All Chapters of BadEvil เหนือพันธะร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

(สเตฟาน)ในวันเดียวกัน เวลา 22.30 น.ร่างสูงก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดคฤหาสน์หลังกลับมาจากไปส่งอดีตคู่หมั้นของเขา มาเองได้แต่ขากลับวุ่นวายจะให้ไปส่ง เขาเพียงแค่ตัดปัญหาไปส่งเธอให้มันจบแล้วรีบกลับทันทีกึก กึก!มือหนาจับลูกบิดประตูห้องของไอรีนแล้วออกแรงหมุนก็พบว่ามันล็อกจากภายใน สเตฟานกำลังจะเคาะประตูเรียกบุคคลที่อยู่ในห้อง ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเวลาในตอนนี้ก็ดึก แล้วเมื่อคืนเธอก็ไม่ค่อยได้พักผ่อนเต็มที่นักคิดได้แบบนั้นคนตัวสูงก็ปล่อยมือออกจากประตู แล้วเดินกลับไปยังห้องพักของตัวเอง ถ้าเข้าไปตอนนี้แล้วยังกวนตอนที่ไอรีนหลับไปแล้ว มีหวังเขาได้หูชาไปเป็นอาทิตย์แน่ กวนได้ทุกอย่างยกเว้นเวลานอนเช้าวันต่อมาก๊อก ก๊อก ก๊อก!สเตฟานเคาะประตูห้องพักของไอรีนอีกครั้ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพราะทุกอย่างเงียบไปหมด ไม่มีเสียงตอบรับ หรือใครออกมาเปิดประตูตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าดังเกิดจากลูกน้องของเขากำลังเดินเข้ามาหา“เจ้าหญิงออกไปตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่กลับมาเลยนะครับ”“...” นัยน์ตาคมมองไปยังลูกน้องที่พูด“พระองค์ออกไปหลังจากที่เจ้านายออกไปส่งคุณแพทครับ”“...”“ผู้ดูแลของเจ้าหญิงจัดการเก็บของส่วนต

“เสร็จแล้ว หวังว่าจะงัดมันออกมาได้นะ คงไม่ทำให้แขนนายอีกข้างบอบช้ำไปได้หรอก” พูดจบก็รีบจ้ำอ้าวหนีทันที มือเล็กยกขึ้นถูแก้มทั้งสองข้างที่โดยคนฉวยโอกาสขโมยหอมจนช้ำ เป็นการปลดตะขอกางเกงที่ยุ่งยากมากที่สุด“ไอรีน~” เสียงสเตฟานยังเรียกชื่อฉันไม่หยุด คิดถูกคิดผิดเนี่ยที่ช่วยเขา เหมือนหาความลำบากให้ชีวิตตัวเองมากขึ้นเข้าไปอีก“อะไรอีก” สองเท้าหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองต้นเสียง“ขอบคุณครับ” พูดจบก็ส่งยิ้มมาให้แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีปึง! ประตูปิดลง ส่วนฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมสองมือยกกอดแขนตัวเองแล้วลูบมันไปมา ความรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัววันนี้พึ่งเคยได้รับรู้ว่ามันเป็นยังไง เขาพูดคำว่าขอบคุณแล้วยังส่งยิ้มให้แบบจริงใจ น้ำเสียงนุ่มทุ้มนั่นหลายปีที่เจอกันมีช่วงนี้แหละที่ได้ยินมันแทบจะทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน“หัวกระแทกกับต้นไม้แทนหน้ารถหรือเปล่าเนี่ย” เสียงเล็กพึมพำกับตัวเอง แล้วเดินไปจัดการเรื่องของเขาต่อ30 นาทีต่อมา อีกไม่กี่นาทีก็ใกล้เช้าแล้วฉันนอนต่อไม่ได้แล้วละ แต่คนที่ยังไม่ได้นอนเลยนี่สิ นั่งตาแป๋วมองหน้าไม่ยอมนอนสักที ทั้งที่จัดการทุกอย่างให้ตามใจจนเสร็จ ไม่สามารถให้ผู้ดูแลเข้ามา

