All Chapters of BadEvil เหนือพันธะร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ณ ห้องพักของไอรีน‘ลัลลาเบล: วันนี้อากาศดีมากเลยคริส เราทำขนมเค้กด้วยดูสิเอาไว้จะทำให้กินตอนเราไปเจอกันนะ’ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วอมยิ้มให้กับภาพของเพื่อนสาวคนสนิทรอยยิ้มสดใสที่กลับมาอีกครั้งกับเค้กก้อนใหญ่จากฝีมือของเธอเอง ลัลลาเบลย้ายไปรักษาตัวอยู่ที่ประเทศแคนาดาตั้งแต่ที่ฉันเองก็ย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศเช่นกัน เพื่อหลบออกจากเรื่องราวทั้งหมดที่ยังหลอกหลอนเธอ‘ไอรีน: คิดถึงเธอจัง’ นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความส่งกลับไปหาอีกฝ่ายและมันถูกเปิดอ่านในทันทีติ้ง! ข้อความจากลัลลาเบลถูกส่งกลับมา ฉันรีบเปิดอ่านในทันที‘ลัลลาเบล: พี่สเตฟานเขาแต่งงานไปหรือยัง คริสไปบอกพี่เขาด้วยนะว่าให้รอเรา พี่เขาห้ามมีใครเด็ดขาด ต้องรอเราแค่คนเดียว’เธอยังคงรักเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริง ๆ แม้จะถูกทำลายชีวิตจนแทบไม่เหลือชิ้นดีก็ตาม นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความตอบกลับเพื่อนตัวเอง ฉันกำลังทำให้เขาไม่มีใครอยู่นี่ไง หมอนั่นจะไม่มีวันมีความสุขเหมือนที่เพื่อนฉันกำลังเผชิญอยู่‘ไอรีน: เขายังไม่มีใคร เดี๋ยวฉันจะไปบอกเขาให้ว่าต้องรอลัลลาเบลเท่านั้น’ ข้อความถูกส่งอีกฝ่ายทันที“ไม่บอกเพื่อนไปเลยล่ะ ว่าเธอเอาพี่สเตฟานมาไว้เป็น

สองเท้าที่กำลังเลี้ยวเดินเข้าร้านชุดชั้นในสำหรับผู้หญิงต้องหยุดแล้วหันหลังกลับไปมองผู้ชายที่เดินตามเข้ามา เขาเองก็มองหน้าฉันด้วยความงุนงงที่อยู่ ๆ ก็หยุดเดินกะทันหัน“ยังไม่ไปไหนอีกเหรอ”“ตอนนี้ไม่”“ไม่ไปที่อื่นเลยเหรอ”“ไม่”“ไปดื่ม ไปหาผู้หญิง ไปที่ไหนก็ได้ที่ไปไกล ๆ ฉัน นายไม่ไปจริงดิ” ตามติดมาครึ่งวัน แทบจะสิงร่างกันอยู่แล้วเนี่ย“ไม่มี”“ไม่อยากไปไหนจริงดิ”“ขี้เกียจไป” พูดจบสเตฟานก็เดินนำหน้าเข้าไปข้างในทันที ขี้เกียจในวันที่มีโอกาสเนี่ยนะ“นี่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าวันนี้เป็นอะไร” ฉันเดินตามหลังเขาไปติด ๆ“ก็แค่เบื่อ”“เบื่อ? เบื่อหรือคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะรู้สึกอะไรด้วย”“...” คนตัวสูงที่เดินนำหน้าหยุดแล้วหันกลับมามอง“ฉันไม่หลงกล และรู้สึกกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ ไม่ต้องใช้ลูกเล่นพื้น ๆ พวกนี้มาปั่นฉัน น่ารำคาญ” ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดหรือจะทำอะไร แต่หลายปีที่อยู่ใกล้กันมา หมอนี่ลูกเล่นเยอะ และเจ้าเล่ห์ที่สุด“...”“เลิกตามได้ละ จะไปไหนก็ไป” น่าเบื่อจริง“ถูกจับได้ซะแล้วสิ ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกกับฉันเลยล่ะ” ถูกจับได้ซะแล้วงั้นเหรอ ที่คิดไว้เป็นเรื่องจริงสินะ“เพราะฉันมีคนที่รู้สึกด้วยอย

