All Chapters of ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ: Chapter 31 - Chapter 40

สองวันต่อมาในคืนนั้นชานนท์ขับรถมาจอดหน้าบ้านของลลิล แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ ชานนท์จึงคิดไปถึงคำพูดของวายุเมื่อวันก่อนที่บอกว่าลลิลขอกลับไปทำงานที่สาขา เขารู้สึกใจไม่ดี ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขาจะไม่มีโอกาสได้เจอลลิลอีกเลย...ชานนท์จึงโทรหาวายุ แต่ก็ไม่มีคนรับสาย เขาดูกังวลไม่น้อย ตลอดสองอาทิตย์เขาเอาแต่เทียวไปเทียวมาระหว่างบริษัทกับโรงพยาบาล ความเหนื่อยล้าไม่ได้ช่วยให้เขานอนหลับได้เลย เพราะตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเอาแต่คิดถึงลลิล แต่จะให้เขาทิ้งอริศรามาก็ดูจะใจดำเกินไปชานนท์จึงตัดสินใจขับรถกลับบ้าน เพราะเขาตั้งใจว่าจะไปดักรอลลิลที่บริษัทในวันพรุ่งนี้วันต่อมาชานนท์ไปรอลลิลที่บริษัทของเพื่อนสนิทตั้งแต่เช้า แต่จนสายแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลลิล เขาเลยโทรหาวายุ“ไอ้ยุ!”‘มีธุระอะไรโทรมาแต่เช้า’“ลลิลไปไหน”‘กูจะไปรู้เหรอ’วายุตอบโดยลืมไปว่าเขาเป็นคนให้ลลิลหยุดพักผ่อนสามวัน“มึงเอาเบอร์ติดต่อลลิลให้กูหน่อย”วายุที่กำลังเข้าประชุมอยู่ที่ต่างจังหวัด จึงไม่มีเวลามาไตร่ตรองอะไรมากเขาเลยให้เบอร์ลลิลไป ทั้งๆที่ลลิลเคยเอ่ยขอว่าอย่าให้ข้อมูลติดต่อใดๆของเธอกับชานนท์เมื่อวางสายชานนท์ก็โทรหาลลิ

หลายวันต่อมาหน้าเนอร์สเซอรี่ในตอนบ่ายรถสปอร์ตได้เลี้ยวเข้าไปจอดบริเวณลานจอดรถ เนื่องจากแม่ของเขาวานให้เอาเอกสารสำคัญมาให้น้องชาย“สวัสดีค่ะ คุณชานนท์”“สวัสดีครับ ผมเอาเอกสารมาฝากให้มาวินครับ”“อ๋อได้ค่ะ”ชานนท์ยื่นซองเอกสารไว้กับพนักงานที่เคาเตอร์ ก่อนจะหมุนตัวกลับก็เจอกับมาวินน้องชายของเขาเดินจูงมือมากับเด็กน้อยที่เขาเคยเจอมาแล้วหลายครั้ง“อ้าวพี่นนท์ ถึงแล้วไม่เห็นโทรมา ผมจะได้ออกไปเอาเอง แล้วเป็นไงเมื่อคืนได้ข่าวว่าสองสามวันมานี่เมาจนหมดสภาพทุกวัน”“ไม่เป็นไร แล้วนี่...” ชานนท์ชี้ไปที่อคิณ“อ๋อ นี่อคิณครับ พอดีแม่เขาเอามาฝากเลี้ยงนะครับ”ชานนท์รู้สึกแปลกใจว่าพ่อของอคิณไปไหนทำไมถึงต้องมาฝากเลี้ยง ปกติก็น่าจะอยู่กับพ่อ“สวัสดีฮะ”อคิณยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พลางส่งยิ้มหวานให้ชานนท์“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะ”“ฮะ”มาวินที่มองคนทั้งสองพูดคุยกันก็เกิดความสงสัยว่าทั้งสองรู้จักกันด้วยเหรอ“เคยเจอกันเหรอพี่”“อืม เจอครั้งแรกตอนอยู่กับพ่อของเขา”“พี่คงเข้าใจผิด”“ทำไม?”มาวินก้มมองเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนเขาจะก้มไปหาแล้วบอกให้อคิณไปนั่งรอที่โซฟา เมื่ออคิณเดินไปมาวินก็หันกลับมาหาชานนท์

ค่ำคืนที่เดือนมืด แต่มีดาวอยู่เต็มท้องฟ้า หลังจากพาลูกเข้านอนลลิลก็ออกมานั่งเล่นอยู่ตรงโซฟามองออกไปยังผนังกระจก ทุกอย่างดูเงียบสงบ ยกเว้นใจเธอตอนนี้ที่มันไม่สงบเลย เธอยังคิดถึงเหตุการณ์คืนนั้นที่เธอไปส่งชานนท์ที่โรงพยาบาล คำพูดที่เธอได้ยินมันยังดังชัดอยู่ในหู เธอรู้ว่าไม่ควรเก็บมาใส่ใจ แต่จะให้ลืมก็ลืมไม่ลงชานนท์ที่ยืนมองลลิลอยู่ตรงประตูห้องมาพักใหญ่ เมื่อลลิลลุกขึ้นเดินไปยังผนังกระจก เขาจึงเดินออกไปหาแล้วค่อยๆ กอดเธอจากด้านหลัง“คิดอะไรอยู่ หืม”“คุณชานนท์ ปล่อยค่ะ”ลลิลพยายามแกะมือของชานนท์ออกจากเอว แต่ก็เหมือนทุกครั้งยิ่งแกะยิ่งแน่น แถมเขายังเอาคางเกยไหล่มนของเธออีก“ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ย”ลลิลไม่ตอบเธอได้แต่ยืนนิ่งมองไปยังท้องทะเลที่มีแค่แสงไฟจากเรือประมง“ลิลยกโทษให้พี่ได้มั้ย พี่รู้ว่าที่ผ่านมาพี่ทำไม่ดีไว้ พี่อยากแก้ไข อยากชดเชยให้ลิลกับลูกได้มั้ย”ลลิลไม่ตอบ แต่เธอพลิกตัวกลับมาหาเขา แล้วสบตาเรียวคู่สวยนั้น ชานนท์ยังโอบเอวเธอไว้“คุณฟังฉันนะคะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ตอนนี้คุณก็กำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่กับแฟนคุณ คุณอย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องอีกได้ไหม ฉันไม่อยากหนีอีกแล้ว”ชานนท์ด

