All Chapters of ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

ณิชาค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องทำงานของชานนท์ เธอเดินสำรวจไปเรื่อยๆ บรรยากาศภายในห้องทำงานเงียบจนเธอคิดว่านอกจากเธอคงไม่มีสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นอาศัยอยู่อีกแล้ว เธอจึงเดินไปตรงประตูห้องนอนของพี่ชาย จับลูกบิดประตู โดยที่เธอลืมมองไปว่าประตูถูกคล้องด้วยแม่กุญแจอีกชั้นหนึ่งแกร๊ก!! แกร๊ก!! เสียงบิดลูกบิดประตูไปมาลลิลหันไปมองแต่ประตูไม่ได้ถูกเปิดเข้ามา เธอยืนมองอย่างพินิจพิจารณาว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือด้านนอกนั้นไม่ใช่ชานนท์ เพราะถ้าเป็นชานนท์เขาต้องเปิดประตูเข้ามาอย่างแน่นอน เธอจะส่งเสียงออกไปให้คนด้านนอกรู้ดีไหมว่าเธออยู่ด้านใน แล้วคนด้านนอกจะไว้ใจได้แค่ไหน หากเข้ามาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ แต่ช่างเถอะไม่ว่าใครจะว่าอะไร เธอก็ไม่สนใจแล้วยังไงวันนี้เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ด้านนอกขณะที่ลลิลกำลังลังเลอยู่ในห้องนั้น ณิชาก็สังเกตเห็นว่าประตูมีแม่กุญแจคล้องอยู่ที่ประตู เธอจึงคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ในนั้นแน่นอน หากมีคนอยู่ก็คงไม่คล้องกุญแจแบบนี้ เธอจึงหันหลังกลับแล้วเดินไปยังประตูบานใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะลูกบิดแกร๊ก!!!"มีใครอยู่ข้างนอกบ้างมั้ยคะ"เสียงที่เล็ดลอดออกมาแผ่วเบาจากห้องของพี่ชาย ทำให้ณิชาหย

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวมาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านทาวน์โฮมชั้นเดียว ชายหนุ่มลงจากรกลงไปชะเง้ออยู่หน้าบ้าน เพื่อดูว่าเจ้าของบ้านยังอยู่ในบ้านหรือเปล่า เขาพยายามกดกริ่งเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่“มาหาหนูลิลเหรอพ่อหนุ่ม”ยายแก่ๆ ข้างบ้านที่ได้ยินเสียงกริ่งหลายครั้งจึงออกมาดู“ใช่ครับ”“เป็นแฟนหนูลิลเหรอ”“เปล่าครับ ผมเป็นเจ้านายครับ”“อ๋อ เธอไม่อยู่แล้วล่ะ”ทันทีที่คุณยายพูดชานนท์ก็รู้สึกชาไปทั้งตัว ลลิลไปแล้วจริงๆ เขาคิดว่าเธอแค่ลาออกจากงานเฉยๆ ไม่คิดว่าเธอจะไปจากที่นี่ด้วย“ยายพอจะรู้ไหมครับว่าเธอไปไหน”“เธอบอกยายว่าได้งานใหม่ เห็นเมื่อคืนเก็บของ ไม่รู้ว่าออกไปตอนไหน เช้ามายายก็ไม่เห็นแล้ว”แน่นอน เขารู้ว่าลลิลต้องโกหกคุณยายคนนี้แน่นอน เธอไม่ใช่ได้งานที่ไหนหรอก แต่เธอแค่หนีเขา...“นอกจากที่นี่ เธอมีบ้านที่ไหนอีกไหมครับ”“เธอไม่มีบ้านที่ไหนหรอก เด็กคนนี้น่าสงสาร บ้านที่อยู่นี่ก็ของอา พ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ตายายที่เลี้ยงดูมาก็ไม่อยู่แล้ว วันหยุดเขากลับบ้านกันแต่หนูลิลไม่มีบ้านให้กลับ ยายเห็นออกไปทำงานในวันหยุดบ่อยๆ ก็สงสัยอยู่ว่าเธอไม่เหนื่อยบ้างหรือไง

วันนี้เป็นวันแรกที่ลลิลต้องเข้าไปที่บริษัทสาขาใหญ่ เธอเอาหนังสือนำส่งจากสาขาย่อยไปยื่นที่แผนกบุคคล ก่อนเธอจะต้องเข้าห้องประชุมเพื่อรอเจอผู้จัดการและประธานบริษัท ในห้องประชุมไม่ได้มีแค่เธอคนเดียว ยังมีพนักงานที่ประจำอยู่สาขาต่างๆ จากทั่วประเทศกว่า20 สาขาถูกส่งตัวมาด้วยเช่นกัน"เธอมาจากสาขาไหนเหรอ"หญิงสาวหน้าคมผิวสีแทนที่นั่งอยู่ใกล้ๆลลิล เธอสกิดแล้วถามลลิลขึ้นมา"สาขาที่เชียงใหม่ค่ะ""พี่มาจากสาขาภูเก็ตนะ ชื่อข้าวหอม""ชื่อลิลค่ะ"ทั้งสองทำความรู้จักและพูดคุยกันจนลลิลรู้ว่าเธอเป็นสาวหม้ายลูกสอง อายุ 35 ปี ลูกทั้งสองฝากแม่ไว้ ไม่ได้พามาด้วยแล้วอยู่ๆ เสียงพนักงานที่คุยกันกว่า 20 คน ก็เงียบลงเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา คนแรกที่เดินนำเข้ามา จากข้อมูลที่ ลลิลได้มา ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นผู้จัดการ ส่วนคนที่สองคือประธานบริษัท ซึ่งลลิลรู้จักดี ตอนที่ลลิลยังไม่ลาออก เขาก็ไปบริษัทของชานนท์อยู่บ่อยๆ ถึงแม้เขาจะเป็นเพื่อนของชานนท์ แต่เขาก็ไม่ได้รู้จักลลิล ลลิลจึงไม่จำเป็นต้องหลบหน้าเขา"ยินดีต้อนรับพนักงานจากสาขาย่อยของเราจำนวน 25 ท่านนะคะ วันนี้เรามีความยินดีที่พวกคุณมาดูงานกับสาขาใหญ่ของเราเพื่อนำไป

