All Chapters of มหาเศรษฐีขั้นเทพเริ่มต้นด้วยเงินอุดหนุนล้านล้าน: Chapter 21 - Chapter 30

“ได้ครับ! ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากร้านเราเท่าไหร่ ผมสามารถไปถึงได้ภายในสิบนาทีครับ”“อืม ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนผู้จัดการโจวแล้วล่ะครับ”“ไม่รบกวนเลยครับ นี่เป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว!”หลังจากพูดคุยกันเสร็จโทรศัพท์ก็ถูกวางสายไปและในขณะนั้น ลิฟต์ก็มาถึงพอดีเขาขึ้นลิฟต์ มุ่งตรงไปยังห้องโรสที่ชั้นสอง!ห้องโรสในตอนนี้คนก็มากันเกือบครบแล้ว“โอ้ หลินโม่มาแล้วเหรอ!”ฟางหงหัวหน้าทีมที่อยู่ตรงนั้นเอ่ยขึ้น“ทุกคนมากันเร็วดีนะครับ”ส่วนหลินโม่ในตอนนี้ก็ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับทักทายทุกคนและหลังจากที่หลินโม่นั่งลงแล้ว ทางร้านอาหารก็เริ่มเสิร์ฟอาหารขณะที่กำลังเริ่มเสิร์ฟอาหารประตูห้องส่วนตัวก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง!ชายหนุ่มคนหนึ่งที่หวีผมเรียบก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วทันทีที่เข้ามา เขาก็ตะโกนเสียงดังว่า“โอ๊ย ขอโทษจริง ๆ! เพื่อน ๆ ทุกคน ขอโทษด้วยนะ พอดีรถติดนิดหน่อย!”ขณะที่พูดชายหนุ่มคนนั้นก็หาที่นั่งแล้วนั่งลงจากนั้น ก็โยนกุญแจรถบีเอ็มดับเบิลยูในมือลงบนโต๊ะ!ท่าทางของเขาดูสบาย ๆ บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม“นี่ ผู้จัดการซุนเปลี่ยนรถแล้วเหรอ!”ในตอนนี้ สายตาของทุกคน!ต่า

ก็เป็นของต่ำมาโดยตลอดแต่ตอนนี้ ภายใต้การชี้แนะของซุนเสี่ยว คนอื่น ๆ ก็สังเกตเห็นเช่นกันทันใดนั้น สีหน้าที่มองไปยังหลินโม่ก็กลายเป็นแปลก ๆ และดูถูกเหยียดหยาม!ก็เพราะว่าถ้าซื้อของแบรนด์เนมไม่ได้ จะไม่ใส่ก็ไม่มีใครหัวเราะเยาะนาย!แต่ใส่ของปลอมเนี่ยนะ?เหอะ!ส่วนหลินโม่นั้น ในใจก็เริ่มมีโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว!ถูกมดปลวกท้าทายครั้งหนึ่ง ก็ไม่โกรธจริง ๆ หรอกแต่ถูกท้าทายซ้ำแล้วซ้ำเล่านี่สิถ้าไม่ตอบโต้บ้าง ก็จะไม่ใช่ลักษณะนิสัยของเขาอีกต่อไปแล้ว!และในขณะที่เขาเพิ่งจะเตรียมพูดอะไรบางอย่างออกไปเสียงหัวเราะพรืด ก็ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน!ทุกคนก็หันไปมอง“จ้าวซือม่าน เธอหัวเราะอะไร?”ซุนเสี่ยวขมวดคิ้วและถาม“โอ้ย ไม่ไหวแล้ว ฉันกลั้นไม่อยู่จริง ๆ!ฉันหัวเราะอะไรน่ะเหรอ? ฉันหัวเราะที่คุณโง่เขลาต่างหาก! หลินโม่ ถึงกับต้องใส่ของปลอมเลยเหรอ?เขาก็เป็นถึงทายาทเศรษฐีที่ขับปอร์เช่ได้ จะใส่ของปลอมเนี่ยนะ? คุณคิดได้ยังไงกัน!”จ้าวซือม่านหัวเราะเสียงดังอย่างไม่เกรงใจและหลังจากที่ประโยคนี้สิ้นสุดลงห้องส่วนตัวทั้งหมดก็ตกอยู่ในความเงียบ!ทุกคนต่างก็ตะลึงงัน!บนสีหน้าของทุกคนล้วนปรากฏคว