เข้าสู่วันที่หกสำหรับการพาครอบครัวมาพักผ่อนของชานนท์ หรือเรียกง่ายๆ ว่าการง้อเมียนั่นเอง เขาดูแลเอาใจใส่ทั้งสองคนทุกอย่าง แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับคืนมาก็มีแค่คำว่าขอบคุณจากลลิล ชานนท์ไม่รู้เลยว่าลลิลยอมใจอ่อนให้เขาบ้างหรือยัง ถึงแม้บางทีเธอจะยอมให้กอด หรือจับมือ แต่ก็แค่นั้นจริงๆ"พรุ่งนี้เราก็จะต้องกลับกรุงเทพฯแล้วนะลิล ลิลไม่มีอะไรจะบอกพี่บ้างเหรอ"แม้ว่าลลิลจะตั้งใจไว้ว่าจะเปิดใจให้ชานนท์ พอเอาเข้าจริงๆเธอก็ไม่กล้า เธอทำได้แค่รับความรักมาจากเขา แต่เธอไม่กล้าที่จะให้ความรักของเธอไป เธอไม่รู้ว่าชานนท์รักเธอจริงๆ หรือแค่ต้องการลูก และที่ทำอยู่เพียงเพราะหน้าที่ของพ่อเท่านั้น"ไม่มีค่ะ"ชานนท์หน้าหงอยลงทันที เขาเพียงแค่อยากได้ยินคำว่ารักจากเธอบ้าง เขารู้ว่าคำพูดไม่ได้ยืนยันสิ่งที่พูดออกมาเสมอ เพราะบางคนบอกว่ารักแต่จริงๆ ไม่ได้รักก็มีเยอะแยะ แต่เขาแค่อยากจะฟังมันให้ชื่นใจ...หรือบางทีเวลาเท่านี้อาจจะเร็วไป ลลิลอาจไม่มั่นใจในคำว่ารักของเขา แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะรอ"ลิล วันหยุดยาว เราพาลูกมาอีกนะ""คงไม่ได้แล้วค่ะ ถ้าวันหยุดยาวอีกทีก็อีกสองเดือน ถึงตอนนั้นฉันกับลูกก็กลับไปอยู่บ้านแล้ว"บ้าน

ลลิลเดินทางไปถึงโรงพยาบาล เธอเร่งอุ้มลูกน้อยไปยังหน้าห้องผ่าตัด สิ่งแรกที่เธอเห็นคือพี่ชายและเจ้านาย เสื้อผ้าของทั้งสองเต็มไปด้วยคราบเลือด และแน่นอนมันคงจะเป็นคราบเลือดของชานนท์ มันดูเยอะจนเธอตกใจ“พี่ดิน!!”“ส่งลูกมาให้พี่มา”หัสดินรู้ดีว่าลลิลคงไม่ไหว เขาเลยขอเด็กน้อยมาอุ้มไว้ แต่ด้วยคราบเลือดที่มีบนตัว ทำให้ลลิลเอาผ้าที่หยิบมาด้วยห่อให้ลูกชายก่อนจะส่งให้หัสดิน“พ่อดินฮะ”เมื่อถูกเปลี่ยนมืออคิณจึงรู้สึกตัว แหงนหน้ามามองคนที่อุ้ม“นอนนะครับ”เขาเอามือกดหัวหลานเบาๆ ให้ซบลงตรงไหล แล้วเอามือลูบหลัง เด็กน้อยจึงหลับลงไปอีกรอบ“คุณชานนท์เป็นยังไงบ้างคะ” เธอถามด้วยความร้อนใจ“ยังไม่รู้เลย ตอนนี้หมอยังไม่ออกมา”ขณะที่ทุกคนรออยู่หน้าห้อง ครอบครัวของชานนท์ก็มาถึงโรงพยาบาล เพราะว่ายุได้โทรไปบอกเช่นกัน“สวัสดีค่ะ”ลลิลยกมือไหว้ณัฐชา แม่ของชานนท์ เธอรับไหว้พลางจ้องมองหน้าของลลิล จนเธอต้องหลบสายตา ณัฐชาเดินเข้าไปใกล้ๆ“ใช่หนูลลิลหรือเปล่า”ลลิลจึงเงยหน้ามามองสบตาอีกครั้ง“ใช่ค่ะ”“ได้เจอตัวจริงสีกที ฟังแต่เรื่องเล่าจากปากตานนท์ ว่าแล้วต้องน่ารักมากๆ เจอตัวจริงปรากฏว่าน่ารักกว่าตั้งเยอะ”ลลิลอึ้งไป