All Chapters of ร้ายพ่ายรัก: Chapter 1 - Chapter 10

บ่อนหรูใจกลางเมืองดวงตาสีเข้ม คมกริบราวกับนกเหยี่ยว จ้องมองภาพวงจรปิดตรงหน้า เผยหญิงสาวรูปร่างดีจนเตะตาต้องใจ ก่อนจะหรี่มองด้วยสายตาจับผิด แล้วจากนั้น… ทันทีที่หญิงสาวผมดำขลับเอี้ยวตัวเหมือนกำลังจะสบมองกับดวงตาของเขา..พรึ่บ! ซ่าาา!!ภาพวงจรปิดที่จับได้ก็ขาดหาย..“เป็นแบบนี้ทุกตัวเลยครับ ทุกครั้งที่ภาพจับผู้หญิงคนนี้ได้”“มึงจะบอกว่า ที่กล้องจับภาพผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ เป็นเพราะเธอ มากกว่ากล้องเสีย?” ดวงตาคมกริบมองจ้องลูกน้องในชุดสูทของตนพร้อมกับเลิ่กคิ้วพร้อมตั้งคำถาม“..เอ่อ คือ”“ระหว่างผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนกับกล้องเสียเพราะพวกมึงไม่ดูแล”“….”“….อันไหนเป็นไปได้มากกว่า?” พลางเลิ่กคิ้วถาม “….”“ไปจัดการให้เรียบร้อย”“ครับ!”ลูกน้องในชุดสูทก้มหัวคำนับก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน ของชายร่างสูงสง่า ไหล่กว้าง รอยสักตั้งแต่ต้นคอยาวลามยันแขน แม้จะเป็นเพียงแค่ข้างเดียวแต่ก็สร้างความน่าเกรงขามให้กับทุกคนที่พบเห็น ด้วยสมญานามที่ไม่มีใครไม่รู้จัก ชื่อของเขาโด่งดังไปทั่วทุกสารทิศ…เจ้าของร่างกายกำยาเดินไปหยิบขวดไวน์มาตั้งที่โต๊ะ พลางรินมันอย่างเชื่องช้า ก่อนจะกรอภาพวงจรดังกล่าว ถึงแม้ว่ามันจะถูกตั

“งั้นเหรอ?” ร่างสูงยกคิ้วพลางถาม ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปอีกนิดเพื่อประชิดร่างบางจนแทบจะแนบชิดติดกัน มือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงยังคงอยู่แบบนั้น ก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหูของสาวสวย “เอาอะไรมาแลกละ?”“…..”“เธอรู้ว่าฉันเป็นใคร เพราะงั้น.. คงจะรู้ว่า ฉันไม่มีวันยอมให้เธอทำแบบนั้น”“…..”“อะไรที่มีค่า มากกว่าชีวิตพ่อฉัน ลองเสนอมาสิ”“…..”“บางที ถ้ามันถูกใจฉัน” ลิ้นที่เจาะจิวดันกระพุ้งแก้มพลางๆ ใช้มือจับปลายคางของสาวสวยให้เชิดรับกับองศาที่จะมองใบหน้าของตนในระยะประชิด“ฉันอาจจะเป็นคนที่เปิดประตูห้องนอน ให้เธอเข้าไปปลิดชีวิตพ่อฉันเองก็ได้”“…..”“ถ้าสิ่งนั้น มันน่าสนใจ …ขนาดนั้นอะนะ” พลางใช้ปลายนิ้วไล้ลงและวางแตะที่ขอบเกาะอกของชุด ระยะใบหน้าที่ใกล้กันจนเกือบจะแนบชิด นิ้วมือที่เปลี่ยนจากขอบของชุดเกาะอกสีดำ เปลี่ยนเป็น จิ้ม ที่เนินอกของหญิงสาวอย่างไม่จำเป็นต้องสร้างภาพ ก่อนจะแสยะรอยยิ้มของวายร้ายมองร่างบางอย่างเนื้อชั้น“มีแน่… เด็ด ถึงใจคุณแน่นอน” เหมือนกองไฟกับน้ำมัน ที่ผลัดกันสาดความร้อนแรงใส่กันอย่างไม่ต้องรีรอให้ใครเปิดพิธี“หึ๊~”“ดื่มกันหน่อยไหม? ไหนไหน ฉันก็มาถึงที่นี่แล้ว”“…..” ร่างสูงยกค

หวืด!“ท่านคริสตัล! ไปทำอะไรมา!” เมื่อร่างบางกำลังเดินเข้าบ้าน แต่กลับเซจนทรงตัวไม่ได้จนแทบลงไปกองที่พื้น ฟีอาร์รีบวิ่งเข้ามาประคองเจ้านายของตนก่อนจะมองสำรวจร่างกายที่ดูเหมือน.. จะบอบช้ำด้วยแรงบีบ“สีหน้าของท่าน”“หยุดเรียกข้าแบบนั้น.. เดี๋ยวก็โดนจับได้” คริสตัลตอบอย่างอ่อนแรง การใช้ชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์ด้วยการมีบ้านเป็นของตัวเองไม่ได้สบายขนาดนั้น พวกเพื่อนบ้านดูแล้วไม่ค่อยอยากจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันสักเท่าไหร่ แต่ข้าต้องอยู่ให้ได้!“…เข้าไปด้านในก่อนเถอะครับ คุณเดินไหวใช่ไหม”“…อืม” คอแห้งเป็นบ้า.. ถ้าถามว่าทั้งที่ตั้งใจกลับมาเพื่อแก้แค้นแล้วทำไมถึงยังจะต้องเปลืองตัวให้กับผู้ชายเลวทรามอย่างฟีนิกซ์คนนั้น.. ก็ตอบได้อย่างชัดเจนเลยว่าเพราะสิ่งเดียวที่จะทำให้ผู้ชาย.. บ้าคลั่งจนเสียสติจนทำลายทุกสิ่งได้… คือร่างกายของหญิงสาว ไม่ว่าจะมาในรูปแบบไหน ความกระหายในทุกสิ่ง ความกระหายในราคะ… ฆ่าคนมานักต่อนักแล้ว“ท่านไม่ได้คิด.. ทำเรื่องที่ตั้งใจไว้ใช่ไหม” ฟีอาร์เอ่ยถามทันทีที่ปิดประตูบานใหญ่“เจ้านี่ช่าง ซ่อกแซ่กน่ารำคาน”“รำคานไปเถอะครับ ยังไงท่านคริสตัลก็ใช้ชีวิตลำพังบนโลกมนุษย์ไม่ได้ถ้าไม่มีผม”