วันต่อมา เวลา 10.00 น.“อื้อ ~”เสียงครางในลำคอของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง แขนสองข้างชูขึ้นบิดขี้เกียจไปมา เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ ลืมขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นแทนที่จะเป็นเพดานหรือโคมไฟระย้าอย่างเช่นทุกครั้ง แต่วันนี้กลับเป็นใบหน้าของสเตฟานที่หันมาสบตาพอดี“ต้องจูบรับยามเช้ามั้ย” ประโยคแรกรับยามเช้าก็เอาเลย เหมือนว่าเขาจะตื่นก่อนแล้วจัดการตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“ไม่ต้องย่ะ”ฉันค่อย ๆ ยันตัวลุกแล้วลงจากเตียง มือเล็กยกขึ้นรวบผมยาวสีดำกำไว้แล้วเดินผ่านเขาไปทางประตูห้องนอนกริ๊ก! แอด ~“เจ้าหญิงตื่นแล้ว” จังหวะที่ประตูห้องเปิดออก เสียงผู้หญิงคุ้นหูก็ดังขึ้น“...!!”สายตาสามคู่หันมามองฉันพร้อมกัน พวกเขาไล่สายตามองก่อนที่ผู้หญิงสองคนจะทำตาโตแล้วหันมองหน้ากัน ส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่ขมวดคิ้วมองแทบจะชนกัน“ใครมาเหรอ” ยังไม่เคลียร์กับบุคคลตรงหน้า บุคคลที่อยู่ร่วมห้องก็เดินออกมาสมทบร่วมอีกคน สเตฟานเข้ามายืนซ้อนข้างหลังเอ่ยปากถามก่อนที่จะมองไปยังกลุ่มคนตรงหน้า“ฟาน! / ฟาน!”“อ้าว เฮเลน เคท” เพื่อนทั้งสามกล่าวทักทายกัน ส่วนฉัน...“ว้าว...” พี่ฮาเซลมองเราทั้งคู่สลับกัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้

ตาปรือ ~“งึก...”ร่างบางสะดุ้งเมื่อแผ่นหลังเนียนที่เอนพิงพนักโซฟา เริ่มทิ้งตัวนอนราบไปกับโซฟาตัวยาว มือเล็กยกขยี้ตาตัวเองแล้วจ้องมองไปยังนอกกระจกบานใหญ่หลังโต๊ะทำงานของสเตฟานท้องฟ้าสีส้มสวยบ่งบอกถึงพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า แต่คนตรงหน้าก็ยังคงนั่งทำงานด้วยความตั้งใจ ส่วนฉันมีหน้าที่แค่กิน นอนแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนเขา ชีวิตฉันก็ว่างเหมือนกันนะเนี่ยก๊อก ก๊อก ก๊อก!เสียงประตูห้องทำงานดังขึ้นขัดจังหวะความคิดภายในหัว ฉันหันมองไปทางประตูก่อนจะหันกลับมามองที่เจ้าของห้อง ซึ่งเขาก็มองมาที่ฉันด้วยเช่นกัน คิ้วเรียวขมวดเป็นปม เพราะคนตรงหน้าไม่เอ่ยปากพูดอนุญาตให้เข้ามา และยังคงจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น“รู้แหละว่าฉันสวย แต่จะปล่อยให้คนนอกห้องยืนอยู่แบบนั้นหรือไง” ชมตัวเองไปหนึ่งทีด้วยความมั่นใจที่เกินขีดจำกัด“หึ!” สเตฟานกลั้นขำในลำคอ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังประตูห้อง มือหนาเอื้อมจับลูกบิดแล้วดึงเปิดออกพอให้คนด้านนอกเห็นแค่เขาเท่านั้น“...” มีลับลมคมในอะไรขนาดนั้นปึง!ประตูห้องปิดลงพร้อมกับคนตัวสูงหันกลับมา ทำให้เห็นถาดในมือที่เขากำลังถืออยู่“...” ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าที่กำลังเดินเข้าม

เวลาต่อมา ณ วันเดียวกัน“ทำไม” สเตฟานแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจนเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด คนตัวสูงหยุดเดินแล้วหันมามองทำเอาคนของเขาที่เดินตามหลังต้องหยุดตามไปด้วย“ไม่คิดจะอยู่บ้านตัวเองหรือไง” แค่บอกว่าให้เขากลับไปอยู่บ้านตัวเอง เพราะฉันจะไม่ได้กลับเพนต์เฮาส์หลายวัน ก็เริ่มแสดงอาการงอแงออกมาทันที“...” เขากวาดสายตามองลูกน้องตัวเองเป็นสัญญาณให้ถอยหลังห่างออกไป และทุกคนก็ทำตามอย่างที่ไม่ต้องเอ่ยปากพูด“พรุ่งนี้เชื้อพระวงศ์ของประเทศสเปนจะเดินทางมาที่อิตาลี ฉันต้องเข้าต้อนรับตามคำสั่งของพ่อ” เรียกง่าย ๆ ก็เหมือนกับการเรียนรู้ธรรมเนียมอย่างเต็มตัว“กี่วัน”“สี่วัน”“ไม่ได้ออกมาเลยเหรอ”“ทางนั้นก็ต้องการความเป็นส่วนตัว และฉันก็ต้องการปิดตัวตนอยู่ ก็ต้องงดการออกนอกสถานที่ อีกอย่างนะต้องอยู่คอยทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีด้วย”“สี่วันเลยนะ”“สี่วันนี้อยากไปทำอะไรก็ไปได้เลยนะ” พูดจบก็เดินนำหน้า โดยมีสเตฟานเดินตามหลังมาติด ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะไปทำอะไรระหว่างที่ฉันไม่อยู่“อยากอยู่กับเจ้าหญิง” สเตฟานกระซิบพูดจากข้างหลัง ก่อนจะโน้มใบหน้าหอมลงกลางหัว ทำให้ฉันต้องหันไปมองค้อนเป็นการดุ ชอบทำอะไรโดย