Semua Bab ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ: Bab 21 - Bab 30

ร่างกายที่ถูกปลุกเร้าอารมณ์จนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เปล่งเสียงครางหวานๆ ออกมาไม่ขาดปาก จนแก่นกายของชายหนุ่มขยายจนคับแน่นไปหมด“อ๊าา!! อื้อ! คุณ อ๊าาา!”เมื่อโดนลิ้นหนารัวตรงปุ่มกระสันถี่และเร็วร่างบางก็กระตุกเกร็งและนอนหอบหายใจ ชานนท์จึงใช้จังหวะนี้ถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมด ก่อนจะทาบทับร่างบางไปอีกครั้ง กดจูบลงไปตรงปากบางที่เผยอปากหายใจ ก่อนจะสอดลิ้นสากเข้าไปละเลงกับลิ้นนุ่มในปากของเธอ อารมณ์ที่ยังคุกรุ่นของลลิลทำให้เธอตอบรับสัมผัสของเขาโดยง่าย“อืม!”ชานนท์ครางในลำคออย่างพอใจ มือก็ไล่วนอยู่ตรงอกอิ่มที่แนบชิดอยู่กับอกแกร่งของเขา ก่อนจะผละจากปากนุ่มแล้วไซร้ลงมาตามซอกคอก่อนจะฝากรอยรักลงไป จากนั้นก็เลื่อนลงมาจนถึงอกอวบอิ่มก่อนจะฝากรอยรักลงไปตรงเนินอกอวบหลายที่“อื้อ อ่า!”เมื่อลลิลแอ่นอกขึ้นชานนท์ก็ไม่รอช้าใช้ลิ้นตวัดยอดอกสีสวยก่อนจะครอบและดูดดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย อีกข้างเขาก็ไม่ปล่อยให้ว่าง ใช้มือบีบคลึงไม่ขาดสาย เขาทำสลับกันไปมาจนคนใต้ร่างอ่อนระทวยไปหมด“อืม คุณนนท์ ลิลอื้อ”“ลิลทำไมหืม”เขาผละจากยอดอกงามขึ้นมาจ้องหน้าของลลิล หน้าตาของเธอดูเซ็กซี่เหลือเกิน หน้าที่แดงเพราะความเขินอาย ทำเขา

เสียงเจื้อยแจ้วภายในบ้านหลังเล็กๆที่ดูแล้วช่างอบอุ่น เด็กน้อยวิ่งไล่จับกับลุงของเขาอย่างสนุกสนาน ลลิลได้แต่ยืนยิ้มอยู่ในครัว มือทำกับข้าวไป ส่วนหูก็ฟังเสียงเด็กน้อยหัวเราะไป เธอไม่อยากจะคิดหากที่ผ่านมาไม่มีหัสดิน เธอจะลำบากแค่ไหน..."ฮ่าๆๆ หม่าม๊า"เมื่อลลิลออกมาจากห้องครัว อคิณที่วิ่งไล่จับอยู่กับหัสดินก็วิ่งมาหลบอยู่หลังลลิล"ไหนเจ้าหมู มาให้หมาป่าจับกินซะดีๆ""ฮ่าๆๆๆ"อคิณหัวเราะดังลั่นไปทั่วบ้าน ลลิลได้แต่ยืนมองทั้งคู่เล่นกัน"คิณหยุดก่อนนะ พ่อดินเหนื่อยแล้ว""พ่อดินแก่แล้วฮ่าๆๆ"เด็กน้อยหัวเราะเหมือนซ้ำเติมผู้เป็นลุง จนหัสดินอดหมั่นไส้ไม่ได้ จับอคิณมาฟัดบนโซฟา"ว่าพ่อดินใช่มั้ย นี่แน่ะๆๆ""ฮ่าๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะดังไปทั่ว จนคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านได้ยินชัดเจน เขามาจอดรถแล้วมองเข้าไปในบ้านสักพักแล้ว หัวใจที่กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคืนเขาเมาจนไม่ได้สติ ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่บ้าน แต่สิ่งแรกที่นึกถึงตอนลืมตาตื่นคือหญิงสาวที่เขานอนกกกอดเมื่อคืนก่อน เขาทนคิดถึงไม่ไหวจึงขับรถมาแอบดู แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอภาพบาดตาบาดใจ ภาพที่เห็นคือครอบครัวที่ดูอบอุ่น มีพ่อ แม่ ลูก เสียง