อีกด้าน…แกร๊ก~ แกร๊ก~ พิภพนั่งใช้เล็บขูดกับโต๊ะทำงาน ยังคิดไม่ตกเกี่ยวกับคำถามที่ฟีนิกซ์ได้ถามทิ้งไว้“คิดสิว่าไปทำใครให้เขาแค้นได้ขนาดนี้”“เธอบอกว่ารู้จักพ่อตั้งแต่ผมยังไม่เกิด”เสียงที่ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท ไม่มีวี่แววจะหายไปสักนิด ทั้งที่เรื่องก็ผ่านมาตกสองอาทิตย์แล้วแท้ๆ ก๊อกๆ~ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แฟรงค์เป็นประตูเข้ามาพลางก้มคำนับแบบทุกที“มันอยู่ไหน”“คุณฟีนิกซ์เข้าบ่อนไปตั้งแต่วันก่อน วันนี้ยังไม่ออกจากบ่อนเลยครับ”“…บอกให้มันเบาๆเรื่องผู้หญิงหน่อย มีคดีติดตัวอยู่ไม่ใช่หรือไง”“…จริงๆคุณฟีนิกซ์ไม่ได้เข้าบ่อน แล้วเรียกเด็กไปดูแลหรอกครับ”“…งั้นมันจะคลุกตัวอยู่ที่นั้นข้ามวันข้ามคืนเพื่ออะไร?”“ก็.. เรื่องผู้หญิงชุดดำ”“…..”“ตอนนี้คุณฟีนิกซ์กับคุณชิณณ์กำลังไล่ตามสืบประวัติเธอคนนั้นอยู่ครับ เพราะก่อนหน้านี้.. ผมพยายามแล้ว แต่ไม่เจอข้อมูลอะไรของเธอเลย”“…แค่ประวัติเนี่ยนะ?”“ครับ ไม่มีอะไรยืนยันตัวตนของเธอได้เลยครับ” พิภพหรี่ตาพลางขมวดคิ้ว ด้วยอำนาจและเส้นสายหรือแม้กระทั่งเงินตรา ฟีนิกซ์สามารถรื้อค้นประวัติใครสักคนบนโลกได้โดยไม่ต้องรีรอ…“มันเรื่องอะไรกัน แค่ผู้หญิงคนเดียว”

Frank Part“…หลุมศพ”“ครับ สืบจากรูปถ่ายที่คุณให้ไว้ เธอชื่อ สรินธา สายนาวา เสียชีวิตตอนอายุ25ปี อาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่มีหนี้กับธนาคารหลักแสน”“….คุณท่านจะให้สืบประวัติเธอคนนี้ทำไมกัน” มือขวามาเฟียยืนมองรูปใบในมือ ก่อนจะคิดพินิจไปเรื่อยต่างๆนานา ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องอะไรกับหญิงสาวชุดดำที่สวยผิดมนุษย์มนาสักนิด“แล้วไงต่อ” ร่างสูงหันไปถามเจ้าหน้าที่“เสียชีวิตเพราะขาดอากาศหายใจ และหลุมศพของเธอ.. ก็อยู่ที่นี่ครับ” “….”“พอไหมครับข้อมูลแค่นี้ ถ้ายังไม่พอใจ.. ผมจะได้นำศพเธอขึ้นมา”รูปในคอมพิวเตอร์โชว์หลา สถานที่ฝังศพธรรมดาทั่วไป แฟรงค์จดจำข้อมูลที่ได้รับ พร้อมกับรับเอกสารอีกสองสามใบ ก่อนจะตบไหล่คนที่ช่วยรื้อค้นข้อมูล“ส่งทุกอย่างให้กูในไลน์.. ไม่สิ ไม่ได้”“ครับ?” “…ปริ้นหลักฐานพวกนี้ให้หมด ตอนนี้เลย”“ครับ” ก่อนจะยืนมองรูปในมือ “..สรินธา สายนาวา” พลางพูดชื่อนั้นซ้ำๆ แล้วมองที่สาเหตุการตายในใบมรณะ“ว่าแต่.. จะให้ผมค้นประวัติบุคคลธรรมดาที่ตายไปแล้วเป็นสิบยี่สิบปีแบบนี้ไปเพื่ออะไร”“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” แฟรงค์กัดปาก พลางทิ้งตัวนั่งกระดิกเท้าและยังคงมองหลุมศพที่ถูกเปิดให้ดูที่จอคอมพิวเตอร์..