องฟ้าด้วยดวงตาสีหยดหมึกคู่งาม

พลันเกิดแสงประกายดุจดวงดาวอยู่แวบหนึ่ง ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างจะตกลงมาจากฟากฟ้า คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากันแล้วเพ่งพิจารณาด้วยความฉงนใจ รูปร่างของสิ่งที่ตกลงมาจากเบื้องบนชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

…นั่น…คน…

และบางสิ่งบางอย่างที่ว่านั่นก็พุ่งตรงลงมาหาหยวนซีซวนที่แท่นพิธีบวงสรวง บุรุษอ้าแขนโอบรับตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นชัดเจนว่าสิ่งที่ล่วงลงมาจากฟากฟ้าคือสตรีงดงามนางหนึ่ง ดวงตาของทั้งคู่จดจ้องมองกันแวบหนึ่งก่อนที่สตรีตัวน้อยจะพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดของบุรุษ

แรงปะทะทำให้ทั้งคู่ตกลงไปในสระน้ำที่อยู่ด้านหลัง จมลงไปเกือบถึงก้นสระ สตรีตัวน้อยผู้ตื่นตระหนกปล่อยอากาศออกอย่างไร้ประโยชน์ บุรุษผู้มีไหวพริบโอบเอวสตรีนางนั้นสู่อ้อมอกแล้วว่ายดิ่งขึ้นสู่ผิวน้ำ

“เฮืิอก! แค่กๆๆ” สตรีตัวน้อยสำลักน้ำจนหน้าแดงภายในอ้อมกอดแกร่งของบุรุษ

ในขณะที่บุรุษผู้นั้นยังคงโอบกอดตัวนางแล้วพาขึ้นจากน้ำ สัมผัสได้ถึงหยาดเม็ดเปียกชุ่มที่ตกลงมาจากฟากฟ้า เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็นสายฝนที่ค่อยๆ เทกระหน่ำลงมา

…ฝนตกแล้วเหรอ?...

“เทพธิดา ท่านเทพธิดา!!”

“พระเจ้าส่งเทพธิดามาให้! ท่านเทพธิดา!”

เสียงสรรเสริญนั้นทำให้บุรุษกดสายตาลงมองสตรีในอ้อมกอด นางตกลงสู่อ้อมกอดของบุรุษราวกับเป็นสิ่งที่สรวงสวรรค์ส่งมาให้เขา พร้อมกับฝนฟ้าที่ตกลงมา อีกทั้งนางยังอยู่ในชุดที่ดูแปลกตา ทำให้เชื่อได้โดยง่ายว่านางอาจจะเป็นเทพธิดา

รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นที่มุมปากของอ๋องผู้เย็นชาดุจดั่งน้ำแข็ง เกิดความถูกอกถูกในในตัวนางตั้งแต่แรกพบสบตา หัวใจที่เต้นผิดจังหวะและกระแสไฟฟ้าที่แล่นพล่านไปทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อนางสัมผัสร่างกายของตน

บุรุษกดใบหน้าคมคายลงใกล้กับสตรีในอ้อมกอด ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนกลีบปากอวบซีดเซียวและเย็นเฉียบ ดวงตากลมคู่งามเบิกกว้างด้วยความตกใจ ยกฝ่ามือขึ้นดันใบหน้าคมคายนั่นออก ทำให้ได้สบตากับบุรุษอีกครั้ง…

และเป็นอีกครั้งที่หัวใจของบุรุษเต้นระรัวเมื่อได้สบตากับนาง… ถ้อยคำของท่านอาจารย์ที่ตนฝึกวิชาด้วยในวัยเยาว์ ทว่าได้ล่วงลับไปแล้วก็ผุดขึ้นมา

‘คู่ครองของเจ้าแปลกไปจากสตรีนางอื่นในแผ่นดิน นางจะตกลงมาจากฟากฟ้าราวกับมาเพื่อพบเจอเจ้า'