และนาทีนี้เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่เขาพูดถึงหลินโม่เฉียนลี่ลี่ถึงได้ใช้สายตาแบบที่ราวกับเห็นคนโง่ มองมาที่เขาที่แท้....พวกเขาแค่กำลังมองดูตัวเองที่ถูกหลอกอยู่นั่นเอง!ส่วนผู้จัดการโจวที่อยู่ตรงนั้นในตอนนี้ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความตกใจ!ปอร์เช่รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น!!เท่าที่เขาทราบปอร์เช่รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นนี้ อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในระดับราคาห้าสิบล้านขึ้นไป!ยิ่งไปกว่านั้น!การจะได้มันมาครอบครอง ไม่ใช่แค่มีเงินแล้วจะได้มาง่าย ๆ!ทันใดนั้น!เขายิ่งให้ความสำคัญกับหลินโม่มากขึ้น!ส่วนหลินโม่ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเขาไม่นึกเลยว่าตอนที่เขาขับรถมา จะถูกเฉียนลี่ลี่เห็นเข้าแต่สำหรับเรื่องนี้หลินโม่ก็แค่ยิ้มเล็กน้อยแล้วหันไปมองโจวซือหมิงแล้วกล่าวว่า“ผู้จัดการโจว ลำบากคุณเดินทางมาเพื่อผมโดยเฉพาะเลยนะครับถ้าต่อไปผมอยากจะซื้อนาฬิกาอีก ก็จะมาหาคุณนะครับ”เมื่อได้ยินคำพูดของหลินโม่ผู้จัดการโจวก็ดีใจอย่างยิ่ง!รีบพูดขึ้นทันทีว่า“ไม่ลำบากเลยครับ ไม่ลำบากเลย การได้บริการคุณ ถือเป็นเกียรติของผม!คุณหลิน ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ”หลังจากโค้งคำนับแล้

เมื่อเห็นดังนั้น หลินโม่ก็แอบยิ้มแน่นอนว่าวิลล่าหลังนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่ขาดทุนก็เพราะว่าเขาซื้อมาในราคาแค่ห้าสิบสตางค์เท่านั้นเอง!ทันใดนั้นทั้งสามคนก็เดินเข้าบ้านหลังจากเข้าบ้านแล้ว หลินโม่ก็รินชาให้ทั้งสองคนจากนั้นจ้าวซือม่านก็พูดว่า“ฮี่ ๆ หลินโม่ ฉันกับลี่ลี่ขอไปสำรวจวิลล่าของคุณก่อนนะ~”“อืม ได้สิ ว่าแต่พวกคุณกินอาหารกลางวันอิ่มไหมครับ?”หลินโม่พยักหน้าและถามพูดตามตรงตอนกลางวัน หลินโม่กินไม่อิ่มจริง ๆภัตตคารถังเก๋อก็เป็นร้านอาหารชั้นนำลักษณะเด่นของร้านอาหารประเภทนี้ก็คือแพงและมีปริมาณน้อยบวกกับตอนกลางวันที่ถูกคนกลุ่มหนึ่งรุมชนแก้วทำให้หลินโม่แทบไม่ได้กินอาหารเลย แต่กลับดื่มเหล้าไปไม่น้อยเฉียนลี่ลี่กล่าวว่า “อืม ตอนกลางวันกินไม่อิ่มจริง ๆ ค่ะ”“ถ้าอย่างนั้น คุณกับซือม่านไปสำรวจก่อนเลยเดี๋ยวผมจะต้มเส้นหมี่ให้พวกคุณกิน”เมื่อได้ยินคำพูดของหลินโม่เฉียนลี่ลี่พลันใบหน้าแดงก่ำ“หืม? เป็นอะไรไปครับ? ทำไมหน้าแดงล่ะ? ร้อนเกินไปเหรอครับ?”หลินโม่ทำหน้างง แล้วหยิบรีโมตเครื่องปรับอากาศขึ้นมา“ถ้าอย่างนั้น ผมจะปรับอุณหภูมิแอร์ให้ต่ำลงนะครับ”พูดจบ ก็ลดอุณหภู

ดังนั้นในความเป็นจริงแล้ว ในตลาดชา ราคาได้ถูกปั่นไปจนเกือบเจ็ดหมื่นห้าพันต่อหนึ่งกรัมแล้ว!นั่นหมายความว่า ชาหนึ่งกระป๋องของหลินโม่ มีมูลค่าอย่างน้อยสามล้านเจ็ดแสนห้าหมื่น!ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงรู้สึกตกใจ!หลินโม่กล้าที่จะนำชาแบบนี้มามอบเป็นของขวัญตอบแทน!แถมยังแสดงท่าทางราวกับว่าได้มอบของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่ล้ำค่าออกไป!หลินโม่คนนี้ มีฐานะอะไรกันแน่?พอลงมือก็เล่นใหญ่ขนาดนี้แล้ว!มองดูกระป๋องชา แล้วกลืนน้ำลายลงคอซุนฝูส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า“คุณหลิน ชาของคุณล้ำค่าเกินไปจริง ๆ ผมรับไว้ไม่ได้ครับ”“ก็ไม่ใช่ของดีอะไรมากมาย อีกอย่างพวกเราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน รับไว้เถอะครับ”หลินโม่ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวซุนฝูที่ได้ยินคำพูดนี้ ตากระตุกอย่างรุนแรง!อะไรคือไม่ดีอะไรมากมาย!ชาที่มูลค่าสามล้านห้าแสนถึงสี่ล้าน นี่เรียกว่าไม่ดีอะไรมากมายเหรอ?ถ้าไม่ใช่เพราะสถานะของหลินโม่ ที่วางอยู่ตรงหน้าคาดว่าซุนฝูคงจะสบถออกมานานแล้วแต่เขาก็ยังยิ้มแล้วกล่าวว่า“เฮ้อ คุณหลิน คุณเกรงใจเกินไปจริง ๆแต่ชาต้าหงเผารุ่นที่สองนี้ ถึงอย่างไรก็ขึ้นไปถึงเจ็ดหมื่นห้าพันต่อหนึ่ง กรัมแล้ว!ถ้าคุณหลินยินดีที