(ด้านสเตฟาน)วันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลคาร์พาเธีย“พวกผู้ใหญ่เขาจะคิดว่าเราอยากหมั้นกันมั้ยนะถ้าทำแบบนี้” เสียงหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างกันพูดขึ้นระหว่างทางเดินเข้าไปยังคฤหาสน์หลังโต“แล้วอยากหมั้นหรือเปล่าล่ะ” คนตัวสูงหันไปถามกลับผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างเขาบ้าง“เรามาเจอกันแค่เวลาต้องการก็พอ หรือว่าฟานอยากหมั้น” แพททำหน้าเบื่อหน่ายทันทีเมื่อถูกถามกลับเรื่องการหมั้นระหว่างเรา“อย่าเลย”เราสองคนถูกจับหมั้นทางธุรกิจมาตั้งแต่เด็ก แต่เมื่อโตขึ้นพ่อแม่ทางแพทจากไปก่อนจะถึงกำหนดการหมั้นจริง เพราะฉะนั้นเราที่มีนิสัยไม่ชอบผูกมัดกับใครคนใดคนหนึ่ง จึงสามารถตกลงยุติการหมั้นครั้งนี้ได้ แต่ก็ยังกลับมาเจอกันบ้าง ถ้าต้องการตามประสาคู่วันไนต์แล้วตั้งแต่เมื่อคืนจนเช้า ไอรีนก็ยังไม่ยอมออกจากห้อง ส่วนเขาที่สัญญากับแพทเอาไว้ว่าจะมารับ ก็ออกมาจากคอนโดก่อนที่จะได้เจอไอรีนด้วยซ้ำ ขนาดนี้ยังไม่ส่งคนมาตาม หรือโผล่มาให้เห็นเลย“แล้ววันนี้เรา...” ต่อให้ไม่ต้องพูดอะไรต่อก็รู้สิ่งที่แพทต้องการ“ต้องไปดูแลเจ้าหญิงต่อ” ยายโรคจิตนั่นอยู่ที่ไหนอีกก็ไม่รู้“กลางคืนก็ได้ ช่วงนี้เราเครียด ๆ ด้วย” เวลาเครียดแพทจะมีความต้องการสู

“...” ตั้งแต่ที่เขาเป็นแบบนี้ ฉันก็เหมือนคนถูกตัดทางเข้าออกไปซะหมด อับจนหนทางดิ้นรนสุดชีวิต“เดินมานี่” สเตฟานกระดิกนิ้วเรียกและยืนรออยู่ที่เดิม“...” นิ่งและยังคงนั่งอยู่ขอบอ่างตามเดิม มือเล็กยกจับเสื้อคลุมชุดนอนตัวบางไว้แน่น“มานี่ครับ” เขาพูดเน้นทีละครับ และยังยืนเรียกอยู่ที่เดิม“...” คิดอะไรไม่ออกเลย เข้าไปก็หาทางออกยาก แต่อยู่ตรงนี้ก็ไม่มีทางออกเหมือนกัน“ไอรีน”“อย่ายุ่งกับฉันได้มั้ย จะไปไหนก็ไป”“ไม่ไป จะอยู่ด้วย” เขาส่งยิ้มมาให้หลังพูดจบ แต่เป็นรอยยิ้ม...เจ้าเล่ห์“...” มือเล็กกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ เพราะเล็บยาวจิกลงบนฝ่ามือ ในหัวก็พยายามคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ตรงหน้า“จะเดินมาเองหรือให้เข้าไปอุ้ม”“ไม่ต้องเข้ามา...” คิดออกแล้ว วิธีที่จะหลุดออกจากเรื่องบ้า ๆ นี่“รีบ ๆ มาสักที”“ฉัน...จะลบชื่อออก” ให้มันผ่านวันนี้ไปก่อน"..." คนตัวสูงยืนอยู่ที่เดิมทุกอย่างเหมือนเดิม ยกเว้น...สายตาที่เปลี่ยนไป“นายเป็นอิสระ”“ไหนลองพูดอีกที เมื่อกี้ได้ยินไม่ค่อยชัด” สเตฟานพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า“ฉันจะลบชื่อให้ไง เรื่องระหว่างเราก็คือจบ นายเป็นอิสระแล้ว” ดวงตากลมโตจ้องมองนัยน์ตา

“อ้าขาออก” เสียงแหบกระซิบข้างหู ก่อนจะจูบลงบนแก้มเนียนมือเล็กเอื้อมจับกำข้อมือเขาไว้แน่นแล้วออกแรงพยายามดึงมันออกจากระหว่างขาทั้งสอง แต่แรงเพียงน้อยนิดไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ปลายนิ้วชี้ลูบไล้สัมผัสเนินเนื้อ แม้จะยังไม่ได้รุกล้ำภายใน แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความชื้นที่เริ่มซึมผ่านออกมา“พอเถอะ...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา มือก็พยายามดึงแขนเขาออกอยู่เช่นนั้น ขาก็พยายามหนีบเข้าหา แต่เพราะติดลำตัวหนาที่แทรกเข้ามาทำให้เธอแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลยสเตฟานไม่สนใจคำขอร้อง นัยน์ตาคมลอบมองใบหน้าแดงของคนตัวเล็ก ริมฝีปากก้มครอบครองยอดอกแข็งดูดเม้มทำเอาร่างบางสั่นด้วยความเสียวปลายนิ้วแหวกกลีบดอกไม้ออกแล้วใช้นิ้วถูขึ้นลง มือเล็กที่ดันตัวเขาเริ่มอ่อนแรงลง ลิ้นร้อนเกี่ยวหยอกเย้ายอดอกอย่างชำนาญ ในขณะที่มืออีกข้างเริ่มรุกล้ำภายในช่องนุ่มลื้น“อื้อ!”ร่างบางบิดเร่า ขาเรียวขยับตัวหนีจากสิ่งแปลกปลอมที่เข้าสัมผัสภายในร่างกาย แต่ก็ถูกมือหนาจับเข้าที่สะโพกอวบก่อนจะตามมาด้วยริมฝีปากที่ประกบจูบลงมาสเตฟานกดจูบอย่างนุ่มนวลเบี่ยงเบนความสนใจ ปลายนิ้วแทรกผ่านเข้าภายในทีละนิดจนสุดข้อ เพียงแค่ใช้นิ้ว เขาก็รับรู้ได้ถึ