อีกทั้งยังประโยคของฮ่องเต้ผู้เป็นบิดา…

‘หากถูกตาต้องใจสตรีนางใดก็ให้จับนางไว้ให้มั่น อย่าให้หลุดมือเพราะชีวิตมนุษย์ช่างแสนสั้น'

ทุกสิ่งทุกอย่างบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าสตรีในอ้อมกอดของตน กลายเป็นผู้ที่ตนมิอาจปล่อยนางไปได้อีกตลอดกาล

สตรีตัวน้อยนั่งขดตัวกระชับผ้าห่มแนบแน่น โดยมีนางกำนัลคอยปรนนิบัติ ร่างบอบบางสั่นระริกด้วยความหนาวเหน็บ พลางนึกถึงเหตุการณ์อันน่าตกใจที่เกิดขึ้น

ฝนดาว คือสตรีในยุคปัจจุบัน นางกำลังจะไปเรียนแต่ฝนดันตกลงมาเสียก่อน ขณะที่นางกำลังรอให้ฝนซาก่อนนั้นอาม่าก็พูดอะไรแปลกๆ ก่อนจะดันหลังของนาง จากนั้นฝนดาวก็ตกลงมาที่นี่!!

นางคิดว่าจะตายเสียแล้ว อยู่ดีๆ ก็ลอยอยู่บนฟ้า ดำดิ่งสู่พื้นพสุธา โชคดีที่มีคนรับนางเอาไว้ไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งสั่นระริกอยู่ตรงนี้ คงจะไปอยู่ยมโลกแล้วล่ะ

…นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!...

“ฮัดชิ่ว!”

อีกทั้งเมื่อตกลงมาพวกเขาก็พูดด้วยภาษาที่นางไม่เข้าใจ แต่หลังจากจูบกับผู้ชายคนนั้นฝนดาวกลับฟังรู้เรื่องทุกคำ

“เทพธิดาก็ไม่สบายได้หรือ?”

สตรีตัวน้อยสะดุ้งเฮือกเมื่อบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง ดวงหน้าหวานช้อนขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความระแวดระวัง นางจำได้ว่าบุรุษผู้นี้คือคนที่รับตัวนางเอาไว้ และ... เป็นคนที่ขโมยจูบของนางไป!

บุรุษมีสีหน้านิ่งเฉย ดวงตาคู่นั้นพิจารณานางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโบกมือไล่บริวารทั้งหมด ภายในห้องนี้จึงเหลือเพียงพวกเขา

“ฉันไม่ใช่เทพธิดานะคะ”

“ไม่ใช่หรือ? คำพูดคำจาของท่านช่างแปลกยิ่งนัก”

หยวนซีซวนขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ แม้คำพูดคำจาของนางจะฟังดูแปลกหู แต่ก็ใช่ว่าจะฟังไม่รู้ความ

“เพราะฉันไม่ใช่คนที่นี่น่ะสิคะ”

“แล้วท่านมาจากไหน?”

“ก็… จากนี้ไปอีกน่าจะหลายร้อยหลายพันปีเลยล่ะค่ะ”

แม้ฝนดาวจะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่ แต่ดูๆ แล้วไม่ต่างจากซีรีย์จีนโบราณที่นางเคยดูเลย จึงคิดว่าอาจจะยุคสมัยหนึ่งในยุคจีนโบราณ อีกทั้งในหัวของนางยังนึกถึงนิทานที่อาม่าเล่าให้ฟัง แม้นางเติบใหญ่แต่หากมีเวลาว่างอาม่าก็มักจะเล่าให้นางฟังอย่างไม่รู้จักเบื่อ นิทานที่เล่าเรื่องของเทพธิดาซึ่งถูกส่งไปยังโลก

“แล้วเหตุใดท่านจึงตกลงมาจากฟ้า หากไม่ใช่เทพธิดา?”

