All Chapters of ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ: Chapter 1 - Chapter 10

และแล้ววันหยุดยาวที่หลายๆ คนรอคอยก็วนเวียนมาถึง ลลิลไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับวันหยุดเหล่านี้มากนัก เพราะเธอไม่มีสถานที่ที่จะต้องไป ทุกๆ วันเลยมีความสำคัญเท่ากันหมดสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอ วันนี้เธอเลยไม่ได้ตื่นเต้นกับการมาทำงานก่อนวันหยุดยาวเหมือนคนอื่นๆ"ลิลแน่ใจเหรอว่าไม่ไปกับพี่""แน่ใจค่ะ ที่บริษัทก็มีคนมาทำโอทีตั้งหลายคน""ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ""ค่ะ พี่บัว"หลังเลิกงานลลิลขับรถมาจอดตรงบริเวณอาคารผู้โดยสารที่สถานีขนส่ง เธอมาส่งบัวทิพย์ เพื่อเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เพราะบัวทิพย์ไม่ชอบขับรถในวันหยุดยาวแบบนี้ เธอบอกว่ารถเยอะ เพราะคนเดินทางกลับบ้าน กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ เธอเลยเลือกที่จะนั่งรถโดยสาร อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่ารถส่วนตัวหลังจากส่งบัวทิพย์ขึ้นรถโดยสารแล้ว ลลิลจึงขับรถมุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้า เพื่อซื้อของใช้เข้าบ้านของเธอ บ้านหลังที่เธออาศัยอยู่เป็นบ้านของลุงที่ซื้อทิ้งไว้ เขาอนุญาตให้ลลิลมาอยู่ เพราะความเอ็นดู ลลิลเลยถือโอกาสดูแลบ้านหลังนี้เพื่อตอบแทนคุณลุงของเธอลลิลเข็นรถเข็นเดินเข้าไปยังแผนกของสด เลือกซื้อเนื้อหมูและเนื้อไก่เพื่อใช้ทำเป็นอาหารเช้าก่อนออกมาทำงา

พนักงานต่างเมาท์มอยกันถึงทริปวันหยุดยาวที่ผ่านมา จะมีก็แต่สาวน้อยที่เป็นปู่โสม เฝ้าบริษัทเท่านั้น ที่ได้แต่นั่งฟังเรื่องเล่าของผู้อื่น เธอนั่งสังเกตุใบหน้ารุ่นพี่ในบริษัทหลายๆ คน พวกเขาดูช่างมีความสุขเหลือเกิน เหมือนพวกเขาได้กลับไปชาร์จแบตให้ตัวเอง และพร้อมมาลุยงานต่อ"เป็นไงเรานั่งยิ้มคนเดียว เพี้ยนป่าวเนี่ย""ก็เห็นพี่ๆ กลับมาจากบ้านบ้าง เที่ยวบ้าง ดูช่างมีความสุขเหลือเกิน""ก็พี่ชวนลิลแล้วนะ แต่ไม่ยอมไปกับพี่""ถ้าลิลไป พี่ก็อยู่กับครอบครัวได้ไม่เต็มที่สิคะ"มันก็จริงอย่างที่ลลิลพูด เพราะถ้าลลิลไปด้วย บัวทิพย์ก็ต้องแบ่งเวลามาดูแลลลิล แต่เธอก็ยังอยากให้ลลิลไปอยู่ดี วันหยุดคราวหน้าเธอต้องพาลลิลไปให้ได้คอยดู"อ่ะ พี่ซื้อมาฝาก""หูย อะไรกันคะเนี่ย มันดูน่ากินเหลือเกิน""ขนมชื่อดังของจังหวัดพี่เอง พี่รู้เราชอบขนมแบบนี้ เห็นแล้วคิดถึงลิล เลยซื้อมาฝาก"ลลิลตาลุกวาวทันทีเมื่อเห็นขนมที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า เพราะเธอเป็นคนชอบกินขนมหวาน ซึ่งบัวทิพย์ก็รู้ดี เธอจึงเลือกที่จะซื้อมาฝาก"ให้หมดนี่เลยเหรอคะ""จ๊ะ""ขอบคุณมากค่ะ""เก็บๆ ก่อน มาทำงานที่เรารักกันเถอะ"ทั้งคู่นั่งทำงานไปจนถึงเที่ยง ก็เก

