Laura POV Umalis na si Nikolas papunta sa kompanya niya. Ramdam ko sa dibdib ko ang bigat ng katahimikan ng kwarto. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko, kahit wala siya rito, naroroon pa rin ang presensya niya sa paligid. Dahan-dahan akong tumayo at nilapitan ang pinto. Huminga ako nang malalim, iniwasang gumawa ng kahit anong ingay. Paglabas ko ng kwarto, tahimik ang hallway. Wala ni isang tunog—maliban sa mahinang dagundong ng mga paa ko sa sahig. Bumaba ako ng hagdan. Marahan, kontrolado ang bawat galaw, parang bawat hakbang ay kailangang walang bakas. Diretso akong lumapit sa bintana sa sala. Pinisil ko ang kurtina, sumilip sa labas. At nandoon sila. Marami pa rin ang nakabantay sa gate—mga lalaking naka-itim, tahimik at alerto. Nakatayo, nakatingin sa paligid, parang mga anino. Dalawang lalaki sa gilid, isang lalaki sa gitna, at isa pang naka-position sa likod. Hindi sila nag-uusap, hindi nagmamadali, pero halata sa kilos at tindig na sanay sila sa pagbabanta
Terakhir Diperbarui : 2025-11-18