“ฉันก็ไม่รู้…”

หยวนซีซวนจ้องมองร่างบอบบางนิ่ง นางดูไม่เหมือนคนพูดโกหก ทว่า… จะอธิบายเรื่องที่นางตกลงมาจากฟ้าได้อย่างไร

อีกทั้งยังปรากฏต่อหน้าประชาชน จะประกาศออกไปว่านางไม่ใช่เทพธิดา แล้วจะอ้างเหตุผลอันใดกัน ไหนจะฝนที่ตกลงมาให้ใต้หล้าได้อุดมสมบูรณ์

จะใช่หรือไม่ใช่ ให้ผู้คนเชื่อกันต่อไปก็ไม่เห็นเสียหาย อีกอย่าง… นางก็งดงามไม่ต่างจากเทพธิดาจริงๆ

“อย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องแต่งงานกับข้า”

“คะ? แต่งงานเหรอ!? ฉันไม่แต่ง!”

“การมีตัวตนของเจ้านั้นพิเศษ เจ้าตกลงมาจากฟ้าพร้อมสายฝน ทุกคนคิดว่าเจ้าคือเทพธิดา แม้จะเอ่ยอ้างออกไปว่าไม่ใช่ แต่ผู้คนย่อมเชื่อสิ่งที่ตาเห็น โดยเฉพาะกับเรื่องเหนือธรรมชาติเช่นนี้ มิเช่นนั้นหากฮ่องเต้ทรงรู้เรื่องเข้า เจ้าก็คงต้องไปเป็นสนมของฮ่องเต้คนที่สามร้อยเก้าสิบเก้า”

“สะ สนม ฮ่องเต้ คนที่สามร้อย…!”

“สามร้อยเก้าสิบเก้า”

“…!”

“ข้าไม่รู้ว่าบนสวรรค์นั้นมีชีวิตเป็นอย่างไร แต่ในเมื่อสรวงสวรรค์ส่งเจ้ามาแล้ว เจ้าคงต้องปรับตัวให้เข้ากับชีวิตของคนที่นี่ หากไม่แต่งงานกับข้า ก็ต้องไปเป็นสนม ไม่มีทางที่ผู้คนจะปล่อยให้เจ้าเป็นอิสระ”

“คุณด้วยเหรอ…”

ดวงตาคู่หวานช้อนขึ้นมองบุรุษด้วยน้ำตาคลอเบ้า นางพอรู้เรื่องประวัติศาสตร์จีนมาบ้าง อีกทั้งตามซีรีย์จีนโบราณที่นางเคยดู สตรีล้วนแล้วแต่ไร้อำนาจ แม้จะเป็นเทพธิดาหากแต่บางครั้งยังถูกย่ำยีด้วยความโลภของมนุษย์

“ข้าสัญญาว่าจะให้อิสระกับเจ้า ทว่ามีเงื่อนไข”

“…?”

“ทำหน้าที่ภรรยา ปรนนิบัติข้า ให้กำเนิดบุตร นอกจากนั้นหากไม่เกินขอบเขต เจ้าจะทำอะไรก็ได้ อยากได้สิ่งใดข้าก็จะหามาให้”

“ทำหน้าที่ภรรยาหรือ?”

“หรือบนสวรรค์เจ้ามีคู่ครองแล้ว?”

“ไม่มี แล้วก็ฉันไม่ได้มาจากสวรรค์”

“เอาเถิด จะมาจากไหนก็ตาม หากเจ้าไร้คู่ครองก็ถือว่าดี เช่นนั้นถือว่าเจ้าตกลง ข้าจะส่งคนมาสอนเรื่องที่เจ้าควรรู้”

“ฉะ ฉันไม่แต่ง อย่างไรก็ไม่แต่ง ไม่ว่าจะกับฮ่องเต้อะไรนั่นหรือกับคุณก็ตาม!”

“เช่นนั้นเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป...”

หนิงอวี้เฟยนิ่งงัน นางเองยังคงสับสนมากนัก นางกำลังจะไปเรียนแต่กลับล่วงจากฟ้ามาอยู่ที่นี่เสียได้ ยามนี้นางทั้งหวาดหวั่นและหวาดกลัวเหลือเกิน ที่นี่มีแต่สิ่งที่ไม่รู้จักและไม่คุ้นเคยมากเกินไป