All Chapters of BadEvil เหนือพันธะร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

"ประกาศก็ออกมารวดเร็วทันใจจริง”“กลัวเจ้าหญิงไม่ได้หมั้นเลยเร่งประกาศ” พูดจบสเตฟานก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม“ใครเร่งล่ะ นายเหรอ” มือหนาหยุดชะงัก นัยน์ตาคมหันมาสบตา“ใช่” ยอมมันออกมาซึ่งหน้า“ขอความจริงได้มั้ย ไปพูดอะไรให้พี่ฉันยอมเป็นคนเปิดประเด็นให้ แล้วอีกอย่างพี่ชายคนโตสุดของฉันน่ะ...เขาไม่เหมือนใครด้วยนะ” หวงน้องจนเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว นี่พี่เฮนรี่ต้องไปต่างประเทศหรอกนะไม่งั้นตามติดฉันเป็นผีแน่ พอถามสเตฟานก็บอกว่าพี่เคทเป็นคนจัดการเรื่องนี้แล้วสิ่งที่คาดการณ์เอาไว้ก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อทุกคนความเห็นตรงกัน ฉันก็ต้องยอมรับไปตามระเบียบ แต่มันก็แค่การหมั้นแหละนะ กว่าจะสิ้นปีก็อีกหลายเดือนเลย ยังมีเวลาจัดการอีกนาน“ก็บอกว่าเคทช่วย”“...” ฉันเอาแต่นั่งจ้องหน้าเขา อีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้ตัวในขณะที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่มาจุดสูบ สายตาของเราก็จ้องมองกัน“มานั่งตรงนี้มา” เขากวักมือเรียกให้ฉันเข้าไปนั่งข้าง ๆ หาแต่เรื่องเข้าใกล้แหละหมอนี่“ไม่ ถ้าไม่พูดความจริงฉันจะไม่เข้าไปใกล้”“ก็พูดแล้ว”“ไม่มีทางที่พี่ฉันจะยอมทำตามง่ายขนาดนั้น”“พี่ของเจ้าหญิงกลัวเมียนะครับ เผื่อไม่รู้” แต่ที่เขาพูดมันก็เร

ร่างบางเดินตามทางเดิน ผ่านคนของแอชเซอร์ที่ยืนเฝ้าประตูหน้าห้องเอาไว้ ไม่ให้มีใครเปิดออกมาเจอฉันในตอนนี้ได้ พี่โรสหยุดยืนห่างออกไป และปล่อยให้ฉันเดินต่อเพียงลำพังจนถึงหน้าห้องสเตฟานก๊อก ก๊อก ก๊อก!แอ๊ด ~ประตูห้องเปิดออกทันที ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ ชายเสื้อหลุดออกนอกกางเกง นิ้วเรียวคีบบุหรี่ค้างไว้ ริมฝีปากแดงพ่นควันสีขาวลอยขึ้นกลางอากาศ สเตฟานขมวดคิ้วมองหน้าฉันก่อนที่ตัวเขาจะชะโงกออกมองไปนอกประตู สายตามองทอดยาวไปยังทิศทางที่ฉันเดินมา“...” การมาของฉันต้องใช้คนปิดประตูการมองเห็นทุกมุม“เข้าไปได้มั้ย ปิดทางเข้าออกนานแล้ว” ถึงคนพวกนั้นจะไม่กล้าโวยวาย แต่มันก็ไม่ดีที่ทำอะไรแบบนี้“...” สเตฟานหลบออกจากหน้าประตู ยอมให้ฉันเดินเข้าไปอย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาปึง!ประตูห้องปิดลงมีเพียงความเงียบ ฉันเดินผ่านเขาตรงไปยังห้องน้ำโดยที่ไม่พูดอะไรเช่นกัน สเตฟานมองตามร่างบางที่เดินผ่านเขาไป ริมฝีปากแอบยกยิ้มไม่ให้คนตัวเล็กได้เห็น การที่เขาทำให้รู้ว่าโกรธมันสามารถพาตัวเธอมาง้อได้จริง ๆ30 นาทีผ่านไป แอ๊ด ~หญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมา เธอตรงเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าเขาที่นั่งอยู่ปลายเตียง

คลิก คลิก คลิกเมาส์ลากเลื่อนไล่ลบทีละคลิป บางอันดูพิเศษหน่อยจะมีการใส่รหัสผ่านนั่นก็คือ ลายนิ้วเท้าของลัลลาเบล แต่ก็ไม่สามารถหยุดการเจาะข้อมูลที่เหนือกว่าของสเตฟานไปได้ เขาจัดการมันได้อย่างง่ายดาย“ทำไมถึงจับทางออกว่าลัลลาเบลจะใช้ลายนิ้วเท้าล่ะ” ฉันยังคงเป็นคนขี้สงสัย และสนใจสิ่งแปลกใหม่เสมอ ส่วนคนตอบก็ตอบทุกคำถามให้ได้หายสงสัยเช่นกัน“คิดว่าการที่คนคนหนึ่งสร้างอะไรแบบนี้ขึ้นมาได้ ไม่ว่าจะด้วยรสนิยมหรือความชอบส่วนตัวก็ตาม อย่างน้อยต้องมีการปกปิดตัวตนที่ดี” สเตฟานอธิบายในขณะที่สายตาก็จับจ้องไปยังหน้าจอ มือข้างหนึ่งคลิกเมาส์ มืออีกข้างโอบกอดเอวร่างบางที่นั่งอยู่บนตักเขาไว้แน่น“...”“ลายนิ้วมือสามารถติดไปกับสิ่งของที่เราสัมผัส และทิ้งร่องรอยเอาไว้นานพอสมควร ซึ่งรอยนิ้วเท้านั้นไม่ใช่ ถ้าสังเกตเธอสักนิดลัลลาเบลจะใส่รองเท้าลำลองในที่พักส่วนตัวเสมอ แม้แต่เวลานอนเธอก็จะใส่ถุงเท้า”“...” ฉันคิดตามในสิ่งที่เขาพูด สิ่งเล็กน้อยที่ลัลลาเบลทำมันดูปกติทั่วไป โดยที่ไม่ทำให้คนรู้สึกเอะใจสักนิด“เธอเป็นคนที่ฉลาดมากนะ ทั้งการรู้จักใช้คนและป้องกันตัวเอง”“...”“ถ้าวันหนึ่งเรื่องมันแดงขึ้นมา การตามหาตัว

วันต่อมา ณ โรงพยาบาลในเครือของตระกูลคาร์พาเธียห้องทำงานของสเตฟาน เวลา 16.00 น.“ลูกชายท่านกงสุลบาระก็ดูดีมากเลยนะ สมที่เป็นลูกชายท่านกงสุลใหญ่ประเทศญี่ปุ่นแล้วเหมือนว่าจะพึ่งเคยมาประจำที่อิตาลีด้วย อาจจะยังไม่ค่อยคุ้นชินสักเท่าไร” เนยถั่วทาลงบนขนมปังด้วยความบรรจง ปากเล็กเล่าถึงสิ่งที่ตัวเองพึ่งไปพบมาวันนี้ในช่วงเช้าฉันได้มีโอกาสเป็นตัวแทนของราชวงศ์ต้อนรับท่านกงสุลจากประเทศญี่ปุ่น การออกทำหน้าที่เองโดยลำพังเริ่มเข้าที่เข้าทางไปในด้านที่ดี“...อืม” สเตฟานยังคงนั่งฟังอยู่เงียบ ๆแขนแกร่งยกขึ้นโอบไหล่เล็กแล้วใช้มือลูบไล้อย่างเบามือ อาการเริ่มออกทีละนิดแต่ก็ไม่ขัดในสิ่งที่ฉันกำลังเล่ากลับกันยังตั้งใจฟังอีกต่างหาก ซึ่งฉันก็รู้ดีว่าเขากำลังไม่พอใจที่พูดถึงผู้ชายคนอื่น“ลูกชายท่านกงสุลเป็นผู้ชายที่น่ารักมากเลยนะ พูดครับทุกคำเลย”“...อือ” เสียงทุ้มตอบกลับในลำคอ ในขณะที่ก็เริ่มออกแรงดึงตัวฉันให้เข้ามาชิดเขามากขึ้น“เขาชวนฉันไปเที่ยวด้วย อะ อ้าปาก” ขนมปังถูกจ่อเข้าใกล้ริมฝีปาก แต่เขาก็ยังเอาแต่นิ่งแล้วมองหน้าฉัน“...” มีคำถามอยู่ในสายตาคู่นั้น แต่ก็ไม่ถามออกมา ไม่โวยวาย ไม่เสียงดังใส่ฉัน แต่ก็

ณ คฤหาสน์ตระกูลคาร์พาเธีย“ให้อาบน้ำให้มั้ย” สเตฟานถามขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ“ไม่ต้อง”“ให้เข้าไปช่วยมั้ย”“ไม่” ฉันยังคงยืนยันอย่างหนักแน่น“ให้...” ยังไม่ทันจะพูดจบฉันก็แทรกขึ้นมาด้วยคำเดิม“ไม่”“ยังไม่ทันพูดอะไรเลย” คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับบ่นพึมพำ“ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่” ฉันกอดอกมองเขาอย่างรู้ทัน“มันออกทางสีหน้าขนาดเลยเหรอ”“ชัดเจน”“รู้ชัดขนาดนั้นเลย”“ใช่ แค่มองหางตาก็รู้แล้วว่าคิดอะไร”“แล้วรู้มั้ยว่ารักมากแค่ไหน”“...”สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยิน แต่มันแปลกไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา หัวใจเต้นแรง สายตาจ้องมองร่างสูงที่เอื้อมมือโอบเอวบางดึงเข้ามากอด สเตฟานจรดริมฝีปากจูบลงบนหน้าผาก แล้วกดหัวฉันซบลงบนอกกว้าง“ฉันเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเลยนะตอนไอรีนพูดแบบนั้น”“...” มืออุ่นลูบหัวด้วยความอ่อนโยน เสียงหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะดังใกล้หู“ไอรีนทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าทุกคน ทั้งที่ความจริงแล้วไอรีนก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มีความอ่อนแอไม่ต่างจากคนอื่น”“...” ฉันหยุดร้องไห้ไปได้แล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะพร้อมไหลออกมาได้อีกครั้งตลอดเวลา“ขอโทษ...ตลอดเวลาที่ผ่