เช้าวันต่อมาลลิลก็ยังออกไปทำงานแต่เช้าเหมือนทุกๆวัน ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น เธอจะแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวเสมอ ถึงแม้เธอจะยังเด็กในสายตาของใครหลายๆคน แต่เธอก็เป็นคนเก่งงานคนหนึ่งเลยทีเดียว"มีใครรู้หรือเปล่าว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น"ลลิลที่ได้ยินเสียงสนทนาก็เอะใจหันไปมองทางกลุ่มรุ่นพี่พนักงานในแผนกเดียวกัน"มีเรื่องอะไรเหรอ"หญิงสาวอีกคนที่นั่งใกล้ๆกันถามขึ้น"เห็นเขาพูดกันว่าเมื่อคืนคุณชานนท์ไม่ได้กลับบ้าน และยังแว่วๆมาว่าเขาทะเลาะกับคุณสโรชา เขาโดนฝ่ายหญิงบอกเลิก เพราะคุณชานนท์แอบกิ๊กกับพนักงานในบริษัทของเรา"ลลิลที่ได้ฟังก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เธอรู้ดีว่าหญิงสาวพนักงานที่พวกนั้นพูดถึงนั้นคือใคร หากแต่มันไม่ใช่ความจริงทั้งหมด เธอโดนใส่ร้าย ก่อนหน้านี้เธอกับชานนท์ไม่แม้จะเคยพูดกันด้วยซ้ำ ไม่เคยอยู่ใกล้กัน มีแต่เธอที่แอบมองเขาอยู่ฝ่ายเดียวแล้วจะมากล่าวหาว่าเธอเป็นกิ๊กกับชานนท์ได้อย่างไร"จริงเหรอเธอเอาเรื่องนี้มาจากไหน" หญิงสาวอีกคนถามขึ้น"จากไหนไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือพนักงานสาวคนนั้นอยู่ในแผนกของเรา"ชั่วพริบตานึงถ้าลลินไม่ได้ตาฝาดเธอเห็นหญิงสาวคนที่พูดชายตามามอ

เสื้อยืดคอกลมตัวโปรดของเธอถูกเขาฉีกจนขาดจนเห็นบราเซียร์ หญิงสาวดิ้นรนสุดแรงทว่าร่างหนากลับทับร่างบอบบางไว้แน่น อารมณ์คลุมคลั่งของเขาทำให้หญิงสาวหวาดกลัว มือบางทั้งผลักทั้งจิกเพื่อเอาตัวรอด แต่คนบนร่างของเธอไม่ได้สนใจเขายังคงซอกซอนริมฝีปากลงบนเนื้อขาวผ่องของเธออย่างกระหาย จนทำให้เกิดความทรมานกับหญิงสาว มือใหญ่ก็คอยแต่จะบีบเค้นทรวงอกของเธอให้บอบช้ำ"เป็นไง สมใจเธอหรือยัง ต่อไปไม่ต้องเฝ้ามองแล้ว ได้สัมผัสกันแบบนี้ทุกวันดีไหมล่ะ"เสียงหัวเราะสะใจของชานนท์เมื่อเขาก้มมองหน้าตาตื่นกลัวของหญิงสาว ทำให้เธอถึงกับร้องไห้ออกมา ถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่รัก ไม่สนใจ ไม่เคยชายตามอง ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำกับเธอแบบนี้โดยที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร"ปล่อยฉันไปเถอะคุณชานนท์ อย่าทำแบบนี้เลย ฉันสัญญาฉันจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับคุณอีก""มันสายไปแล้วลลิล"เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ เธอแปลกใจเขาจำชื่อเธอได้ด้วยเหรอ"ไม่นะ คุณไปง้อเธอสิ เดี๋ยวฉันจะช่วยอธิบายให้เธอเข้าใจเอง ฉันจะช่วยคุณเองนะคุณชานนท์ ปล่อยฉันไปเถอะ"ลลิลพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อให้ชานนท์ปล่อยเธอไป แต่เปล่าประโยชน์ เขากลับไม่สนใจ แต่กลับซุกหน้าลงมาซอกซอนผิวบางของ

เช้ามืดของอีกวัน เพราะความเคยชินที่จะต้องเตรียมตัวไปทำงาน ลลิลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดร้าวระบมไปทั้งตัว เธอค่อยๆ ลืมตาก็พบกับผู้ชายที่นอนกกกอดเขาอยู่ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ผุดขึ้นในสมองของเธอ จนทำให้เธอรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เพราะมันคือความจริง ไม่ใช่ความฝัน เขาคือคนที่ย่ำยี และทำร้ายจิตใจของเธอ เธอเกลียดเขา เกลียดที่เขาไม่ให้เกียรติเธอ เกลียดที่เขาโทษว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ เธอจึงผลักและถอยห่างทันที แต่ชายหนุ่มยังกกกอดเธอไว้แน่นชานนท์ที่รู้สึกตัวตื่นเพราะคนตัวเล็กที่เขานอนกกกอดอยู่ทั้งคืนดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาหรี่ตามองว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องตื่นเต็มตาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขาได้ทำอะไรกับเธอลงไปบ้าง..."คุณมันเลว!!"เธอรัวหมัดน้อยๆ ไปที่แผงอกของเขาอย่างบ้าคลั่ง จนเขาต้องรวบมือเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็รวบเอวแล้วดึงเธอมาใกล้เขามากขึ้น เธอจ้องหน้าเขา ทั้งที่รู้สึกอาย แต่ตอนนี้ความเกลียดกลับมีมากกว่า..."อยากให้เลวอีกครั้งไหมล่ะหืม ฉันยังไหวนะ เธอไหวหรือเปล่า"เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนลลิลต้องเบือนหน้าหนีและพยายามดิ้น