“หม่าม๊า! คิณกลับมาแล้วฮะ”เมื่อเข้าไปในบ้านแล้วเห็นแม่กำลังกวาดขยะอยู่ เด็กน้อยก็วิ่งไปหาทันที“ไปเที่ยวไหนกันมาล่ะ เจ้าอ้วน!”“คิณให้พ่อดินพาไปเล่นมาฮะ แล้วคิณก็ล้มด้วยฮะ”เด็กน้อยบอกมารดาพลางยกแขนอวดแผลที่ฝ่ามือและเข่า ลลิลเมื่อเห็นก็วางไม่กวาดลง แล้วอุ้มลูกน้อยขึ้นมา“เจ็บไหมหึ”“ไม่เจ็บฮะ พ่อดินล้างด้วยน้ำให้แล้ว คิณเจอพี่สาวใจดีด้วย”ลลิลหันไปมองหัสดินเป็นเชิงถาม เพราะอคิณเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก จะไปรู้จักใครที่ไหนได้“เธอมาวิ่งกับเพื่อนน่ะ แล้วเห็นพี่เอาน้ำล้างแผลให้คิณ เธอเลยเอาทิชชู่มาให้ แล้วคุยกันนิดหน่อย”“ป่ะ หม่าม๊าพาไปอาบน้ำ เดี๋ยวค่อยมาทำแผล”“ไม่ต้องทำแล้ว คิณไม่เจ็บแล้วฮะ”“ไม่เจ็บก็ต้องทำครับ ทุกครั้งที่เป็นแผลเร่ต้องล้างแผลนะ”“ล้างแผลเสร็จคิดขอติดสติกเกอร์การ์ตูนได้ไหมฮะ”“สติกเกอร์การ์ตูนที่ไหนครับ”“พี่ว่าคิณคงหมายถึง พลาสเตอร์รูปการ์ตูนหรือเปล่า”“ใช่ฮะ”ลลิลจึงพาลูกไปอาบน้ำ ก่อนจะมาทำแผลแล้วติดพลาสเตอร์รูปการ์ตูนตามที่เจ้าตัวขอ ค่ำวันนี้ก็เป็นอีกคืนที่หัสดินขอเจ้าอ้วนไปนอนด้วย เพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับเชียงใหม่แล้วและก็เป็นอีกคืนของชายหนุ่มที่มาจอดรถตรงอีกฝั

วันต่อมาบัวทิพย์ที่ตั้งใจไว้ว่าจะมาเจอหลาน หลังเลิกงานเธอรีบขับรถออกมาทันที เธอเดินทางมาที่เนอร์สเซอรี่ของมาวินพร้อมกับขนมมากมาย“สวัสดีค่ะ ฉันมาหาเด็กชายอคิณค่ะ”บัวทิพย์เข้าไปติดต่อยังเคาน์เตอร์ เพื่อติดต่อกับพนักงานสาวที่นั่งอยู่ทันที“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับน้องคะ”“เป็นป้าค่ะ”“รอสักครู่นะคะ”พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์มีท่าทางแปลกใจนิดหน่อย เธอจึงติดต่อหามาวินให้มายังเคาน์เตอร์“มีอะไรหรือเปล่าครับ”“ฉันมาหาอคิณค่ะ ฉันเป็นป้าของเขา”“เพื่อความปลอดภัย เราต้องได้รับการยืนยันจากแม่ของน้องก่อนนะครับ”บัวทิพย์หน้าหงอยลงทันที เพราะเธอยังไม่ได้ติดต่อกับลลิล มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด จริงๆเธอต้องไปเจอลลิลก่อน เธอจึงเลือกที่จะฝากขนมไว้ให้หลาน ส่วนเธอก็เดินออกไป แต่ระหว่างทางเธอกลับเจอหญิงสาวที่หน้าตาคุ้นหน้า คนที่บัวทิพย์คิดถึงมาตลอด“ลิล!”เสียงที่คุ้นเคยทำให้ลลิลหยุดเดินและจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยหน้าตาที่ดูตกใจ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้าที่เรียกชื่อเธอ“พี่บัว”“ลิลจริงๆ ใช่ไหม” ลลิลจึงพยักหน้าให้เธอ “พี่คิดถึงมากเลยนะ สบายดีใช่ไหม”“ลิลสบายดีค่ะ พี่บัวละคะสบ