Lahat ng Kabanata ng OWNED (TAGALOG): Kabanata 1 - Kabanata 10

Pagdilat ng mga mata ni Laura, agad siyang nabulaga sa liwanag na sumisilip mula sa malalaking bintana ng kwartong hindi niya kilala. Malamig ang hangin, amoy mamahaling pabango. Nanginginig siya, nakahiga sa malambot na kama na tila ginto ang halaga. Ngunit mas higit na nagpatindig ng kanyang balahibo ang katotohanang wala siyang suot na kahit ano—hubad, walang proteksiyon. Agad niyang niyakap ang kumot, pinilit takpan ang sarili. Habang tumatakbo ang alaala ng nagdaang gabi, biglang sumakit ang ulo niya, para bang binibiyak. Naalala niya ang gamot na pinainom, ang mga kamay na dumampi, at ang malamig na tinig ng lalaking mula sa dilim. “Ngayon… ikaw na ba ang kapalit ng isang milyon?” Napalunok si Laura, muling bumalik sa isip niya ang mukha ng kanyang ama sa ospital—mahina, nakikipaglaban sa buhay. Sa bawat pintig ng kanyang puso, ramdam niya ang bigat ng ginawa niyang sakripisyo. Biglang bumukas ang pinto. Pumasok ang isang matandang babae na nakasuot ng simpleng bestida

Madilim pa rin nang magising ako.
Walang araw na sumisilip sa bintana, parang pati langit ay tinatamad na magbigay ng liwanag sa bahay na ‘to. Tahimik. Masyadong tahimik, na para bang ang bawat sulok ng kwarto ay may inaalagaang lihim. Napatingin ako sa kisame. Ilang segundo akong tulala bago ko naalala—
ang lahat ng nangyari kagabi.
Ang bawat halik, bawat haplos, bawat sandaling hindi ko na alam kung takot ba o pagnanasa ang bumabalot sa akin. Mabilis akong napabangon, parang may humahabol.
“Diyos ko…” bulong ko, halos hindi ko marinig ang sarili kong boses. “Ano’ng ginawa ko kagabi?” Napahawak ako sa labi ko, parang gusto kong burahin ang alaala ng init na hanggang ngayon ay nakadikit pa rin sa balat ko.
Hindi dapat nangyari ‘yon. Hindi ko dapat hinayaan.
Pero kahit anong sabihin ko sa sarili ko, hindi ko rin maikaila—
may parte sa’kin na huminga sa gitna ng lahat ng kasalanan. Halos marinig ko pa ang boses niya, ang malamig na bulong ni Nikolas sa tenga ko, “Fear looks good

Tahimik sa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at malambot na tunog ng ulan sa labas ang bumabasag sa katahimikan naming dalawa. Sa tabi ko, si Nikolas—nakasandal, kalmadong-kalmado, habang ang tingin ay nakatuon sa basang kalsada sa labas ng tinted na bintana. Ako? Parang hindi ko alam kung saan ko ilalagay ang sarili ko. Sa kamay ko, nakapatong ang paper bag ng mamahaling boutique. Ilang oras lang ang nakalipas, ako ‘yong babaeng halos kainin ng hiya sa harap ng mga tindera—at siya, ang lalaking nagbayad ng lahat na para bang binibili rin pati dangal ko. Nilunok ko na lang ang lahat. Ang tingin ng mga tao. Ang bulungan. Ang bigat ng pagmamataas ni Nikolas habang inaabot sa cashier ang black card niya. At ngayon, parang wala lang lahat ‘yon sa kanya. Muling umihip ang malamig na hangin sa loob ng kotse. Tumingin siya sa akin—’yong mga mata niyang parang walang nakikita kundi laruan. “If there’s anything else you want,” sabi niya, malamig, halos may bahid n

Tahimik ang buong silid. Tanging mahinang tunog lang ng ulan sa labas at ang mabagal na paghinga ni Nikolas ang naririnig ko. Nakahiga siya sa tabi ko, bahagyang nakasandal ang isang braso sa ulo, habang ang isa ay nakapatong sa gilid ng kama—relaxed, pero nakakatakot pa rin. Mula rito, kita ko ang malalim na anino sa ilalim ng mga mata niya. Parang kahit sa pagtulog, hindi siya kailanman ganap na nagpapahinga. Huminga ako nang dahan-dahan, pinipilit kong panatilihing steady ang paghinga ko—kailangang magmukhang tulog din ako. Isang maling galaw lang, at magigising siya. Ilang minuto akong nanatiling nakapikit, hanggang sa tuluyang tumahimik ang lahat. Walang galaw. Walang boses. Walang tunog kundi ang ulan. Doon ako marahang gumalaw. Unti-unti kong inalis ang kumot na nakatakip sa amin, maingat na parang inaangat ang sarili mula sa bangungot. Ramdam ko ang lamig ng sahig sa talampakan ko, pero hindi ko pinansin. Kailangan kong gumalaw ngayon—habang tulog siya.

Ako si Nikolas Valente, ang nag-iisang anak ni Alfredo Valente. Bata pa lang ako, alam ko na kung ano ang pinakamahalaga sa ama ko—hindi pamilya, hindi ako, kundi ang imperyong itinayo niya: La Valente Company. Doon umiikot ang mundo niya. Doon umiikot ang lahat. Mula pagkabata, tinuruan na ako kung paano mag-isip gaya niya—malamig, kalkulado, walang espasyo para sa damdamin. Habang ang ibang bata ay naglalaro, ako’y binababad sa mga librong may kinalaman sa negosyo, ekonomiya, at kapangyarihan. Wala akong pagpipilian. Planado na ang buhay ko bago pa ako matutong mangarap para sa sarili ko. Ako ang magiging tagapagmana ng lahat—ng kumpanya, ng pangalan, ng bigat ng salitang Valente. Ngunit may isang bagay na hindi kailanman naiplano ng ama ko—ang gabing nawala ang aking ina. Isang car accident, sabi nila. Mabilis ang pangyayari, at parang bula siyang naglaho. Walang imbestigasyon. Walang hustisya. Walang kahit anong paliwanag. At alam kong may mali. Simula noon, nagbago ang