ร้ายพ่ายรัก のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

ฟุ่บ! “…เฮ้~ อย่าเพิ่งท้อดิวะ” “นี่กูต้องเอาปืนจ่อปากตาแก่นั่นไหมถึงจะยอมคายเรื่องทุกอย่างออกมา” “มึงไม่ถามเธอวะ?” “ถามแล้วได้อะไร? ถามแล้วได้แค่ คำตอบเดิมๆ พ่อกูทำให้เธอตาย พ่อกูต้องชดใช้ด้วยชีวิต” “…..” “ไอ้เหี้ยเอ้ย! พวกคนแก่นี่แม่ง ชอบทำเรืี่องเหี้ยๆ และไล่ขอความสงบสุขจากรุ่นลูกรุ่นหลาน” “…..” ชิณณ์และโนอาห์มองหน้ากัน ติ๊ด~ แล้วสัญญาณจากเครื่องติดตามก็ส่งเสียงในพิกัดที่เครื่องตรงหน้าจับได้ “เฮ้ย! มาแล้ววะ!” ฟีนิกซ์รีบลุกจากโซฟาแล้ววิ่งไปดูจอเรดาห์สัญญาณ คริสตัลอยู่ในบริเวณที่เขารู้จัก.. แต่ความคิดที่จะตามไปก็ไม่ได้อยู่ในหัว “มึงเอาไง จะตามไป หรือจะไงต่อ?” ฟีนิกซ์ลูบคิ้วตัวเองโดยไร้คำพูดใด นานหลายนาทีที่ปล่อยให้เวลาเลยผ่าน ไร้ซึ่งหนทาง.. แค่ต้องการความจริง มันจะอะไรนักหนาวะ! “กูว่ามึงถามออกไปเลย ยังไงซะ.. เธอก็ไม่มีอะไรจะต้องเสีย มึงลองคิดตามนะ สิ่งที่เธอต้องการคือชีวิตพ่อมึง และถ้าเธอทำไม่สำเร็จ..” “มึงคิดว่าเธอจะวกกลับมาหากู?” “ก็มึงเป็นสะพานเดียว ที่จะทำให้ความแค้นของเธอเสร็จสรรพบรรลุ” “…..” “ก็นะ… เราหาเบาะแสอะไรจากฝั่งเธอไม่ได้” “…..” “มึงอยู่เฉยๆ เดี๋ยวเธอก

“พอได้แล้ว..” เจ้านรกพูดอย่างแผ่วเบา“มากับฉัน..”“อย่าเข้ามา!” พลันส่งเสียงกรี๊ดสนั่น แต่เหมือนจะไม่ใช่ปัญหาสำหรับมาเฟียหนุ่ม ฟีนิกซ์เดินตรงเข้าไปประชิดร่างคริสตัล ก่อนจะคว้ามือที่ออกแรงต้านและคอยเดินหนีถอยหลัง“ข้าบอกว่าอย่าเข้ามา!!”“ถ้าเรื่องทั้งหมดนี่เป็นโชคชะตา มันหมายความว่า”“!!!!”“ฉัน คือคนที่จะหยุดเธอ” หยาดน้ำตาไหลท่วมใบหน้านวล คริสตัลชี้หน้าร่างสูงอย่างทำอะไรไม่ได้ ปลายนิ้วและกำปั้นมีมนต์สีดำที่ประทุอยู่รอบๆแต่ไม่อาจสั่งมนตราที่ว่าทำร้ายอีกฝ่ายได้ ถึงจะดูร้ายสำหรับทุกคนมากแค่ไหน แต่ลึกๆในใจเธอไม่ได้ต้องการให้ใครต้องบาดเจ็บเพราะความแค้นของเธอ เธอกลับมาเพื่อตั้งใจล้างแค้น และการถวายชีวิตเป็นยมทูตในวินาทีสุดท้าย เหตุผลของเธอก็อยู่ตรงหน้านี้แล้ว“ออกไป!!” แต่ยังคงไม่เป็นผล ฟีนิกซ์พุ่งไปจับแขนเรียวอีกครั้ง คริสตัลเผลอระเบิดความแค้นด้วยการปล่อยมนต์ที่ถูกกักขังที่ฝ่ามือ พุ่งตรงใส่ร่างของมาเฟียหนุ่มในทันที“ไอ้ฟี!” ชิณณ์ตะโกน“ฟี!!” พิภพเสียงหลง เมื่อเห็นมนตราสีดำครอบคลุมร่างกายคนเป็นลูก แม้กระทั่งคริสตัลเองก็ไม่ต่าง เธอมือสั่นหลังจากพุ่งมนต์ตรงใส่ฟีนิกซ์ ยมทูตสาวมือสั่นเทา นอกจา

