All Chapters of ร้ายพ่ายรัก: Chapter 31 - Chapter 40

มันจะมีอยู่สิ่งหนึ่ง ที่ไม่ว่าใครก็สามารถลงมือได้ โดยไร้ซึ่งความผิด.. นั่นคือการกระทำไปเพื่อ ความรักแวบนึงที่ฟีนิกซ์คิดได้ ท่าทีของคริสตัลในตอนนี้ หรือจะให้พูดว่าเป็น น้ำเพชร ในชาติที่แล้ว ดูเหมือนว่าความจริงเพียงเศษเสี้ยวที่ พิภพ พูดออกมา มันหักล้างความผิดบาปอันร้ายแรงอย่างการเคียดแค้นไปซะแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพลังของความรัก หรือจิตใจของมนุษย์เรา ยากเกินจะหยั่งถึงกันแน่จากเขาที่เคยค้นหาต้นตอของทุกอย่างด้วยความโมโห กลายเป็นว่า ยุติทุกอย่าง เพราะดันรู้สึกว่ามันช่างเป็นเรื่องที่น่าสงสาร สำหรับหญิงสาวคนนึงที่ถูกระทำและเกิดความเเค้นขึ้นเพราะความรัก จองล้างจ้องผลาญโกรธแค้นข้ามชาติ… ไม่ใช่สิ คริสตัลบอกว่าอายุราวเก้าร้อยปี ในขณะที่พ่อของตน.. อายุยังไม่ถึงร้อยปี หรือแปดสิบปีด้วยซ้ำ คงเพราะวงจรทุกอย่างอาจจะซับซ้อนเกินไป ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเวลาบนโลกมนุษย์ นรก สวรรค์ หรืออวกาศ แตกต่างกันได้เพราะเหตุใด ซึ่งฟีนิกซ์เองก็ไม่ได้อยากจะได้คำตอบอะไร แค่ทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้… ก็น่าจะพอแล้วปั่ก ปั่ก.. บุหรี่ถูกตอกออกจากซอง ฟีนิกซ์คาบมันไว้ที่ปากและกำลังใช้มือป้องลม จุดไฟที่ปลายบุหรี่“ไม่อยากแก

“ป่านนี้แล้ว คุณฟีนิกซ์จะเป็นยังไงบ้าง”ไม่ทันได้สิ้นเสียงของแฟรงค์ ประตูห้องทำงานก็เปิดออก เผยร่างสูงที่ร่างกายเลอะเปื้อนขี้โคลนจนคนในห้องถึงกับผงะมาเฟียหนุ่มมุ่งตรงเข้าไปหาแฟรงค์ ลูกน้องที่รู้ใจแล้วกระชากคอเสื้อจนอีกฝ่ายสะดุ้งกับการกระทำหมับ!“เห้ยๆ!!!” ชิณณ์ร้องห้ามทั้งที่ไม่เข้าใจอะไรมากนัก ก่อนจะเห็นว่าคนเป็นเพื่อนไม่ได้มาแค่คนเดียว ยังมีร่างสวยดวงตาสีแดงเดินกอดอก ใบหน้ายิ้มแจ๋นแล๋นไม่คุ้นตา จ้องมองสร้อยเส้นหนึ่งที่ถืออยู่อย่างมีความสุข ก่อนจะหันมามองตน“….”“หวัดดี พวกมนุษย์~” พร้อมกับยกมือบางขยับนิ้วไปมาเพื่อทักทาย“คุณฟีนิกซ์..”“…ทีหน้าทีหลัง” มาเฟียหนุ่มกัดฟันกรอดดันหน้าผากตนชนกับอีกฝ่าย“จะทะลึ่งขุดศพใคร หัดเบามือด้วยนะมึง!”“ครับ?”“เจ้านายของเจ้า ไม่พอใจอย่างมากที่เจ้า.. ทำศพของข้า คอหักนะสิ~”“!!!!!”“รู้ไว้ด้วยนะ ต่อให้เป็นคนที่ตาย.. ก็ยังอยากถูกจดจำในสภาพที่ดี”พรึ่บ! เมื่อเห็นคนเป็นเพื่อนมีสภาพคลุกขี้ดินขี้โคลนแบบนี้ ชิณณ์และโนอาห์เลยมองหน้ากัน รวมไปถึงแฟรงค์ที่กำลังนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่ตนได้ให้ลูกน้องไปขุดศพของน้ำเพชรตามคำสั่งของพิภพ.. ก็ไม่เชิงทั้งหมด.. เพ