หลังจากวันนั้นเกือบสัปดาห์ชานนท์ก็ไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายกับลลิลอีกเลย เขาไม่ได้โกรธเธอเลยสักนิด ใจจริงเขาอยากไปหา อยากไปเจอหน้าให้หายคิดถึง แต่ก็กลัวจะไปทำให้ลลิลรู้สึกไม่ดีอีก เขาจึงเลือกที่จะไปนั่งดื่มทุกคืนเพื่อให้เขาเมา และหลับไปได้ทุกคืน...“กูว่ามึงควรกลับได้แล้วไอ้นนท์”“ไม่!! กูไม่กลับ มึงให้กูเมาเถอะ กูจะเป็นบ้าแล้วรู้มั้ย”วายุที่ต้องมานั่งเฝ้าเพื่อนของเขาทุกคืน เขาก็แอบสงสารชานนท์อยู่ไม่น้อย แต่จะทำไงได้เมื่อความผิดพลาดในอดีตของชานนท์ มันกำลังย้อนกลับมาเล่นงานตัวของชานนท์เอง และเขาก็ไม่โทษลลิลที่ใจแข็ง คนที่โดนกระทำขนาดนั้น ไม่เอ่ยปากว่าเกลียดเพื่อนของเขาก็ดีแค่ไหนแล้วและก็เหมือนทุกคืน เขาต้องเป็นคนแบกชานนท์กลับไปส่งที่บ้าน ทุกครั้งเขาต้องเตรียมคำตอบไปตอบคำถามแม่ของชานนท์ จนตอนนี้เขาก็อยากจะเล่าความจริงทั้งหมดให้ทุกคนฟัง เพื่อที่จะได้หาทางออกให้เรื่องนี้ แต่เขาก็ยังสงสารลลิลอยู่ดี หากความลับที่เขารู้จะถูกเปิดเผย ก็ขอให้ออกมาจากปากของลลิลเอง เพราะเธอมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวอคิณ เธอลำบากแค่ไหนกว่าจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งโตมาได้ขนาดนี้ เขานับถือใจเธอจริงๆวันต่อมาชานนท์ตื่นมาในตอนสาย เข

ชานนท์มักจะมีวิธีมาหลอกล่อคนอ่อนประสบการณ์อย่างลลิลเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอก็อยากอยู่ใกล้ๆ เขา ทั้งคู่ยังคงยืนจูบกันอยู่หน้าประตู เหมือนเขาจะต้องการสอนบทจูบให้เจ้าของร่างนุ่มนิ่มนี้ กลิ่นแฮลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั้งปาก ทั้งสองคนยังแลกลิ้นกันอย่างนัวเนียอยู่นานสองนาน“อืมม์” ชานนท์ครางในลำคออย่างพอใจเมื่อการตอบสนองของลลิลทำให้เขาหลงไหลยิ่งขึ้น เขาค่อยๆ ถอนจูบออกจากปากนิ่มแล้วซุกไซร้ไปยังซอกคอ จนลลิลต้องเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย“คะ...คุณชานนท์ พอเถอะค่ะ”ลลิลที่ยังพอมีสติอยู่บ้างเอ่ยห้ามคนตัวโตที่พยายามจะรังแกเธอ“หืม...ทำไมครับ”อันตรายสำหรับลลิลมาก ทั้งแววตาท่าทางและน้ำเสียงของชานนท์สามารถสะกดลลิลได้อย่างง่ายดาย“คือ ฉันว่าเรา”ลลิลก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา จนชานนท์ต้องใช้นิ้วเรียวของเขาเชยคางลลิลขึ้นมา เขาพยายามจ้องมองไปในดวงตาเหมือนจะต้องการสะกดลลิลไว้ เขาเห็นความกังวลมากมายในตาคู่นี้ เธอกำลังสับสน ชานนท์จึงกดจูบไปยังเปลือกตากลมคู่นั้น ลลิลหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากเขา“ตอนนี้ ตรงนี้มีแค่เรานะ อย่าเพิ่งคิดถึงใครได้ไหม คิดถึงแค่ฉันก็พอ”เสียงพูดอันแผ่วเบานั้นทำให้ลลิลลืมตาข

ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาชานนท์เงียบหายไป ถึงแม้ลลิลจะเสียใจ แต่เธอก็ทำใจไว้แล้ว เพราะอีกไม่กี่สัปดาห์เธอก็จะไปจากที่นี่ และไม่ว่ายังไงเธอจะไม่กลับมาอีก“น้องลิล เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ช่วงนี้ดูหน้าซีดๆ”ข้าวหอมที่สังเกตเห็นอาการของลลิลมาเป็นอาทิตย์แล้ว ด้วยความเป็นห่วงเลยอดที่จะถามไม่ได้“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะพี่ข้าวหอม ช่วงนี้ลิลนอนไม่ค่อยหลับ”ข้าวหอมสังเกตุท่าทางอ่อนเพลียของลลิลเหมือนกับคนนอนน้อยจริงๆ“มีเรื่องอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะ”“ลิลอยากกลับเชียงใหม่ค่ะ มีทางไหนที่ลิลสามารถกลับไปเร็วกว่ากำหนดได้บ้างคะ”ข้าวหอมรู้ได้ในทันทีว่าปัญหาของลลิลต้องไม่ธรรมดาแน่นอน เพราะลลิลเป็นผู้หญิงแกร่งคนหนึ่ง ไม่มีทางหนีปัญหาแน่นอน แสดงว่าปัญหาที่ลลิลพบเจออยู่จะต้องหนักหนาสำหรับเธอแน่นอน“น้องลิลต้องหาคนมาสลับค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับประธานบริษัทด้วย ถ้าเขาอนุมัติบางทีไม่ต้องหาคนมาสลับ น้องลิลสามารถกลับไปทำงานที่สาขาได้เลย”ลลิลตาลุกวาวทันที ถ้าเป็นแบบนี้เธอคิดว่า เธอเดินเข้าไปพูดกับวายุตรงๆ เลยดีกว่า“ขอบคุณพี่ข้าวหอมมากนะคะ เดี๋ยวลิลจะลองดูค่ะ”“ลองดูนะคะ แต่พี่ไม่อยากให้ไปเลย”ข้าวหอมทำหน้าเศ