“..บอกข้าที ว่าหัวใจที่หยุดเต้นไปแล้ว ยังแหลกสลายได้อีกไหม” ประโยคจากเสียงหวานเอ่ยขณะร่างกายกำลังขยับกระเพื่อมตามแรงซอยสะโพก มาเฟียหนุ่มเกลี่ยนิ้วกับไรผมที่พาดปิดต้นคอสวยให้พ้นทางสายตา พลันประคองใบหน้าที่สวยผ่อง และถึงแม้เขาทั้งสองข้างของเธอยังไม่หายไป แต่ก็ดูไม่ใช่สัญลักษณ์แห่งความโหดร้ายหรือน่ากลัวสำหรับตัวเขาถึงจะไม่มีคำตอบที่ตัดสินได้ชัดเจน แต่ฟีนิกซ์ก็ไม่ละสายตาไปจากยมทูตสาว ความรู้สึกหลากหลายมันเทอัดใส่เขา มันไม่ใช่ว่ารัก คนเราจะรักกันได้ยังไงในเวลาที่ไม่ยาวนานแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะเรื่องราวของเธอ ความความจริงที่ได้รับรู้ทำให้เขารู้สึกเห็นใจยมทูตสาวตนนี้เธอไม่ได้มีความร้ายกาจสำหรับเขาสักนิด เธอมีแค่ความเจ็บปวดที่ทำให้เธอเลือกกลั่นคำพูดหรือแววตาออกมาอย่างไม่เกรงกลัวใครตั่บๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเนื้อกระทบกันทำให้ คริสตัล เริ่มกัดปากตัวเอง มือบางจิกและสัมผัสกับแขนหนาราวกับเสายึดที่มั่นคง ความหน่วงที่ส่วนล่าง และความจุกที่ปนความเสียวสวาทกำลังเล่นงานตัวเธออย่างดีเยี่ยม เหนื่อยแล้ว… ไม่อยาก ฝันร้ายทุกคืนแบบนี้อีกแล้วจิตใต้สำนึกบ่นบอกตัวตนอยู่ภายใน ในขณะที่ยังคงนอนครางกระเส่าตามแรงซอยที่ได

มาเฟียหนุ่มนั่งมองใบหน้าของยมทูตสาวที่ยังคงหลับไหลไม่ได้สติ ในห้องนี้มีเพียงเธอและเขา.. ความเงียบทำให้ร่างกำยำนั่งมองใบหน้านวลอยู่นานหลายชั่วโมง“..พ่อ~ แม่~”“…..” ดวงตาสีแดงเบิกโตที่ละน้อย สีหน้าที่อ่อนแรงและแววตาที่เปลี่ยนไป“..นาย”“หลับไปนานเลยนิ”“..แค่ไหน”“สองวัน” ร่างสูงพูดจบก็ลุกขึ้น เขาเดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วมานั่งที่เตียง ยื่นแก้วน้ำให้ฉัน“..แล้วคนอื่นๆละ”“มีแค่เรา” นิ่งไปครู่ แต่คริสตัลก็ดันตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง เพิ่งจะทันได้สังเกตว่าเขาที่หัว ได้หายไปแล้ว เงาสะท้อนจากกระจกด้านข้างยืนยันว่านั่นคือเรื่องจริง ยมทูตสาวดื่มน้ำในแก้วหมดเกลี้ยงราวกับการหลับไหลไปสองวันติดสร้างความหนืดแห้งที่ลำคอของเธอ ดวงตาสีแดงที่เปลี่ยนไปจ้องมองใบหน้าของฟีนิกซ์ พร้อมกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายใน“..ถ้าอยากจะยุติทุกอย่าง ทุกคนก็พร้อมเข้าใจเธอ”“..ทั้งที่ฉัน”“เธอเจ็บปวด”“…..”“เป็นใคร ก็เจ็บปวดทั้งนั้น”“..ไม่สมกับเป็นนายเลย เป็นมาเฟีย แต่ดันพูดเรื่องความเจ็บปวด”“มาเฟียก็คน”“อ่อนแอชะมัด” น้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ข้าอยากจะไปที่นั่น.. ที่ที่พ่อกับแม่ของข้า“พักก่อนดีกว่า พี่ชาย

แล้วเราก็มาถึงบ้านหลังหนึ่ง แค่เดินมาก็ถึง ไม่คิดว่าที่ที่ยัยวิญญาณนั่นขอให้ไปจะคือที่นี่ ที่ที่อยู่ใกล้กับคอนโดของฟีนิกซ์ขนาดนี้“ที่นี่เหรอ?”“ใช่.. แป๊บนะ” มาเฟียหนุ่มยืนมองร่างสวยเดินเข้าไปที่มุมตึก เเม้จะยืนกระพริบตานิ่งๆ ก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะมีการเจรจากับเวงวิญญาณที่ว่า ไม่นานเท่าไหร่เธอก็เดินกลับมาหาเขา พร้อมกับถอนหายใจแล้วหันไปมองซอกตึกอีกครั้ง“อะไร?”“เด็กอยู่ในนั้น”“อ่า”“ถูกทำร้าย จากแม่เลี้ยง เมียใหม่ของผัวยัยนั่น” “…..” ฟีนิกซ์นิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าเพียงนิด“ยัยนั่นอยากให้ฉันมาบอกลูก ว่าให้อดทนอีกนิด และจะมีชีวิตที่เป็นอิสระ”“ยังไง?”“ก็นั่นแหละ! เด็กอายุสิบนิดๆจะมีอิสระได้ยังไงไม่เข้าใจสักนิด! ฉันเองก็บาปหนาซะด้วยสิ ใช้มนตราอะไรก็ไม่ได้ เลยไม่รู้เลยว่ายัยเด็กนั่นต้องเจอกับอะไร”“ลองเคาะประตูดูสิ”“แค่เคาะเนี่ยนะ?”“อืม แค่ลองเคาะดู ถ้าเขาเปิด อย่างน้อยถ้าเด็กนั้นอยู่ข้างใน อย่างน้อยจะได้รู้ว่าอยู่ในสภาพไหน”“..นายเอางั้นเหรอ? ฉันไม่มีเวทมนต์ทำร้ายมนุษย์หน้าไหนแล้วนะ ถ้ามันมีอะไรโผล่ออกมา!”“เธออยู่ตรงนี้กับใคร?”“นายไง” “..อืม” ร่างสวยหยุดคิดไปครู่ ตอนแรกก็ไม่อาจเข้าใ