“ได้โปรดยกฟีนิกซ์ให้กับฉันเถอะนะ!”พรวดดด!! คิรัวร์สำลั่กชาแทบจะพ่นออกทางจมูก “..ท่านเลี้ยงท่านคริสตัลยังไงให้บ้าผู้ชายได้ขนาดนี้==^”“ตั้งแต่ผิดหวังจากน้องข้า ปากเจ้านี่มันน่าเลือดกลบปากยิ่งนัก” คิรัวร์เช็ดริมฝีปากตัวเองก่อนจะกระแอ่มสองสามทีแล้วรีบเอ่ยถามน้องสาวตัวเอง“เจ้าว่าไงนะ? ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อ…”“เรื่องนั้นนะ ข้ารู้ว่าพิภพไม่เอาเรื่องข้า เพราะงั้น.. อย่าให้ความสำคัญกับเรื่องเก่าก่อนมากกว่าตอนนี้สิ”“…ไอ้คนที่คิดแก้แค้นข้ามภพข้ามชาติมันหายไปไหนวะ” ชิณณ์และโนอาห์ที่อยู่ในห้องก่อนหน้าก็มองหน้ากัน หลังจากที่โนอาห์เป็นคนพูกขึ้นมาทุกคนต่างพามองหน้ากันตาปริบๆปนงงๆและเอ๋อ ผิดกับเจ้าตัวอย่างคริสตัล เธอยืนตัวตรง ดวงตาเปร่งประกายราวกับรอฟังคำตอบทุกวินาทีที่คนเป็นพ่ออย่างพิภพจะผลุดปากพูดออกมา“อ่า..”“ตอบให้ดีนะ” แถมยังออกแนวบังคับ และเปลวไฟในดวงตาก็โผล่เป็นประกายทันทีพิภพเลิ่กลั่ก เมื่อเขามาถึงตอนแรกก็ไม่เจอคริสตัลและฟีนิกซ์ แต่พอผ่านไปประมาณสี่ชั่วโมงเห็นจะได้ ประตูห้องก็เปิดอออกแล้วเหตุการณ์ทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็น คริสตัลเดินนำเข้ามาพร้อมกับประกาศกราวขอลูกชายของเขาเป็นกิ

“คงได้พบกันอีกครั้งเมื่อเวลานั้นมาถึง” คิรัวร์พูด หลังจากถอนตัวมายืนมองอยู่นอกบ้าน“..ไม่บอกหน่อยเหรอ อย่างน้อยก่อนถึงเวลานั้นจะได้ไม่เสียใจ” พิภพพูดตามท้าย“คิดว่าพวกนั้นจะเชื่อไหมละ”“..นั่นสิ”“มนุษย์รู้ชะตาชีวิตตัวเองไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก”“ต่อหน้าความตาย ไม่ว่าจะทำอะไร ก็เสียใจกันทั้งนั้น” คริสตัลตบท้าย ก่อนจะหันไปมองสองสามีภรรยายืนร่ำลาพวกตนอยู่หน้าประตู น้ำตาคลอเพียงนิด ทุกสิ่งที่ห่วง.. ณ ขณะนี้คลี่คลายหมดทุกสิ่งแล้ว ยมทูตสาวยืนมองสองสามีภรรยา มือก็คอยจับจี้สร้อยของเธอ มันยังคงเป็นของเธอตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ สร้อยราคาถูกที่คุณค่าไม่ได้ถูกตาม“การยอมรับความจริง และอยู่กับมันให้ได้ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน มันก็คือความจริง”“ใช่..” คริสตัลตอบฟีนิกซ์ ก่อนจะแอบหันมองร่างสูงที่มองตรงไปข้างหน้า ยมทูตสาวคล้องแขนหนาของเขาจนเจ้าตัวหันกลับมามอง“จนถึงตอนนี้แล้ว.. จะยอมเป็นของฉันหรือยัง^^”“…เปลี่ยนโหมดไวจังนะ”“ก็ชีวิตมนุษย์มันมีวันหมดอายุไง ฉันถึงรีบร้อนอยู่นี่”“…..”“เราลองมา ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันดีไหม” ฟีนิกซ์อึ้งไป เขาไม่ได้พูดอะไร แม่แต่คนรอบข้างก็แอบอมยิ้มกับท่าทางเด็กๆของคริสตัล

ราวกับภวังค์ชวนเพ้อฝัน.. ทุกอย่างรอบกายฉันมันช้าลง จังหวะที่ฟีนิกซ์เดิน จนกระทั่งวางฉันลงกับเตียงคิงส์ไซส์ มันนุ่มและให้ความรู้สึกที่นึกถึงฟูกในห้องนอนของฉันที่นรก กลิ่นอายเย็นๆ ความมืดสลัวภายในห้อง..รู้สึกตัวอีกที ฉันก็หายใจถี่ไปจนนับครั้งไม่ถ้วน ร่างหนากำยำไร้เสื้อบนปกปิด มีเพียงกางเกงขายาวที่เปียกซ่กไม่ต่างจากเรือนร่างของฉัน ไรผมที่แนบลู่ เปียกปอนเพราะเราเพิ่งออกมาจากห้องน้ำซึ่งเปียกปอนกันทั้งคู่..ราวกับอยากสลัดทุกสิ่งอย่างที่ค้างคาให้หายจนหมดสิ้น ร่างหนาก้มลงซุกไซ้ที่คอบาง คอระหงส์แอ่นรับทุกสัมผัสอย่างว่าง่าย ดิ้น เอี้ยว และเบี้ยวตัวตามจังหวะร่างกายอยากจะเป็น สัมผัสของฟีนิกซ์… สัมผัสของเขาที่ไม่เคยสลัดออกไปจากหัวได้เลย ตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงตอนนี้“ฉันไม่อยากมีชีวิตเป็นอมตะ”“ทำไม~”“ข้าคงทำใจไม่ได้ หากต้องมีชีวิตอยู่โดนเห็นเจ้า.. ต้องจากไปในสักวัน”“…..”“แค่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน.. ก็เกินพอแล้ว” หน้าสวยพริ้มตากลับเพราะถูกมือหนาสัมผัสจนรู้สึกอบอุ่น ราวกับว่านาทีนี้เป็นต้นไป คือเรื่องราวของเขาสอง เรื่องราวที่มีแต่เขาสองคนเท่านั้นที่จะดำเนินต่อไป“นายขโมย หัวใจของฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร