Semua Bab มาเฟียหลงเด็ก: Bab 11 - Bab 20

ชาลิสามองตามชายหนุ่มจนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ เธอมองชายหนุ่มไม่ละสายตาจวบจนร่างกำยำสมบูรณ์แบบเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อภายในปั๊มน้ำมันพร้อมกับของบางอย่างในมือชายหนุ่มเปิดประตูรถฝั่งคนขับขึ้นมา เขายื่นแก้วสีน้ำตาลมีฝาปิดกับถุงกระดาษเล็กๆ ที่มีขนมปังอยู่ในนั้นให้กับเด็กสาว ก่อนที่อีกมือหนึ่งของชายหนุ่มจะเอื้อมไปปิดประตูรถลง “ช็อกโกแลตร้อนกับครัวซอง” ชายหนุ่มบอกกล่าวกับเธอ“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยื่นมือไปรับแก้วกับถุงกระดาษมาถือเอาไว้พร้อมกับพูดขอบคุณชายหนุ่มจากใจจริง“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง” ลูคัสถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“อยู่แถวxxx ค่ะ” “เธอชื่ออะไร” “ชาลิสาค่ะ..คุณล่ะคะ” ชาลิสาตอบกลับและเอ่ยถามผู้มีพระคุณที่ช่วยเธอเอาไว้ต่อ“ลูคัส” ชายหนุ่มมองจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตชั่วครู่ ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นมาในกายของเขา ทำให้ชายหนุ่มต้องสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไปก่อน “กลับกันเถอะ มันดึกมากแล้ว” ชายหนุ่มรีบตัดบทก่อน จากนั้นเขาก็หันหน้ามาแล้วเคลื่อนมือไปจับพวงมาลัยต่อ ลูคัสไม่พูดอะไรต่อหลังจากนั้น เขาตั้งหน้าตั้งตาขับรถมาเรื่อยๆ ส่วนเด็กสาวก็ยกแก้วช็อกโกแลตร้อนขึ้นมาจิบกิ

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่ทำกับเธอแบบนี้ไอ้เสี่ยบ้ากามมันทำเด็ดขาด เธอเชื่อใจฉันได้” เสียงทุ้มทรงพลังบอกกล่าวกับชาลิสาทันที เมื่อพวกเขาขึ้นรถมาเรียบร้อยแล้ว ลูคัสนั่งประจำตำแหน่งคนขับรถ อีวานไม่ได้มาด้วยเนื่องจากลูคัสวานให้คนสนิทไปจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลให้กับเขาก่อน “ทำไมคุณถึงต้องมาช่วยฉันด้วยละคะ” เด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับเอ่ยถามออกมา“เพราะฉันชอบเธอ” ชายหนุ่มไม่รู้ว่ามันใช่ความรู้สึกชอบพอจริงๆ หรือเปล่า แต่เขาก็คิดว่ามันอาจจะใช่ เพราะเขาไม่อยากให้เธอต้องลำบากเลย ซึ่งเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับคนอื่นมาก่อนเลย เขาไม่เคยผ่านการมีแฟนมาก่อนและไม่เคยสัมผัสกับคำว่ารัก เขาจึงไม่รู้ว่าความรักเป็นแบบไหน“งั้นคุณก็หวัง..” ชาลิสานึกไปถึงชายแก่ที่จะขมขื่นเธอในรถวันนั้น องอาจก็ชอบเธอเหมือนกัน ชายแก่จึงหวังที่จะเอาเธอไปเป็นเมียให้ได้“บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น ฉันแค่อยากช่วยเธอออกมาจากคนพวกนั้น” ชายหนุ่มจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอพลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้เด็กสาวเกิดอาการหน้าเห่อแดงขึ้นมาเล็กน้อย ณัฐวดีที่นั่งอยู่ด้านหลังเบาะของพวกเขา หญิงแก่แอบอมยิ้มให้กับชายหน

“ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มบอกกล่าวหญิงสาวทันที เมื่อณัฐวดีเก็บกวาดจานบนโต๊ะทานอาหารจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว“ใช่ค่ะ” เสียงหวานตอบกลับไป“ไปนอนเถอะ ฝันดีนะ” “ฝันดีนะคะ” สิ้นสุดเสียงตอบกลับของเด็กสาว ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เธอเบาๆ จากนั้นเด็กสาวก็ค่อยๆ ย่างกรายกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง นัยน์ตาคมกริบมองตามหลังหญิงสาวไปจนกระทั่งชาลิสาหายเข้าไปในห้องนอนของเธอ ลูคัสไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะสามารถอยู่ร่วมชายคากับผู้หญิงได้แบบนี้ เขาไม่อยากจะคิดถึงเรื่องอนาคต ลูคัสรู้สึกว่าตอนนี้เขารู้สึกดีและรู้สึกสบายใจที่ได้มีเธอข้างกายแค่นั้นก็พอแล้ว ชายหนุ่มใช้สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงผ้าเบาสบายของตัวเอง ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับแล้วเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเองช้าๆเช้าวันต่อมาในช่วงเช้าตรู่ของวัน ลูคัสตื่นขึ้นมาประมาณหกโมงเช้าและลุกขึ้นไปอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำทันที จวบจนเวลาผ่านพ้นไปถึงเจ็ดโมงเช้า ชายหนุ่มร่างกำยำสวมชุดสูทสีดำกับเสื้อเชิ้ตด้านในสีขาวดูเรียบง่าย แต่ก็ดูหล่อเหลาน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน ลูคัสเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง เขาได้ยินเสียงเหมือนกับว่ามีคนกำลังทำอะไรอ

เวลาของดินเนอร์สุดโรแมนติกบนตึกสูงครั้งแรกของชาลิสาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ชายหญิงทานอาหารด้วยกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็กลับมายังเพนท์เฮาส์ของลูคัส โดยมีอีวานประจำตำแหน่งคนขับรถให้กับพวกเขา “ชอบไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมาในขณะที่พวกเขากำลังอยู่ในลิฟต์หรู“คะ?” ชาลิสาหันมามองหน้าลูคัสพร้อมกับแสดงสีหน้าสงสัยเล็กน้อย“ก็อาหารวันนี้ไง” “อ๋อ ชอบมากเลยค่ะ”“ดีใจนะที่เธอชอบ” สิ้นเสียงชายหนุ่ม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี ลูคัสจึงเคลื่อนมือไปดันแผ่นหลังแบบบางของสาวน้อยเพื่อให้เดินออกจากลิฟต์พร้อมกันอย่างแผ่วเบา จากนั้นทั้งสองคนก็เดินมาจนถึงหน้าห้องของลูคัส ก่อนที่ชายหนุ่มจะเลื่อนมือแกร่งไปกดรหัสผ่านหน้าประตูห้องช้าๆ“รหัส 101010 นะ” ชายหนุ่มนึกขึ้นมาได้ว่าเขายังไม่เคยบอกรหัสประตูเพนท์เฮาส์กับหญิงสาว เขาจึงบอกกล่าวกับเธอพร้อมกับเปิดแง้มประตูเข้าไป “ค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มเบาๆ ให้เขา ทั้งสองคนเดินเข้ามาในเพนท์เฮาส์เรียบร้อยแล้ว ลูคัสจึงปิดประตูห้องให้สนิท“ไปนอนได้แล้ว” “ฝันดีค่ะ” สิ้นเสียงหญิงสาว ชายหนุ่มพยักหน้าให้เธอเบาๆ ชาลิสาจึงส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหั

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ชาลิสาและลูคัสใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างเรียบง่าย จวบจนเวลาผ่านมาได้หนึ่งอาทิตย์ พวกเขาใช้ชีวิตวนลูปเหมือนเดิมทุกวัน ตื่นนอนตอนเช้า กินอาหารเช้าด้วยกัน แยกย้ายกันไปเรียนและทำงาน ก่อนที่ลูคัสจะมารับหญิงสาวที่มหาวิทยาลัยและพาเธอไปดินเนอร์ยังร้านอาหารหรูบนตึกสูง จากนั้นพวกเขาก็กลับมาที่เพนท์เฮาส์และแยกย้ายกันไปนอน ลูคัสไม่ได้รุกหญิงสาวมากเกินไป ชายหนุ่มเพียงแค่จับมือของชาลิสาทุกครั้งที่เขาเดินข้างเธอหรือตอนที่นั่งอยู่บนรถ ร่างอรชรของชาลิสาเดินเคียงคู่มากับลูคัส ทั้งสองคนกำลังเดินจับมือกันเข้าไปในสนามบินที่ตอนนี้กำลังมีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด อีวานลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ทั้งสองใบเดินตามทั้งสองคนอยู่ด้านหลังมาติด“ตื่นเต้นไหม” ลูคัสจับมือบางเอาไว้พลางหันไปเอ่ยถามเธอในขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้ามาในสนามบินอยู่“นิดหน่อยค่ะ” เสียงหวานตอบกลับไป เธอเคยบินไปเที่ยวกับพ่ออยู่สองสามครั้งตั้งแต่ที่จำความได้ เธอจึงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นในการขึ้นเครื่องบินสักเท่าไหร่ แต่ที่เธอตื่นเต้นก็เพราะว่าครั้งนี้เธอได้มาเที่ยวกับชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคนนี้นี่แหละทั้งสองคนเดินมาจนถึงเคาน์เตอร์ของสายก